หลี่ฝางหัวเราะออกมา เมื่อเห็นคนอื่นไม่กล้าทำอะไรเขา ตัวเองเลยต้องทำแทน เขารวมพลังเล็กน้อย ก่อนจะขยับไปอยู่ตรงหน้าของเจียเหอ
เจียเหอคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่ฝางจะก่อเรื่องขึ้นมากะทันหัน เลยไม่ได้มีการตอบสนองอะไรในตอนแรก เลยโดนหลี่ฝางทำร้ายเข้าทันที
หมัดของหลี่ฝางนั้นใช้แรงมากพอตัว แถมยังทำร้ายเข้าไปที่ใบหน้าของเจียเหอเต็มๆ เลย เลยเห็นเพียงเจียเหอกระเด็นลอยไปไกล ก่อนจะชนเข้ากับกำแพง ก่อนจะเกิดเป็นรอยขึ้นมา
เมื่อคนอื่นๆ เห็นว่าหลี่ฝางลงมือ ก็หายใจเข้าเฮือก สิ่งแรกที่แสดงออกมาคือสนมชายหลายคนวิ่งเข้าไปข้างกายเจียเหอ ก่อนจะพยุงเจียเหอขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
“โอ๊ย！ท่านเจียเหอ！หน้าของคุณ……”
เมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าที่ยุบไปเพราะถูกหลี่ฝางต่อยของเจียเหอ ก่อนจะมีสีหน้าตกใจจนซีดเซียว
นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้วนะ！เพียงหมัดเดียวก็ต่อยจนเสียโฉมเลย
เจียเหอรู้สึกมึนมาก เจ็บจนแทบจะหมดสติไป ดวงตาซ้ายก็เต็มไปด้วยเลือด ต่อหน้าก็มีเลือดปกคลุมไปหมด เลยทำได้เพียงมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างเบลอๆ
เขาเอามือจับใบหน้าที่ถูกทำร้ายอย่างมือสั่นคลอน หลังจากที่พบว่าใบหน้าของตัวเองเสียโฉมแล้ว ก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย！หน้าฉัน！”
เมื่อคนอื่นๆ เห็นท่าทีของเขาที่เจ็บปวด ก็ตกใจจนถอยออกไปหลายก้าว
ต้องรู้ด้วยว่า ในจวนของท่านนายพลนี้ การมีหน้าตาที่หล่อเหลานั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาจะได้ชนะใจของท่านนายพล
เมื่อใบหน้าของเจียเหอเสียหายแล้ว ก็เท่ากับว่าตัดตำแหน่งความเป็นคู่ครองของนายพลเยลล่ะ เขาเพียงแค่คิดว่าในหัวของตัวเองมีเสียงแตกหักออกมา จากนั้นก็ระเบิดความโกรธในใจออกมาตามความโกรธและความเกลียด
“หลี่ฝาง！ฉันจะฆ่าแก！” เจียเหอลุกขึ้นมาจากพื้น จากนั้นก็ปรี่เข้าไปหาหลี่ฝางด้วยความร้ายกาจ
ท่าทีของเขาแบบนี้มันทำให้คนอื่นๆ ตกใจกลัว จนร้องออกมาพลางหลบไป มีเพียงหลี่ฝางคนเดียวที่ยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างนิ่งเฉย จนเหมือนจะไม่กลัวการโจมตีของเจียเหอเลย
“หยุดมือนะ！อย่าฆ่าเขา！” ในตอนที่หลี่ฝางกำลังจะลงมือเจียเหอแล้ว ก็มีเสียงของท่านนายพลหญิงเข้ามาในหูด้วยความโกรธ
หลี่ฝางที่กำลังจะลงมือฆ่าแล้วก็รีบเก็บพลังนั้นไว้ เพียงแต่ทำให้เจียเหอที่จะเป็นบ้านั้นเป็นลมมึนไป
“ท่านนายพล！”
“ท่านนายพล ฉันกลัวจังเลย！”
“โอ๊ย~ท่านนายพล ฉันมึนหัวมาก……”
……
