ตอนที่ 195: รอยแยกมิติที่ผสานกับดาวเคราะห์โลก
ขณะที่ลูเอนโจมตีกอริลลาสีน้ําเงินที่อยู่ในขั้นนักรบลําดับที่ 2 ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความ แข็งแกร่งทางกายภาพ รัศมีสีขาวล้อมรอบแขนของลูเอนด้วยเกล็ดมังกรขาว และเล็บของเขาก็คม ยิ่งกว่าใบมีดที่อยู่ในขั้นของนักรบลําดับที่ 3
แม้ว่ากอริลลาสีน้ําเงินจะมีร่างกายที่แข็งแรง แต่ก็ไม่สามารถต้านทานการโจมตีได้ ดังนั้นมันจึงถูกบังคับให้เปียงตัว แต่กอริลลายังคงได้รับบาดเจ็บอยู่บ้าง ซึ่งทําให้มันขมวดคิ้วด้วยความโกรธ และความกลัว
ลูเอนมองดูลิงกอริลลาสีน้ําเงินที่วิ่งเข้าหาเขาอย่างใจเย็น จากนั้นเขาก็กําหมัดแน่น และรัศมีสี ขาวที่ห่อหุ้มมือของเขาไว้ ขณะที่เขาโจมตี หมัดนี้แตกต่างจากครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิง ดูเหมือนไม่มีเรี่ยวแรง อย่างไรก็ตาม ทันทีที่หมัดตกลงไป ทั่วทั้งสถานที่ก็เริ่มสั่นสะเทือน!
*บึ้มม!!*
*บูมม!*
กอริลลาสีน้ําเงินไม่สามารถตอบสนองได้เร็วพอและต้องปกป้องตัวเองด้วยการเอาแขนพาดหน้าอก หมัดนั้นถูกโจมตีเข้าไปที่มันและมันก็ถูกส่งตัวลอยออกไป ร่างกายของมันถูกทิ้งระเบิด โดยผลกระทบของการผสมผสานของต้นกําเนิดจากเมฆ Qi และพลังเชิงลบ Qi หลังจากนั้น เลือดกระเซ็นไปทั่วทุกที่เมื่อมันกระแทกลงบนภูเขา!
เมื่อมองไปที่กอริลลาสีน้ําเงินที่ถูกโจมตีไปเมื่อครู่ ลูเอนค่อย ๆ ซักมือกลับ จากนั้นเขาก็ส่ายหัวเบา ๆ เสียงต้นไม้ล้ม เสียงนกบินหนีไป และสัตว์ประหลาดจากสัตว์หลายชนิดที่หลบหนีที่ปะทุ พร้อมกัน การชกนั้นน่ากลัวมากพอ ที่จะทําให้สัตว์ประหลาดที่อยู่ห่างออกไป 10 กิโลเมตรและ พวกมันหนีไปราวกับว่าไม่มีวันพรุ่งนี้ การทําลายล้างแบบนั้นคือเหตุผลที่ ลูเอน ไม่ต้องการฝึกเทคนิคการโจมตีของเขา อย่างน้อยก็ไม่ใช่ถ้าเขาไม่ต้องการทําลายล้างสูงและรวบรวมความสนใจโดย ไม่จําเป็น
แม้ว่าลูเอน จะไม่สนใจว่าใครมีชีวิตอยู่และเสียชีวิต แต่เขาก็ไม่ได้พูดเกินจริงถึงขั้นพยายาม ฝึกเทคนิคเหล่านี้บนบกและจบลงที่ผลกระทบต่อผู้บริสุทธิ์ หากอยู่ในพื้นที่ศัตรู เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดจะใช้พวกมันในการฝึก
ในใจของเขามีเพียง 3 ประเภท ญาติผู้สัญจรไปมาและศัตรู สําหรับญาติพี่น้องของเขา เขาห่วงใยและปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความกรุณา สําหรับผู้สัญจรผ่านไปมา ลูเอนเพิกเฉยต่อพวกเขา ส่วนใหญ่แสดงความเฉยเมย สําหรับศัตรูของเขา เขาแค่ต้องการฆ่าคนพวกนั้น
ในที่สุดอแมนด้าก็มาถึงกลุ่มของไมร่า ซุสยังคงติดตามเธออย่างใกล้ชิด และด้วยรัศมีของมัน มันขับไล่สัตว์ประหลาดทั้งหมดออกไป เมื่อมาถึงซุสก็อตออร่าของมันลง ในขณะที่มันคิดว่าสิ่งนั้นไม่จําเป็น เพราะมันรู้ว่าสัตว์ประหลาดที่อ่อนแอใกล้เคียงไม่สามารถทําร้ายอิงกริด และคนอื่น ๆ
“แม่!” ยิ่งกริดเดินเข้ามา
“อิงกริด แม่จะกลับไปยังไง” อแมนด้าพยายามฝืนยิ้มแต่ไม่สําเร็จ
เมื่อเห็นสีหน้าของแม่ อิงกริดก็รู้ว่าเธอมีจิตใจที่ไม่ค่อยดี เธอเข้าใจว่านี่เป็นครั้งแรกที่แม่ของ เธอฆ่าใครซักคน และอาเบลาโต้สมควรได้รับ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเอาชนนการฆ่าใครสักคน
“มันซ่อนอยู่ แต่หนูรู้วิธีออกไป” ยิ่งกริดบอก “ตามหนูมา”
ก่อนจากไป เธอบอกไมร่าว่า “แม่ ฉันจะรีบกลับมา ซุส อยู่และปกป้องพวกเขา”
ซูสคํารามเป็นคําตอบ หลังจากนั้น ยิงกริด ก็ออกไปกับแม่ของเธอ
“ตายแล้วงั้นเหรอคะ?” หลังจากลังเลอยู่ 2-3 นาที อิงกริดก็พูดขึ้น
“น่าจะ ถ้าไม่อย่างนั้น เขาก็คงจะมาหาเราในไม่ช้านี้” แววตาอันโหดร้ายผ่านดวงตาใสของอแมนด้า แต่ไม่นานก็กลับคืนสู่สภาพปกติ อิงกริด ไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้ แต่เธอส่ายหัวและตัดสินใจที่จะไม่คิดถึงมันอย่างลึกซึ้ง
ก่อนที่พวกเขาจะจากไป แผ่นดินเริ่มสั่นสะเทือน สัตว์ประหลาดตกใจและหนีไป อแมนด้า และอิงกริดหยุดเดิน พวกเธอไม่ได้ไปไหนไกล พวกเธอจึงกลับไปยังที่ที่ไมร่า คริสตินา และศาธารี น่าอยู่ และสังเกตเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนรูปร่าง
“นี่พระจันทร์เหรอ?” ความคิดที่น่ากลัวเกิดขึ้นเหนือพวกเขา
ไม่นาน ลูเอนกปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา
“มันกําลังเกิดขึ้น” ลูเอน พึมพำ
“เป็นอะไรไปดูเอน” ไมร่าได้ยินเขาและถามด้วยความเป็นห่วง
“รอยแยกมิติเล็กๆ กําลังผสานเข้ากับโลกอีกครั้ง ผมยังสัมผัสได้ถึงรอยแยกมิติของนักรบระ ดับ 2 ที่อยู่ไม่ไกล แม้แต่บางส่วนที่ใกล้เคียงกับนักรบระดับ 3 ” หน้าผากของ ลูเอน ย่นเล็กน้อย
สถานการณ์นี้น่าตกใจ ลูเอนคาดไว้แล้วว่าจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว แต่ก็เร็วเกินคาด
“เรื่องจะซับซ้อนมาก” ลูเอน ถอนหายใจ
ทันทีที่เขาพูดจบ โครงสร้างทั้งหมดและบาเรียที่ล้อมรอบรอยแยกมิตินี้ก็หายไป
ตอนนี้พวกเขาพบว่าตัวเองอยู่บนเกาะกลางทะเล ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่เคยเป็นมาก่อน
ลูเอนคร่ําครวญ หากพวกเขาเข้าถึงหอคอยได้ จะดีกว่าที่จะ
“แต่หอคอยยังไม่ปรากฏ สามารถเสริมกําลังตัวเองได้
ที่อื่นๆ ของโลก เสียงกรีดร้องและร้องให้มีอยู่ทุกหนทุกแห่ง: ผู้คนหลบหนีและหลบซ่อน ถูกทุบตีรถ บ้านและอาคารถูกไฟไหม้ สัตว์ประหลาดปรากฏตัวกลางเมือง ตํารวจยิงใส่พวกมัน แม้แต่รถถังต่อสู้ก็อยู่กลางเมืองแห่งหนึ่ง ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดเหล่านี้ เช่นเดียวกับเครื่องบินไอพ่น ท่ามกลางวิธีการทางอากาศอื่นๆ อย่างไรก็ตาม หากไม่เร็วพอ พวกมันจะถูกมอนสเตอร์ในอากาศจับได้ ไม่มีใครปลอดภัยแม้แต่ในท้องฟ้า
ในใจกลางเมืองเซาเปาโล จู่ๆ พื้นที่ก็เริ่มขยายตัว และมีบางอย่างปรากฏขึ้น สิ่งมีชีวิตขนาดม หมาที่ใหญ่เท่ากับอาคาร 3 ถึง 5 ขั้นก็มองเห็นได้
“กาฮาฮาฮาฮา! มันกําลังเกิดขึ้น! มันกําลังเกิดขึ้นจริงในยุคของเรา!” ยักษ์สูง 10 เมตร หัวเราะออกมาดัง ๆ ด้วยเสียงอันดังของเขา เพียงพอที่จะเขย่าโลกรอบตัวเขา ผู้คนในระยะไกลที่ เห็นเหตุการณ์นี้สั่นสะท้านด้วยความกลัวจนปัสสาวะรดกางเกง
พวกยักษ์เดินและแผ่นดินก็สั่นสะเทือน กล้ามเนื้อของพวกเขาถูกสร้างขึ้นมาอย่างดีด้วยเส้น เลือดที่เต้นเป็นจังหวะ หนวดเคราขนาดใหญ่ของพวกมันทําให้ดูเหมือนคนป่าเถื่อน มีเพียงหนวดเคราขนาดยักษ์เท่านั้น ตรงกันข้ามกับสิ่งที่มนุษย์คิด ยักษ์ใหญ่ยังมีอารยะ อย่างน้อยพวกมัน ก็ไม่ได้เริ่มโจมตีพวกเขา แต่พวกมันไปต่อสู้กับสัตว์ประหลาด
“มนุษย์ พวกมันอ่อนแอกว่าที่ตํานานกล่าวขานเสียอีก” ยักษ์มองดูมนุษย์ที่ดูเหมือนมดมากกว่าในสายตาของพวกมัน และพ่นลมหายใจ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้โจมตีพวกมัน
ยักษ์มีร่างกายที่แข็งแรงตั้งแต่แรกเกิด อยู่ในขั้นของนักรบลําดับที่ 1 ในฐานะผู้ใหญ่ มันง่าย สําหรับพวกมันที่จะไปถึงนักรบระดับ 2 ด้วยร่างกายของพวกมัน แต่ภายในช่องว่างมิติที่พวกมัน ติดอยู่นั้น แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปถึงนักรประดับ 3 เฉพาะอัจฉริยะที่ปรากฏ 1 ตัวทุก ๆ 100 ปีเท่านั้นที่สามารถไปถึงนักรบระดับ 3 ได้
“พะ-พวกยักษ์กําลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดเหรอ!”
“พวกเรารอดแล้วหรือว่าหลังจากฆ่าสัตว์ประหลาดแล้ว พวกเราคือรายต่อไป?”
