ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย – ตอนที่ 107 คุณหมดสิทธิ์นั้นไปแล้ว / ตอนที่ 108 อยู่เป็นเพื่อนกัน

ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย – ตอนที่ 107 คุณหมดสิทธิ์นั้นไปแล้ว / ตอนที่ 108 อยู่เป็นเพื่อนกัน
ตอนที่ 107 คุณหมดสิทธิ์นั้นไปแล้ว

จางมาถอนหายใจออกมาเบาๆ “คุณหนูทานก่อนเถอะค่ะ ฉันจะขึ้นไปดูคุณผู้ชายสักหน่อย”

เธอทานไปได้สองคำก็หันไปมองแผ่นหลังของจางมา เธอยกผ้าขึ้นมาเช็ดตรงมุมปากพลางขบคิด

“จางมาคือว่า…”

เฉินฝานซิงลุกขึ้นยืนก่อนจะร้องเรียกเธอเอาไว้

“คุณหนูเฉิน?”

เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของจางมาแล้วทำมือชี้ๆ ไปยังถาดในมือของเธอ

“เดี๋ยวฉันจะช่วยเอาไปให้เขาเอง…”

จางมาลอบมองเธออย่างพิจารณา เมื่อเห็นว่าสีหน้าเธอดูอึดอัดอยู่ไม่น้อยรอยยิ้มจึงผุดขึ้นในดวงตาของเธอ

“งั้นก็ต้องรบกวนคุณหนูเฉินด้วยนะคะ”

เฉินฝานซิงเม้มปากพลางรับถาดใบนั้นมาถือเอาไว้

ในนั้นมีโจ๊กรสอ่อนพร้อมทั้งกับข้าวอีกสองอย่างและยาอีกสองขวด

เป็นอาหารเช้าที่เรียบง่ายจริงๆ

ผู้ชายตัวโตๆ อย่างเขา กินอาหารน้อยขนาดนี้ทุกมื้อได้จริงๆ น่ะเหรอ

หลังจากเสียงเคาะประตูห้องของป๋อจิ่งชวนเงียบลง เสียงแหบต่ำของชายหนุ่มก็ลอยออกมาจากในห้อง

เธอเปิดมันออกแล้วเดินเข้าไปข้างใน ป๋อจิ่งชวนกลับไม่ได้ซุกตัวอยู่บนเตียงอย่างที่คนป่วยดีๆ เขาทำกัน ตามที่นึกภาพไว้

อีกทั้งเขายังอยู่ในเสื้อผ้าสบายๆ ที่แตกต่างกับเสื้อสูทรองเท้าหนังก่อนหน้านี้

ขณะนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่นอกระเบียง สองขารวบเข้าด้วยกันในท่าทางที่สง่า ในมือถือปากกาใช้สำหรับเซ็นต์เอกสารเหล่านั้น

เขาไม่แม้จะเงยหน้าขึ้นมามองเพราะคิดว่าคงเป็นคนรับใช้คนใดสักคน ทว่าสองวินาทีให้หลังเขากลับต้องผงกศีรษะขึ้นมาอย่างไว

นัยน์ตาดุจสีน้ำหมึกที่น่าเกรงขามราวกับใบมีดน้ำแข็งที่สามารถทะลุผ่านหัวใจคนได้

ใจของเธอเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย สองมือที่ถือถาดอยู่เผลอกำจนแน่น เท้าของเธอขยับไม่ได้ราวกับว่ามันถูกล็อกเอาไว้ให้ติดอยู่กับที่

นาทีที่สายตาคู่นั้นทอดมองมายังร่างของเธอ ดวงตาสีนิลคู่นั้นค่อยๆ สงบลงอย่างเงียบเชียบ

เขารวบเอกสารในมือเข้าด้วยกันหลังจากที่หันไปมองเธออย่างสำรวจแล้ว เขาก็มองไปที่เธอด้วยรอยยิ้มจางๆ

“ตื่นแล้ว?”

