คนรวยพวกนี้…ทำไมถึงประหลาดกันจริงๆ?
“แปะๆ!”
ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ ก็มีเสียงปรบมือดังก้องเข้ามาในหูของพวกเขาและมีเสียงพูดตามมาว่า
“นี่อะไร!?” ฮาร์วีย์พูดขณะที่เขานั่งลงที่โต๊ะของแวนส์
“ฉันกับเบียทริซไปด้วยได้ไหม!?” จากนั้นเขาก็พูดขณะที่มองมาที่วิคตอเรีย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เมื่อเบียทริซได้ยินชื่อของเธอที่ถูกเอ่ยถึง เธอก็โบกมือไปมาด้วยความตื่นตระหนกทันที
วิคตอเรียหรี่ตา จากนั้นเธอก็มองไปที่แวนส์ ราวกับว่ากำลังถามความคิดเห็นจากเขา แต่แวนส์เพียงยักไหล่เพื่อเป็นการตอบโต้
“…ตกลง” วิคตอเรียจึงพยักหน้า
“เธอเคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนไหม!” เมื่อได้ยินวิคตอเรียตอบตกลงฮาร์วีย์จึงกระโดดจากโต๊ะของแวนส์และรีบไปหาเบียทริซทันที เขาเขย่าเก้าอี้ของเธอด้วยความตื่นเต้น เบียทริซมีสีหน้าหงุดหงิด แต่ความจริงก็คือ เธออาจจะตื่นเต้นมากกว่าฮาร์วีย์เสียอีกด้วยซ้ำ
โอกาสที่จะได้เห็นชาร์ลอต เกตส์ ผู้ถือครองระบบประเภทเพิ่มประสิทธิภาพที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก? ใครจะอยากพลาดอะไรแบบนี้ นี่เป็นโอกาสสำหรับเธอที่จะได้เห็นว่าผู้คนที่อยู่ระดับสูงนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร และเพื่อดูว่าเธอยังห่างไกลจากเป้าหมายสูงสุดของเธอมากแค่ไหนอีกด้วย
“…เราจะไปกันเมื่อไหร่” แวนส์พูด
“ฉันจะขออนุญาตจากพ่อแม่ของฉันก่อน” วิคตอเรียพูดอย่างสุภาพ
“บางทีอาจจะเป็นหลังเลิกเรียนกับมิสเอลตันในวันศุกร์”
“อืม…” แวนส์พยักหน้าและยิ้ม
“ก็ได้”
***
“วุ้ย!”
แอนเดรียเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอด้วยมือของเธอ จากนั้นเธอก็เหยียดหลังออกพร้อมกับปล่อยครางอย่างพอใจ
“นี่…เป็นความรู้สึกที่ดีมากเลย” เธอกระซิบขณะเลิกคิ้วขึ้น จากนั้นเธอก็ส่งเสียงคร่ำครวญครั้งสุดท้ายขณะที่เธอถอดผ้ากันเปื้อนออก
“โอ้ ขนมปังเราหมดแล้วเหรอ?” หญิงชราตัวเล็กๆที่มีหลังค่อมเดินเข้ามาหาแอนเดรียและถามเธอ
“คุณทำดีมาก ดีใจด้วยนะ!” เธอพยักหน้าอย่างพึงพอใจขณะมองดูคาน์เตอร์ที่ว่างเปล่า
“ไม่ ไม่เลย” แอนเดรียส่ายหัว
“นั่นเป็นเพราะคุณทำขนมปังได้อร่อยที่สุดเลยตั้งหาก ป้าเมย์”
“เอ่อ ไม่เป็นแบบนั้นหรอกน่า” ป้าเมย์หัวเราะเบาๆขณะที่ตัวของเธอโยกเล็กๆ
“ฉันรู้ว่าเธอกำลังพยายามจะทำอะไรในสุดสัปดาห์นี้! เธอจะได้รับโบนัสอีกแล้ว!”
แอนเดรียหัวเราะคิกคักขณะที่เธอก้าวออกจากเคาน์เตอร์อย่างร่าเริง
“อยากให้ฉันช่วยคุณปิดประตูตรงนี้ไหม?” เธอพูดก่อนจะจับไปที่ประตู
“ไม่!” ป้าเมย์โบกมืออย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องช่วยฉันหรอกเรื่องแค่นี้เอง ฉันคนนี้จำเป้นต้องยืดกระดูกบางส่วนหลังจากที่นวดขนมปังบ้าๆพวกนั้นมาทั้งวัน” เธอพูดขณะที่เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย
“ไปเถอะ! ไป! อย่าทำให้วัยสาวของเธอสูญเปล่า!” เธอพูดต่อขณะที่ส่ายหัวไปทางซ้ายและขวา
“เธอรู้ไหม ตอนป้าอายุเท่าเธอ ป้ามีคนจีบป้าเยอะมากเลย บางคนก็อายุเท่าหนูด้วย แม้แต่ผู้ควบคุมระบบ โอ้ พวกเขาขอแต่งงานฉันด้วยนะ แต่ฉันปฏิเสธ! แล้วเธอจะไม่…”
“เจอกันพรุ่งนี้นะป้าเมย์!”
ก่อนที่เรื่องราวของป้าเมย์จะดำเนินต่อไป แอนเดรียก็รีบเปิดประตูและจากไปปล่อยให้ป้าเมย์ได้ยินเพียงเสียงกระดิ่งที่ห้อยอยู่ที่ประตูเท่านั้น แอนเดรียได้เรียนรู้จากเมื่อครั้งสุดท้ายที่เธอได้ฟังเรื่องราวของป้าเมย์ เมื่อเธอกลับไปถึงบ้านแวนส์ก็หลับไปแล้ว
เมื่อดวงอาทิตย์ยังคงส่องแสงสว่างจ้า แอดเดรียอดไม่ได้ที่จะหลับตาลงเล็กน้อยเพื่อปรับการมองเห็นของเธอ จากนั้นเธอก็ปัดแป้งที่ยังเกาะติดที่เสื้อผ้าของเธอออก
“วันนี้ป้าเมย์ปิดเร็วอีกแล้วนะ!?”
ก่อนที่แอนเดรียจะเดินจากร้านไปได้ 5 ก้าว เสียงตะโกนก็ดังก้องเข้ามาที่หูเธอ ทำให้เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ใช่…ใช่” แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะพูดติดอ่าง ขณะที่เธอมองไปยังชายที่ตะโกนแล้วตอบว่า
“ขนมปังของเราหมดแล้วล่ะ รอย!”
“อีกแล้วเหรอ!?” เสียงดังของผู้ชายที่ชื่อรอยคนนี้เรียกความสนใจจากทุกคนที่อยู่แถวนั้นมาที่แอนเดรียและเขาทันที
“นี่เป็นวันที่ 3 แล้วที่ของร้านเธอปิดเร็ว! บางทีเธอควรมาช่วยร้านของฉันบ้างในตอนที่เธอเสร็จจากร้านของป้าเมย์แล้ว ฉันสามารถจ่ายเพิ่มให้เธอได้!”
“…ฉันจะไปทำอย่างอื่นน่ะ!” แอนเดรียโบกมือขณะที่เธอรีบก้าวเท้า แต่อีกครั้งที่เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน มีคนเรียกเธอมาไม่ถึงแม้จะห่างไกลจากจุดของเธอถึงเพียงนั้น
“แอนเดรีย เธอจะกลับบ้านแล้วเหรอ” หญิงขายของคนหนึ่งกวักมือเรียกเธอ
“ใช่…ใช่” เธอพยักหน้าขณะที่เธอเดินต่อไป
“อรุณสวัสดิ์ โคลอี้” อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะก้าวต่อไป ผู้หญิงขายของคนนั้นก็อยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว ผมสีเงินอันเป็นประกายของเธอเกือบทำให้แอนเดรียตาบอด
“!!!” แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะถอยออกไปเล็กน้อย
“เมื่อวานเธออยู่กับผู้หญิงคนนั้นที่ไหน” โคลอี้เหล่ตาของเธอขณะที่เธอมองเข้าไปในดวงตาของแอนเดรีย
“ผู้หญิง?” แอนเดรียกระพริบตาสองสามครั้ง เธอหมายความว่า…
“โอ้ ตอนนี้เธอยุ่งอยู่” แอนเดรียพูดขณะพยายามเดินไปด้านข้าง แต่โคลอี้ขวางทางของเธออีกครั้ง
“เธอต้องการงานไหม” โคลอี้ยิ้มและปรบมือ
“บางทีเธออาจช่วยเพิ่มยอดขายให้เราได้ ถ้าเธอเป็นคนขายผลิตภัณฑ์ของเรา เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก”
“ไม่…ไม่” แอนเดรียส่ายหัว
“เจอกันพรุ่งนี้ โคลอี้” เธอกล่าวอำลาอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอวิ่งหนี
แอนเดรียเช็ดเหงื่อที่ก่อตัวบนใบหน้าของเธอ ในขณะที่เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก วันไหนที่ตลาดมีลูกค้าไม่มากนักผู้ขายคนอื่นๆก็จะพยายามคุยกับแอดเดรียอยู่เสมอ แอนเดรียไม่ได้รังเกียจที่มีคนมาคุยกับเธอ แต่บางคนก็…รุกรานเกินไป
แต่ถึงอย่างนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ไม่สามารถซ่อนไว้ได้ เพราะเป็นเวลา 3 วันแล้วที่ขนมปังที่ร้านที่เธอทำงานขายหมดก่อนเวลาปิดร้าน ดังนั้นเธอจึงคาดหวังโบนัสก้อนโตจากป้าเมย์ในสัปดาห์นี้
เธออดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงขณะที่กลับไปที่บ้านของเธอ เธอจะยังคงตามปกติเหมือนที่เธอเคยทำทุกวันนั่นคือเธอจะเตรียมอาหารเย็นทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน พร้อมกับยังคงร้องเพลงของเธออย่างมีความสุข
เธอหยุดร้องเพลงเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
“แวนส์?” เธอพูดขณะเช็ดมือ
“กลับมาแล้วเหรอ ฉันยังทำอาหารไม่เสร็จเลย”
“…คุณเป็นใคร?”
“เฮ้ย มีคนอยู่!”
“อะไรนะ!? เขาบอกว่าจะไม่มีใครอยู่ที่นี่ในเวลานี้นี่!”
“ฉัน…ฉันคิดว่าคุณมาผิดบ้านแล้ว ออกไปเถอะ!”
“ชิ ไม่มีทางเลือก มัดเธอไว้!”
“มะ…ไม่!”
“เฮ้ย!”
“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ ช่วยด้วย…”
“…ทำไมนายถึงทำอย่างนั้น!?”
“เธอกำลังเรียกให้คนมาช่วย!”
“เวรเอ้ย!”
