ตอนที่ 329 นี่คุณกำลัง…รังเกียจฉันแล้วเหรอ
เฉินฝานซิงไม่ได้อยู่ต่ออีกนานนัก
เธอเดินกลับมาตามทางเดิมเท่าที่ตัวเองยังพอจำได้ ต้นไม้สองข้างทางทอดเงาเป็นจุดๆ ท่ามกลางแสงไฟสลัว ทำให้รู้สึกแปลกประหลาดอย่างเห็นได้ชัด
เฉินฝานซิงจับชายกระโปรงไว้พลางส่งสายตาจ้องไปบนพื้นที่ตนกำลังเหยียบย่ำ
“โอ๊ะ สาวน้อยคนนี้ หุ่นดีจริงๆ เลย นี่โจรคนไหนช่างไร้คุณธรรมจริงๆ พอเล่นจนเบื่อแล้วก็ทิ้งคุณไว้คนเดียวงั้นเหรอ”
น้ำเสียงที่ฟังดูเหลาะแหละ ปนไปด้วยความเมาดังขึ้นมาจากด้านข้าง
เฉินฝานซิงคิ้วขมวดมุ่นโดยไม่รู้ตัว รีบเร่งฝีเท้าเดินต่อโดยไม่ได้สนใจคนคนนั้น
“เฮ้ พูดกับเธออยู่นะ สาวน้อย อยู่คนเดียวคงเหงาน่าดู ให้เฮียดูแลหนูนะจ๊ะ…”
ชายหนุ่มวิ่งมาดักหน้าเธอวางด้วยท่าทางซวนเซ เมื่อเห็นใบหน้าของเฉินฝานซิง ดวงตาที่กำลังเมามายก็ฉายประกายออกมา
เขาผลักหญิงสาวที่อยู่กำลังโอบอยู่ในอ้อมแขนของเขาออกไป ก่อนจะชี้ไปที่เฉินฝานซิงพลางเลียริมฝีปาก แล้วพูดยิ้มๆ “คนสวย !”
เขาพูดพร้อมกับอ้าแขนสองข้างอออกแล้วพุ่งเข้าไปหาเฉินฝานซิง เฉินฝานซิงส่งสายตาเย็นชาก่อนจะหลบไปด้านข้างสองก้าวอย่างรวดเร็ว
เธอคิดว่าผู้ชายคนที่ดื่มจนสภาพกลายเป็นแบบนั้น เซล้มลงไปบนพื้นคงลุกขึ้นมาไม่ไหวแล้ว
ปรากฏว่า หลังจากที่เธอหลบออกไป จากนั้นก็เห็นเงาตะคุ่มๆ อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มที่น่าจะมาจากด้านหลัง จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาด้านหน้าของเธอ พลั่ก เสียงของหนักตกลงถึงพื้น จากนั้นร่างของผู้ชายคนนั้นก็ล้มลงไป
อ๊ากกก
หญิงสาวกรีดร้องพลางเอามือกุมขมับแล้ววิ่งออกไป
เฉินฝานซิงหันไปดู ก็เห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ด้านข้าง
ขาเรียวยาวข้างหนึ่งเพิ่งแตะถึงพื้น
ป๋อจิ่งชวนสีหน้าไร้อารมณ์ คิ้วขมวดกันจนเป็นก้อนด้วยความโกรธ มองดูผู้ชายที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า ก่อนจะละสายตาออกมาอย่างไม่แยแส
ทันใดนั้นเอง เธอก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนเขาเบาๆ
“คุณไปไหนมา ทำไมจู่ๆ ถึงมาจากด้านหลัง…”
ระหว่างที่เฉินฝานซิงพูด หางตาก็เหลือบไปเห็นคนอีกสองคนที่ตามมาจากด้านหลัง
ซึ่งก็คืออดีตอธิการบดีและอธิการบดี…
เฉินฝานซิงจึงชะงักไป ป๋อชิ่งชวนยื่นมืออกมาหยิบกลีบดอกท้อบนหัวเธอออก
“มืดขนาดนี้แล้ว คุณออกไปเดินเพ่นพ่านคนเดียวทำไม”
เฉินฝานซิงหยิบกลีบดอกท้อในมือของป๋อจิ่งชวนมา วางไว้บนปลายจมูกเพื่อดมกลิ่นของมันพลางเอ่ย
“ในงานน่าเบื่อ ก็เลยออกไปเดินเล่น ใครจะไปรู้ว่าจะเจอคนแบบนี้ล่ะ”
“ชอบทำให้กังวลอยู่เรื่อย” ป๋อจิ่งชวนคิ้วขมวด ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเห็นจากไกลๆ ว่าแผ่นหลังนั้นคล้ายเธอแล้วตามมาก ตอนนี้เธอไม่ถูกฉวยโอกาสไปแล้วเหรอ
เฉินฝานซิงเงยหน้า หรี่ตาลงพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่คุณกำลัง…รังเกียจฉันแล้วเหรอ”
“ไม่รังเกียจ”
“…”
“…”
อธิการบดีและอดีตอธิการบดีได้แต่อยู่ปิดปากสนิทไม่พูดอะไร มองดูสองคนพูดคุยกันอย่างหวานชื่น
แต่ว่าก็รู้สึกตะลึงอยู่ไม่น้อย
คิดไม่ถึงว่า คุณชายผู้มีข่าวว่าไม่ชายตามองผู้หญิงคนไหนเลยกลับมีหญิงสาวอยู่ข้างกายแล้ว?
ทั้งยังทะนุถนอมกันถึงขั้นนี้!
ช่างเปิดโลกทัศน์จริงๆ
เมื่อหันไปมองยังผู้ชายที่โดนเตะจนสลบลงไปนอนบนพื้นก็ได้แต่คิดว่า แรงขาคู่นี้ สุดยอดไปเลยจริงๆ
“คุณผู้หญิงขึ้นไปบนเขามาใช่หรือเปล่า” จู่ๆ อธิการบดีก็เอ่ยถาม
เฉินฝานซิงผละตัวจากอ้อมแขนของเฉินฝานซิง หันไปพยักหน้ากับอดีตอธิการบดี “ใช่ค่ะ”
น้ำเสียงเย็นชาและห่างเหิน ถึงแม้จะฟังดูนิ่งเรียบแต่ก็รู้สึกได้ถึงความอึดอัดอย่างชัดเจน
เธอไม่รู้ว่าการตัดสินใจไล่เธอออกในตอนนั้นมีใครเห็นด้วยบ้างกันแน่ แต่มหาวิทยาลัยซึ่งเป็นสถานที่ที่บริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์ กลับตอกย้ำซ้ำเติมเธอในเวลาที่สำคัญที่สุด ทำให้เธอต้องกลายเป็นแพะรับบาปไปตลอดชีวิต
ตอนที่ 330 แฟน?
ใจของเธอไม่ได้กว้างขนาดที่จะลืมได้ง่ายดายแบบนั้น
ป๋อจิ่งชวนเองก็สังเกตได้ถึงท่าทีที่แปลกไปของเฉินฝานซิง จึงขมวดคิ้ว “จะกลับตอนนี้เลยไหม”
ทว่าทันทีที่ป๋อจิ่งชวนพูดจบ อธิการบดีที่อยู่ข้างๆ ก็รีบพูดขึ้นมาอย่างร้อนรน
“คุณชาย เนื่องจากทางเราพิจารณาแล้วว่าเหล่านักเรียนต่างก็มาจากทั่วทุกสารทิศ จะกลับไปเลยคงไม่สะดวก ดังนั้นคืนนี้ก็เลยจัดเตรียมห้องพักไว้ให้ ถ้าคนรักของคุณไม่สบาย ก็ไปพักในห้องที่จัดเตรียมไว้ให้ได้”
ป๋อจิ่งชวนหันไปมองเฉินฝานซิงแล้วถามอีกครั้ง “จะพักก่อนหรือจะกลับเลย”
“ฉันเข้างานไปดูสวี่ชิงจือก่อนแล้วค่อยว่ากัน ถ้ามีธุระคุณก็ไปทำก่อนเถอะ”
“ตัดสินใจได้แล้วบอกผม”
“ได้”
เฉินฝานซิงพยักหน้า ก่อนจะหันข้างเล็กน้อยแล้วก้มหัวแสดงความเคารพกับอีกสองคนก่อนจะเดินออกไป
ภายใต้แสงไฟสลัว ตั้งแต่ต้นจนจบก็เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างของเฉินฝานซิง เวลาหกปีมีอะไรหลายอย่างเปลี่ยนไปมากมาย ประกอบกับเฉินฝานซิงเรียนอยู่ที่นี่ไม่ถึงสองปี อธิการบดีและอดีตอธิการบดีต่างก็จำเธอไม่ได้
เพียงแต่เห็นหญิงสาวที่รูปร่างเพรียวบางอ้อนแอ้นอรชร ลักษณะท่าทางดูมีสง่าราศี เมื่ออยู่ต่อหน้าป๋อจิ่งชวนที่เมื่อใครได้พบก็จำต้องโค้งคำนับเขาด้วยความเคารพยำเกรง แต่เธอกลับวางตัวได้อย่างเหมาะสม ไม่เย่อหยิงแต่ก็ไม่ถ่อมตัวจนเกินไป ไม่ร้อนรนและไม่เฉยชาจนเกินไป
ดูมีเอกลักษณ์จริงๆ
“จิ่งชวน นั่นแฟนเหรอ”
อดีตอธิการบดีเอ่ยถามระหว่างมองเฉินฝานซิงที่ค่อยๆ เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ด้วยสีหน้าพอใจ
“ครับ”
ป๋อจิ่งชวนไม่มีท่าทีปิดบังแต่อย่างใด ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะให้ทุกคนรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา
ใครก็รังแกไม่ได้
แต่ว่า เธอไม่ยอมพึ่งพาเขาเลยจริงๆ
อธิการบดีใจเต้นด้วยความตกใจ รู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่เมื่อครู่นี้ไม่ได้ตั้งใจดูหน้าตาของผู้หญิงคนนั้นโดยละเอียด
รู้สึกผิดหวังไม่น้อย แต่ก็รู้สึกว่าต่อไปก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้นอีก
“คุณชายครับ ปีนี้มหาลัย T ได้รับเกียรติให้เป็นสถานที่จัดการแข่งขันแฟชั่นระดับประเทศ ถึงเวลานั้นคุณจะพาแฟนมาดูด้วยก็ได้นะครับ อยู่จนจบงาน เพราะทุกคนล้วนแต่เป็นบุคคลยอดเยี่ยมของแต่ละสายอาชีพ ยังถือโอกาสนี้หาบุคลากรมากความสามารถเข้าบริษัทได้ด้วย…”
ป๋อจิ่งชวนขมวดคิ้วพร้อมกับหรี่ตาดำขลับดวงนั้นลงเล็กน้อย “การแข่งขันแฟชั่นระดับประเทศ?”
เมื่อเห็นว่าป๋อจิ่งชวนนานๆ ทีจะมีเรื่องที่ให้ความสนใจ อธิการบอดีจึงพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
“ใช่แล้วครับ พูดถึงการแข่งขันแฟชั่นนี้ นักศึกษามหาลัย T ของพวกเราสร้างชื่อเสียงให้ไม่น้อยเลยครับ จริงสิ คุณรู้จัก Rosanna ไหม การแข่งขันปรุงน้ำหอมของฝรั่งเศสที่จัดขึ้นทุกสองปี Rosanna เข้าร่วมการแข่งขันครั้งแรกก็ได้รับรางวัลที่สี่ด้วยคะแนนยอดเยี่ยมเลยแหละ”
ระหว่างที่พูดถึงเรื่องนี้ สายตาของอธิการบดีเต็มเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจ
“ในฐานะนักปรุงน้ำหอม ก็ถือเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ เธอก็เป็นนักศึกษาของมหาลัย T เราเหมือนกัน เฉินเชียนโหรว!…แหม พูดถึงสาวน้อยคนนี้นะ เธอสมบูรณ์แบบจริงๆ… ตอนนั้นรับรางวัลต่างๆ มากมายเป็นว่าเล่น การแข่งขันเต้นรำ การแข่งขันปรุงน้ำหอม การแข่งขันเปียโน…โว้ว พูดถึงเปียโนแล้ว คืนนี้เฉินเชียนโหรวก็จะเป็นตัวแทนของหลานอวิ้นมอบโควต้าฝึกงานห้าที่ให้ที่นี่ด้วย คืนนี้เธอจะเป็นแขกรับเชิญที่แสดงบรรเลงเปียโนเปิดงาน ในมหาลัยมีนักษาจำนวนไม่น้อยเป็นแฟนคลับของเธอ โควตาห้าที่ เกรงว่าคืนนี้คงจะคึกคักน่าดู”
ป๋อจิ่งชวนฟังอย่าเงียบๆ แต่คิ้วที่สะอาดเงางามของเขากลับขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
การแข่งขันแฟชั่น การแข่งขันเปียโน เฉินเชียนโหรวบรรเลงเปียโน…
ดวงตาดำสนิทคู่นั้นหรี่ลงอย่างกะทันหัน ท่ามกลามความเงียบ บรรยากาศรอบๆ ค่อยๆ เยือกเย็น…
ส่วนด้านนอกมหาวิทยาลัย อวี๋ซงหารถโฟลคสวาเกนซีซีคันนั้นของเฉินฝานซิงเจอแล้ว เขาเดินวนไปมารอบมันอยู่หลายรอบ สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสงสัย
ตอนแรกคิดว่าเป็นแค่โฟลคสวาเกนซีซีธรรมดาคันหนึ่ง อย่างมากก็คงจะแค่ห้าหกแสน แต่ก็เป็นรถรุ่นที่เหมาะสำหรับผู้หญิงที่เป็นเวิร์คกิ้งวูแมนจริงๆ
แต่ว่าความสามารถการใช้งานนี้ ใช่โฟลคสวาเกนซีซีจริงๆ เหรอ
เขายังคงไม่ลืมว่ารถคันนี้ขับแซงหน้าเขาไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกธนูออกจากคันศรยังไง
เดิมทีเขาจะขับเบนท์ลีย์มาส่งคุณผู้ชาย ปรากฏว่าเมื่อเห็นสถานการณ์นี้ คุณผู้ชายก็ขับมายบัค Exelero คันนั้นตามมาเอง ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วตามคุณหนูทันหรือเปล่า
ในระหว่างที่ทำการสำรวจอยู่นั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นหน้าจอโชว์เบอร์เรียกเขา อวี๋ซงก็รู้สึกเกร็งไปทั้งตัวขึ้นมาทันที พลันรีบกดรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“คุณผู้ชาย…”