– ประเทศญี่ปุ่น –
“นี่คือ โนมส์?! พวกโนมส์กําลังช่วยเราอยู่”
แม้ว่าส่วนใหญ่จะมีขนาดเล็ก แต่ความแข็งแกร่งของพวกโนมส์นั้นเหนือกว่าอาวุธหลาย ชนิดที่มนุษย์ใช้ ด้วยหมัดของพวกเขา พวกเขาควบคุมแผ่นดินและโจมตีมอนสเตอร์ พวกมันเร็ว มากอย่างเหลือเชื่อ แม้จะมีรูปร่างที่เล็กซึ่งทําให้ดูเหมือนคนแคระ
– โปรตุเกส –
“นี่พวกเอลฟ์เหรอ?”
ขณะที่เขากรีดร้อง ชายคนนั้นถูกเอลฟ์โจมตีซึ่งเคลื่อนไหวเร็วมากจนเขาอยู่ตรงหน้าเขาในไม่ กี่วินาที และเอลฟ์ก็กัดแขนของชายคนนั้นและเริ่มเคี้ยว
ตาของพวกเอลฟ์เหล่านี้เป็นสีแดงและแสดงความโหดร้ายและความวิกลจริต เอลฟ์เหล่านั้นหมดสติไปนานแล้ว และทุกสิ่งที่เคลื่อนไหวก็กลายเป็นศัตรูของพวกเขา หากพวกเขาไม่มีอาหาร พวกเขาจะกินสายพันธุ์ของตัวเองด้วยซ้ํา
– อาร์เจนติน่า –
ทันใดนั้น พวกกึ่งมนุษย์ที่มีลักษณะสัตว์ต่างกันก็ปรากฏตัวขึ้นที่ใจกลางเมือง
บางคนก็ก้าวร้าวต่อมนุษย์ ในขณะที่บางคนมองด้วยความอยากรู้ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้ง แรกที่พวกเขาได้เห็นมนุษย์ และแม้ว่าบางคนจะเห็นความคล้ายคลึงกัน แต่ก็ยังไม่สามารถปฏิบัติต่อมนุษย์อย่างเท่าเทียมกันได้ สาเหตุหลักเป็นเพราะแม้ว่าวิธีการสื่อสารจะแตกต่างกัน แต่ภาษาที่พวกกึ่งมนุษย์พูดนั้นกลับเป็นภาษาที่สูญหาย มนุษย์หลายคนไม่รู้
– อเมริกา –
ในตอนกลางของประเทศ แวมไพร์และมนุษย์หมาป่าก็ปรากฏตัวขึ้น แวมไพร์หลีกเลี่ยงแสง ไม่ใช่เพราะพวกมันกําลังจะตายเหมือนในหนัง แต่เพราะผิวของพวกมันมีสีขาวฟิต ซึ่งไวต่อแสงแดด และการมองเห็นก็มีดบอดและเจ็บปวดจากแสงแดด นั่นจะกลายเป็นข้อเสีย ถ้าพวกเขาต่อสู้ และไม่สามารถพึ่งพาวิสัยทัศน์ของพวกเขาได้
ดูเหมือนว่าจะมีทั้งแวมไพร์ที่ดีและไม่ดี รวมทั้งมนุษย์หมาป่าที่ช่วยต่อสู้กับสัตว์ประหลาดด้วย
– กลับไปที่ลูเอน –
เมื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้นลูเอน สังเกตว่าพวกเขาอยู่ห่างจากคฤหาสน์ดีมาส 30 กิโลเมตร ไม่ ไกลเกินไป ไม่ใกล้เกินไป อย่างไรก็ตาม ทางเดียวที่จะออกไปได้คือทางทะเล หรือจะเป็นแบบนั้นถ้าลูเอนไม่อยู่ที่นั่น
“ไปกันเถอะ พวกเรากําลังจะกลับ!” ลูเอนกล่าวอย่างเร่งรีบ
แม้ว่าคฤหาสน์ดีมาส จะได้รับการคุ้มครองโดยคาถาบางอย่าง แต่บางคนในขั้นของนักรบลําดับที่ 3 จะพบว่าพวกมันอ่อนแอและต้องการบุกรุก
