หลี่ฝางทิ้งอาหารที่อยู่ในมือลงไปในบ่อทั้งหมด จากนั้นก็ปัดมือ เมื่อเห็นชายทั้งสองที่อายุไม่มากเลยขมวดคิ้วเล็กน้อย
ถึงแม้จะมีคนมากมายในสวนแห่งนี้ แต่เขาที่ความจำดีนั้นก็พอจะจำได้ว่าเป็นหน้าตาของเหล่าสนมชายนั้น
ชายหนุ่มสองคนนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย ถึงแม้เมื่อครู่พวกเขาจะตัวสั่นอยู่ที่มุม แต่หลี่ฝางที่ตาคมกริบก็เห็นอยู่ดี
พวกเขามาหาตัวเองในตอนนี้ทำไมกันนะ？
“มีเรื่องอะไร？” หลี่ฝางมองชายทั้งสองคนนั้นพลางถามด้วยความสงสัย
“ท่านหลี่ ฉันชื่อจื่อยี เขาชื่อคิริน ยาโกะ เป็นสนมชายของท่านนายพลเหมือนกัน” จื่อยีใจกล้ากว่าหน่อย หลังจากที่ได้ยินเสียงของหลี่ฝาง ก็เดินเข้าไปใกล้ครึ่งก้าว จากนั้นจึงคำนับหลี่ฝางอย่างมีมารยาท จากนั้นจึงแนะนำตัวอย่างเรียบเฉย
หลี่ฝางจ้องจื่อยีอยู่สักพัก พลางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจเล็กน้อย
ท่านนายพลหญิงนี้มีโชคที่จะได้รับความชอบพอดีมากเลยจริงๆ เธอคงจะกวาดเอาชายงามทั้งหมดในประเทศญี่ปุ่นมาอยู่ในจวนได้เลยล่ะ
ฮัวเหลียนนั้นหน้าตาดีพอที่จะเทียมกับในประเทศได้แล้ว ส่วนชายที่ชื่อจื่อยีนั้นก็ยิ่งดูดีเข้าไปใหญ่
ถ้าไม่ใช่ว่าตัวเองชอบผู้หญิงล่ะก็ เกรงว่าจะอดไม่ได้ที่จะหลงรักจื่อยีเข้า
จื่อยีถูกหลี่ฝางมองจนอึดอัด เลยเอามือทั้งสองข้างกุมเข้าหากัน จากนั้นหัวก็แล่นอย่างรวดเร็ว พลางเดาความคิดของหลี่ฝางในตอนนี้
คิริน ยาโกะที่อยู่ข้างๆ นั้นดูขี้ขลาดขึ้นมา หัวเล็กๆ นั้นแทบจะมุดลงไปในหน้าอกของตัวเองแล้ว มือทั้งสองข้างก็จับชายเสื้อของตัวเองอย่างแน่นหนา โดยไม่กล้าพูดอะไรออกมา
หลี่ฝางมองคิริน ยาโกะที่หวาดกลัว จากนั้นอดไม่ได้ที่จะอยากหยอกล้อขึ้นมา ดวงตาก็กลอกไปมา ก่อนจะเดินไปข้างหน้า ก่อนจะยื่นมือออกมาจับคางของคิริน ยาโกะแน่น ก่อนจะบังคับให้เขาเงยหน้าขึ้นมา
“ไอ้หนุ่ม กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ？หือ？” หลี่ฝางบังคับให้คิริน ยาโกะสบตากับตัวเอง ก่อนจะยิ้มบางๆ พลางถาม
ท่าทีของเขานั้นทำให้คิริน ยาโกะตกใจเป็นอย่างมาก ตัวเขาสั่นเหมือนเจ้าเข้า ปากก็ป้าเล็กน้อย พลางคิดจะตอบคำถามของหลี่ฝาง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็พูดไม่ออก
เมื่อจื่อยีที่อยู่ข้างๆ เห็นสถานการณ์ดังนั้น ก็ยื่นมือออกไปผลักหลี่ฝางเต็มแรง ถ้าไม่ใช่ว่าหลี่ฝางตอบสนองได้ไว คงจะตกลงไปในบ่อแล้ว แล้วคงจะได้ไปอาบน้ำร่วมกับปลาคาร์ฟที่กำลังแย่งอาหารกัน
