แวนส์เดินเข้าไปในสุสานของเก่าอย่างระมัดระวัง เขากลับมาที่นี่โดยใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวัน อาจจะน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ความจริงเขาหยุดหลายครั้งระหว่างทางเพื่อหายใจ เขาคิดว่าระบบของเขาเป็นของขวัญจากสวรรค์อย่างแท้จริง
แม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกเวียนหัวอยู่บ้าง แต่การวิ่งเป็นระยะทางหลายร้อยไมล์ทำให้การควบคุมระบบของเขาดีขึ้นอย่างมาก เขานึกภาพออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาใช้ [แอร์สเต็ป] ด้วยเขาจะวิ่งกลางอากาศจริงหรือ? แต่นั่นจะต้องทำให้เขาใช้พลังงานเป็นจำนวนมาก และมันจะไม่พาเขาไปไกลขนาดนั้น
ตอนนี้สิ่งเดียวที่ [แอร์สเต็ป] ทำได้คือพาเขาจากหลังคาหนึ่งไปยังอีกหลังคาหนึ่ง ถ้าเขาเพิ่มแต่ค่าความฉลาดมันก็จะไม่เพียงพอที่เขาจะเพิ่มในส่วนของค่าความแข็งแกร่ง
‘นี่…มันซับซ้อนจริงๆ?’ แวนส์ส่ายหัวเมื่อมีความคิดมากมายในหัวของเขา
“…อีแวนส์?”
“…อ้ะ?”
แวนส์กระพริบตาสองสามครั้ง ขณะที่เขามองไปยังเสียงที่เรียกหาเขา และด้วยความประหลาดใจของเขาแอนเดรียก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แวนส์มองไปรอบๆ ตัวเขาอย่างรวดเร็วเพียงเพื่อจะพบว่าตัวเองอยู่ใกล้บ้านหลังก่อนของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะหมกมุ่นอยู่กับความคิดของเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัวว่าเขาอยู่ในย่านนี้แล้ว
“ทำไม…นายมาที่นี่ล่ะ” แอนเดรียพูดติดอ่างดวงตาของเธอเบิกกว้างเพราะเธอไม่คาดคิดว่าจะได้เจอแวนส์อีก
“นายถูกไล่ออกจากสถาบันเพราะทำอะไรไม่ดีรึเปล่า!?”
“อะไรกัน” แวนส์ถอยห่างออกไปเล็กน้อย
“ไม่ใช่แบบนั้น!”
ด้วยเสียงที่ดังของทั้งสองดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆที่กำลังเดินผ่านไปมาได้อย่างง่ายดาย
“…อีแวนส์งั้นหรือ?”
“ฉันคิดว่าเขาเข้าเรียนในสถาบันไปแล้วไม่ใช่หรอ?”
เมื่อเห็นทุกคนจ้องมองพวกเขา แอนเดรียก็รีบคว้าข้อมือของแวนส์แล้วลากเขาเข้าไปในบ้านของเธอ
แอนเดรียอาศัยอยู่คนเดียว ด้วยความที่พ่อแม่ของเธอถูกฆาตกรรมเมื่อเธอยังเป็นเด็กเนื่องจากมีส่วนเกี่ยวข้องกับการขายยาผิดกฎหมาย เช่นเดียวกับของแวนส์บ้านของเธอถูกสร้างขึ้นจากเศษวัสดุจากโบราณวัตถุที่วางเรียงกันอย่างระมัดระวัง
แอนเดรียมองออกไปข้างนอกก่อนจะปิดประตู
“บอกฉันมาว่านายมาทำอะไรที่นี่!?” จากนั้นเธอก็ตะโกนขณะที่เธอวางมือบนสะโพกของเธอ
“นายเดือดร้อนเหรอ หรือนายมาที่นี่เพราะนายลืมของไว้ที่บ้าน”
“ไม่” แวนส์ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ฉันมาที่นี่เพื่อมาหาเธอ” จากนั้นเขาก็พูดห้วนๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของแวนส์แอนเดรียก็อดไม่ได้ที่จะเอียงศีรษะ
“มาหาฉัน งั้นหรอ?”
“เธอจำซาร่าห์จากสมาคมนักสำรวจได้ไหม”
“จำได้สิ” แอนเดรียพยักหน้า
“เธอสวยมากและชุดของเธอก็สวยมาก…”
“เธอให้บ้านฉัน”
“ฉันรู้”
“…”
“บ้าน!?”
คำพูดของแวนส์ใช้เวลาสองสามวินาทีก่อนที่แอนเดรียจะเข้าใจ แต่เมื่อเป็นเช่นนั้นเธอก็สะดุ้งทันทีเสียงของเธอแทบจะเขย่าบ้านทั้งหลัง
และในไม่ช้าน้ำตาก็ร่วงหล่นจากใบหน้าของเธอ
“ดีจังเลยนะ” เธอพูดเบาๆขณะเช็ดน้ำตาบนใบหน้า
“นายสมควรได้รับมันแล้วแวนส์”
“ฉันอยากให้เธอไปอยู่กับฉันที่นั่น”
“…อะไรนะ?”
แอนเดรียตกใจที่เธอได้ยินคำพูดของแวนส์ เธอเกือบจะล้มลงกับพื้นแต่เธอก็จับเก้าอี้ไว้ก่อน
“เอ่อคือ…” จู่ๆเสียงของแวนส์ก็ดังมาจากข้างหลังเธอ
“ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้คุยกับเธอมากนักและเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น…แต่ตอนนี้เธอคือคนที่ใกล้เคียงคำว่าครอบครัวสำหรับฉัน” แวนส์พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขณะที่เขาวางมือลงบนไหล่ของแอนเดรียน
“… แวนส์” แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะน้ำตาซึมอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินคำพูดของแวนส์
“แล้วก็บ้านมันหลังใหญ่เกินไปสำหรับฉันที่ต้องอยู่คนเดียว” แวนส์กล่าวเสริม
ได้ยินแบบนี้แอนเดรียก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ
“นายแค่อยากให้ใครมาทำความสะอาดให้นายใช่มั้ยล่ะ?”
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย”
“อืม” แอนเดรียนายังคงหัวเราะเบาๆก่อนจะเงียบไปในทันที แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็พยักหน้า
“โอเค…ฉันจะไปอยู่กับนาย” มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะตัดสินใจ
เธออายุ 21 ปีชีวิตของเธอที่นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอเคยรู้จัก เธอทำทุกงานที่จำเป็นสำหรับเธอในการดำรงชีวิต
ชีวิตในเมืองกับคนที่เธอรู้ว่าเธอไว้ใจได้? จะมีอะไรให้ต้องคิดมากอีก?
“งั้นพรุ่งนี้เช้าไปกันเถอะ” แวนส์พูดอย่างเมินเฉยขณะมองไปที่หน้าต่าง
“พรุ่งนี้เลยหรอ!?” แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นด้วยความตกใจอีกครั้ง
“แต่…แต่ของของฉันน่ะ เอ่อ…” เธอพูดติดอ่าง อีแวนส์ก็พูดกับเธอต่อว่า
“ฉันมี…คริสตัล” แวนส์กระซิบ
“เราสามารถเช่ากริฟฟอน 2 ตัวเพื่อนำของติดตัวไปด้วย”
“เช่า…กริฟฟอนหรอ?” ความคิดของแอนเดรียดับวูบลงแล้ว
“ใช่” แวนส์พยักหน้าอย่างรวดเร็วขณะที่เขามองไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
“เราไปทีหลังได้ แต่ฉันกลัวว่ามันจะสายเกินไปที่จะเช่ากริฟฟอน”
“นี่…” แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะตกใจ
“เป็นเรื่องดีรึเปล่าที่นายจะใช้เงินมากมายขนาดนี้…เพื่อฉัน”
“มันดีแน่นอน” แวนส์ยักไหล่
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันคงไม่ได้อยู่ในสถาบันด้วยซ้ำ ฉันคือคนที่เป็นหนี้เธอแอนเดรีย”
“ฉัน…งั้นหรอ” แอนเดรียพึมพำ ศีรษะของเธอมองลงไปขณะที่เธอพยายามซ่อนน้ำตาที่อยากจะร่วงหล่นจากตาของเธออีกครั้ง
“ขอบคุณมากนะ…อีแวนส์”
ทั้งสองคุยกันมากขึ้นโดยแวนส์เล่าเรื่องให้แอนเดรียฟังเกี่ยวกับการอยู่ในสถาบัน ท้ายที่สุดแวนส์ก็นอนในบ้านของแอนเดรีย เพราะเขาไม่ต้องการใช้เวลาสักวินาทีในบ้านที่พ่อของเขาสร้างขึ้นมา
***
“ทั้งหมดนี้เลยใช่มั้ย?”
เช้ามาแวนส์รีบไปที่คอกม้ากริฟฟอนที่ใกล้ที่สุดแล้วเช่าคนขี่ม้ากับกริฟฟอน 2 ตัว หนึ่งตัวสำหรับพวกเขาสองคน และอีกหนึ่งตัวสำหรับสิ่งของของแอนเดรีย ซึ่งถูกซ้อนทับกันอย่างระมัดระวัง
แน่นอนเมื่อมีกริฟฟอนสองตัวอยู่หน้าบ้านของแอนเดรีย คนในละแวกนั้นก็รวมตัวกันอย่างรวดเร็วเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและบางคนก็อิจฉา
“โอ้โห นี่มันอะไรกัน!?” กลุ่มคนจากฝูงชนก้าวไปข้างหน้าขณะที่พวกเขาเดินวนไปรอบๆ กริฟฟอนที่กำลังแบกสิ่งของของแอนเดรีย
“ในที่สุดเจ้าหญิงของเราก็จากไปแล้วหรือ” หนึ่งในคนที่ดูโรแมนติกพูดด้วยน้ำเสียงที่ซุกซน
“นั่นอีแวนส์ตัวน้อยคนนั้นไม่ใช่เหรอ” ชายคนหนึ่งที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าเดินเข้ามาหาแวนส์
“ฉันได้ยินมาว่านายเป็นผู้ควบคุมระบบแล้วตอนนี้ ชีวิตแตกต่างไปจากเดิมจริงๆใช่มั้ย?”
อย่างไรก็ตามคำพูดทั้งหมดของพวกเขาได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นอากาศ ในขณะที่แอนเดรียและแวนส์ไม่สนใจ
“เรากำลังคุยกับนายอยู่นะ!” ชายที่มีแผลเป็นคว้าไหล่ของแวนส์ แต่เขารีบถอยมือหนีทันทีที่เห็นการแสดงออกของแวนส์ ดวงตาของแวนส์ราวกับสุนัขที่บ้าคลั่งพร้อมที่จะขย้ำมือเขาได้ทุกวินาที
“…ล้อเล่นน่า!” ชายผู้มีแผลเป็นรีบยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้
“…เดี๋ยวก่อนนายจะทำอะไร!?” ชายคนนั้นอดไม่ได้ที่จะถอยหลัง ขณะที่แวนส์ค่อยๆเดินมาหาเขา
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือแวนส์ไม่ได้มองมาที่เขา แต่มองไปที่คำพูดที่อยู่ตรงหน้าเขา
[เทพแห่งโอลิมปัสส่งของขวัญมาให้คุณ]
แม้ว่าจะมีบางคำที่แวนส์อ่านไม่ออก แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เขารู้…
มีบางอย่างกำลังจะมา
จากนั้นแวนส์ก็รีบหันไปหาแอนเดรียและบอกว่า
“แอนเดรีย เราต้องไปเดี๋ยวนี้!”
“อะไรนะ” แอนเดรียตกใจด้วยเสียงฉับพลันของแวนส์ แต่แล้วท้องฟ้าเหนือพวกเขาก็มืดลงเมื่อสภาพอากาศที่นั้นเริ่มเปลี่ยนไป
“ไป!” แวนส์ตะโกนอีกครั้งขณะที่เขาขว้างคริสตัลไปทางคนขี่ม้า
“พาเธอไปนิวยอร์คซิตี้!”
ผู้ขับขี่พยักหน้าอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาดึงแอนเดรียขึ้นไปด้านบนของกริฟฟอนอย่างชำนาญและลากเธอเข้าที่อย่างเชี่ยวชาญ
“… เดี๋ยวก่อน!” แอนเดรียตะโกนขณะที่เธอพยายามเอื้อมมือไปหาแวนส์
“อีแวนส์เกิดอะไรขึ้น!?”
อย่างไรก็ตามคำถามของเธอได้รับคำตอบทันทีด้วยเสียงรบกวนที่ดังก้องไปทั่วทั้งสุสาน
“!!!”
“ไม่นะ!”
“นั่นมันอะไร…!”
ฝูงชนได้แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนวิ่งหนีออกไปอย่างบ้าคลั่ง เพราะตอนนี้จากอากาศที่ว่างเปล่ามันเริ่มแตกออกช้าๆและมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนกระจกที่แตกออกมาเป็นพันๆชิ้น
และในที่สุดประตูมิติก็ปรากฏขึ้นในสุสานของเก่า
