“พ่อ ฉันไม่ยอม！ได้ยังไงกัน！ทำไมต้องเป็นหลี่ฝาง！ฉันอยู่ที่จวนของท่านนายพลมาเป็นสิบปี ตอนแรกคิดว่าสุดท้ายจะได้ทุกอย่าง แต่กลับมีหลี่ฝางโผล่ในตอนนี้มา จะให้ลูกไม่โกรธได้อย่างไร！”
ในใจของเจียเหอ ชื่อของคู่ครองของท่านนายพลนั้นต้องเป็นของเขา การเกิดเรื่องบ้าบอขึ้นกลางทางนั้น จนตำแหน่งของคู่ครองของท่านนายพลถูกแย่งไป เขาจะยอมได้อย่างไร？
“ไอ้บ้าเอ้ย！แกอย่าลืมนะว่าสิ่งที่แบกอยู่คือเกียรติของทั้งตระกูล！แกมีวันนี้ได้ ก็เพราะตระกูลทั้งนั้น！หลังจากนี้แกต้องเป็นคู่ครองฐานะเท่าเทียมอย่างเชื่อฟัง อย่าคิดจะทำอะไรโง่ๆ อีก！”
สือจิ่งจะไม่รู้ว่าเจียเหอคิดอะไรได้อย่างไร แต่เรื่องมันมาถึงตอนนี้ เขาไม่ยอมแล้วทำไมล่ะ？ถ้าทักษะไม่ดีเท่ามนุษย์ ก็ต้องยอมรับชะตากรรม
หลังจากที่เจียเหอถูกสือจิ่งด่าแบบนั้นแล้ว อารมณ์ก็ตื่นตัวขึ้นมา ก่อนจะตะโกนออกไปอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นก็เริ่มทำลายข้าวของ
สือจิ่งเองก็ไม่สนใจเขา เลยมองเขาระบายอารมณ์อยู่ข้างๆ ซามูไรที่อยู่ด้านนอกเหล่านั้นก็ไม่กล้าพูดอะไร เลยทำเหมือนเป็นท่อนไม้ และทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร
ตอนที่ของทั้งห้องถูกเจียเหอทำลายไปจนมากแล้ว สือจิ่งถึงจะเปิดปากพูดออกมา
“เอาล่ะ คุณอยู่บนตำแหน่งคู่ครองฐานะเท่าเทียมไปก่อน เดี๋ยวฉันจะหาวิธีจัดการหลี่ฝางเอง”
ตอนที่พูดคำนี้ ในตาของสือจิ่งเต็มไปด้วยความคิด เมื่อเจียเหอได้ยิน แววตาทั้งสองก็เป็นประกาย ก่อนจะวิ่งมาอยู่ข้างกายสือจิ่ง ก่อนจะจับมือเขาพลางถามอย่างตื่นตา
“พ่อ ท่านมีวิธีต่อกรกับหลี่ฝางแล้วใช่ไหม？”
“สิ่งที่ไม่ควรถามก็อย่าถาม” แต่สือจิ่งนั้นไม่อยากบอกแผนให้เจียเหอรู้ กลับปรายตามองเจียเหออย่างเย็นชา พลางเตือนเขาให้รู้จักดูแลตัวเองให้ปลอดภัย
เจียเหอถูกเขามองอย่างเย็นชาจนเนื้อเต้นทั้งตัว เลยปล่อยมือที่จับมือของสือจิ่งออก จากนั้นก็พยักหน้าด้วยความรู้เรื่องเป็นอย่างมาก
“โอเค เจียเหอรู้แล้วล่ะ”
เมื่อเห็นเจียเหอเชื่อฟังขนาดนี้ สือจิ่งถึงได้กลับมามีท่าทีแบบเดิม ใบหน้าที่อาฆาตเมื่อครู่นั้นเหมือนจะเป็นจินตนาการของเจียเหอเอง
“เอาล่ะ คุณรออยู่ในจวนของท่านนายพลเถอะ ฉันกลับก่อนนะ” บรรลุเป้าแล้ว สือจิ่งเองก็ไม่ได้อยากอยู่ต่อเท่าไหร่ เลยตบไหล่ของเจียเหอ หลังจากกำชับแล้วก็พาคนของตัวเองไป
หลังจากที่หลี่ฝางออกมาจากโถงด้านหน้าแล้วก็ไม่ได้รีบกลับไปที่ที่พักของตัวเอง แต่ให้จื่อยีพาเขาไปหาที่ห้องของคิริน ยาโกะ
แผลของคิริน ยาโกะหนักกว่าเจียเหอมาก หมอช่วยอยู่ทั้งวันทั้งคืนถึงจะรักษาชีวิตของเขาเอาไว้ได้ ทั้งตัวพันด้วยผ้าก็อซ เหมือนกับมัมมี่ที่ได้เห็นในทีวี
“หมอบอกหรือเปล่าว่าเขาจะฟื้นเมื่อไหร่？” หลี่ฝางมองคิริน ยาโกะที่อยู่ในห้องปลอดเชื้อก่อนจะถาม
“หมอบอกแล้ว ว่ายาโกะมีชีวิตต่อได้ก็ถือเป็นปาฏิหาริย์แล้ว ส่วนเขาจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่นั้น ต้องดูจากการฟื้นตัวของเขาเองด้วย”
จื่อยีพูดไปๆ เสียงก็เปลี่ยน ตาทั้งสองข้างก็แดงก่ำ พลางสูดหายใจฟุดฟิด ท่าทีน่าสงสารเป็นอย่างมาก
“คุณเองก็……” อย่ากังวลไปเลย……
หลี่ฝางกำลังเตรียมจะปลอบจื่อยี แต่พูดไปครึ่งเดียว ก็มีแขนเรียวยาวมาดึงจื่อยีไป จากนั้นก็เห็นท่านนายพลหญิงดึงจื่อยีไปอยู่ในอ้อมกอด พลางปลอบด้วยแววตาอ่อนโยน
“เด็กดี อย่าร้องไห้ไปเลย เขาจะต้องไม่เป็นไร”
หลังจากที่ได้ยินเสียงของท่านนายพลหญิง ตอนแรกที่จื่อยีกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ก็ร้องไห้ออกมา หลี่ฝางมองจื่อยีที่ร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาเลอะหน้าอกของท่านนายพลหญิง เปลือกตาก็อดไม่ได้ที่จะกระตุก
ตอนแรกเขาก็ไม่ได้ร้องไห้ เพียงไม่นาน ก็ร้องห่มร้องไห้ ดูเหมือนปลอบถึงสิบนาทีก็ยังไม่ไหว
เป็นไปตามคาด หลี่ฝางมองท่านนายพลหญิงปลอบจื่อยีอย่างอ่อนโยนถึงสิบห้านาที มองจนเขารู้สึกอึดอัด
แม้ท่านนายพลหญิงจะไม่แก่ แต่ก็โตกว่าจื่อยีเป็นสิบปี อายุห่างกันขนาดนี้ เธอลงมือลงได้อย่างไรกัน？
“หลี่ฝาง คุณไม่ว่าอะไรจริงๆ ใช่ไหมถ้าฉันยกเจียเหอเป็นคู่ครองฐานะเท่าเทียม？” หลัจากที่ปลอบจื่อยีแล้ว ท่านนายพลหญิงก็ถามหลี่ฝางทันที
หลี่ฝางที่กำลังเหม่อลอยก็ไม่ทันตอบสนอง แต่หลังจากที่ตอบห๊ะถึงจะตอบคำถามนั้น
“คุณจะรักใครชอบใคร จะยกใครเป็นคู่ครองฐานะเท่าเทียม จะเอาใครเข้าจวน มันก็เป็นเรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน คุณมีความสุขก็พอแล้ว”
หลี่ฝางไม่ว่าอะไรเลยจริงๆ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้สนใจในตัวของหญิงญี่ปุ่นคนนี้เลย จะว่าไป ตัวเองก็มีลูกมีภรรยาแล้ว ถ้ายังมีสัมพันธ์อะไรกับท่านนายพลหญิงอีก ก็เลวจนเกินเยียวยาแล้ว