หลังจากที่ทุกคนได้เห็นเงาของท่านนายพลหญิงแล้ว ก็มีใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที เมื่อครู่ยังตกใจจนหนีกันไปคนละทิศคนละทาง เมื่อท่านนายพลหญิงมา ทุกคนต่างวิ่งไปที่ประตูของสวนนั้น
ใครๆ ต่างทั้งมึนหัวและกลัวกันทั้งนั้น และพยายามให้ได้รับความสงสารจากท่านนายพลหญิง
“เหอะ พวกเจ้าเล่ห์” ฮัวเหลียนที่ตามอยู่ข้างกายท่านนายพลหญิงหัวเราะด้วยความไม่แยแส ก่อนจะด่าออกมา
ชายที่ต่อสู้เพื่อความเอ็นดูเหล่านั้นหลังจากที่ได้ยินเสียงของฮัวเหลียน ตัวก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด เลยไม่แสร้งทำเป็นน่าสงสารอีกต่อไป ก่อนจะถอยออกไปอยู่ข้างๆ อย่างสงบเสงี่ยม
“ชิ ท่านหลี่ ลูกน้องของคุณนี่ร้ายกาจไปหน่อยแล้ว แม้เจียเหอจะทำผิดไป คุณเองก็ไม่ควรทำร้ายใบหน้าของเขานะ ท่าทีของเขาในตอนนี้ คุณจะให้เขามีชีวิตต่อไปอย่างไร？”
ฮัวเหลียนก้าวเดินมาด้านหน้าเจียเหอที่เป็นลมไปเพราะหลี่ฝาง พลางพูดอย่างเสียดาย
หลี่ฝางมองท่าทีที่เก๊กท่าของเขา ก่อนจะหัวเราะเสียงเย็นชาในใจ เห็นได้ชัดว่าฮัวเหลียนนั้นเกลียดเจียเหอเป็นอย่างมาก จนอดไม่ได้ที่จะเตะเขาออกไปจากจวนของท่านนายพล ตอนนี้กลับทำเป็นเป็นห่วงเป็นใยเหมือนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
“เห้ย ท่านนายพล ฉันทำร้ายสนมชายของคุณขนาดนี้แล้ว คุณจะโทษฉันไหม？” หลี่ฝางไม่ได้สนใจฮัวเหลียน แต่ไปถามพลางมองท่านนายพลหญิง
ท่านนายพลหญิงเดินมาข้างกายหลี่ฝาง ก่อนจะมองเจียเหอที่อยู่บนพื้น ถึงแม้ในตานั้นจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่กลับไม่ได้มีท่าทีจะช่วยเจียเหอขึ้นมาจากพื้นเลย
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ？” ท่านนายพลหญิงขมวดคิ้วแน่น พลางมองหลี่ฝางแล้วถาม
“เอ่อ……” หลี่ฝางถูกท่านนายพลหญิงถามจนอึ้งไป ตอนที่กำลังจะบอกความจริงที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้น จู่ๆ จื่อยีก็รีบปรี่ออกมาจากกลุ่มคน แก้มของเขานั้นมีรอยนิ้วมือทั้งห้าอยู่
“ท่านนายพล！ท่านต้องออกหน้าแทนจื่อยีนะ！” จื่อยีคุกเข่าลงต่อหน้าท่านนายพลหญิงทันที ก่อนจะกอดขาของท่านนายพลหญิงพลางร้องไห้ออกมา
“ท่านนายพล ท่านเจียเหอเขาใช้อำนาจในทางที่ผิด ตั้งใจให้ยาโกะลำบาก ให้ยาโกะไปปรนนิบัติการเป็นอยู่ของท่านหลี่ ฉันกับยาโกะไปหาท่านหลี่แล้ว แต่ท่านหลี่เขาบอกว่าเขาชอบที่จะอยู่เงียบๆ ไม่ต้องการให้ยาโกะมาปรนนิบัติ เลยให้เรากลับไป”
“ท่านหลี่ในฐานะที่เป็นคู่ครองในอนาคตในจวนของท่านนายพลของพวกเรา คำพูดของเขานั้นเราก็ไม่กล้าขัดหรอก ฉันกับยาโกะก็เชื่อฟังคำกำชับอย่างเชื่อฟัง แล้วกลับมาอยู่ที่ที่พักของตัวเอง”
“แต่เมื่อเราเพิ่งเดินเข้าไปในประตู ท่านเจียเหอก็หาคนมา แล้วจับยาโกะมัดอย่างหลับหูหลับตา แถมยังใช้แส้เดชทิพย์ที่ท่านให้เขามาตียาโกะจนเต็มตัวไปหมด”
