นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์

ตอนที่ 223 รู้จักความรัก ก็บ้าแล้ว

สามวันผ่านไปนับตั้งแต่ที่ทั้งสี่ไปเก็บมูลคางคกกระโดดในป่าต้องห้าม การติดต่อระหว่างอัลเบิร์ตกับเฮกเตอร์ยังคงดําเนินต่อไป

ในตอนเช้า ในจดหมายที่เขาได้รับ เฮกเตอร์กล่าวว่าครั้งต่อไปที่เขาไปพบที่ ฮอกมีดส์ แล้วเขาจะสอนวิธีปรุงน้ํายาสมองควาย

เฮกเตอร์ดูเหมือนจะมีบ้านของตัวเองอยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตาม ปรจารย์ปรุงยาดูเหมือนจะลืมไปว่าอัลเบิร์ตอยู่ แค่ชั้นปีที่ 2 และยังไม่ถึงวัยที่จะไปฮอกส์มีดได้

ตอนนั้นเขาคงต้องแอบไปฮอกมีดส์อีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม การมีคนสอนเป็นสิ่งที่ดี และเขาต้องหาวิธีปรุงน้ํายาสมองควายด้วย

หลังจากได้รับจดหมายของเฮกเตอร์ อัลเบิร์ตก็เริ่มเขียนกลับไปหาอีกฝ่ายเขาระมัดระวังตัวเกี่ยวกับน้ํายาสมองควายมากกว่าที่คิด บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เรียกว่าระแวดระวังในสิ่งที่อันตราย

อย่างไรก็ตาม เฮกเตอร์ไม่ทราบว่าสําหรับอัลเบิร์ต ความยากในการเรียนรู้สูตรน้ํายาสมองควายนั้นแทบจะเหมือนกับสูตรยาทั่วไป ท้ายที่สุดแล้ว ค่าประสบการณ์ที่ใช้ในการอัพเกรดทักษะก็ไม่ต่างกัน ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือค่าใช้จ่ายในการฝึกฝนที่แพงกว่า

แม้ว่าเขาจะมีทักษะ แต่อัลเบิร์ตไม่ได้คาดหวังว่าจะประสบความสําเร็จในคราวเดียว โดยเฉพาะการปรุงน้ํายาสมองควายที่ซึ่งไม่ทําให้เกิดข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย

“มันช่างวุ่นวาย”

มีเสียงข้างนอกประตู และประตูหอพักก็ถูกผลักเปิดออก เฟร็ดและจอร์จเดินเข้ามาที่ละคน ตามด้วยล จอร์แดนพร้อมถุงกระดาษน้ํามัน

“ว้าว นี่อะไรน่ะ?”

ทันทีที่ทั้งสามเข้าไปในหอพัก พวกเขาเห็นโถแก้วขนาดใหญ่วางอยู่บนพื้นพร้อมกับเปลวไฟสีน้ําเงินที่ลุกไหม้อย่างผิดปกติภายใน

“มันเป็นไฟวิเศษชนิดหนึ่ง ซึ่งฉันอ่านในหนังสือเมื่อสองวันก่อน มันค่อนข้างดีสําหรับให้ความร้อน” อัลเบิร์ตหันศีรษะและอธิบายให้เพื่อนร่วมห้องฟัง

“สิ่งนี้ค่อนข้างสะดวก มันคู่ควรกับไฟวิเศษที่นายคิด” เฟร็ดเอนตัวไปอุ่นไฟและพบว่าสิ่งนี้มีประโยชน์มาก

“นี่เป็นธรรมชาติและสิ่งนี้กันน้ําได้” อัลเบิร์ตจิบชานมร้อน ๆ จากถ้วยน้ําชาของเขา มองดูเฟร็ดแล้วถามว่า “ที่นายเพิ่งพูดไปน่ะ อะไรวุ่นวาย”

“การฝึกควิดดิช” จอร์จตอบอย่างผิดหวัง: “ชาร์ลีอารมณ์เสียมากด้วยเหตุนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะคิดว่าเราจะทําเกมควิดดิชในปีนี้พัง”

“พวกนายต้องการประสบการณ์ มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถชนะได้ตั้งแต่ต้นจนจบ” อัลเบิร์ตปลอบใจ “ปีนี้ทีมกริฟฟินดอร์จะเปลี่ยนตัวผู้เล่นเยอะ นอกจากอัจฉริยะตัวจริงแล้ว การสะสมประสบการณ์ในเกมยังเป็นกระบวนการที่ขาดไม่ได้ในการได้รับชัยชนะ กุญแจสําคัญอยู่ที่ซีกเกอร์”

