นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์

ตอนที่ 227 คนวงใน

เข้าใจได้

หากคุณเป็นผู้ออกแบบคลังความรู้เรเวนคลอ คุณย่อมหวังโดยธรรมชาติว่าจะมีนักเรียนจํานวนมากขึ้นที่จะได้รับความรู้จากคลังความรู้นี้ และจะไม่เหลือสิ่งใดในคลังสมบัติที่สามารถเอาไปได้โดยง่าย

ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่านักเรียนทุกคนที่นี่มีบุคลิกที่สูงส่ง

จากนั้นสมบัติที่แท้จริงจะต้องอยู่ในห้องลับนั้น

แต่อะไร?

อัลเบิร์ตเดาว่ามันจะต้องถูกซ่อนไว้

เรเวนคลอคัดเลือกนักเรียนที่ฉลาดผ่านการคัดกรองอุปสรรคแรกคือห่วงนกอินทรี คนที่ตอบปริศนาได้ก็มีสิทธิ์เข้าได้ แล้วทําไมถึงไม่มีอุปสรรคที่สองหรือแม้แต่อุปสรรคที่สามล่ะ?

ควรมีประตูลับหรืออะไรทํานองนั้นอยู่ในห้องลับ แต่กุญแจที่จะเปิดมันคืออะไร?

อัลเบิร์ตกําลังรับประทานอาหารขณะคิดถึงปัญหา ส้อมของเขาถูกเคาะบนจาน เขาครุ่นคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับเบาะแสที่เขาอาจพลาดไป

มีเพียงสองสิ่งในห้องลับ คือ ไฟนิรันด์ และอักษรรูนโบราณ

ถ้าไฟนิรันดร์ถูกใช้เพื่อให้แสงสว่าง?

จากนั้นความเป็นไปได้ก็อยู่ในอักษรรูนโบราณ

ศาสตราจารย์บรอดและศาสตราจารย์สมิธคงสงสัยเช่นนั้น พวกเขาจึงขอให้เขาแปลสิ่งเหล่านั้น

อย่างไรก็ตาม พ่อมดคนสมัยก่อนใช้อักษรรูนโบราณกันเป็นปกติ

เขาละเลยอะไรไป

อัลเบิร์ตรู้สึกราวกับว่าเขาได้สัมผัสอะไรบางอย่าง

อักษรรูนโบราณมีความพิเศษอย่างไร?

อย่างไรก็ตาม อักษรรูนเป็นข้อความเวทย์มนตร์ชนิดหนึ่ง

นอกจากนี้ยังมีประโยคที่ว่า “เชาว์ปัญญาเหลือคณานับคือขุมทรัพย์มหาศาล” บางทีนี่อาจเป็นกุญแจสําคัญในการเปิดประตูลับ

อย่างไรก็ตาม การเข้าถึงระดับนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย อัลเบิร์ตเคยเดาว่าเมื่อทักษะอักษรรูนถึงระดับสาม เขาอาจจะสามารถไปถึงระดับนั้นได้ในขั้นต้น

หากเป็นอย่างนั้น

ขณะที่อัลเบิร์ตกําลังจะเปิดแผงทักษะ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหูของเขา นั่นคือคาร์ล่าเอลฟ์ประจําบ้าน และเธอมองดูเขาอย่างกังวลใจ

“คาร์ล่า เป็นอะไรไป?” อัลเบิร์ตถามพลางมองขึ้นไป

“ท่านคะ อาหารไม่ถูกปากนายท่านหรือ?” คาร์ล่าถามด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

“ไม่ๆ มันอร่อย ฉันแค่คิดเกี่ยวกับบางอย่าง” สายตาของอัลเบิร์ตจ้องไปที่จานตรงหน้าเขา โดยพื้นฐานแล้ว เขาไม่ได้กินอาหารมากนัก ไม่น่าแปลกใจที่พวกเอลฟ์ประจําบ้านจะพูดอย่างนั้น

ด้วยเหตุนี้เขาจึงกวาดล้างอาหารส่วนใหญ่ในสองหรือสามส่วนทันที

คาร์ล่าได้ยินคําตอบของอัลเบิร์ตก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้เขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อถูกเอลฟ์ประจําบ้านขัดจังหวะ อัลเบิร์ตก็ไม่รีบเร่งตรวจสอบทักษะของเขา เขากินอาหารอย่างเร่งรีบและลูกขึ้นออกจากครัว

ปราสาทยังว่างเปล่า และเกมควิดดิชยังไม่จบ

บ่ายสามโมงสามสิบแล้ว

อัลเบิร์ตเก็บนาฬิกาพกของเขาไปที่หน้าต่างด้านข้าง และมองออกไปนอกปราสาทผ่านกระจกฝนหยุดตกแล้ว

“ไปดีไหม?”

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเดินไปที่สนามควิดดิชเพียงลําพัง

เนื่องจากฝนตกทําให้ถนนเป็นโคลน ทันทีที่เขาเข้าใกล้สนามกีฬาควิดดิช อัลเบิร์ตก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่มีชีวิตชีวาพุ่งเข้าหาใบหน้าของเขา เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปอย่างเงียบๆตามบันได ดวงตาของเขาจ้องไปที่ตัวเลขหลายตัวด้านบน

ชั่วขณะหนึ่ง จอร์แดนตะโกนออกไปไกลๆ “กริฟฟินดอร์ทําประตูได้ คะแนนปัจจุบันคือ 140:180 เรเวนคลอนําหน้าชั่วคราว

ทั้งสองฝ่ายต่างตกอยู่ในการชักเย่อ

อย่างไรก็ตาม คะแนนต่างกันไม่มาก ตราบใดที่ชาร์ลีจับลูกสนิชสีทองได้ กริฟฟินดอร์ก็จะเป็นผู้ชนะ

“ฉันคิดว่านายจะไม่มาดูเกม”

อัลเบิร์ตหันศีรษะและมองไปยังทิศทางที่เสียงนั้นมาจาก มันคืออิซาเบลที่กําลังเดินมาทางด้านนี้พร้อมกับกล้องส่องทางไกลในมือของเธอ

“ดูสิ”

อัลเบิร์ตตอบแล้วมองขึ้นไปบนสุดของสนามอีกครั้ง

“ดูเหมือนว่านายจะค้นพบความลับนั้นด้วย” อิซาเบลไม่ได้โกรธเพราะทัศนคติของอัลเบิร์ต แต่พูดอะไรที่คาดเดาไม่ได้

อัลเบิร์ตหันศีรษะไปมองอิซาเบลทันที

“เธอพินิจใจกับฉันเหรอ ไม่สิ…” อัลเบิร์ตไม่คิดว่าอิซาเบลจะฝ่าฟันการสกัดใจของเขาได้ แม้ว่าเธอจะใช้พินิจใจกับเขาจริงๆ แต่เธอก็ไม่สามารถรับรู้ได้

นี่หมายความว่า… เธอรู้หรือไม่?

“ความลับอะไรล่ะ” อัลเบิร์ตแสร้งทําเป็นไม่เข้าใจ

อิซาเบลเหลือบมองที่อัลเบิร์ต แต่ไม่ตอบ

“เธอหมายถึงห้องต้องประสงค์ใช่ไหม” อัลเบิร์ตจะไม่เงียบทั้งสองฝ่าย เพราะนั่นหมายความว่าเขาจะหาข้อมูลอื่นได้ยาก

“อืม?” อิโซเบลพยักหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันไม่พบสิ่งที่ฉันต้องการ” อัลเบิร์ตขมวดคิ้ว เขาคิดว่าอิซาเบลสามารถให้ข้อมูลบางอย่างแก่ตัวเองได้

“ไม่หรอกจริงๆ ฉันเพิ่งพบบันทึกบางอย่าง”

“อย่ามาพูดว่าเธอไม่เคยเข้าไป?” อัลเบิร์ตขมวดคิ้ว

“อักษรรูนของฉันไม่ดีเท่านาย!” อิซาเบลเหลือบมองอัลเบิร์ตและพูดเบาๆ “มันยากสําหรับฉันที่จะเข้าใจอักษรรูนในนั้น”

“บางทีเรเวนคลอไม่เคยคิดว่าในที่สุดอักษรรูนจะกลายเป็นเพียงภาษาตกยุค!” จู่ๆ อัลเบิร์ตก็พูดด้วยอารมณ์ เขารู้สึกว่าความรู้ในคลังความรู้นั้นสงวนไว้สําหรับนักเรียน ท้ายที่สุด มีเพียงนักเรียนและอาจารย์เท่านั้น เป็นไปได้ที่จะอยู่ที่ฮอกวอตส์และค้นพบความลับที่นั่น

“ดูเหมือนว่านายจะไม่ได้รับอะไรเลย!” น้ําเสียงของอิซาเบลผิดหวังที่ปกปิดไม่ได้

“รู้ความลับนั้นมาจากไหน?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย

“แล้วนายล่ะ?”

ทั้งสองฝ่ายต่างเงียบลงอีกครั้ง

ในที่สุดเสียงเชียร์ก็ทําลายบรรยากาศประหลาดๆ ซีกเกอร์จากทั้งสองฝ่ายกําลังแข่งขันกันเพื่อลูกสนิชทองคํา ผู้ชมทุกคนในสนามยืนขึ้นและสายตาก็เพ่งไปที่การต่อสู้ ใครที่จับลูกสนิชทองได้จะทําให้ทีมได้รับชัยชนะ

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะมีพลังในความมืดเพื่อให้เกมนี้ดําเนินต่อไป เมื่อซีกเกอร์ทั้งสองต่อสู้กันเอง ลูกสนิชก็หนีไปอีกครั้ง

คนที่พร้อมจะเชียร์ผู้ชนะก็ทําได้เพียงเปลี่ยนอารมณ์ทั้งหมดให้กลายเป็นเสียงโห่ที่ไม่พอใจ

“ศาสตราจารย์บรอดและศาสตราจารย์สมิธมาที่ฮอกวอตส์เพื่อสิ่งนั้น?” อัลเบิร์ตรู้สึกว่าอิซาเบลควรรู้อะไรบางอย่าง เธอรู้จักอาจารย์สองคนนี้และมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด

“ไม่รู้เหรอ?” อิซาเบลวางแว่นสายตาลงแล้วมองที่อัลเบิร์ตด้วยน้ําเสียงแปลกๆ

“เธอรู้อะไร?”

“ไม่มีอะไร.” อิซาเบลดูเหมือนจะไม่ตอบคําถามของอัลเบิร์ต

อัลเบิร์ตมองดูอิซาเบลอย่างลึกซึ้ง และพบว่าเขาไม่สามารถอ่านใจคนที่อยู่ข้างหน้าเขาได้

มีอะไรที่ฉันไม่ทันสังเกตไหม

“เธอหมายถึงคําเชิญให้เข้าร่วมวงกลม(ประมาณคอนเนคชั่น แวดวงสังคม)ของศาสตราจารย์บรอด?” อัลเบิร์ตจําวงกลมที่เฮกเตอร์พูดพร้อมกับคําเชิญเมื่ออีสเตอร์ปีที่แล้ว

“เดี๋ยวก็รู้เอง” อิซาเบลไม่ตอบ หรืออาจพูดได้ว่าเธอไม่พร้อมที่จะตอบ เธอหันหลังเดินจากไป

“ฉันคงเดาถูกแล้ว อย่างน้อยก็ส่วนหนึ่ง” อัลเบิร์ตมองไปที่การจากไปของอิซาเบลและอดไม่ได้ที่จะพึมพํา “เธอเป็นผู้หญิงที่มีความลับอยู่ทั่วร่างจริงๆ”