นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ – ตอนที่ 126

ตอนที่126 เวทมนตร์แห่งการแปลงร่างของศาสตราจารย์มักกอนนากัล

ห้องเรียนที่ใช้โดยสโมสรการแปลงร่างถูกขยายด้วยเวทมนตร์

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยืนอยู่กลางห้องเรียน โบกไม้กายสิทธิ์เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นถึงเวทมนตร์แห่งการแปลงร่าง ซึ่งทำให้ทุกคนตื่นตาตื่นใจ

ควบคุมเปลวไฟและควบคุมการไหลของน้ำ ยิงลำแสงอันตรายจากไม้กายสิทธิ์ เปลี่ยนพื้นให้เป็นหนองน้ำ และโคลนจะปั่นป่วนศัตรู หรือเปลี่ยนเป็นบาเรียเพื่อป้องกันตัวเองและป้องกันคาถาที่กำลังจะมาถึงก็ย่อมได้

ตามที่อัลเบิร์ตเขียนไว้ในวิทยานิพนธ์ของเขา การใช้การแปลงร่างที่แปลกมาก และเมื่อใช้ในเวลาที่เหมาะสม ก็มักจะสามารถบรรลุผลที่ไม่คาดคิดได้

ไม่เพียงแค่อัลเบิร์ตเท่านั้น แต่ทุกคนในห้องเรียนต่างเฝ้าดูเวทมนตร์ของศาสตราจารย์มักกอนนากัลอย่างทึ่ง

อย่างไรก็ตาม เมื่อทุกคนตื่นขึ้นทันใด ก็พบปัญหาใหญ่ หากคุณต้องการไปถึงระดับของศาสตราจารย์มักกอนนากัล คุณต้องฝึกฝนทักษะการสะกดคำที่ซับซ้อนยิ่งขึ้น และทุกคนที่อยู่ในปัจจุบันจะไม่สามารถทำได้

ใช่ไม่มีใครสามารถทำได้นับประสาอะไรกับการเอาไปใช้ให้ชำนาญ

ตอนนี้ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกำลังแสดงให้ทุกคนเห็นถึงวิธีเปลี่ยนสิ่งของให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตและจัดการพวกมันให้ดี

น้ำไหลออกจากแอ่ง และอยู่ภายใต้การควบคุมของศาสตราจารย์มักกอนนากัล น้ำนั้นลุกขึ้นยืนเหมือนงูเหลือมที่คดเคี้ยว

ในชั่วพริบตา น้ำในแอ่งก็หายไป และเหลือเพียงงูเหลือมตัวเดียว มันอ้าปากแล้วส่งเสียงแผ่วเบา คลานออกมาจากแอ่ง แล้วพันไว้รอบโต๊ะภายใต้คำสั่งของศาสตราจารย์มักกอนนากัล งูหลามก็หายไปและอยู่ข้างหลังกรงที่ผูกติดกับโต๊ะ

หากคุณเป็นพ่อมดแล้วคุณถูกจับได้ คุณจะต้องยอมรับชะตากรรมของคุณได้เท่านั้น

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลโบกไม้กายสิทธิ์ และกรงที่ติดอยู่กับโต๊ะก็กลายเป็นแอ่งน้ำอีกครั้ง และคราบน้ำก็ทำให้พื้นเปียก

“ไม่สำคัญว่าจะเป็นไฟ น้ำ หมอก หรือโคลน” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคาถาควันได้รับการสอนในชั้นเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด”

“ศาสตราจารย์มักกอนนากัล ฉันไม่คิดว่าศัตรูจะให้เวลาเราเตรียมตัว” นักเรียนสลิธีรินเตือน

“ฉันรู้.” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดพลางมองไปรอบๆ “โดยปกติมันไม่มีประโยชน์สำหรับการดวลกับพ่อมด แต่บางครั้งมันก็ได้ผล”

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นด้วยนิ้ว เชือกนับไม่ถ้วนจับพ่อมดสลิธีรินและผูกเขาไว้กับที่นั่งของเขา

ทันใดนั้นเชือกก็ระเบิดเป็นควันและหายไป

“พ่อมดไม่ค่อยต่อสู้กันตัวต่อตัว แม้ว่าพวกเขาจะเผชิญหน้ากัน พวกเขาจะไม่แสดงมารยาทในการต่อสู้กันตัวต่อตัวเว้นแต่จะเข้าร่วมการแข่งขันดวลกัน” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวอย่างใจเย็น “การเอาชนะกันและกันและปกป้องตัวเอง นี่เป็นวิธีที่เหมาะสมสำหรับเธอเมื่อตกอยู่ในอันตราย”

หลังจากพูดเสร็จ เธอหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาเล็กน้อย และลูกแมวสองตัวที่ทำจากน้ำคลานออกมาจากรอยน้ำเดิม พวกมันกำลังเล่นกัน

จากนั้นแมวทั้งสองก็ชนกันและรวมกันเป็นเสือชีตาห์ตัวเล็ก ๆ วิ่งไปรอบ ๆ ทุกคน มันจ้องมองด้วยดวงตาที่แหลมคมจากด้านหลังพวกเขาและทุกคนก็ตกใจและจนเหงื่อออก

ภายใต้การควบคุมของศาสตราจารย์มักกอนนากัล เสือชีตาห์ได้บุกเข้าใส่ตัวร้ายที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์อีกสองคนอีกครั้ง พวกเขาหยิบถังไม้บนพื้นที่ถูกงูหลามพลิกคว่ำ กระโดดลงไปในถังด้วยกัน แล้วเปลี่ยนกลับเป็นแอ่งน้ำ

หลังการนำเสนอก็มีเสียงปรบมืออย่างอบอุ่นในห้องเรียน

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ เธอพูดกับสมาชิกทุกคนว่า “ตอนนี้ฉันใช้เวทมนตร์ไปกี่แบบ ทำอย่างไร และถ้าเปลี่ยนเป็นพวกเธอจะทำอย่างไร”

ทุกคนเริ่มกระซิบการสนทนาของกันและกัน สำหรับคนส่วนใหญ่ คำถามสามข้อติดต่อกันเป็นปัญหาที่ยากอย่างไม่ต้องสงสัย

หลายคนไม่ได้คิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เมื่อพวกเขาดูศาสตราจารย์มักกอนนากัลแสดง

ตอนนี้ ฉันทำได้แค่ใช้สมองคิดคำตอบเท่านั้น

“เข้าใจเท่าไหร่” ฟิลด์แลกเปลี่ยนบันทึกของเธอกับอัลเบิร์ต หลังจากที่เธอเห็นเนื้อหาในบันทึกของอัลเบิร์ต เธอประหลาดใจที่พบว่าความเข้าใจในเวทมนตร์ของอีกฝ่ายไม่ได้เลวร้ายไปกว่าของเธอมากนัก

“เวทมนตร์แปลงร่างนั้นยากเกินไปสำหรับฉันในตอนนี้” อัลเบิร์ตแอบประเมินว่าเขาอาจจะต้องอัปเกรดเป็นระดับ 3 ก่อนจึงจะสามารถใช้เวทมนตร์แห่งการแปลงร่างได้เหมือนที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลทำ

“ดูเหมือนว่าเขาจะคิดเกี่ยวกับปัญหาเหล่านี้แล้วตอนที่เขาเขียนบทความนั้น” ฟิลด์ไม่ได้แสดงออก แต่เธอรู้สึกประหลาดใจมาก

“เบเกอร์เป็นไง” เธอถามอีกครั้ง

“สถานการณ์ของฉันคล้ายกับของเธอ” เบเกอร์รู้สึกหดหู่มาก แม้ว่าเขาจะทำงานหนักเพื่อสังเกต แต่ผลที่ได้ก็ยังมีอยู่อย่างจำกัด

ในขั้นต้น ทุกคนคิดว่าเขาเป็นผู้นำในการแปลงร่าง และบทความของเขาได้รับการตีพิมพ์เป็นครั้งคราวในนิตยสาร[การแปลงร่างวันนี้]

