“เกิดอะไรขึ้น?”
แวนส์จ้องมองทหารติดปีกที่อยู่ข้างๆเขา หากเขาจําไม่ผิด ทหารคนนี้เป็นหนึ่งในคนที่ปรากฏตัวในฝันครั้งล่าสุดของเขา แต่พวกเขาควรจะมี 7 คนไม่ใช่หรอ?
คนที่เหลืออยู่ไหน?
“อัก…”
ร่างกายของแวนส์สั่นสะท้านเมื่อได้ยินเสียงสูดหายใจจากทหารที่มีปีก แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นรอยร้าวระหว่างหมวกและเกราะ ความเจ็บปวด และความเศร้าโศกของทหารมีปีกก็ส่งเสียงร้องไปทั่วร่างของแวนส์
จากนั้นแวนส์ก็มองลงไปด้านล่าง ไปทางที่ทหารมีปีกกําลังมองอยู่ และที่นั่น เขาเห็นชาย 6 ปีกอีกคนหนึ่ง…ไม่สิ 4 ปีก ขณะที่ปีกทั้งสองบนหลังของเขาถูกชายมีเคราฉีกเป็นชิ้นๆไปแล้ว
ต่างจากยักษ์ใหญ่คนอื่นๆที่แวนส์เคยเห็น ผู้ชายมีหนวดมีเคราคนนี้ไม่ได้สวมอะไรนอกจากผ้าผืนเดียว เขามีขนาดเท่ากับมนุษย์ธรรมดา
“ไม่!”
เป็นอีกครั้งที่แวนส์รู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ทับบนร่างกาย ขณะที่คลื่นความกดดันคืบคลานไปทั่วกระดูกของเขา เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขากําลังถูกลมแรงพัดกระหน่ำขณะที่เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของทหารติดปีกที่อยู่ข้างๆ
“ฉันเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาพูดแล้วเหรอ?” แวนส์อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าเล็กน้อยเมื่อคําพูดนั้นเข้ามาในหู
“เหลืออีกแค่หนึ่ง! เหลืออีกแค่คนเดียวเท่านั้นแล้วเราก็ชนะ!”
แวนส์รีบหันความสนใจไปที่คนที่ส่งเสียงออกมา เขาเป็นชายร่างยักษ์คนแรกที่เขาเห็น เขาแก่แล้ว แต่เขายังมีความยิ่งใหญ่และพลังอํานาจในสายตาของเขา เขาถือสิ่งที่ดูเหมือนสายฟ้าไว้ในมือ
“เกิดอะไรขึ้น?” แวนส์รู้สึกว่ามีความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเขา แต่เขายังทําความเข้าใจกับมันไม่ได้ อย่างไรก็ตามความคิดของเขาถูกรบกวนอย่างรวดเร็วด้วยเสียงแตกร้าว
ทหารติดปีกที่อยู่ข้างๆเขาเอาฝ่ามือประสานกัน และทันทีที่เขาทําเช่นนั้น ความมืดที่ปกคลุมความว่างเปล่าทั้งหมดก็เต็มไปด้วยชีวิตในทันที แต่นั่นยังรวมถึงความตายด้วย
แสงสว่างส่องไปทั่วความมืด เผยให้เห็นร่างนับไม่ถ้วนที่ลอยอยู่ในอากาศ เลือดของพวกเขาสะท้อนรังสีของแสงที่มาจากเบื้องบน
“นี่” แวนส์รู้สึกว่าลมหายใจของเขาหยุดนิ่งเมื่อเห็นฉากการสังหารที่อยู่ต่อหน้าต่อตาเขา ทหารติดปีกและพวกยักษ์ต่างถูกทิ้งกระจุยกระจายไปทั่วความมืด แวนส์ขยับไปด้านข้างขณะที่ยักษ์ลอยเข้ามาหาเขา
แขนที่ถูกผ่าออกของยักษ์นั้นลอยอยู่ข้างๆ และมันยังคงจับคันธนูไว้แน่นแม้มันจะถูกผ่าออกมาแล้วก็ตาม
ลมหายใจของแวนส์เย็นเยือก การสังหารครั้งนี้ถึงแม้มันจะดูโหดเหี้ยม แต่ก็ไม่ได้ทําให้แวนส์หยุดนิ่ง
มันเป็นความอบอุ่นที่อาบผิวของเขาจากเบื้องบน
…ประตูมิติ
แวนส์ขมวดคิ้วขณะที่จ้องมองไปที่แสงเหนือเขา เขาเคยเห็นมันเพียงครั้งเดียว แต่เขาแน่ใจ…มันคือประตูมิติ
ทหารติดปีกที่อยู่ข้างหลังเขากระพือปีกอย่างรวดเร็ว ร่างกายของมันเบลอในขณะที่มันบินไปที่ประตูมิติขนาดยักษ์
“ไม่!” ชายร่างยักษ์ที่ถือสายฟ้าฟาดกรีดร้อง
“เฮอร์มีส!”
เฮอร์มีส!? ความสนใจของแวนส์ถูกขโมยไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขามองไปด้านล่าง อย่างไรก็ตาม สิ่งเดียวที่เขามองเห็นคือแสงสีทองส่องผ่านข้างๆเขา
“!” แวนส์หมุนตัวอีกครั้ง มีเพียงเงาสีทองที่เข้ามาในประตูมิติเท่านั้น
“ทุกคน ตามลูกฉันไป ไม่อย่างนั้นพวกเราทุกคนจะต้องโดน!”
ก่อนที่ชายชราผู้ถือสายฟ้าฟาดจะพูดจบ ประตูมิติเบื้องบนก็ปิดลง ทําให้ทุกอย่างมืดมิดลงอีกครั้ง
“ไม่!”
ความมืดที่ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของชายร่างยักษ์นับพัน เสียงกรีดร้องของพวกเขาส่งไปถึงหูของ แวนส์ราวกับกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆทําลายอวัยวะภายใน ไม่เพียงแต่ภายในหูเท่านั้น แต่ยังทําลายร่างกายทั้งหมดอีกด้วย
เขารู้สึกว่าผิวของเขาแตกอย่างน่าขยะแขยง ขณะที่ดวงตาของเขาละลายและไหลผ่านผิวหนังของเขา กระดูกของเขายื่นออกมาจากผิวหนังของเขา แทงเข้าไปขณะที่ขูดเนื้อของเขา
“อ๊าก!”
สิ่งเดียวที่แวนส์ทําได้คือกรีดร้องเพราะสิ่งเดียวที่ดูเหมือนจะยังทํางานได้อยู่คือคอของเขา
“อีแวนส์ ตื่นได้แล้ว! นายกําลังอ๊ะ!”
วิสัยทัศน์ของแวนส์สั่นไหวเมื่อแสงส่องเข้ามาในดวงตาของเขาอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขารู้สึกเหมือนกําลังตกลงมาจากฟากฟ้าอย่างไม่รู้จบ จนกระทั่งเขารู้สึกแสบร้อนที่แก้มจนรู้สึกว่าน้ำหนักตัวของเขากลับมา
“อีแวนส์!”
“…แอนเดรีย?” แวนส์กระพริบตาสองสามครั้งขณะที่เขาจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาในที่สุดเขาก็ตื่นจริงๆแล้วงั้นหรอ? ความฝันในความฝัน มันค่อนข้างเป็นประสบการณ์ที่เกินจริงมากๆ เขาคิด
ไม่…นี่เราฝันตั้งแต่แรกเลยเหรอ?
“นายกรีดร้องตอนหลับ!” แอนเดรียถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่เธอเห็นประกายในดวงตาของแวนส์
“ฉัน…ปวดหัว” แวนส์พูดติดอ่างขณะจับหัว
“นายสบายดีไหม อีแวนส์”
อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดในหัวของเขาสลายไปอย่างรวดเร็วทันทีที่เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังก้องไปทั่วห้องของเขา แวนส์หันไปมองทางเสียงทันที และเขาเห็นซาร่าห์ที่พิงอยู่ข้างประตูห้องของเขา
“ซาร่าห์?” แวนส์ถอนหายใจด้วยความสงสัย
“คุณมาทําอะไรที่นี่?”
แอนเดรียรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว ขณะที่เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว
“เธอ…เธอแค่แวะมาดูว่าบ้านถูกซ่อมเสร็จแล้วหรือยัง เผื่อว่าเราต้องการอะไรอีก! และเธออยู่ในละแวกนี้อยู่แล้ว ดังนั้นเธอเลยจะมาตรวจดูบ้านด้วย ที่เธออยู่ในละแวกบ้านเราเพราะเธออยู่ในที่ประชุม ใช่..ใช่แล้ว เธอกําลังประชุมกับเพื่อนบ้านของเรา!”
”…” แวนส์ค่อยๆหันไปทางหน้าต่าง มีเพียงความมืดและแสงจากดวงจันทร์เท่านั้นที่ทักทายเขา
“ตอนกลางคืนแบบนี้งั้นเหรอ”
“ที่…”
ก่อนที่แอนเดรียจะแก้ตัวได้อีก แวนส์ก็ถอนหายใจยาวๆ
“พวกคุณสองคนอยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือเปล่า”
“…”
เป็นอีกครั้งที่ก่อนที่แอนเดรียจะพูด แวนส์ก็ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเธอ
“ฉันรู้แล้ว” เขากล่าว
จากนั้นเขาก็มองไปทางซาร่าห์
“นั่นคือเหตุผลที่คุณให้บ้านฉันเหรอ” เขาถอนหายใจอีกครั้ง
“คุณกําลังพยายามจะประจบแอนเดรียอยู่หรือเปล่า”
“ไม่” ซาร่าห์ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ฉันมีเหตุผลอื่น”
“นอกจากนี้ เด็กชายลอเดอร์คนนั้นจะไม่สร้างปัญหาให้นายอีกต่อไป” เธอกล่าวต่อ
“เจอรัลด์งั้นหรอ?”
“ใช่ เมื่อคืนฉันไปที่บ้านของเขามา”
เมื่อได้ยินคําพูดที่ไม่สั่นคลอนของซาร่าห์ แวนส์ก็ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหาเธออย่างรวดเร็ว เขามองขึ้นไปและจ้องมองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ
“ในเมื่อคุณอยู่ที่นี่แล้ว…คราวนี้ฉันขอถามความจริงได้ไหม?” ตาของแวนส์ไม่ขยับเขยื้อน
“ทําไมคุณถึงช่วยฉันมากขนาดนี้?”
“อีแวนส์!” แอนเดรียตําหนิเขาอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม สายตาของแวนส์ยังคงเต็มไปด้วยน้ำหนักที่ไม่สั่นคลอนแม้แต่กับเสียงที่หนักแน่นของแอนเดรีย
การตื่นจากความฝันทําให้เขามีแต่คําถาม ดังนั้นตอนนี้ อย่างน้อยก็ในช่วงเวลานี้ เขาต้องการคําตอบ
“…เอาล่ะ” ซาร่าห์ถอนหายใจยาวและลึก ขณะที่เธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เธอมีความลังเลบางอย่างบนใบหน้าของเธอ ริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อลมหายใจของเธอเริ่มที่จะพูดติดอ่าง
“นายกับพี่สาวของฉันเหมือนกัน”