เธอลอบผ่อนลมหายใจในใจแล้วเดินไปยังเขา

“ได้ยินว่าคุณไม่สบาย”

เธอเดินไปหยุดลงตรงหน้าเขาแล้วโน้มตัวลงนำถาดในมือวางลงที่โต๊ะข้างๆ

กลิ่นหอมสดชื่นหลังอาบน้ำค่อยๆ ลอยฟุ้งไปในอากาศทีละน้อย ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย

นัยน์ตาฉาบไปด้วยรอยยิ้มจางๆ เขาแหงนหน้ามองเฉินฝานซิงที่เพิ่งจะยืดตัวขึ้นเสร็จ

ผมยาวแฉลบผ่านหลังมือของเขาทำให้รู้สึกเย็นเล็กน้อย

ป๋อจิ่งชวนนำเอกสารวางลงบนโต๊ะแล้วคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอพร้อมทั้งยืดตัวขึ้นในขณะเดียวกัน

เฉินฝานซิงรู้สึกตกใจก่อนจะถูกลากเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

กลิ่นที่แสนคุ้นเคยเข้าปกคลุมร่างกายเธอในทันที

ความต่างของส่วนสูงของพวกเขามีมากพอตัว ทันทีที่เธอแหงนหน้าขึ้นเจอกับคางของเขา ศีรษะก็ถูกกดลงมาด้วยฝ่ามือใหญ่

“อาบน้ำแล้ว?”

หัวใจของเธอสั่นไหวนิดๆ

“อื้ม”

“หายป่วยแล้ว?”

“…ดีขึ้นนิดหน่อย”

จากนั้นเขาไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ลากเธอเดินไปยังเตียงของเขา

เขากดไหล่ของเธอให้นั่งลงไป

“นั่งลงไปดีๆ”

เฉินฝานซิงมองชายหนุ่มเดินหายไปจากตรงหน้าอย่างไม่ไหวติง

เตียงสีเทาสื่อถึงความสูงค่าและงดงาม ทั้งห้องออกแบบอย่างเรียบง่ายแต่ก็เผยให้เห็นถึงความดุดันที่แฝงอยู่

ไม่นานนักป๋อจิ่งชวนก็ได้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง เขาโน้มตัวลงไปเสียบไดร์เป่าผมในมือ

ใจของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร เธอลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อนแล้วเอื้อมมือไปคว้าไดร์เป่าผมในมือของเขา

“ให้ฉันทำเองเถอะค่ะ”

“คุณหมดสิทธิ์นั้นไปแล้ว”

ป๋อจิ่งชวนหลบมือของเธอที่ยื่นมา แล้วโน้มตัวลงนั่งที่ข้างเตียงพร้อมทั้งรั้งเอวเธอให้เข้ามาหา

ออกแรงตวัดแขนเล็กน้อยร่างของเฉินฝานซิงก็เขามาอยู่ในอ้อมกอดเขา

ตอนที่ 108 อยู่เป็นเพื่อนกัน

ออกแรงตวัดเล็กน้อยร่างของเฉินฝานซิงก็ลอยเขามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“เหวอออ”

เธอคว้าไหล่ของเขาเอาไว้ด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย

“อย่าดิ้น”

เสียงของชายหนุ่มที่แหบมาตั้งแต่แรก บัดนี้เมื่อมาอยู่ต่อหน้าเขา

เธอถึงกับได้ยินเสียงอันแห้งผากของเขาที่อยู่ในลำคอ

เธอไม่ได้ขยับเขยื้อนอีก

ไดร์เป่าผมถูกเปิดขึ้น มือของป๋อจิ่งชวนอังอยู่ตรงปากกระบอกของมันเพื่อทดสอบอุณหภูมิ เขามองหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่ในอ้อมกอดของเขา มุมปากก็ได้ยกยิ้มขึ้นจางๆ

นิ้วทั้งห้าจรดลงบนศีรษะของเธอแผ่วเบา ทำให้เขารู้สึกได้ว่าหญิงสาวในอ้อมกอดของเขากำลังตัวสั่นเทา

เขาสัมผัสแผ่วเบาบนเส้นผมนุ่มลื่นของเธอ ปล่อยให้ลมอุ่นๆ เป่าลอดผ่านนิ้วมือของเขา

รดลงบนเส้นผมของเธอ

เป็นเวลาเนิ่นนาน ที่ป๋อจิ่งชวนลูบลงบนเส้นผมของเธออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เมื่อเส้นผมของเธอเปลี่ยนเป็นนุ่มสลวย ป๋อจิ่งชวนจึงปิดไดร์เป่าผมลงจนทำให้ภายในห้องไม่มีแม้แต่เสียงใดๆ

กลิ่นหอมของแชมพูและครีมอาบน้ำผสมกันวนเวียนอยู่รอบตัวของพวกเขา

ภายในห้องที่เงียบสงัดดูเหมือนจะเพิ่มความหอมให้แก่กลิ่นนั้นไปพร้อมกับความดึงดูดที่ไร้เสียงที่ค่อยๆ โชยกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้อง

มือของเขายังคงสาระวนกับเส้นไหมสีดำขลับบนศีรษะของเธอ

“ป่วยอยู่ยังจะพาผมเปียกๆ วิ่งไปทั่ว ยังลำบากไม่พออีกใช่ไหม หืม?”

“ฉัน…ลืม”

ก็จะให้เฉินฝานซิงบอกเขายังไง

“ลืม? งั้นคงยังลำบากไม่พอ”

เฉินฝานซิงกัดริมฝีปาก ขยับเอวหวังจะออกจากอ้อมกอดของเขา

ผลคือป๋อจิ่งชวนจงใจที่จะงอเข่าลงในตอนนั้น ทำให้สะโพกของเธอเกือบจะลื่นตกลงไปตามเข่าของเขา

มือของเธอตะกายขึ้นบนไหล่ทั้งสองข้างของเขาด้วยสัญชาตญาณเพื่อพยุงร่างที่เกือบจะตกลงไปกองกับพื้น

เขาขำเบาๆ สองมือประคองเอวของเธอเอาไว้ ในตอนนี้เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความปลุกปั่นอย่างพอใจ

“จะยั่วกันก็ให้มันมีขอบเขตหน่อย ถูกกอดแต่หัววันแบบนี้รู้ไหมว่ามันอันตราย”

เธอนิ่งอึ้งไปก่อนหันกลับมาพร้อมกับใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อ

“คุณ…”

รอยยิ้มจากนัยน์ตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

“สบายใจเถอะ ตอนนี้ผมป่วยอยู่ทำอะไรคุณไม่ได้หรอก”

เธอมองเขาเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลงมาจากตักของเขาอย่างลุกลี้ลุกลน

“ต่อให้คุณไม่ป่วยคุณก็ห้ามทำอะไรฉัน…รีบๆ ทานข้าวแล้วทานยาได้แล้ว”

เธอหันไปทางประตูแล้วเตรียมจะเดินหนี ภายใต้ชุดนอนเรียบง่ายสีขาวล้วน ขาเรียวยาวคู่นั่นดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก

ป๋อจิ่งชวนลุงยืนขึ้นจากเตียง

ประตูที่เธอเพิ่งแง้มออกถูกมือข้างหนึ่งกดเอาไว้จากทางด้านหลัง

มันถูกปิดลงจนเกิดเสียงดัง เฉินฝานซิงไม่ทันได้โต้ตอบ แผ่นหลังของเธอก็ถูกทาบลงมาโดยแผ่นอกกว้าง

“อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน”

หัวใจของเธอเต้นอย่างบ้าคลั่งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว!

“ฉัน…ยังไม่ได้กินยาเลย”

ป๋อจิ่งชวนหันไปพลิกข้อมือของเธอแล้วลากเธอกลับเข้ามาในห้องใหม่อีกครั้ง ก่อนจะให้เธอนั่งลงบนโซฟา

“ที่นี่ก็มียา เรากินด้วยกันได้”

เขาว่าจบก็นิ่งไป จากนั้นรอยยิ้มในดวงตาของเขาก็แจ่มชัดขึ้น

“เพราะถึงยังไง เราก็ป่วยแบบเดียวกัน”

เฉินฝานซิงเสหน้าไปทางอื่น

“ฉันจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณได้ยังไง ฉันว่าคุณควรทานมื้อเช้าให้เสร็จแล้วกินยาจากนั้นก็นอนหลับพักผ่อน”

“งั้นคุณนอนเป็นเพื่อนผมก็แล้วกัน”

“…”

เธอเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหันขวับมาหาเขา

รอยยิ้มของเขาได้หายไป ก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้ววางมือลงบนเส้นผมของเธอแล้วลูบมันไปมา

“แค่คุณยอมนั่งอยู่ในนี้แบบไม่ดื้อไม่ซนก็พอแล้ว”