” เอ่อ ……นี่มันรสชาติอะไรกันเนี่ย？จะอ้วกแล้ว！” หลังจากที่พวกของหลี่ฝางกลืนยาลงไป ไขจี๋เออก็โค้งตัวลงพร้อมกับอ้วกเปล่าออกมา
ทางด้านหลี่ฝางเองก็โดนยาเม็ดนี้ทำเอาคิ้วขมวดย่น หรือแม้แต่คนที่รักษากิริยามาโดยตลอดอย่างส้าวส้วยก็ยังมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป
“อันที่จริงยาเม็ดนี้ไม่ได้มีความพิเศษอะไรมากหรอก มันก็เป็นเพียงแค่อุจจาระของแมลงผู้พิทักษ์เท่านั้น” อูหลิงที่ได้เห็นท่าทางขมขื่นของพวกเขา ก็พูดออกมาอย่างสะใจ
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ภายในห้องก็เกิดเสียงสะอึกออกมาในทันที ซึ่งเมื่อได้เห็นท่าทีน่ารันทดของพวกเขา อูหลิงก็ยิ้มออกมา
“ยานี้แค่เข้าปากก็ละลายทันที ตอนนี้ต่อให้พวกคุณจะอ้วกออกมาก็ไม่มีประโยชน์”
“นาย！” หลี่ฝางรู้สึกว่าน้ำดีของตัวเองนั้นแทบจะอ้วกออกมาอยู่แล้ว ยิ่งได้ยินคำพูดประโยคถัดมาของอูหลิงก็โกรธจนอยากจะเข้าไปเอาเรื่อง
เจ้าเด็กนี่นอกจากมารยาทต่ำ แล้วยังจะกวนตีนอีก วันนี้เขาคงต้องช่วยพ่อแม่ของเจ้านี่ช่วยสั่งสอนอบรมเขาสักหน่อยแล้ว ！
หากว่าตามความแข็งแกร่งของหลี่ฝาง การจะสั่งสอนอูหลิงนับว่าเป็นเรื่องที่สบายมากๆ แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องตาค้างด้วยความตกใจคือทั้งการเคลื่อนไหวและความรวดเร็วของหลี่ฝางนั้นกลับไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดาทั่วไปเลย
ส่วนหลี่ฝางเองก็ตกตะลึงไม่ต่างกัน เขารีบร้อนตรวจดูแดนพลังของตัวเองแล้วพบว่าแดนสุดครึ่งเทพของตัวเองกลายเป็นเพียงกำลังภายในตอนต้นเท่านั้น
“สิ่งที่นายให้พวกเรากินมันคืออะไรกันแน่？ทำไมความสามารถของฉันถึงได้ลดลงไปอยู่กำลังภายในตอนต้น！”
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับสถานการณ์แบบนี้ ทำให้หลี่ฝางเกิดความร้อนรนสุดขีด จับเอาเสื้อของอูหลิงเอาไว้พร้อมกับถามด้วยสายตาที่เดือดดาล
“อะไรนะ？กำลังภายในตอนต้น！ยานั่นมีปัญหา！” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนต่างก็พากันตรวจดูพลังของตัวเองทันที และแล้วผลสรุปคือพวกเขาทั้งหมดต่างพบว่าแดนพลังของตัวเองล้วนเปลี่ยนกันหมดทุกคน
“เสี่ยวหลินตัง！ อูหลิงคนนี้คือใครกันแน่？ของที่เขาให้พวกเรากินมันคืออะไรกันแน่！”
กู่ยี่เทียนที่ทำหน้าที่เป็นทูติแห่งสันติมาโดยตลอดถึงกับสีหน้าหมองลง หันไปถามเสี่ยวหลินตังด้วยเสียงดัง
คราวนี้เสี่ยวหลินตังเองก็นิ่งค้างไม่ต่างกัน เธอหันมองทุกคนด้วยความมึนงง เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ พร้อมกับหันไปหาอูหลิง
“เสี่ยวหลิงหลิง นีมันเรื่องอะไรกันแน่？ที่นายให้พวกเขากินมันคืออะไรกันแน่？ทำไมพลังของพวกเขาทุกคนถึงได้ลดเหลือเพียงกำลังภายในตอนต้นเท่านั้น”