หลังจากที่ผลักหลี่ฝางจนเซ จื่อยีถึงได้รู้ว่าตัวเองทำผิดมหันต์ไปแล้ว เลยมีใบหน้ารู้สึกผิด ก่อนจะบังคิริน ยาโกะไว้ข้างหลังตัวเอง พลางจ้องหลี่ฝางไม่ห่าง
ชิ ทั้งสองคนนี้ดูมีความสัมพันธ์ที่ดีจริงๆ เลย
หลี่ฝางมองจื่อยีที่เหมือนแม่นกปกป้องลูก ก็อดไม่ได้ที่จะเห็นใจในใจ
“ขอโทษ ท่านหลี่ เราไม่ได้ตั้งใจ ท่านนั้นเป็นคนใหญ่คนโต อย่าได้ใส่ใจกับคนตัวเล็กๆ อย่างพวกเราเลย”
เมื่อเห็นจื่อยียื่นมือออกมาผลักหลี่ฝาง คิริน ยาโกะก็ตกใจจนจิตไม่อยู่กับตัว จากนั้นจึงรีบดึงจื่อยีให้คุกเข่าลงต่อหน้าหลี่ฝาง และขอโทษอย่างจริงจัง
ถึงแม้จื่อยีนั้นจะมีท่าทีไม่ยินยอมเท่าไหร่ แต่การบังคับของคิริน ยาโกะ ทำให้ต้องคุกเข่าลงลงอย่างอึดอัดใจเป็นอย่างมาก
“เขาเป็นคนผลักฉัน ไม่ใช่คุณสักหน่อย คุณผิดอะไรเหรอ？” เมื่อเห็นคิริน ยาโกะเหมือนจะร้องไห้ออกมา หลี่ฝางก็ยิ่งอยากแกล้งเข้าไปใหญ่ เลิกคิ้วขึ้น พลางมองจื่อยีแล้วพูดด้วยหน้าบูดบึ้ง
คิริน ยาโกะที่ปากไม่ดีเมื่อถูกเขาถามเลยเหมือนเสียความสามารถในการพูดไป จากนั้นก็มองหลี่ฝางพลางอึกอักอยู่นานก่อนจะพูดออกมา สุดท้ายก็สะอื้น ก่อนจะร้องไห้ออกมา
หลี่ฝางมองคิริน ยาโกะที่ตาแดงเหมือนกระต่ายก่อนจะอึ้งไป จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงบางคนถึงชอบชายอ่อนแอ ชายที่น้อใจนิดหน่อยก็ร้องไห้นั้น มันน่ารักไม่เบาเลย
เมื่อได้ยินหลี่ฝางหัวเราะร่า คิริน ยาโกะกับจื่อยีก็หัวตื้อไปหมด เพราะไม่รู้ว่าเขากำลังหัวเราะอะไร
“มีอะไรให้ตลกกัน！ห้ามชำ！” จื่อยีถูกหลี่ฝางขำจนหน้าแดง เลยตกโกนออกไปด้วยความโกรธ
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าหลี่ฝางกำลังหัวเราะอะไร แต่สัญชาตญาณมันก็บอกจื่อยี ว่าหลี่ฝางจะต้องกำลังหัวเราะเขากับคิริน ยาโกะ
“แค่กๆ ……” หลี่ฝางที่ถูกเด็กคนนี้ดุใส่ก็กระแอมเบาๆ ออกมา พลางพยายามกดความอยากหัวเราะเอาไว้
เด็กทั้งสองคนนี้นี่น่าสนใจจริงๆ เลย คนหนึ่งก็หยิ่งเป็นอย่างมาก ส่วนอีกคนหนึ่งก็ไม่มีความมั่นใจจนหัวหด
“ท่านหลี่ ความผิดทั้งหมดเป็นของฉัน ถ้าท่านจะลงโทษก็ให้ลงโทษฉันคนเดียว มันไม่เกี่ยวอะไรกับจื่อยีเลย ฉันเป็นคนลากเขามาเจอท่านเอง”
ตอนนี้คิริน ยาโกะเอาแต่เห็นว่าหลี่ฝางโทษตัวเองทั้งหัว เขานั้นไม่สามารถคิดอะไรได้ปกติแล้ว แถมยังเอาความผิดทั้งหมดใส่ตัวเอง เพื่อไม่ให้หลี่ฝางไปโกรธจื่อยี
หลังจากที่จื่อยีได้ยินคำพูดของเขาก็ร้อนใจขึ้นมา เลยดึงคิริน ยาโกะขึ้นมาจากพื้น
“ยาโกะ ทำไมต้องยอมอ่อนต่อเขาขนาดนั้นด้วย ถึงแม้เราจะไม่ได้รับความเอ็นดูจากท่านนายพลในจวนนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไรเราก็เป็นสนมชายของท่านนายพลเหมือนกัน เขาเป็นคนนอก ยังไม่ได้เข้ามาในจวนด้วยซ้ำ ตามหลักแล้วเขาต้องเคารพเรา คุณจะไปกลัวเขาขนาดนี้ทำไม？”
ตอนแรกที่คิริน ยาโกะที่ตกใจจนไม่ไหว เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ดังไม่เบาเกินไปของจื่อยีก็ตกใจจนขาอ่อนไปมากกว่าเดิม จากนั้นจึงรีบปิดปากของจื่อยี พลางโค้งขอโทษหลี่ฝาง
“ขอโทษๆ ท่านหลี่ จื่อยีเขาเป็นคนปากไวแบบนี้จนชิน ท่านอย่าได้เอาความเขาเลย！ท่านเป็นคู่ครองของท่านนายพลในอนาคต ก็เหมือนกับท่านนายพล ถือเป็นเจ้านายของเราเหมือนกัน จากนี้เราต้องเคารพนบน้อมฟังคำสั่งของท่าน”
หลี่ฝางมองเด็กทั้งสองที่ยึดยื้อ พลางขมวดคิ้วแน่น ดูเหมือนความสัมพันธ์ในจวนมันจะซับซ้อนกว่าที่เขาคิดอีกนะ
“ลุกขึ้นมาเถอะ ฉันไม่ได้จะว่าอะไรพวกคุณ เมื่อครู่แค่หยอกพวกคุณเล่นเพียงเท่านั้นเอง”
หลี่ฝางโบกไม้โบกมือให้พวกเขา เพื่อแสดงว่าพวกเขาไม่ต้องคุกเข่าอีกต่อไปแล้ว จากนั้นก็หันตัวไปจับอาหารปลา ก่อนจะให้อาหารปลาต่อไป
เมื่อเห็นท่าทีผ่อนคลายไม่ตึงเครียดของหลี่ฝาง คิริน ยาโกะกับจื่อยีก็สบตากันสักพัก เพราะเดาความคิดของหลี่ฝางไม่ออก
“ใครเป็นคนจัดให้พวกคุณมาเหรอ？เจียเหอ？หรือว่าฮัวเหลียน？หรือจะเป็น ท่านนายพลงั้นเหรอ？”
หลี่ฝางเอามือโปรยอาหารปลาในบ่อ จากนั้นก็ถามขึ้นเบาๆ
อันที่จริงในใจเขานั้นรู้อย่างชัดเจน ว่าสนมสนมชายนี้ถ้าจะโหดก็โหดร้ายกับเขามาก แต่ถ้ากลัวก็กลัวมากเช่นกัน ถ้าไม่ใช่ว่าถูกคนบังคับมา พวกเขาคงไม่มีทางมาคุยกับตัวเองแน่ๆ
คิริน ยาโกะกับจื่อยีนั้นเห็นได้ชัดว่าเพราะถูกบังคับ ถึงได้มาหาตัวเอง
“คือ……ท่านเจียเหอเป็นคนให้ฉันมา เขาบอกว่าจากนี้จะให้มาดูแลความเป็นอยู่ของท่านหลี่ในจวนนี้”
คิริน ยาโกะชะงักไปหลายวินาที จากนั้นถึงได้พูดเสียงเบา
หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของเขา หลี่ฝางก็พยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ไปมองปลาหลากสีปลาคาร์ฟในบ่อ
คิริน ยาโกะกับจื่อยีที่อยู่ด้านหลังนั้นมองเงาของเขาอยู่นาน แถมยังรอให้เขาพูดอะไรต่อ แต่เมื่อผ่านไปสามสี่นาที แต่ก็ยังไม่เห็นหลี่ฝางพูดอะไรเลย
“เฮ้ คุณเป็นใบ้เหรอ？” จื่อยีขมวดคิ้วแน่นก่อนจะปรี่เข้าไปด้านหลังหลี่ฝางพลางถาม
คิริน ยาโกะได้ฟังดังนั้น ก็รีบใช้กำลังในการดึงแขนเสื้อของเขา เพื่อเตือนให้เขาสนใจคำพูดของตัวเอง แต่จื่อยีนั้นไม่ได้สนใจการเตือนของเขาเลย จากนั้นจึงสะบัดมือของคิริน ยาโกะ จากนั้นจึงเดินสาวเท้ามาข้างกายของหลี่ฝาง พลางพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโส
