บทที่ 22-2 หรือเขาจะชอบฉัน?
Xiaobei
จีฮวันเข้าไปขวางระหว่างอึนคังกับถุงขยะเหมือนเจ้าหน้าที่กักกันโรคที่เข้าควบคุมเขตโรคระบาด เสียใจที่มัวแต่ทำสัญญาเลยลืมเอาไปทิ้งเสียสนิทเลย
“ฉันเอาไปร้านซักรีดให้เองค่ะ เอามาเร็ว”
อึนคังพุ่งไปทางขวา จีฮวันก็ขยับมาสกัดขวา
“ไม่ครับ ผมไม่ใส่แล้ว”
อึนคังขยับหลบมาทางซ้าย จีฮวันก็มาขวางซ้ายอีก
“เดี๋ยวนี้เทคนิคการซักแห้งดีมากเลยนะคะ สามารถขจัดฉี่หมา เอ๊ย รอยเปื้อนเยอะๆ กับกลิ่นได้หมดเลย ฉันก็เอาผ้าห่มกับเสื้อผ้าไปให้ซักเยอะมาก”
“ถึงกลิ่นกับรอยเปื้อนจะหายไปหมด แต่ความจริงที่มันเคยเลอะฉี่หมาก็ไม่ได้หายไปนี่ครับ ยังไงผมก็ต้องทิ้งอยู่ดี”
จีฮวันขยับกั้นซ้ายขวา ทำให้อึนคังไม่สามารถเข้าใกล้ถุงขยะได้ การป้องกันสมบูรณ์แบบยังกับนักกีฬาบาสที่คอยกันหน้าห่วง
“ไม่นะคะ น่าเสียดายออก ฉันรู้ว่าคุณพีบีเกลียดหมา แต่ถึงกับทิ้งเสื้อผ้ากับรองเท้าดีๆ แบบนั้นมันก็…”
“ไม่ได้ทิ้งเพราะเกลียดหมาครับ แค่ผมทนไม่ได้ ผมรับความจริงไม่ได้ที่รองเท้ากับเสื้อผ้าเลอะฉี่ ไม่ใช่แค่ฉี่หมา ฉี่แมวก็เหมือนกัน แล้วยิ่งผ่านมาคืนนึงแล้ว ยิ่งกลับคืนสภาพเดิมไม่ได้”
“มันไม่สะอาดแล้วสินะคะ”
“อะไรที่เปื้อนไปแล้วครั้งนึง ผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาสะอาดหมดจดอีกครั้ง”
“อ้า เพราะงั้นถึงได้เปลี่ยนโถ…หรือว่า คุณพีบี”
อึนคังจ้องเขาอย่างทะลุทะลวง
“เป็นโรคคลั่งความสะอาดคะ”
คิ้วจีฮวันกระตุกขึ้นมาทันที
คำถามว่า ‘เป็นโรคคลั่งความสะอาดหรือเปล่า’ เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้จีฮวันหงุดหงิด เคยพูดบ่อยๆ ว่าเขาก็แค่เป็นคนสะอาดสะอ้านเรียบร้อยและรักษาสุขอนามัยกว่า ไม่สิ เหมือนๆ กับคนอื่นนั่นแหละ
“เปล่าครับ ผมไม่ได้คลั่งความสะอาด แค่รักความสะอาดในระดับปกติ”
“เอ๋ นี่ไม่น่าจะระดับปกติแล้วล่ะค่ะ คนปกติเขาไม่เปลี่ยนโถทั้งหมดเพราะส้วม…”
อึนคังหุบปากฉับ เพราะสายตาน่ากลัวของจีฮวันที่ยิงมาเหมือนจะบอกว่า คุณกล้ามาพูดเรื่องโถ เรื่องคลั่งความสะอาดต่อหน้าผม? ถ้ายังมีจิตสำนึกและความละอายใจอยู่บ้างก็หุบปากอยู่เงียบๆ ไปซะ
“…หรืออาจจะเปลี่ยนก็ได้ แหะๆ”
อึนคังหลบสายตาของจีฮวันพลางหัวเราะแหะๆ ออกมา สายตาจีฮวันเย็นยะเยือก หน้าเธออาจจะถูกแช่แข็งเพราะสายตาเขาก็เป็นได้ แล้วกาก็เดือดพ่นไอน้ำออกมาพอดี โอ๊ยตาย รอดไป
จีฮวันปิดแก๊ส เอากามาวางลงบนโต๊ะอาหาร
“นั่งสิครับ”
“ค่ะ”
อึนคังนั่งลงอย่างเรียบร้อย เฝ้ามองท่าทางชงชาของจีฮวัน เขาเทน้ำร้อนล้างถ้วยเสียก่อน จากนั้นก็ใส่ชา ตามด้วยน้ำร้อนและแช่ชาทิ้งไว้
“ละมุนละไมอะไรขนาดนี้”
“ครับ?”
“อ้า ไม่มีอะไรค่ะ”
อึนคังเขินหน้าแดง บ้าแล้ว บ้าไปแล้ว! โกอึนคัง ตั้งสติหน่อย!
“ดื่มสิครับ”
จีฮวันทำเป็นไม่ได้ยิน วางถ้วยชาลงตรงหน้าเธอ อึนคังไม่อาจละสายตาจากนิ้วของจีฮวันไปได้
นิ้วของจีฮวันทั้งใหญ่ ขาวและยาว สมเป็นผู้ชายแต่ในขณะเดียวกันก็ดูประณีตสวยงาม ดูอย่างไรก็เป็นมือผู้ชายที่สวยจริงๆ
จีฮวันรู้ว่าอึนคังกำลังใจจดใจจ่อจ้องนิ้วตัวเอง แต่สายตาของเธอดูไม่ได้มีอะไรแอบแฝง เขาเลยไม่ได้รู้สึกอารมณ์เสีย จีฮวันนึกถึงฉากนึงในนิยายของโกคึมกังขึ้นมา
‘ในที่สุดคืนที่สองพระนางที่รักกันมานานได้ใช้เวลาด้วยกันครั้งแรกก็มาถึง นางเอกแลบลิ้นเลียนิ้วของพระเอกแต่ละนิ้วแทบกลืน…’ จู่ๆ คอก็แสบร้อนขึ้นมา จีฮวันเผลอรีบซดชาเข้าไป
เฮือก! ระ ร้อน! จีฮวันกระแอมถี่ๆ หลายครั้งเพราะแสบคอ และเปิดปากพูดแก้เขิน
“นะ นิยาย เนื้อเรื่องเกี่ยวกับอะไรครับ รู้แค่พระเอกเป็นที่ปรึกษาทางด้านการเงินส่วนตัว”
“อืม ก็เป็นนิยายโรแมนซ์ค่ะ ชายหญิงมาเจอกัน ตีกัน รักกันปกติ”
“ปกติ?”
“ฉันไม่ชำนาญพวกรักร่วมเพศอย่างบอยเลิฟหรือเกิร์ลเลิฟค่ะ ฉันเขียนไม่ได้ เขียนได้แต่แบบต่างเพศธรรมดาๆ”
อ้อ เรียกแบบนี้ว่าปกติ
“นางเอกเป็นคนแบบไหนครับ”
“มีอาชีพเป็นผู้ประกาศข่าวค่ะ ฉลาดและยึดมั่นในความคิดตัวเอง”
สีหน้าของจีฮวันเผ็ดร้อนขึ้นมาทันที
“ทำไมต้องเป็นผู้ประกาศข่าวด้วยครับ”
“ก็แค่น่าจะเป็นอาชีพที่พิเศษหน่อย แล้วก็ดูเหมาะกับที่ปรึกษาทางการเงินดีน่ะค่ะ”
“ไม่เลย! ไม่เหมาะเลย พีบีกับผู้ประกาศข่าวเนี่ยนะ ไม่เข้ากันเลยสักนิด เปลี่ยนอาชีพนางเอกเถอะครับ”
“คะ?”
ท่าทางของจีฮวันจริงจังมาก อึนคังถึงกับงงเล็กน้อย
“ผู้คนชอบคิดว่าผู้ประกาศข่าวเป็นอาชีพที่มีความชำนาญเป็นพิเศษ แต่ไม่ใช่ ก็แค่พนักงานสถานีโทรทัศน์ ความอิจฉาของผู้หญิงเกี่ยวกับอาชีพนี้ ไม่คิดว่ามันเชยไปหน่อยเหรอครับ”
“แล้วไม่คิดว่ามันเป็นการจำกัดความสำเร็จในอาชีพที่พวกผู้หญิงในสังคมนี้สามารถเป็นได้บ้างเหรอคะ ผู้หญิงก็แค่รู้สึกอิจฉา เพราะเป็นอาชีพไม่กี่อาชีพที่สามารถได้รับการยอมรับและปลื้มใจกับเกียรติเป็นการส่วนตัว”
“ยังไงอาชีพของนางเอกก็ต้องไม่ใช่ผู้ประกาศข่าว ผมไม่เห็นด้วย”
“ไม่ค่ะ”
อึนคังพูดพร้อมกับมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ถึงคุณพีบีจะไม่เห็นด้วย แต่คนเขียนคือฉันนะคะ”
“สามล้านวอน”
“คะ?”
“ของที่อยู่ในถุงขยะนั่นประมาณสามล้านวอน”
“คะ?”
“ของที่จากูที่ทั้งฉลาด แสนรู้ และสุดรักคุณนักเขียนทำเสียหายเมื่อวานราคาสามล้านวอนครับ”
สายตาของอึนคังติดแหง็กอยู่ที่ถุงขยะ รู้สึกไปเองว่าถุงขยะนั้นเปล่งประกายขึ้นมา
“เฮือก! จะ จริงเหรอคะ”
“ให้เป๊ะก็สามล้านสองแสนกะอีกไม่กี่หมื่นวอน สูทนั่นเป็นผ้าจากอิตาลีร้อยเปอร์เซ็นต์ ราคาสองล้านกว่า รองเท้าอีกล้านกว่า ทั้งคู่เป็นของใหม่ล่าสุด ถึงขายต่อมือสอง อย่างน้อยที่สุดก็ขายได้ครึ่งนึงของราคาที่ซื้อมา”
อึนคังอ้าปากค้างพูดไม่ออก
“เปลี่ยนอาชีพของนางเอก แลกกับสามล้าน แค่ไม่เป็นผู้ประกาศข่าว”
ฟังแล้วก็ยิ่งงง อึนคังหัวเราะคิก
“ฉันจ่ายคืนให้ก็ได้นะคะ ทำไมถึงไม่ชอบผู้ประกาศข่าวขนาดนั้น หรือว่า เคยโดนเปรียบเทียบกับผู้ประกาศข่าวคะ”
จีฮวันสะดุ้งเบาๆ และรีบปรับสีหน้ากลับมาเป็นดังเดิมก่อนที่อึนคังจะรู้
“เพราะมันไม่สมจริงต่างหาก พีบีเป็นอาชีพที่สมจริงจริงไหมล่ะครับ ไปตามธนาคารที่กระจายอยู่ทั่วเมืองก็เจอได้”
“จริงเหรอคะ อื้อหือ! แล้วคนทั่วไปจะเจอคนดูแลสมบัติของวีไอพีได้ยังไงคะ คุณพี่บีน่าจะได้เจอแต่พวกคนรวยๆ ไม่ใช่เหรอคะ”
จีฮวันทำเป็นไม่ได้ยิน
“แล้วผู้ประกาศข่าวก็ไม่ใช่ดารา อาจพบเห็นได้บ่อยๆ จากการออกอากาศ แต่ในความเป็นจริง รอบตัวคุณนักเขียนมีใครเป็นผู้ประกาศข่าวหรือครับ”
ไม่มีแน่นอน อึนคังไม่สามารถโต้ตอบได้
“แค่มันเก่า ล้าสมัย น่าเบื่อ สมัยก่อนสื่อมีน้อย ผู้ประกาศข่าวเลยดูยิ่งใหญ่ สมัยนี้พวกบีเจ[1]รายได้ปีละร้อยล้านในสื่ออย่างยูทูป, อาฟรีคาทีวี[2] ไม่ใช่เหรอครับ ตัวเอกในนิยายไม่มีความแปลกใหม่อะไรเลย ถ้าผมเป็นคนอ่านก็คงไม่ถูกใจ”
“นั่น สินะคะ”
แววตาของอึนคังผู้หูเบาเริ่มหวั่นไหว สิ่งที่หูเล็กๆ กลัวจะได้ยินมากที่สุดก็คือ กลัวคนอ่านบอกว่าไม่สนุก
“งั้นจะทำไงดีล่ะคะ ฉันอยากได้นางเอกที่มีความสามารถพิเศษ แต่หมอ ทนายความก็เกินกำลังไปหน่อย ฉันไม่มีเวลาหาข้อมูลแล้ว”
จีฮวันเกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมาทันที
“หมอก็ดีนะครับ หมอหญิง แพทย์สาขาปัสสาวะวิทยา!”
“คะ?”
“พระเอกไปรักษาที่แผนกปัสสาวะวิทยาก็เลยได้เจอกัน เป็นความสัมพันธ์ที่ได้แก้ผ้าเห็นอวัยวะเพศก่อนได้แนะนำตัวกันซะอีก”
“อ้า…”
แววตาของอึนคังเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่จะได้ทำอะไรใหม่ๆ เป็นอย่างไรล่ะ ค่อยๆ คล้อยตามแล้วล่ะสิ
“แต่ว่าฉันไม่มีความรู้อะไรเลยด้านปัสสาวะวิทยา”
“เพื่อนผมเป็นหมอด้านนี้ พี่เขยคุณอียูจิน เอเจนซี่ที่คุณนักเขียนให้ช่วยติดต่อผมนั่นแหละครับ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านปัสสาวะวิทยา”
“จริงเหรอคะ”
“ยังไงโรงพยาบาลของเจ้านั่นก็ไม่ค่อยมีคนไข้ มีเวลาเหลือเฟือ เต็มใจช่วยเป็นที่ปรึกษาให้อยู่แล้วครับ”
“แต่ฉันคงจ่ายค่าที่ปรึกษาสองคนไม่…”
“แบ่งไปก็ได้ครับ จากส่วนของผม”
อึนคังอึ้งมองจีฮวัน
“อะ อะไรจะขนาดนั้น”
“ในฐานะที่ปรึกษา ผมเองก็มีหน้าที่และความรับผิดชอบที่จะต้องช่วยให้คุณนักเขียนสร้างผลงานที่ดีออกมา”
อึนคังจ้องจีฮวันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยเกิดความลังเล ก่อนจะตัดสินใจถามออกไป
“คุณพีบีชอบฉันเหรอคะ”
“ปู้ด!”
จีฮวันพ่นชาออกมาอย่างแรง
“อะ อะไร นะครับ…”
พูดไร้สาระอะไรเนี่ยผู้หญิงคนนี้ จีฮวันรีบดึงทิชชู่มาเช็ดชาที่เลอะหน้าและพื้น อึนคังจ้องจีฮวันที่เป็นแบบนั้นราวกับสอบสวน หลังจากเช็ดชาเสร็จ จีฮวันก็กลับมานั่งที่เก้าอี้ พยายามสงบสติอารมณ์อย่างถึงที่สุด
“คุณนักเขียนมีกระบวนการความคิด ความเข้าใจ และเติบโตมาแบบไหน มันไม่มีความเกี่ยวเนื่องอะไรกันเลย ผมแค่ประหลาดใจที่คุณสามารถเผยจินตนาการเหลวไหลขนาดนี้ออกมาได้”
“ไม่ใช่เหรอคะ”
อึนคังไม่อาจเก็บสีหน้าสงสัยเอาไว้ได้ สีหน้านั้นทำเอาจีฮวันอารมณ์เสียไม่น้อย จึงตอบกลับไปเสียงดัง
“ไม่ใช่ครับ! ไม่ใช่! เป็นไปไม่ได้! ไม่ใช่เด็ดขาด!”
………………………………
[1] บีเจ Broadcast Jockeys คล้ายกับวีเจ แต่บีเจจะอยู่ในช่องทางอินเทอร์เน็ตของเกาหลี
[2] อาฟรีคาทีวี AfreecaTV หรือระบบการออกอากาศสดแบบโต้ตอบได้