“ฉันอยากจะขอร้องยาโกะอยู่ข้างๆ แต่ท่านเจียเหอนั้นไม่ใช่แค่ไม่ฟังคำอธิบายของฉันเท่านั้น แต่ยังบ้องหูฉันด้วย แถมยังให้คนอื่นมาถลกเสื้อผ้าของฉันด้วย เพื่อดูแคลนฉันต่อหน้าคนอื่นๆ ท่านนายพล！ฉันรู้ว่าฉันกับยาโกะนั้นไม่ได้ดีเทียบเท่ากับท่านเจียเหอ แต่เขาเองก็จะมากลั่นแกล้งคนอื่นแบบนี้ไม่ได้！”
“เราเป็นสนมสนมชายของท่านนายพลเหมือนกัน ตัวตนนั้นมันไม่มีความสูงต่ำต่างกันเลย แต่ท่านเจียเหอใช้ความรักที่ท่านมีให้ ในการทำร้ายคนที่เข้ามาในจวนทีหลัง ท่านดูสิว่าทั้งตัวของยาโกะนั้นบาดเจ็บ ถึงจะรักษาจนหาย แต่ก็คงจะมีบาดแผลหลงเหลืออยู่ดี”
“ท่านนายพล！ถ้าคุณไม่ทวงความยุติธรรมให้เรา เราคงไม่มีทางอยู่ในจวนของท่านนายพลต่อไปได้！”
หลี่ฝางดูการพูดของจื่อยี แล้วก็ความกล้าหาญที่จะเป็นศัตรูของเจียเหอ เขานั้นกล้าพูดสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเจียเหอกับลิ่วล้อของเขา ถ้าท่านนายพลหญิงเป็นคนยุติธรรมซื่อตรงในกฎก็ดีไป แต่ถ้าเกิดว่าเธอลำเอียงสักหน่อย วันนี้จื่อยีกับยาโกะจะต้องไม่รอดแน่
หลังจากที่ท่านนายพลหญิงได้ฟังคำของจื่อยีแล้ว แววตาก็มีความอาฆาตออกมา ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น เธอเดินเข้าไปข้างหน้าหลายก้าว จากนั้นก็มาถึงด้านหลังคิริน ยาโกะที่หายใจรวยริน ก็คุกเข่าลงแล้วลูบแก้มของเขาอย่างระมัดระวัง
เธอนั้นพอจะจำคิริน ยาโกะในใจได้อยู่บ้าง ในความทรงจำของเธอนั้น เด็กคนนี้มีท่าทีขี้ขลาด ทุกครั้งที่จัดการรวมตัว เขาจะหลบอยู่ด้านหลังแล้วมองตัวเอง เขาไม่กล้าพูดเสียงดังด้วยซ้ำ
ถึงแม้หน้าตาของเขานั้นจะไม่ได้โดดเด่นเป็นอย่างมาก แต่ความอ่อนแอบนเรือนร่างของเขานั้น กลับให้ในใจของท่านนายพลหญิงเกิดความแปลกออกไป
“เจ็บไหม？” ท่านนายพลหญิงจับแผลบนเนื้อของคิริน ยาโกะอย่างระมัดระวัง พลางถามอย่างสงสาร
คิริน ยาโกะนั้นเจ็บจนแทบหมดสติไป แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าท่านนายพลหญิงกลับต้องพยายามอดทนเอาไว้ แถมเมื่อเห็นท่านนายพลหญิงแสดงความห่วงใยต่อตนเองแล้ว แถมยังมีพยายามยิ้มออกมาด้วย ก่อนจะปลอบกลับ
“ท่านนายพล ฉัน ฉันไม่เจ็บหรอก ความเจ็บนี้มันไม่เท่าไหร่หรอก คุณ คุณไม่ต้องห่วงฉันนะ”
เขาในตอนนี้แทบจะไม่มีแรงพูดอะไรแล้ว คำพูดง่ายๆ นี้ยังต้องหายใจหลายครั้งถึงจะพูดออกมาได้จนจบประโยค
ท่านนายพลหญิงมองแววตาเพียรพยายามของเขา ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ จากนั้นจึงลุกขึ้นพูดกับฮัวเหลียนที่อยู่ข้างหลัง
“ฮัวเหลียน พาเขาไปรักษาบาดแผลเถอะ ต้องทำให้บาดแผลของเขานั้นหายไปทั้งหมด เขายังเด็กอยู่ ถ้าเกิดมีบาดแผลบนเรือนร่าง คงจะรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก”
