EP 266 ผู้เชียวชาญของโบราณ!
By loop
ในอีกห้าวันต่อมา ในช่วงบ่าย.
ห้องอเนกประสงค์ของห้องอาบน้ำฮายปิง
ตอนนี้ดงซูบินดูหอบขณะที่เขาถือผ้าขนหนูกองโต “ เสี่ยวซีผ้าขนหนูของห้องพักใกล้หมดแล้ว เราต้องซักผ้าเร็วๆหน่อยนะ”
“ตกลง. นายไปก่อนเลย” เสี่ยวชิหยิบผ้าปูเตียงสะอาดสองผืนออกมา “ ฉันจะเอาผ้าปูพวกนี้ไปไว้ที่ห้องเอง”
“ โอ้เอาถุงซักผ้าที่สกปรกกลับมาด้วย ฝั่งนู้นเป็นผ้าสะอาดฉันซักหมดแล้ว”
เสี่ยวชิพยักหน้าและออกไป “ตกลง.”
ตลอดห้าวันที่ผ่านมา ดงซูบินอยู่ในห้องอาบน้ำซักผ้าขนหนู มันเหนื่อยและเขาไม่เคยเหนื่อยเช่นนี้มาก่อน แม้ว่าเขาจะเริ่มไม่อดทน แต่เขาก็ยังอดทนกับมันได้ นอกเหนือจากการทำงานเขายังเฝ้าดูห้องอาบน้ำอย่างเงียบ ๆ และจดบันทึกสถานที่ที่เป็นไปได้ที่พระธาตุอาจถูกซ่อนที่ตั้งของสำนักงานตัวตนของเจ้านายของพวกเขา ฯลฯ แต่บทบาทของดงซูบินเป็นเหมือนเครื่องซักผ้าในห้องซักผ้าทำ เขาไม่มีโอกาสเสาะหาข้อมูลอะไรเพิ่มเติมได้เลย หากสิ่งนี้ลากต่อไปแม้ว่าของที่ถูกขโมยจะซ่อนอยู่ที่นี้จะแต่มันก็อาจจะถูกย้ายออกไปแล้วก็เป็นได้ ดงซูบินต้องคิดหาทางแก้ไข! ดงซูบินเดินไปตามทางเดินไปทางด้านหลังของห้องนั่งเล่นเนื่องจากมีคนเรียกเขา นั้นคือ ผู้ดูแลร้านนั้นเอง “ ไอ้น้อง วางผ้าขนหนูลงแล้วตามฉันมา”
ดงซูบินมองเขาอย่างประหม่า “เราจะไปที่ไหน?”
“ แขกในห้อง 303 ต้องการหาคนนวด แต่เราไม่มีหมอนวดเหลือแล้ว อย่างงั้นนายต้องไปทำหน้าที่นั้นแทน” นั้นเป็นสิ่งที่ผู้ดูแลร้านบอก
“ แต่ผมไม่เคยเรียนนวดมาก่อน”
“ มันเป็นเพียงแค่การกดและการถักของกล้ามเนื้อเท่านั้น”
ดงซูบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินตามผู้ดูแลร้านขึ้นไปชั้นบน ในตอนท้ายของทางเดิน ผู้ดูแลร้านชี้ไปที่ห้องหนึ่งและให้คำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการนวดแก่ดงซูบินเป็นเพียงการนวดหลังและระยะเวลาสี่สิบนาที หลังจากนั้นลูกเรือก็ออกไปหลังจากที่ ดงซูบินไปเคาะประตู เขาเข้าไปในห้องหลังจากผู้หญิงที่อยู่ข้างในขอให้เขาเข้าไปและปิดประตูตามหลังเขา
ผู้หญิงในวัยสามสิบตอนปลายกำลังนอนคว่ำหน้าอ่านนิตยสาร
ดงซูบินมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ “ คุณผู้หญิงเรียกใช้บริการนวดหรือเปล่าครับ”
หญิงสาวพยักหน้าและมองไปที่ดงซูบิน “ ฉันต้องการนวดแรง ๆ และนายต้องออกแรงมากๆ”
“ตกลง.” ดงซูบินเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างมือก่อนจะนั่งลงบนเตียง
ผู้หญิงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวและภายใต้ชุดนั้นไม่ได้ใสเสื้อชั้นในใดๆเลย เธอมีหุ่นดีและมีส่วนเว้าส่วนโค้ง ถึงแม้เธอจะไม่ได้สวยมาก แต่เธอมีเสน่ห์ที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ดงซูบินรู้สึกโล่งใจเพราะการนวดเธอดีกว่าการนวดชายวัยกลางคน
ดงซูบินเอื้อมมือไปนวดไหล่ของเธอ
โฮ่วชิงหยุดอ่านนิตยสารได้แล้ว “ ทำไมนายดูแข็งแรงจะเลย นายนวดมานานขนาดไหนแล้วเนี่ย?”
ดงซูบินตอบ “ ไม่นานมานี้”
“คุณชื่ออะไร?”
“ เสี่ยวฮง”
ดงซูบินไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนทนากับเธอในขณะที่เขายังคงคิดว่าจะของโบราณที่ถูกขโมยไปได้อย่างไร
ดงซูบินเพิ่งตอบคำถามของ โฮ่วชิงอย่างใจเย็นจนกระทั่ง โฮ่วชิง ถาม “ แล้วเจ้านายของนายเป็นอย่างไงบ้างช่วงนี้” เธอเห็นดงซูบินรู้สึกงุนงงและกล่าวเสริม “ หมายถึงบอสหวู่หรือเปล่าครับ”
ดงซูบินมองไปที่โฮ่วชิงและตอบกลับ “ ผมไม่ได้ทำงานกับบอสหรอกครับ และรู้เพียงว่าคนที่รับผิดชอบห้องนั่งเล่นนี้คือผู้จัดการหม่า”
โฮ่วซิงพยักหน้าและไม่พูดต่อ
ดงซูบินดูสนใจ “ คุณผู้หญิงคุณรู้จักบอสของเราไหม”
“ ฮิฮิฉันเคยเจอเขาสองครั้ง แต่ไม่ได้ใกล้ชิดขนาดนั้น” โฮ่วซิงดูผ่อนคลายและหลับตา “ ผู้จัดการหม่ายุ่งเรื่องอะไรเมื่อเร็ว ๆ นี้”
ดงซูบินเริ่มนวดที่หลังส่วนล่างของโฮ่วซิง “ ผู้จัดการหม่ามักจะไม่ค่อยอยู่ และจะไปที่ห้องนั่งเล่นทุกๆสองถึงสามวัน บางทีเขาอาจจะต้องจัดการธุรกิจอื่น ๆ ให้บอส” ดงซูบินพยายามรวบรวมข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับเจ้านายของห้องนั่งเล่นจาก โฮ่วซิงแต่ไม่สามารถเอาอะไรออกไปจากเธอได้
สี่สิบนาทีจบลง
โฮ่วซิงลุกขึ้นนั่งและปรับเสื้อคลุมอาบน้ำของเธอ เธอยิ้ม. “ พ่อหนุ่ม นายนวดได้ดีทีเดียว ฉันเองรู้สึกดีมาก.”
“ขอบคุณครับ.”
“ เวลาที่คนไม่พลุกพล่านที่ห้องนั่งเล่นมันประมานช่วงไหนนะ” โฮ่วซิงถาม
ดงซูบินกระพริบตา “ ก่อนเที่ยงคืนห้องนั่งเล่นจะมีคนพลุกพล่านมาก แต่หลัง 01.00 น. สถานที่แห่งนี้จะเงียบ”
โฮ่วซิงยิมและมองไปที่ดงซูบิน “ตกลง. ฉันจะโทรหานายตอนกลางคืนถ้าฉันต้องการบริการจากนาย บอกเบอร์ของนายมาคือเบอร์อะไร”
“ฮะ? ผมไม่มีเบอร์ส่วนตัว ที่ผมมานวดเพราะหมอนวดหลักของเราไม่ว่างนะครับ”
“ อ๋ออย่างงั้นหรอ. อย่างงั้นฉันจะจำชื่อของนายไว้ล่ะกันเสี่ยวฮง ใช่ไหม? ตกลง. ฉันจะถามหานายในครั้งนี้” โฮ่วซิงให้เงิน 100 หยวนแก่ดงซูบินเป็นทริปสำหรับการนวด “ อ่ะนี้”
ดงซูบินเริ่มปล่อยให้จินตนาการของเขาโลดแล่น โทรหาฉันหลังตี 1! เวรเอ่ย! เธอต้องการมาหาฉันกลางดึกทำไมกัน
หลังจากออกจากห้อง ดงซูบินก็ทำงานต่อไป เขากลับไปที่ห้องเอนกประสงค์เพื่อซักผ้าปูเตียงและผ้าขนหนู เขาทำงานต่อจนถึงเวลาประมาณ 2 ทุ่มเมื่อพนักงานกะกลางคืนเข้ามาทำงานดงซูบิน และ เสี่ยวชิกลับไปที่ห้องและนอนบนเตียงดงซูบินนอนอยู่บนเตียงชั้นบนในขณะที่เสี่ยวชิ นอนบนเตียงชั้นล่างเสี่ยวชิเคยทำงานที่ห้องนั่งเล่นก่อน ดงซูบิน และรู้จักเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ มากมาย แต่ดงซูบินสังเกตเห็นว่าคนที่เหลือชอบที่จะพูดกับเขาแทนที่จะเป็นเสี่ยวชี
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ทุกคนในหอพักยังคงตื่นอยู่คุยเรื่องผู้หญิง
ดงซูบินไม่สนใจหัวข้อนี้และกำลังคิดหาวิธีที่จะเลื่อนตำแหน่งและค้นหาพระธาตุที่ถูกขโมยไป แต่หลังจากผ่านไปห้าวันเขาก็ไม่สามารถหาทางแก้ไขได้ เฮ้อ…ดูเหมือนฉันจะไร้เดียงสาเกินไปที่จะคิดว่าฉันจะพบพระธาตุได้หลังจากที่ฉันแทรกซึมเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้ว ฉันไม่สามารถรับข้อมูลใด ๆ ได้เลยหลังจากห้าวัน บางทีฉันควรลองเสี่ยงโชคในห้องทำงานของผู้จัดการ … แต่มันจะอันตราย!
ประมาณ 21.00 น.
ประตูของหอพักเปิดออกทันทีและก็มีลูกจ้างก็เข้ามา “ เสี่ยวชิ! เสี่ยวชิ!”
เสี่ยวชิหลับไปแล้วและถามอย่างง่วงนอน “ พี่หลิวเกิดอะไรขึ้นหรอ”
“ แต่งตัวแล้วตามฉันมา เร็วเข้า! ผู้จัดการหม่าอยากพบนาย!” เขาตะโกนขึ้น
เสี่ยวชิตื่นขึ้นมาอย่างกระวนกระวายและไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถูกเรียกตัวไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการดงซูบินรู้สึกประหลาดใจและสังเกตเห็นเพื่อนร่วมห้องที่เหลือของเขากำลังคุยกัน
“ ทำไมผู้จัดการหม่าถึงตามหาเขา”
“ถูกตัอง. ถ้าผู้จัดการหม่าจะเลื่อนตำแหน่งให้กับโจรนั้นหรอ?”
“ขโมย?” ดงซูบินตกใจ “ เสี่ยวชิทำอะไร”
ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงชั้นล่างพยักหน้า “ เสี่ยวซีขโมยของบางอย่างในจังหวัดทางใต้มาและเขามาที่นี่เพื่อซ่อนตัว”
ไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนในห้องไม่ชอบเสี่ยวชี ดงซูบินถาม “ เขาขโมยอะไร? เงิน? โทรศัพท์? หรือบุกเข้าไปในบ้านใคร”
ชายหนุ่มส่ายหัว “ ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นของเก่าไม่กี่ชิ้น”
ดวงตาของดงซูบินก็เบิกกว้างและรู้สึกว่าเขาได้ค้นพบเบาะแสสำคัญ
ประมาณ 10 นาทีต่อมาเสี่ยวชิกลับมาที่ห้องคนเดียว เพื่อนร่วมห้องที่เหลือถามเขาว่าทำไมผู้จัดการหม่าถึงมองหาเขา แต่เซียวชิยังคงเงียบและส่ายหัว เพื่อนร่วมห้องที่เหลือปฏิบัติต่อเขาอย่างไม่ดีและเขาไม่ยอมพูดกับพวกเขา หลังจากนั้นไม่นานเสี่ยวชิ ก็ลุกจากเตียงและไปที่ห้องน้ำ
ดงซูบินเห็นดังนั้นจึงรีบตามไป “ เดี๋ยวก่อน…ฉันต้องใช้ห้องน้ำด้วย”
ที่ทางเดิน ดงซูบินถามเบา ๆ “ นายถูกเรียกให้เข้าไปในห้องเกิดอะไรขึ้นหรอ”
เสี่ยวชินั้นค่อนข้างสนิทกับดงซูบินมากเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ เขาคิดสักพักแล้วพูดว่า “ ผู้จัดการหม่าขอให้ฉันประเมินราคาของโบราณสักสองสามชิ้น” เขาหยุดชั่วขณะและพูดต่อ “ ฉันเคยจัดการกับเรื่องของโบราณมาก่อนและผู้จัดการอาจคิดว่าฉันรู้เกี่ยวกับราคาของของโบราณนั้น แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารายการเหล่านั้นประเมินราคาให้คนเดียว ถ้าฉันรู้วิธีประเมินราคาของเก่าทำไมฉันถึงมาทำงานในห้องซักผ้า”
โบราณ?
ประเมินราคา?
ดงซูบินรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้และถาม “ ของเก่าประเภทไหน?”
เสี่ยวชิส่ายหัว “ มีแจกันขวดและอื่น ๆ อีกสองสามอย่างซึ่งฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเรียกว่าอะไร”
ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ เลือดของเขาเดือดพล่านด้วยความตื่นเต้น เขาได้รับเบาะแสสำคัญจากการโต้ตอบของเสี่ยวชิ และผู้จัดการหม่าทำไมพวกเขาถึงให้เสี่ยวชิไปประเมินของโบราณพวกนั้น? แม้ว่าเขาจะเคยขโมยของโบราณมาก่อน แต่เขาก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ การหาผู้ประเมินราคาจาก บริษัท รับซื้อของเก่ามาประเมินโบราณวัตถุเหล่านั้นจะง่ายกว่า คำอธิบายเดียวคือของโบราณที่ถูกขโมยจากพิพิธภัณฑ์ประจำจังหวัดอยู่กับพวกเขาและพวกเขากังวลที่จะให้ผู้เชี่ยวชาญประเมินพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงต้องรับคนที่รู้เรื่องของโบราณมาภายใน บริษัท มาประเมิน
ความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งคือของเก่าถูกซื้อจากคนที่ขโมยมาจากพิพิธภัณฑ์โดยเจ้านายของผู้จัดการหม่าและเขากังวลว่าของโบราณชิ้นนั้นจะเป็นของปลอม ชุดสูทหยกอาจระบุได้ง่าย แต่ส่วนที่เหลือนั้นยากที่จะประเมิน ผู้จัดการหลิวต้องการใครสักคนเพื่อตรวจสอบความถูกต้องของพวกเขาโบราณที่เหลือในขณะนี้!
ใช่
นี่ต้องเป็นเหตุผล!
ดงซูบินรู้ว่านี่เป็นโอกาสที่เขาจะเข้าสู่วงใน เขาต้องไม่พลาดโอกาสนี้!
เมื่อพวกเขากำลังจะเข้าห้องน้ำดงซูบินเห็นพวกคนดูแลร้านเดินออกมาจากที่นั้นมุมตาของเขา
ดงซูบินตอบสนองอย่างรวดเร็วและแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขา เขาบอกกับเสี่ยวชิ “ ฉันเคยของโบราณที่เป็นของปลอมมาก่อน”
เสี่ยวชิถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “จริงๆ?”
“ใช่. เทคนิคนี้สืบทอดกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ของฉัน” ดงซูบิน กล่าว
ผู้ดูแลร้านมองไปที่ดงซูบินและพูดว่า “ เสี่ยวฮง!”
ดงซูบินแสร้งทำเป็นสังเกตเห็นเขาและเดินไปอย่างรวดเร็ว “ พี่หลิว”
ผู้ดูแลร้านมองไปที่ดงซูบินและถาม “ นายเคยทำของเก่าปลอมมาก่อนใช่ไหม”
“ ไม่…ไม่…มันก็เป็นแค่เรื่องอดีต” ดงซูฐินหัวเราะอย่างเชื่องช้าและไม่ยอมรับ
ผู้ดูแลร้านมองไปที่ดงซูบิน “ตามฉันมา!”
ในสำนักงาน.
ผู้ดูแลร้านนำดงซูบินเข้ามาในห้องทำงานและหม่าเหวินเทา และผู้ชายสองสามคนก็อยู่ข้างใน
หม่าเหวินเทาขมวดคิ้วเมื่อเห็นผู้ดูแลร้านเข้ามาในห้องทำงาน “นายต้องการอะไร?”
ผู้ดูแลร้านตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ ผู้จัดการหม่าผมได้ยินผู้ชายคนนี้บอกว่าเขาอยู่ในวงการค้าของเก่ามาก่อน”
“ โอ้?” หม่าเหวินเทาเหลือบมองไปที่ดงซูบิน “จริงๆ?”
ดงซูบินโบกมืออย่างประหม่า “ ไม่…ก่อนหน้านี้ผมเรื่องเรื่อยเปื่อย”
ผู้ดูแลร้านตะโกนใส่ดงซูบิน “ แค่พูดความจริง! เราจะไม่ส่งนายไปให้ตำรวจ! จะกลัวอะไร!”
ดงซูบินไม่ตอบกลับ
หม่าเหวินเทามองไปที่ดงซูบินและพูดว่า “ ฉันจำนามสกุลของนายได้คือเสี่ยว ใช่ไหม? เสี่ยวเซียว ฉันเคยซื้อของเก่ามาก่อนหน้านี้ หากนายสามารถตรวจสอบความถูกต้องของโบราณวัตถุเหล่านี้ได้นายจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้จัดการล็อบบี้และฉันสามารถให้สิ่งที่นายต้องการได้ ไม่ต้องกลัวตกลงไหม”
ดงซูบินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า
หม่าเหวินเทากล่าวต่อ “ นายรู้เรื่องของเก่าไหม”
หลังจากถูกบังคับดงซูบิน‘ในที่สุด‘ ก็บอกความจริงกับพวกเขา “ มันเป็นเวลานานมาแล้ว ผมทำงานให้ญาติสองสามคนทำของเก่าปลอมและวัตถุโบราณทางวัฒนธรรมเพื่อขาย หลังจากนั้นพวกเราก็ถูกตำรวจต้องการตัวและผมก็เข้าไปซ่อนตัวที่ห้องทำงานของพี่บ่าว”
หม่าเหวินเทาเข้าใจว่าทำไมดงซูบินถึงปฏิเสธที่จะยอมรับ เขากลัวจะถูกจับ “ นั่นหมายความว่านายรู้เรื่องของเก่าใช่ไหม”
ดงซูบินเกาหัวของเขา “เล็กน้อย.”
หม่าเหวินเทาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและโบกมือให้ลูกเรือเพื่อขอให้เขาออกไป มีเพียงหม่าเหวินเทาและบอดี้การ์ดสองสามคนเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องทำงาน “ เสี่ยวเซียว ฉันมีของเก่าอยู่สองสามชิ้นและฉันอยากให้คุณลองดู” หม่าเหวินเทามองไปที่ชายในชุดสูทและชายคนนั้นก็หยิบกล่องสองสามกล่องออกมาจากตู้ หม่าเหวินเทากล่าวต่อ “ อย่าประหม่า หากนายสามารถระบุรายการเหล่านี้ได้อย่างถูกต้องนายจะกลายเป็นผู้ติดตามฉันในอนาคต”
ชายคนนั้นเปิดช่องแรกทางซ้าย
ดงซูบินมองไปที่รายการนั้นและผิดหวัง นี่ไม่ใช่หนึ่งในของโบราณที่ถูกขโมยไป แต่ดงซูบินเข้าใจทันทีว่าหม่าเหวินเทากำลังทดสอบเขา ของโบราณที่ขโมยมาไม่สามารถแสดงให้คนนอกเห็นได้โดยง่ายและเขากำลังใช้โบราณวัตถุอื่น ๆ เพื่อทดสอบดงซูบินหาก ดงซูบินสามารถประเมินโบราณวัตถุเหล่านี้ได้เขาจะพิสูจน์ความสามารถของเขา เขาจะมีโอกาสได้เห็นพระธาตุที่ถูกขโมยไปในภายหลังดงซูบิน เดินไปดูและเริ่มตรวจสอบโบราณวัตถุชิ้นนั้น
ของเก่าชิ้นนี้เป็นภาชนะหมอดินเผาที่แตกหักและดูเหมือนเก่า
แต่ดงซูบินซึ่งเคยค้าของเก่ารู้ดีว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้มีความหมายอะไร มีเทคนิคในการค้าของเก่าที่เรียกว่าการแกล้งอายุ
ดงซูบินรู้สึกว่าผู้จัดการหม่ากำลังจะทดสอบเขาและไม่ควรใช้ของเก่าจริง เขาจัดระเบียบคำพูดของเขาในหัวของเขาและคาดเดาอย่างดุเดือด “ นี่น่าจะเป็นของปลอม มันอาจจะดูเก่า แต่มันมาจากวิธีการที่เรียกว่าการหลอกอายุ ดูที่นี่และที่นี่…มันชัดเจนมาก”
หม่าเหวินเทาขมวดคิ้วและขอให้คนของเขาเปิดกล่องถัดไป
ดูเหมือนว่าสร้อยข้อมือไม้พะยูง พื้นผิวเรียบและดูเหมือนถูกจับไว้ในมือของใครบางคนมานานหลายปี
ดงซูบินคิดชั่วขณะ สำหรับใครบางคนที่จะถือมันเป็นเวลาหลายปีมันไม่น่าจะเป็นของปลอมและควรเป็นหนึ่งในของเก่าล้ำค่าของหม่าเหวินเทา “ นี่คือไม้โรสวูดและสีก็เหมือนจริง สิ่งนี้น่าจะเป็นของแท้”
หม่าเหวินเทาขอให้คนของเขาเปิดกล่องสุดท้าย
เป็นเหรียญโบราณและมีร่องรอยการสึกกร่อน คำว่า“ ซินเจินซินเป่า” เขียนอยู่
ดงซูบินรู้ดีว่าการประดิษฐ์เหรียญโบราณปลอมไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมีราคาสูง เขาแสร้งทำเป็นตรวจสอบเหรียญสักพักแล้วพูดว่า “ นี่เป็นเหรียญแท้และน่าจะมาจากราชวงศ์หมิง เหรียญนี้ค่อนข้างหายากและควรค่าแก่การสะสมมาก” ดงซูบินกล่าวและมองไปที่หม่าเหวินเทา
เวรเถอะ?! ใบหน้าของหม่าเหวินเทาเปลี่ยนไปและเม้มริมฝีปากของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ เอาล่ะ. นายกลับไปได้แล้ว!”
ดงซูบินหยุดชั่ววินาที “ เอ่อ…ผมเข้าใจผิดเหรอ?”
ชายที่ยืนอยู่ข้างๆดงซูบินยิ้มเยาะ “ นายผิดหมด! นายกล้าอ้างว่านายรู้เรื่องของโบราณเหรอ”
ดงซูบินเถียง “ เป็นไปไม่ได้!”
ก่อนที่หม่าเหวินเทาจะนำสิ่งของทั้งสามนี้มาที่นี่เขาได้ตรวจสอบความถูกต้องกับ บริษัท รับซื้อของเก่าแล้ว ชายคนนั้นเห็น ดงซูบินไม่ยอมออกไปและไปลากเขาออกมา ดงซูบินไม่อยากพลาดโอกาสนี้และรีบถามว่าส่วนไหนที่เขาพูดผิด
ชายคนนั้นขบริมฝีปากของเขาและกล่าวว่า “ นายไม่รู้อะไรเลยและกล้าทำของโบราณปลอมหรอ? ภาชนะหมอดินเผานั้นเป็นของแท้และมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์อย่างมาก แต่ก็มีมูลค่าไม่มากนัก สร้อยข้อมือไม้พะยูงนั้นเป็นของปลอมและมีการทาสีเคลือบเงาในภายหลัง วัสดุไม่ได้เป็นไม้ชิงชันและเป็นเพียงไม้ที่มีลักษณะคล้ายชิงชันเท่านั้น มันไม่มีค่าอะไรเลย เหรียญนั้นปลอม! ดูคำพูด! คำพูดนั้นคดเคี้ยวและคุณกล้าอ้างว่าเหรียญนั้นมาจากราชวงศ์หมิง? ได้เลย! หยุดเสียเวลาและหลงทาง!” ชายคนนี้เป็นคนที่ส่งสิ่งของเหล่านี้ไปให้ บริษัท รับซื้อของเก่าเพื่อตรวจสอบความถูกต้อง
ดงซูบินฟังเขาและสบถขึ้นมาในใจ! ฉันผิดทั้งสามรายการ!
แต่ไม่เป็นไร! ฉันยังมีโอกาสอีกครั้ง!
ย้อนกลับสองนาที!
ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาวาบหวิว!
“ เสี่ยวเซียว ฉันมีของเก่าอยู่สองสามชิ้นและฉันอยากให้นายลองดู”
หม่าเหวินเทาขอให้คนของเขานำสิ่งของบางอย่างออกไป
เวลากลับไปเมื่อสองนาทีที่แล้ว!
“ อย่าประหม่า หากนายสามารถระบุรายการเหล่านี้ได้อย่างถูกต้องนายจะได้มาติดตามฉันในอนาคต” หม่าเหวินเทามองไปที่ดงซูบินด้วยความคาดหวัง
ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหยิบภาชนะลายครามขึ้นมา “ เมื่อเราทำของโบราณปลอมเราจะไม่ทำให้มันขยายออกไป จากเครื่องหมายน่าจะมานานแล้วและไม่สามารถปลอมได้จากการปลอมอายุ อย่างไรก็ตามงานชิ้นนี้อาจจะเก่า แต่ก็ไม่คุ้มกับเงินเลย”
หม่าเหวินเทาหรี่ตาเล็กน้อย “ แสดงชิ้นส่วนต่อไปให้เขาดูสิ!”
ชายคนนั้นหยิบสร้อยข้อมือไม้พะยูงออกมา
ดงซูบินหยิบมันขึ้นมาและเล่นด้วยมือของเขา “ แล็กเกอร์ถูกทาสีในภายหลังและเราใช้วิธีนี้บ่อยครั้งในอดีต นี่คือการทำให้สร้อยข้อมือดูมีอายุและถ้าเป็นไม้พะยูงก็มีคนไม่มากที่จะทนทำเช่นนี้ สิ่งนี้น่าจะเป็นของปลอมและไร้มูลค่า”
หัวใจของหม่าเหวินเทาเต้นผิดจังหวะ “ต่อไป.”
ดงซูบินมองไปที่เหรียญ “ เหรียญนี้?! การกัดกร่อนที่ติดอยู่บนเหรียญจากรายการทองแดงอื่น ๆ ตอนที่ทำของเก่าปลอมก็เคยใช้วิธีนี้เหมือนกัน แต่อักษาตรงกลางนั้นคดเคี้ยวและดูไม่เหมือนเหรียญโบราณแท้ๆ”
ดงซูบินประเมินสามรายการเสร็จสิ้น
ชายในชุดสูทสองสามคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ
