ชั้นยี่สิบเอ็ด แผนกวิจัยพัฒนาและแผนกประชาสัมพันธ์
เฉินฝานซิงออกมาจากลิฟต์จัดการถอดเสื้อกันลมออกและนำมาพาดไว้ตรงข้อพับ
เสื้อผ้าของเธอแม้จะขาดสีสันแต่ก็ดูสวยงาม
ชุดทำงานสีดำทั้งตัว ชุดสูดเข้ารูปตัวเล็กปกคลุมช่วงเอวอันผอมบาง กางเกงขายาวสีดำถูกรีดจนเรียบรับกับรูปขาตรงเรียวยาว
เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ เส้นผมสีดำอ่อนนุ่มถูกเกล้าขึ้น ใบหน้าสวยแฝงความเย็นชามาตั้งแต่ไหนแต่ไร เครื่องแต่งกายเรียบง่ายดูภูมิฐาน
ความงดงามของเฉินฝานซิงนั้นเป็นสิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธ
แต่ว่ามักจะเป็นความสวยงามที่น่าเหนื่อยหน่าย
ผมทรงเดิม เสื้อผ้าและการแต่งหน้าซ้ำๆ ซากๆ กันแบบนั้นตลอดกาล
ปีแล้วปีเล่า เธอก็ไม่เคยเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวเลยแม้แต่น้อย
ผู้หญิงคนหนึ่งต่อให้สวยแค่ไหนก็ไม่ควรเหนื่อยที่จะแต่งสวยให้ตัวเอง
ถือเรื่องงานสำคัญเหนือสิ่งใด ทั้งแข็งทื่อทั้งน่าเบื่อ ใครๆ ก็พลอยลดความสนใจในตัวเธอเป็นธรรมดา
แต่ไม่ว่าเธอจะน่าเบื่อยังไง ในพื้นที่ชั้นยี่สิบเอ็ดเธอกลับได้รับความยำเกรงจากทุกคน
แผนกประชาสัมพันธ์และแผนกวิจัยพัฒนานั้นเป็นสองแผนกที่เหนื่อยที่สุดในบริษัทก็ว่าได้ เธอกลับเป็นคนแบกรับไว้ด้วยตัวคนเดียว
เธอมีความสามารถและมีเสน่ห์ ในด้านการทำงานทำให้ทุกคนมั่นใจ
–
เมื่อรองเท้าส้นสูงของเธอกระทบกับพื้นเกิดเสียงดังขึ้นเป็นจังหวะนั้นโซนทำงานขนาดใหญ่ความวุ่นวายก็ได้บังเกิดขึ้น
ในสายโทรศัพท์ภาษาต่างๆ จากหลายประเทศสลับกันดังขึ้นเป็นระลอก พนักงานต่างก็เฮโลกันเข้ามารายล้อมเพื่อรายงานผลการทำงาน
ตั้งแต่พื้นฐานของการผลิตสินค้าอย่างการจัดซื้อ ไปจนถึงกระบวนการศึกษาค้นคว้าและการผลิต การดำเนินการผลิต แพ็กเกจผลิตภัณฑ์ การโฆษณาประชาสัมพันธ์ทุกรูปแบบ การนัดเวลาเจรจาเพื่อทำสัญญาทุกประเภท จนถึงการวางตลาด…
เฉินฝานซิงเดินด้วยท่าทางนิ่งสงบเข้าห้องทำงานไป หลังตรงคางเชิด เดินอย่างกระฉับกระเฉงว่องไว แต่ปากก็ยังสามารถตอบคำถามของทุกคนได้
นี่เป็นเรื่องปกติที่ต้องพบเจอทุกวันที่มาทำงาน ที่เธอนั้นชินไปตั้งนานแล้ว
จนกระทั่งเธอเดินมาจนถึงห้องทำงานของตัวเอง ถึงได้รู้ว่าตนนั้นเดินรอบๆ โซนทำงานไปครบรอบหนึ่งแล้ว แถมในตอนนี้ก็ยังหอบเอกสารมาเต็มแขน
เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด ทิ้งเอกสารในอ้อมแขนลงบนโต๊ะทำงาน ยกมือกุมหน้าผากอย่างหน่ายใจ
เป้าหมายที่มาวันนี้คือลาออกนะ ไม่ใช่ทำงาน!
นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย
พ่นลมหายใจทิ้งอีกครั้ง ลากเก้าอี้ออกมาแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นร่างหนังสือขอลาออกอย่างง่ายๆ แล้วสั่งปรินท์ออกมา
ขั้นตอนยังคงต้องดำเนินต่อไป หากฝ่ายบุคคลอนุมัติให้ได้เลย เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปเผชิญหน้ากับซูเหิงอีก
เธอนำหนังสือลาออกที่เพิ่งปรินท์ออกมายัดใส่ซองจดหมาย ก่อนจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อนยื่นหนังสือต่อฝ่ายบุคคล
หลังเคาะประตูห้องฝ่ายบุคคล เสียงจากข้างในห้องของผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่อยู่หลังประตูแว่วดังขึ้นอย่างรีบร้อน จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว