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้เห็นการแสดงเวทย์มนตร์ของศาสตราจารย์มักกอนนากัล พวกเขาก็รู้สึกว่าเวทมนตร์แห่งการเปลี่ยนแปลงที่พวกเขาใช้นั้นเหมือนกับเด็กที่โบกไม้กายสิทธิ์

“พวกเธอต้องคิดให้ออกว่าฉันทำได้อย่างไร และถ้าเปลี่ยนเป็นตัวเองว่าจะบรรลุระดับนี้ได้ไหม” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเดินเล่นในห้องเรียนและตรวจสอบเนื้อหาของโน้ตของทุกคน ผลลัพธ์ไม่น่าประทับใจนัก เธอกล่าวต่อ: “ฉันไม่เคยคาดหวังให้พวกเธอเข้าใจอย่างถ่องแท้ แต่พวกเธอจำเป็นต้องรู้ส่วนเล็ก ๆ เมื่อกลับไปศึกษามัน ฉันเชื่อว่าพวกเธอจะได้อะไรบางอย่าง สำหรับครั้งต่อไปมันก็จะยังคงเป็นหัวข้อนี้ โอเค วันนี้พอแค่นี้แหละ”

“คราวนี้ยากจริงๆ ยากกว่าเนื้อหาทั้งหมดก่อนหน้านี้อีก” หลังจากทุกคนออกจากรูปคน เบเกอร์บอกอัลเบิร์ตอย่างเศร้าใจว่า “ฉันรู้สึกว่าเทคนิคการแปลงร่างที่ได้เรียนรู้มาช่างไร้ประโยชน์”

“ไม่ใช่แบบนั้น” อัลเบิร์ตปลอบโยนว่า “ช่องว่างระหว่างเรากับศาสตราจารย์มักกอนนากัลคือประสบการณ์

“มันไม่ใช่แค่เรื่องของประสบการณ์” ฟิลด์ส่ายหัว “ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปถึงระดับนั้นเมื่อไหร่”

“สำหรับฉันมันเป็นประสบการณ์ที่ไม่ดี” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะพึมพำในใจ

“นายเขียนกระดาษแผ่นนั้นเยอะมั้ย ฉันอยากรู้ว่านายทำได้มากแค่ไหน” เป็นอิซาเบลที่ยังไม่จากไป

อัจฉริยะเรเวนคลอคนนี้มองไปที่ อัลเบิร์ตด้วยท่าทางที่ซับซ้อน และเธอไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะเผยแพร่บทความของตัวเองใน [การแปลงร่างวันนี้] อย่างรวดเร็ว

“เธอเคยได้ยินเรื่องโชคของมือใหม่ไหม ฉันเป็นหนึ่งในนั้น” อัลเบิร์ตพูดอย่างจริงจังว่า “อันที่จริง ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมศาสตราจารย์มักกอนนากัลถึงเลือกตีพิมพ์บทความของฉัน”

“อย่าดูถูกตัวเอง มาตรฐานงานของเธอนั้นสูงมาก คุณแอนเดอร์สัน” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวว่า “คราวนี้ได้อะไร”

“ผมพบว่าการแปลงร่างสามารถใช้แบบนี้ได้” อัลเบิร์ตพูดจากใจว่า “น่าเสียดาย หลายคนไม่เก่งเรื่องการแปลงร่าง”

“เธอพูดถูก” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวว่า “ฉันแนะนำให้เธอพูดคุยกับผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆ ในสาขานี้ เพื่อที่จะได้พัฒนาระดับของเธอในด้านนี้”

“โอ้ ผมจะทำครับ” อัลเบิร์ตเฝ้าดูศาสตราจารย์มักกอนนากัลจากไป

“ดูเหมือนว่าข่าวลือจะถูกต้อง” เบเกอร์กล่าว.

“ข่าวลืออะไร?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย

“ใครๆ ก็บอกว่านายเป็นลูกศิษย์ของศาสตราจารย์มักกอนนากัล” ฟิลด์พูดขึ้น

“ทำไมฉันไม่รู้” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย

หลายคนอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน