ตอนที่ 216: การตัดสินใจของนางไม้
ลูเอนรู้สึกมีพลัง แต่เขาก็รู้สึก… เหม็น
“ฉันจะไปอาบน้ํา เมื่อเห็นอิงกริดเดินเข้ามา เขาจึงพูดว่า “อย่าเข้ามาใกล้ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ผมแค่รู้สึกเหม็น เพราะผมเพิ่งขับสารที่ไม่บริสุทธิ์ออกไปจํานวนมาก ผมเลยจะไปอาบน้ําและเดี๋ยวจะกลับ”
“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะค่ะ” อิงกริดกล่าว
หลังจากอาบน้ําอย่างสดชื่น แม้ว่าจะใช้เวลานานขึ้นเล็กน้อยในการกําจัดกลิ่นเหม็นของสิ่งสกปรก แต่ลูเอนก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า
อิงกริดขอให้เขานั่งข้างเธอ เมื่อมองดูด้านข้างของเขา เธอยิ้มและพูดว่า “ลูเอน ตอนนี้คุณแข็งแกร่งแค่ไหน?”
ลูเอนยิ้มออกมา “เหนือนักรบระดับ 3 หากฉันใช้พลัง Qi และพลังของร่างกาย มันก็จะแข็งแกร่งกว่าเดิม 130 เท่า”
” ขนาดนั้นเชียว” อิงกริดถอนหายใจอย่างชื่นชม “ตามคาด นี่สิแฟนฉัน”
” เพื่อให้คุณเข้าใจวิธีการทํางานของมัน ผมขออธิบายก่อน การก่อตัวของอาณาจักรพลังงานต่างๆ ตอนนี้ผมสามารถสร้างแกนของมังกรของผมได้ด้วยการกลันไขกระดูก ซึ่งเลื่อนขันจาก 1-9 จากนั้นก็มีขั้นของการควบคุมภาวะแห่งจิตคือการทําให้ร่างกายสงบ เกือบจะเหมือนกับการกลั่นร่างกาย และยังเริ่มจากขั้น 1-9 สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดคือการเชื่อมต่อหลอดเลือดดําส่วนกลาง และเริ่มจากขั้น 1-12″
“ก็เลยเป็นแบบนี้” อิงกริด พยักหน้าอย่างเข้าใจและถามว่า “แล้วพลัง Qi ล่ะ?”
” พลัง Qi เป็นอันดับแรกแล้ว การกลั่นพลัง Qi ซึ่งทั้งคู่เริ่มจากขั้น 1-9 จากนั้น ก็กลั่นเลือด ซึ่งเริ่มจากขั้น 1-9 ตามด้วยการกลั่นกระดูก ซึ่งเริ่มจากขั้น 1-9 และสุดท้ายคือการทําความสะอาดหลอดเลือดและอันนี้ซับซ้อนกว่าเล็กน้อยมันเริ่มจากขั้น 1-12” ลูเอนอธิบายและเสริมว่า “ยังไงก็ตาม ผมอยู่ในการกลั่นเลือดด้วยพลัง Qi และกลั่นไขกระดูกด้วยร่างกาย”
“ถ้าฉันทําเพียงหนึ่งในนั้น มันจะมีผลเหมือนกันไหม” อิงกริดถาม
“ไม่ ถึงมันจะคล้ายกันเล็กน้อยในบางส่วน แต่ก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ดังนั้นการทําทั้งสองอย่างจึงดีที่สุด แต่ก็ยากที่สุดเช่นกัน โชคดีที่คุณมีผม” ลูเอนยิ้มออกมา
“ยังไงก็เถอะ ญี่ปุ่นขอให้สงบศึก” อิงกริดพูดแล้วหัวเราะ
“มันเบี้ยเหมือนที่หวัง พวกเขาไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากการสนับสนุนจากผม นับประสาอะไรกับการเป็นศัตรูของผม ท้ายที่สุด ผมสามารถไปได้ทุกที่ และพวกเขาถึงกับสงสัยว่าผมสามารถสังเกตทุกอย่างด้วยเมฆได้ยังไง แต่นั่นเพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะพลังของผมคือการควบคุมเมฆ” ลูเอนกล่าว
“แล้วทําอะไรได้มั่งไหมคะ?” อิงกริดถาม