เสี่ยวหลินตังเองก็ตระหนกขึ้นมา ก่อนหน้านี้ที่เธอเคยกินยานี้ก็ไม่ได้มีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้น ทำไมพอพวกของหลี่ฝางกินลงไประดับพลังถึงได้ลดลง？
“ไม่ต้องกังวลไป ยานี้ไม่ใช่ยาพิษ พอกินมันลงไปสามารถที่จะทำให้แมลงผู้พิทักษ์เกิดความสับสนจริง เพียงแค่ว่าฉันได้เพิ่มยาสูตรเฉพาะของเผ่ากู่เข้าไปในนั้นก็เท่านั้น วัตถุดิบยาตัวนี้สามารถทำให้ควบคุมพลังของคนได้ ไม่ว่าจะเป็นคนที่มีพลังแข็งแกร่งแค่ไหน เพียงกินยาตัวนี้ลงไป พลังก็จะลดลงเหลือเพียงกำลังภายในตอนต้นทั้งนั้น”
ในขณะที่ทุกคนต่างพากันตื่นตระหนกอยู่ อูหลิงกลับนั่งลงยังโซฟาด้วยสีหน้าที่ไร้กังวล พร้อมไขว่ห้าง แล้วกระตุกคิ้วหันไปบอกกับพวกหลี่ฝาง
“เสี่ยวหลิงหลิง ทำไมนายถึงต้องทำแบบนี้ด้วย ？นายรีบดึงพลังของพวกเขากลับมาเร็วเข้า！”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของอูหลิง เสี่ยวหลินตังก็เกิดความรู้สึกตระหนกไม่น้อย พลางคว้าแขนของอูหลิงแล้วร้องอ้อนวอน
แต่สิ่งที่ทำให้เธอนึกไม่ถึงก็คือ อูหลิงไม่ได้เอาอกเอาใจเธอเมื่อกับที่ผ่านมาอีกแล้ว ก่อนที่เขาจะจับมือเธอออกจากแขนของตัวเองเบาๆ แล้วหันไปพูดกับเสี่ยวหลินตังด้วยท่าทีเบื่อหน่าย
“เสี่ยวหลินตัง เธอก็รู้ว่าเผ่ากู่ของพวกเรานั้นต่อต้านคนภายนอกเอามากๆ ที่ทำดีกับเธอ ก็เพียงเพราะว่าเธอเป็น คู่แท้ของฉัน ฉันเชื่อว่าเธอไม่มีทางทำร้ายชนเผ่าของฉัน พวกเขาทั้งหมดล้วนมีพลังที่แข็งแกร่งกันทั้งนั้น ที่ฉันต้องทำแบบนี้ก็เพื่อป้องกันไว้ก่อนเท่านั้น และหากไม่ใช่เพราะเธอ โอกาสที่พวกเขาจะได้ย่างกรายเข้าไปในเขตของเผ่ากู่เราก็ไม่มีเลยด้วยซ้ำ”
เมื่อได้ยินอย่างนี้ เสี่ยวหลินตังเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ เธอหันไปมองกู่ยี่เทียนที่มีสีหน้าไม่สู้ดี ก็ได้แต่กัดริมฝีปากแล้วพูดออกมาอย่างลำบากใจ
“เสี่ยวหลิงหลิง ฉันขอเป็นพยานให้กับคนของตัวเองว่า พี่กู่ยี่เทียนพวกเขาไม่มีทางที่จะทำร้ายเผ่าของนาย นายคืนพลังให้กับพวกเขาเถอะนะ หากคนอื่นเรื่องที่ว่าตอนนี้พวกเขามีพลังอยู่เพียงแค่กำลังภายในตอนต้น กลัวว่าจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่ขึ้น”
แน่นอนว่าอูหลิงไม่พลาดเห็นสายตาที่ เสี่ยวหลินตังใช้มองไปยังกู่ยี่เทียน ทันใดนั้นแววตาของเขาก็ปรากฏความเศร้าใจขึ้นมา ลูกกระเดือกเคลื่อนไหวขึ้นลงหลายครั้ง พลางมือก็กำหมัดแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
อันที่จริงการพบกันของเขาและ เสี่ยวหลินตังนั้นเป็นเรื่องไม่คาดฝันเอามากๆ ก่อนหน้านี้ เสี่ยวหลินตังติดตามปู่ของเธอ เข้ามาทำการสำรวจในดินแดนเมืองชีหนัน และได้ช่วยเหลือ อูหลิงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยบังเอิญ พวกเขาดูแลรักษาเขาเป็นอย่างดี จนสามารถช่วยเขาให้รอดพ้นจากความตายมาได้
ถึงแม้เผ่ากู่จะมีขนบธรรมเนียมที่ต่อต้านกับผู้คนจากโลกภายนอกมาหลายชั่วอายุคน แต่อูหลิงตกหลุมรักเสี่ยวหลินตังจนไร้ทางเยียวยาได้
ผู้ชายในเผ่ากู่จะอุทิศชีวิตเพื่อหญิงเดียวไปตลอดชีวิต และหากเพียงว่าได้มีการยืนยันคู่แท้ของตัวเองแล้ว ความรักครั้งนี้ก็จะคงอยู่ไปตลอดจนกว่าชีวิตจะสลายไป
และเมื่อกลับไปถึงเผ่ากู่ อูหลิงก็ได้บอกเรื่องที่ตนได้ตกหลุมรัก เสี่ยวหลินตังให้กับหัวหน้าเผ่า ซึ่งทางด้านหัวหน้าเผ่ากลับไม่ได้แสดงท่าทีตกตื่นใจ ทว่ากลับถอนหายใจออกมาแล้วบอกว่า เสี่ยวหลินตังคือภัยพิบัติของ อูหลิง
ถ้าหากอูหลิงสามารถผ่านพ้นมรสุมลูกนี้ไปได้ เขาจะสามารถขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าเผ่าคนใหม่ของเผ่ากู่ แต่หากเขาพ่ายแพ้ ก็จะต้องแลกด้วยชีวิต
ถึงแม้ว่าจะพูดอย่างนี้ แต่ อูหลิงกลับเลือกที่จะหนีออกมาจากเผ่ากู่ เดินทางเข้าสู่โลกภายนอก คอยติดตามอยู่ข้างกายเสี่ยวหลินตังแทน
แต่สิ่งที่ทำให้อูหลิงคิดไม่ถึงก็คือความจริงแล้วในใจของ เสี่ยวหลินตังได้มีคนอื่นอยู่แล้ว และตำแหน่งของคนที่อยู่ในใจของเสี่ยวหลินตังก็ไม่มีใครที่สามารถเข้าไปแทนที่ได้เลย
เขาเคยสงสัยมาตลอดว่าคนที่เสี่ยวหลินตังรักนั้นคือใคร จนกระทั่งไม่กี่วันก่อนหน้านี้ที่เสี่ยวหลินตังเป็นฝ่ายไปหาเขา และยังขอให้อูหลิงพาพวกของหลี่ฝางเข้าไปในเผ่ากู่ จึงทำให้ในที่สุดเขาถึงได้รู้สักทีว่าคนที่อยู่ในใจของ เสี่ยวหลินตังคนนี้มีชื่อว่ากู่ยี่เทียน
ซึ่งสาเหตุที่อูหลิงได้มีการเพิ่มวัตถุดิบอื่นลงไปในยาที่ให้พวกของหลี่ฝางกิน ส่วนหนึ่งเพราะกลัวว่าพวกเขาจะกลายเป็นภัยต่อเผ่าของตน และอีกส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเอง
ดังนั้นไม่ว่าจะยังไง เขาก็ไม่มีทางให้ยาถอนพิษนั้นแก่พวกของหลี่ฝางเด็ดขาด
“เสี่ยวหลินตัง ขอโทษ เรื่องนี้ฉันยอมไม่ได้” อูหลิงปล่อยมือที่กำแน่นของตัวเอง พ่นลมหายใจออกมาด้วยใบหน้าที่ขอโทษ
“เหี้ยเอ๊ย ถ้ารู้ว่านายมันไร้มนุษยธรรมขนาดนี้ เมื่อกี้ฉันคงจะระเบิดหัวนายทิ้งไปแล้ว ！”
“แม่งเอ๊ย คนเผ่ากู่ นี่มันเลวจริงๆ ！”
สองพี่น้องไขจี๋เออที่เป็นคนที่อารมณ์ร้อนที่สุด พวกเขาชี้หน้าอูหลิงพร้อมด่าทอด้วยความไม่พอใจ คิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าคนที่เอาชนะนักรบมาจำนวนนับไม่ถ้วนอย่างพวกเขาจะตกมาอยู่ในกำมือของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
“พวกคุณด่าไปให้พอใจ ถ้าหากว่าพวกคุณอยากจะมีพลังหยุดอยู่ที่ กำลังภายในตอนต้นตลอดไป”
เมื่อได้ยินเสียงด่าทอของสองพี่น้อง สายตาของอูหลิงลดลง แล้วพูดข่มขู่ด้วยใบหน้าเฉยชา