คำตอบของเขามันทำให้ท่านนายพลหญิงเสียใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโกรธและเจ็บปวด
เธอมองหลี่ฝางด้วยความโศก จากนั้นก็โกรธขึ้นมา “หลี่ฝาง แกมันเลว！”
หลังจากที่ตะโกนใส่หลี่ฝางแล้ว ท่านนายพลหญิงก็หันตัววิ่งออกไป หลี่ฝางมองเธอวิ่งไปไกลด้วยใบหน้างุนงง หญิงคนนี้จู่ๆ ก็เปลี่ยนอารมณ์ไปเลยเหรอ？
“ท่านหลี่ ท่านนายพลดูไม่พอใจนะ คุณจะตามเธอไปไหม？”
จื่อยีเองก็เพิ่งเคยได้เห็นท่าทีแบบนี้ของท่านนายพล เลยมองหลี่ฝางด้วยความขี้ขลาด ก่อนจะเตือนด้วยความหวังดี
“ทำไมฉันต้องตามเธอไป？ถ้าคุณเป็นห่วงเธอ คุณก็ไปง้อเธอสิ” หลี่ฝางยักไหล่ขึ้น โดยที่ไม่คิดจะตามไปง้อเลย
จื่อยีพอจะรู้ว่าทำไมท่านนายพลหญิงถึงรักหลี่ฝางทั้งแต่แรกเห็น อาจจะเพราะความไม่สนใจนี้ของเขาก็ได้
สนมชายทั้งหมดในจวน เมื่อเจอท่านนายพลหญิงก็รีบเข้าหา และทำตามกับเธอ จะไปมีใครสะบัดหน้าและไม่สนใจท่านนายพลหญิงแบบนี้กัน
ในใจของพวกสนมชาย ท่านนายพลหญิงเป็นเหมือนฟากฟ้าและผืนดินของพวกเขา ถ้าเกิดทำให้ท่านนายพลหญิงไม่พอใจ จากนี้ไปพวกเขาและตระกูลจะจบเห่ไปพร้อมๆ กัน
“ท่านหลี่ งั้นฉันไปก่อนล่ะ” จื่อยีมองท่านนายพลหญิงที่เดินไปไกล ก่อนจะรีบบอกหลี่ฝาง พลางรีบตามไป
หลี่ฝางบิดขี้เกียจอย่างเต็มแรง ก่อนจะบิดกระดูกให้สบายตัว จากนั้นก็เดินไปที่สวนที่พักของตัวเองด้วยความสบายอารมณ์เป็นอย่างมาก
ผ่านไปสักสี่ห้าวัน สุดท้ายหลี่ฝางก็ได้ข่าวคราวของที่อยู่ของส่วนผสมปรุงยานั้น มันถูกนายกรัฐมนตรีของประเทศญี่ปุ่นเก็บซ่อนเอาไว้ในจวนของนายกรัฐมนตรี มันถูกคนมากฝีมือทั้งสี่ปกป้องเอาไว้ อีกอย่างถ้าเกิดไม่ใช่คนของราชวงศ์ ก็ไม่มีทางเข้าใกล้จวนของนายกรัฐมนตรีได้เลยแม้แต่น้อย
มันทำให้หลี่ฝางทำได้ยากมาก ถ้าเกิดเขาทะลวงเข้าไปก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชำนาญ แต่การทำแบบนี้มันยิ่งทำให้เรื่องมันวุ่นวายเข้าไปใหญ่ เดี๋ยวมันจะไม่ได้มีปัญหากับเขาเพียงคนเดียวแล้ว
“ท่านหลี่ ท่านหลี่ ข่าวดี！” ตอนที่หลี่ฝางกำลังคิดว่าจะแทรกเข้าไปในจวนของนายกรัฐมนตรีอย่างไร เด็กน้อยอย่างจื่อยีก็รีบวิ่งเข้ามาด้านใน
หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบน ทำไมไอ้หนุ่มนี่ชอบวิ่งมาหาตัวเองที่นี่ตลอดเลย？ก่อนหน้านี้เกลียดตัวเองมากเลยไม่ใช่เหรอ？