“อัจฉริยะ นายหมายถึงตัวเองเหรอ?” เฟร็ดพึมพํา

“ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น” อัลเบิร์ตส่ายหัวและปฏิเสธ

“ว่าแต่ นี่มันไฟเวทมนตร์อะไรเนี่ย นายใส่มันไว้ในขวดแยมได้ด้วย” ลี จอร์แดนยิ่งสงสัยเกี่ยวกับไฟวิเศษในขวดแก้วมากขึ้น

“นายรู้จักไฟนิรันดร์ไหม” อัลเบิร์ตถามขึ้นทันที

“อย่าบอกนะว่านี่คือไฟนิรันดร์?” จอร์จแสดงท่าทางที่นายกําลังล่อฉันเล่น

“ก็ฉันไม่เคยพูดว่าสิ่งนี้คือไฟนิรันดร์ของแท้” อัลเบิร์ตยักไหล่

“แล้วนายจะทําอะไรกับของพวกนี้” เฟร็ดยังใช้ความคิดริเริ่มที่จะเปลี่ยนเรื่องโดยไม่พูดถึงควิดดิช

ยิ่งกว่านั้น พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าอัลเบิร์ตจะไม่คิดสิ่งนี้ขึ้นมาเล่นๆ

“เครื่องอุ่นมือ” อัลเบิร์ตยื่นหลอดโลหะเงินให้เฟร็ด ผู้ซึ่งรับไปและพบว่ามันอุ่นจริงๆ

“ของพวกนี้มีประโยชน์อะไร” เฟร็ดถามด้วยความแปลกใจ

“ใช้สําหรับทําความร้อนในฤดูหนาว ซึ่งคล้ายกับกระติกน้ําร้อน ฉันไม่แน่ใจว่าผลจะคงอยู่นานแค่ไหน แต่ควรคงอยู่นานกว่าหนึ่งเดือน” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเสริมว่า “ปลอดภัยและเชื่อถือได้”

การแสดงออกของเฟร็ดและทั้งสามนั้นน่าตื่นเต้นมากในทันที พวกเขาล้วนแสดงออกถึงการล้อเลียนเขา

“อ้อ เก้าอี้โยกที่เท้าแขนนี้นั่งได้สบายมาก” จอร์แดนยื่นถุงกระดาษน้ํามันให้อัลเบิร์ต และนั่งลงบนเก้าอี้ โยกที่เท้าแขนคลุมตัวด้วยผ้าห่มขนสัตว์ ทําให้เขาอบอุ่น ความรู้สึกของการเหมือนอยู่ในรังทําให้เขาอดไม่ได้ที่จะหาว และรู้สึกง่วงเล็กน้อยในทันใด

“แน่นอน มันถูกเปลี่ยนโดยคาถาแปลงร่าง” อัลเบิร์ตเปิดถุงกระดาษทาน้ํามันที่มีบิสกิตเนยอยู่ข้างใน เขาหยิบคุกกี้ขึ้นมาและกัดและพูดต่อ: “สิ่งแรกที่จะทําเมื่อเข้าร่วมสโมสรการแปลงร่างคือการแปลงร่างสิ่งของเป็นเก้าอี้ มันคือตั๋วเข้าสโมสร!”

“นายคงสนุกนะ” ฝาแฝดทั้งสองดึงลีจอร์แดนขึ้นและนั่งบนเก้าอี้เพื่อสัมผัสกับความรู้สึกอบอุ่น

“แน่นอน มันขึ้นอยู่กับว่าใครสร้างมันขึ้นมา” อัลเบิร์ตหยิบมือที่อุ่นขึ้นจากมือของจอร์จและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สิ่งนี้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ และเป็นของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้คนอื่น พวกนายถึงเล่นได้”

“คนๆนั่นใช่อิซาเบลหรือเปล่า”

“อะไร?“อัลเบิร์ตเกือบสําลักขนมปังกรอบ จ้องไปที่คนสามคนด้วยท่าทางแปลกๆ”ทําไมพวกนายพดอย่างนั้น”

“หลายคนบอกว่านายกําลังคบกับอิซาเบลอย” จอร์จเตือน

“นี่เป็นของขวัญวันเกิดให้น้องสาวฉัน” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตาแล้วถามด้วยความโกรธ “แล้วใครบอกว่าฉันคบกับอิซาเบล?

“มันอาจจะเป็นข่าวลือมั้ง” ลี จอร์แดนดูแปลกๆ “มีคนที่โถงทางเดินพูดคืนนี้ว่าเห็นนายและอิซาเบลกระซิบคุยกัน”

“มันเป็นข่าวลือ” อัลเบิร์ตไม่ต้องการดําเนินการต่อในหัวข้อนี้

แม้ว่าชาวยุโรปมักจะเริ่มออกเดทกันตั้งแต่เนิ่นๆ แต่อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าสามคนนี้รู้หรือไม่ว่าความ รักคืออะไร?

ในคําพูดของเขา ถ้าเด็กอายุสิบสองปีรู้จักความรักก็บ้าแล้ว

“นายทําสายตาบ้าอะไรเนี่ย” ลี จอร์แดนไม่พอใจเล็กน้อยกับการมองดูพวกเขาเป็นเด็กๆ ของอัลเบิร์ต

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันคิดว่ามันเร็วเกินไปที่จะพูดเรื่องความรักกับพวกนาย” อัลเบิร์ตพูดอย่างหงุดหงิด “พวกนายไม่คิดว่ามันเป็นแค่ข่าวลือรึไง?”

อันที่จริง เขากับอิซาเบลแค่คุยกันเรื่องนัดเล่นการเดิมพัน แคทรีน่าก็อยู่ที่นั่นด้วยในขณะนั้น เห็นได้ชัดว่ามีคนวางแผนที่จะบิดเบือนข้อเท็จจริงที่จะพูดสิ่งนี้ นักข่าวที่ชอบนินทามักจะทําแบบนี้

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอิซาเบลยังคงอยู่บนความเข้าใจซึ่งกันและกัน และยังเรียกมิตรภาพได้ไม่สมบูรณ์ อย่าว่าแต่ความรักเลย

“เร็วไปหรอ ว่ากันว่ามักเกิ้ลจะถือว่าเป็นผู้ใหญ่ตอนอายุ 16 ปี” เฟร็ดพูดบางอย่างที่ทําให้อัลเบิร์ตประหลาด

“นายรู้ด้วยหรอ”

เท่าที่อัลเบิร์ตรู้ พิธีที่เรียกว่าการบรรลุนิติภาวะนั้นเป็นที่นิยมในสหราชอาณาจักร

“เพอร์ซี่พูดถึงมัน เขามีเพื่อนเป็นมักเกิ้ล”

“ฉันจําได้ว่านายพูดถึงครั้งที่แล้ว”

“มีเด็กหญิงอายุมากเขาในวันหยุดฤดูร้อน และในไม่ช้าเธอก็ไปนอนกับมักเกิ้ลที่เธอรู้จัก เพอร์ซี่รู้สึกหดหูjตลอดช่วงฤดูร้อน” ฝาแฝดได้เปิดเผยข้อมูลบางอย่างที่ทําให้อัลเบิร์ตประหลาดใจ

“พวกนายรู้ได้อย่างไร?” อัลเบิร์ตขมวดคิ้ว

“เราแอบดูไดอารี่ของเพอร์ซี” เฟร็ดขยิบตาให้อัลเบิร์ตอย่างซุกซน

“ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะแอบดูไดอารี่ของคนอื่น” อัลเบิร์ตวิจารณ์อย่างรุนแรง “มันไม่ตลกเลยนะ”

“เราแค่เป็นห่วงครอบครัว” เฟร็ดยกมือขึ้นและสาบาน “จริงๆ เราไม่ได้ทําอีกแล้วยกเว้นครั้งนั้น และเราไม่เข้าใจภาษาฝรั่งเศส

เมื่ออยู่ในหอพักเดียวกันมานาน พวกเขาทั้งสามรู้ว่าอัลเบิร์ตสามารถพูดได้หลายภาษา และบางสิ่งก็จะถูกบันทึกไว้ในภาษาอื่นด้วย

เท่าที่พวกเขารู้ จดหมายของอัลเบิร์ตหลายฉบับเขียนโดยอักษรรูนโบราณ และพวกเขาไม่เข้าใจพวกเขา แม้ว่าจะแสดงให้พวกเขาเห็นโดยตรงก็ตาม

อัลเบิร์ตมองดูฝาแฝดวีสลีย์และรู้สึกพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเห็นใจเพอร์ซี่เล็กน้อย เขาโชคไม่ดีที่มีน้องชายแบบนี้