“ไม่ แต่พวกเขาไม่จําเป็นต้องรู้เรื่องนี้” เขาพูดขณะหัวเราะ
“ใช่ จริงด้วย” อิงกริดยิ้ม
“ยังไงก็ตาม การแข่งขันกําลังจะเริ่มขึ้น คุณสนใจที่จะเห็นมันไหม” อิงกริดถาม
“ไม่ แม่จัดการกับปัญหานั้นให้ผมแล้ว ผมชอบที่จะอยู่และฝึกฝน ถ้าก่อนหน้านี้ผมมีงานต้อง ทําที่บริษัทดีมาส ตอนนี้ผมแทบไม่มีอะไรที่ต้องเลย ตอนนี้ปัญหาที่พวกเขามีอยู่นั้นเล็ก แม่สามารถแก้ไขกับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย พูดถึงเธอ …” ขณะที่พูดก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์และใช้เวลาไม่นานที่ ไม่ว่า ก็ปรากฏในสายตาของพวกเขา เมื่อเฮลิคอปเตอร์ลงจอด มันก็หายไปเหมือนควัน
“แม่ ยินดีต้อนรับกลับ” ลูเอนทักทายเธอ
“ยินดีที่ได้พบค่ะ แม่สามี” อิงกริดเข้าไปหาเธอ กอดและหอมแก้มไมร่า
“ดีใจจริงๆ” ไมร่ายิ้ม
“แม่ ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง” ลูเอน ถามขึ้น
“ไม่มีเรื่องใหญ่โตอะไร คนไร้ประโยชน์กลุ่มนั้นเรียกแม่ว่าเด็กน้อย… อย่างไรก็ตาม แม่ยังเห็นการแข่งขันอยู่บ้าง ตอนนี้เข้ารอบชิงชนะเลิศแล้ว และมีเด็กหนุ่มที่น่าสนใจในหมู่พวกเขา ชื่อของเขาคือเฮนสัน และน่าแปลกที่เขามีไก่ตัวหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ใครสามารถสร้างบัญชีที่ดูเหมือนไก่ได้ ลูกเคยเห็นอะไรแบบนั้นไหม” ไมร่ารู้สึกสับสน
“โอ้ ฮ่าฮ่าฮ่า น่าสนใจ” ลูเอนกล่าว “แม่ครับ เขาไม่ใช่คน แต่จริงๆแล้วเขาเป็นไก่ เพราะการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ไก่ตัวนี้ต้องได้รับสติปัญญามาแน่ๆ ผมไม่รู้ว่าเขาลงทะเบียนในเกมได้อย่างไร” ลูเอนครุ่นคิด
“ว่าแต่จะมีประโยชน์อะไร” อิงกริดถาม “ไม่ใช่แค่มนุษย์เท่านั้นที่สามารถใช้เทคนิคร่างกายได้”
“มันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อมนุษย์เท่านั้น รอสักครู่ ขอรอดูไปก่อน ในตอนนี้” ลูเอนหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา
“มูลนิธิสัตว์ หืม มาที่นี่ได้อย่างไร” ลูเอนรู้สึกประหลาดใจ
“ดังนั้นจึงมีบางอย่างที่ช่วยให้สัตว์สามารถฝึกฝนได้” ไมร่าถอนหายใจ
“อืม… มีบางอย่างเข้ามาขวางในเกมของผม ผมยังควบคุมมันไม่ได้เลย แต่สิ่งหนึ่งที่ผมแน่ใจ คือมนุษย์ไม่ได้ทําสิ่งนี้” ลูเอนกล่าว
“ทําไมต้องเป็นสัตว์” อิงกริดถาม
“ไม่ อาจเป็นเจตจํานงของสวรรค์ จริง ๆ แล้วผมไม่รู้อะไรเลย” ลูเอนพูดอย่างเฉยเมย “แต่อย่างน้อยเขาก็ทําตามกฎของผม เขายังมอบเทคนิคส่วนหนึ่งให้กับไก่เท่านั้น สัตว์อื่นๆอาจเข้าร่วมเกมนี้ก็ได้ มันพูดยาก แต่ท้ายที่สุดแล้ว สัตว์อื่นๆก็จะฉลาดขึ้นเช่นกัน ตัวอย่างเช่นพูห์และซุส พวกมันจะเข้าสู่เกมได้อย่างง่ายดาย
“แล้วทําไมไม่ให้พวกมันเข้าไปล่ะ แม่หมายความว่า พวกเขาสามารถเรียนรู้เทคนิคพื้นฐานร่างกายของสัตว์นี้ได้ มันจะเป็นประโยชน์สําหรับพวกเขา” ไมร่ากล่าว
“ไม่ใช่ความคิดที่ดี แต่โอเค ฉันจะตั้งค่าให้ทีหลัง” ลูเอนพยักหน้า
“เอาล่ะสาวๆ พูดคุนกันต่อได้เลย ผมขอตัว” ลูเอนพูด “ผมจะไปเจรจากับพวกนางไม้”
“ใช่ๆ ไปที่นั่นเถอะ” ไมร่าไม่สนใจลูกของเธอและสนทนาต่อไป
“ลาก่อน คนสวยของฉัน” อิงกริดผู้กล้าหาญกล่าวและโบกมือให้ลูเอน โดยทําท่าทางส่งจูบไปทางลูเอน
ลูเอนยิ้มและทําให้เมฆปรากฏขึ้นใต้เท้าของเขา ลูเอนลอยตัว และเดินทางไปที่อณาเขตของนางไม้ ไม่นานก่อนที่ลูเอนจะมาถึงด้านหน้าของอาณาจักรนางไม้
“พวกเรารอคุณอยู่ คุณลูเอน” ราชินีแห่งนางไม้ทีฟา ปรากฏตัวพร้อมกับลูอีสที่ด้านข้า
งของเธอ
“หืม? ตัดสินใจแล้วเหรอ?” ลูเอนถามขึ้น
“ใช่ และเราไม่สามารถยอมรับข้อเสนอของคุณได้” ทีฟ่าาดูแปลกๆเมื่อเธอพูด
” และทําไมไม่กันล่ะ?” ลูเอนถามขึ้น
“เราได้ทําข้อตกลงกับรัฐบาลบราซิลแล้ว พวกเขาให้อาวุธแก่เราเพื่อแลกกับผลไม้ทั้งหมดจากต้นไม้นั้นกับพวกเขา” ทีฟ่าตอบ
“เฮอะ กลายเป็นว่า เมื่อก่อนเธอไม่บอกคําตอบฉันด้วยซ้ํา ตอนนี้เธอไปที่อื่นแล้ว ดี ดี เยี่ยมไปเลย” ลูเอนไม่ได้รู้สึกโกรธขนาดนี้มานานแล้ว ไม่ใช่เพราะเขาสูญเสียผลของต้นไม้นั้นไป แต่เพราะเขารู้สึกว่าถูกหักหลัง ท้ายที่สุดเขาพยายามจะพูดถึงเรื่องนี้ก่อนรัฐบาลด้วยซ้ํา และคนพวกนั้นก็อาจไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะใช้ผลไม้เหล่านี้อย่างไร แต่พวกเขาต้องการสิ่งที่เขาต้องการ และนางไม้ก็เลือกพวกมัน
“ฉะนั้น ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว” ลูเอนพูดอย่างเย็นชา ขณะนั้นทําให้ที่ป่า และลูอีสตัวสั่นด้วยความกลัว
ก่อนที่ลูเอนจะจากไป เขาก็หันกลับมาอีกครั้งแล้วพูดว่า “เปล่า ฉันไม่ได้โกรธเรื่องผลไม้ ฉันเกลียดการถูกหักหลัง แต่ฉันจะไม่ทําอะไรเธอหรอก ท้ายที่สุดแล้ว เธอเลือกที่จะเปลี่ยนไปคบกับคนอื่น แต่ฉันต้องการเธอ และฉันจะทําให้เธอเข้าใจสิ่งที่เธอต้องสูญเสียไปจากการที่ไม่ผูกมิตรกับฉัน”
แล้วเขาก็พึมพํา “เลวีอาธาน มาเถอะ”
“บึ้ง!”
โลกทั้งใบเริ่มสั่นสะท้านต่อหน้าดาบที่ดูเหมือนครีบฉลาม ดาบคํารามและนางไม้ก็อาเจียนเป็นเลือดและตกลงมาจากท้องฟ้า คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความหวาดกลัว
หลังจากนั้น ลูเอนก็ให้เลวีอาธานหันกลับมามองนางไม้ที่พื้นอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “เมื่อคุณต้องการความช่วยเหลือ อย่าแม้แต่จะคิดเรียกหาฉัน เพราะฉันจะไม่ช่วยคนที่แทงข้างหลังฉันเด็ดขาด เหมือนที่เธอเพิ่งทํา” หลังจากพูดอย่างนั้น ลูเอนก็ออกไปพร้อมกับเมฆที่ลอยอยู่
นางไม้ยังคงอยู่บนพื้น คุกเข่านิ่ง ตัวสั่นด้วยความกลัว
“พวกเราทําพลาด” ที่ฟาพึมพําอย่างหมดหวัง
ลูอีสเปิดปากของเธอ.. เธอต้องการพูดและปลอบราชินี แต่ไม่สามารถหาคําที่จะปลอบโยนเธอได้
