นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 66

เมื่อกลับมาที่ห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์จากห้องสมุด อัลเบิร์ตพบว่าเพื่อนร่วมห้องสามคนของเขาไม่อยู่

ผลักประตูหอพักเข้าไปก็ไม่มีใครอยู่ข้างใน แปลว่าจะไม่มีคนมาคอยกวนเขาตอนเขียนจดหมาย

อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์เคาะตู้ เปิดล็อคและแกะกล่องออกจากกล่อง แล้วเขียนจดหมายถึงครอบครัวของเขาต่อ

หลังจากรอจดหมายที่เขียน อัลเบิร์ตใช้คาถาคัดลอกเพื่อทำสำเนาของกระดาษ เช่นเดียวกับภาพถ่ายต้นฉบับทั้งหมด

หนึ่งสำหรับพ่อแม่ของเขา และอีกอันสำหรับลุคปู่ของเขา แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างไกลจากโลกเวทมนตร์ แต่อัลเบิร์ตรู้ดีว่าชายชราคนนั้นต้องอยากเห็นโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ในตำนานด้วยเช่นกัน

ท้ายที่สุดมันเป็นความฝันในวัยเด็กที่น่าเสียดายของเขา

สำหรับการเขียนจดหมายสองฉบับนั้น อัลเบิร์ตต้องเขียนแยกกันโดยธรรมชาติ

หลังจากเขียนแล้ว อัลเบิร์ตก็ใส่จดหมายลงในกล่องกระดาษแข็งที่เสกโดยการแปลงร่าง โดยใส่ของขวัญที่ซื้อจากฮอกมี้ดส์ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนสำหรับพวกเขา

แน่นอน น้ำฟักทองและบัตเตอร์เบียร์ ซึ่งเป็นเครื่องดื่มพิเศษของโลกเวทมนตร์ เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้อย่างแน่นอน

หลังจากบรรจุหีบห่อเสร็จอัลเบิร์ต พบว่าพัสดุที่ส่งให้ครอบครัวของเขาค่อนข้างใหญ่ ฉันอดไม่ได้ที่จะกังวลว่านกฮูกตัวเล็กๆ ของฉันสามารถทนต่อน้ำหนักของมันได้ไหม และจะส่งพัสดุไปได้อย่างปลอดภัยไหม

“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องขอยืมนกฮูกในโรงเรียน” อัลเบิร์ตพึมพำ เขาหยิบปากกาขนนกข้างตัวเขาและเขียนชื่อของเขา ชื่อผู้ส่ง และที่อยู่ทางไปรษณีย์ลงบนกล่อง

จากนั้นฉันพับห่อทั้งสองห่อเข้าด้วยกัน ถือไว้ในอ้อมแขนด้วยมือทั้งสองข้าง และไม่ลืมปิดประตูเมื่อเขาเดินออกจากหอพัก

เมื่อเดินผ่านห้องนั่งเล่น อัลเบิร์ตที่ถือพัสดุก็ดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของคนอื่นเป็นครั้งคราว และเดินขึ้นไปบนปราสาท และในที่สุดก็มาถึงโรงนกฮูกที่อยู่บนยอดของหอคอยทิศตะวันตก

โชคดีที่ฉันได้ฝึกคาราเต้และออกกำลังกายในวันธรรมดา สมรรถภาพทางกายของฉันไม่ได้แย่เหมือนเมื่อก่อน มิฉะนั้น มันจะเหนื่อยมากที่จะเดินขึ้นลงพร้อมกับถือของในมือไปด้วย

ขณะที่อัลเบิร์ตกำลังเดินขึ้นบันไดชั้นนอก เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบข้างหลังเขา และเขาก็เอนตัวพิงบันไดทันที เขาเห็นชายร่างใหญ่รีบปีนขึ้นไป อาจจะไปส่งอะไรบางอย่างด้วย และเขาเกือบชนอัลเบิร์ต

“มันจำเป็นต้องรีบขนาดนั้นเลยเหรอ?” อัลเบิร์ตพึมพำ มองขึ้นไปที่ด้านหลังของชายคนนั้น

หลังจากนั้นไม่นาน อัลเบิร์ตก็เห็นอีกคนอีกครั้ง และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะล้มลง มีฟางและ…นกฮูกเกาะติดอยู่ที่เสื้อคลุมของเขา

เมื่อชายคนนั้นเดินเคียงข้างอัลเบิร์ตด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เขายังคงได้กลิ่นเหม็นของขี้นกจากตัวเขา

กระท่อมนกฮูกเป็นห้องหินทรงกลม หน้าต่างที่นี่เปิดโล่งไปหมด แถมอยู่บนฟ้าสูง อากาศข้างในค่อนข้างดี

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไป เพราะพื้นโรงนกฮูกเต็มไปด้วยฟาง ขี้นกฮูก และกระดูกหนู ไม่น่าสนใจเลยที่จะไปเหยียบขี้นกแล้วล้มลงกับพื้น

สำหรับคนโชคร้ายที่ประมาทมันคือบทเรียนที่ดีที่สุดสำหรับคุณ

อัลเบิร์ตยืนอยู่ที่ประตู เงยหน้าขึ้น และพบว่ามีนกฮูกหลายร้อยตัวอาศัยอยู่ในโรงเก็บนกฮูก มีนกฮูกทุกชนิด และเขาไม่สามารถหาเชอร่าจากนกฮูกจำนวนมากได้

“เชอร่า!” อัลเบิร์ตเรียกเบาๆ เสียงร้องของเขาทำให้นกฮูกรู้สึกไม่สบาย แต่วิธีนี้ได้ผลอย่างเห็นได้ชัด เชอร่าสังเกตเห็นการมาถึงของอัลเบิร์ตและบินมาหาเขา

“นี่คือพัสดุของคุณปู่ลุค หากท่านต้องการตอบกลับ อย่าลืมเอากลับมาด้วยนะ” อัลเบิร์ตส่งพัสดุของคุณปู่ลุคให้เชอร่า เชอร่าตะโกนเบาๆ ราวกับจะตอบรับเขา จากนั้น มันก็จับเชือกบนหีบห่อด้วยกรงเล็บ กางปีกแล้วหายตัวไปในท้องฟ้าพร้อมกับหีบห่อที่เล็กกว่าลำตัวมันเล็กน้อย

หลังจากที่เชอร่าบินจากไป อัลเบิร์ตก็มองไปที่โรงนกฮูกอีกครั้ง เขายังต้องการนกฮูกที่แข็งแรงกว่าอีกตัวนึงหรือสองตัวเพื่อส่งของอีกอันให้เขา

นกฮูกในโรงเรียนมีให้นักเรียนยืม

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตไม่สามารถบอกได้ว่านกฮูกตัวไหนเป็นของโรงเรียน ดังนั้นวิธีการของเขาจึงตรงไปตรงมา: “ฉันยังมีพัสดุขนาดใหญ่ที่จะส่ง ฉันไม่รู้ว่าใครจะช่วยฉันได้ไหม”

ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น นกฮูกสีเทาตัวใหญ่โตก็ตกลงมาต่อหน้าอัลเบิร์ต เห็นได้ชัดว่ามันเต็มใจรับงานนี้

“ขอบคุณ นี่เป็นของขวัญการพบกันจากฉัน หวังว่าแกจะชอบมันนะ” อัลเบิร์ตหยิบถั่วนกฮูกออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้ววางไว้บนฝ่ามือต่อหน้านกฮูกสีเทาตัวใหญ่ ดูเหมือนมันจะพอใจกับรางวัลของอัลเบิร์ตมาก หลังจากกวาดถั่วออกไปแล้ว เขาก็คว้าห่อใหญ่ที่เหลือ กางปีกออกแล้วบินหนีไป

เป็นสัตว์วิเศษที่มีมนุษยธรรมจริงๆ!

อัลเบิร์ตมองดูนกฮูกที่บินออกไปในสายตา อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยสบายใจ และหันหลังออกจากโรงนกฮูก เขาไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยฟางและขี้นกฮูก

เมื่ออัลเบิร์ตกำลังจะไปที่ห้องโถงปราสาท เขาบังเอิญเห็นเฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดนซึ่งถูกแฮกริดขับไล่ออกจากป่า มุมปากของพวกเขากระตุก สามคนนี้คงหิวน้ำมากและแอบเข้าไปในบ้าน ที่อยู่ในป่าและถูกจับได้โดยแฮกริด

อัลเบิร์ตเดินไปทางพวกเขาทั้งสาม และบังเอิญได้ยินแฮกริดบ่นให้พวกเขาฟัง และบอกว่าถ้าพวกเขาต้องการจะแอบเข้าไปในป่าอีกครั้ง เขาจะบอกศาสตราจารย์มักกอนนากัลและกักบริเวณพวกเขาไว้ .

“ไง แฮกริด!” อัลเบิร์ตยิ้มทักทายแฮกริด มองไปที่เฟร็ดและทั้งสามถามอย่างเป็นกันเองว่า “เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาหรอ”

“เธอเองหรอ สามคนนี้น่ะสิ ช่างกล้าหาญเหลือเกิน พวกเขากล้าที่จะแอบเข้าไปในป่าหลังจากเข้าโรงเรียนได้ไม่นาน และพวกเขาไม่กลัวที่จะถูกสัตว์ร้ายฆ่าตาย!” แฮกริดลากกิ่งไม้ที่ตายแล้ว จ้องมองไปที่เฟร็ดสามคนอย่างดุเดือด “ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถควบคุมพวกนายได้ อย่างไรก็ตาม ศาสตราจารย์มักกอนนากัล…”

“แฮกริด ตัวอะไรอยู่ในผมคุณน่ะ?” อัลเบิร์ตขัดจังหวะคำพูดของแฮกริด และชี้ไปที่สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งบนหัวและไหล่ของแฮกริด พวกเขาดูเหมือนเปลือกไม้และสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก

“อะไรนะ อ๋อ พวกเขาถูกเรียกว่าผู้พิทักษ์ต้นไม้สองคนนี้บาดเจ็บ ฉันต้องพันแผลให้พวกเขา” เขาหลอกแฮกริดให้ฟุ้งซ่านได้สำเร็จ

“แฮกริด คุณดูแลสัตว์วิเศษหรอ” อัลเบิร์ตมองด้วยความชื่นชม “ผมได้ยินคนอื่นบอกว่าหลักสูตรปกป้องสัตว์เวทย์มนตร์นั้นเริ่มเรียนในชั้นปีที่ 3 เท่านั้น”

อันที่จริง ความชื่นชมบนใบหน้าของอัลเบิร์ตนั้นมีอยู่จริง ท้ายที่สุด นิ้วหนาๆของแฮกริดก็สามารถพันสิ่งเล็กๆ เหล่านี้ได้จริงๆ

“ฉันเรียนรู้จากศาสตราจารย์เบิร์น เขาเป็นศาสตราจารย์ที่ปกป้องสัตว์วิเศษ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาแก่มากแล้ว ฉันไปช่วยเขาดูแลสัตว์วิเศษเหล่านั้นเป็นครั้งคราว” แฮกริดพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ผมขอดูวิธีที่คุณพันผ้าพันแผลได้ไหม” อัลเบิร์ตถามขณะยกมือและเดินไปหาทั้งสามคน โดยเป็นการบอกให้พวกเขารู้ว่าพวกเขาควรรีบไปขอโทษและยอมรับความผิดพลาด

“แฮกริด เรารู้แล้วว่าที่ทำมันผิด” เฟร็ดพูดอย่างรวดเร็วว่า “เรายังต้องการดูว่าจะรักษาพวกมันยังไงด้วย”

จอร์จและลี จอร์แดนพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยสีหน้าที่รู้ว่าเหมือนจะบอกว่าเราสำนึกผิดแล้ว

“อย่าทำแบบนี้อีก มากับฉัน!” แฮกริดไม่ปฏิเสธ และเชิญอัลเบิร์ตทั้งสี่เข้าไปในบ้านของเขา