บทที่ 23 อย่างไรก็ไม่ใช่สเปกของกันและกัน
Xiaobei
อึนคังเอียงคอสงสัย สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
“คิดเรื่องไร้สาระแบบนั้นได้ยังไงครับ ทำไมครับ เพราะอะไร มีหลักฐานอะไร”
“มันแปลกนี่คะ คุณพีบีกับฉันก็เพิ่งรู้จักกัน แต่จะมาช่วยทำงาน แถมยังให้หักแบ่งจากค่าจ้างของตัวเอง เสื้อผ้ารองเท้าราคาแพงต้องมาพังเพราะฉัน แต่ก็ไม่ยอมรับเงิน ทั้งที่พวกที่ปรึกษาทางการเงินดูเป็นผู้เชี่ยวชาญที่วิเคราะห์การเงินและเศรษฐกิจที่แท้จริงที่สุดในเกาหลี ต้องมีการคำนวณแลกเปลี่ยนอะไรกันชัดเจน แต่คุณพีบีจิตใจดี เอาใจใส่มากๆ จำเค้กกับชาส้มที่ฉันสั่งได้ด้วย!”
เฮ้ย! ผู้หญิงคนนี้ไปกันใหญ่แล้ว! จะหลงตัวเองอะไรขนาดนี้
“คุณนักเขียนนี่ไม่ใช่แค่ประหลาด แต่ยังมีความคิดไร้สาระอะไรได้ขนาดนี้ คนเราทำดีกับคนอื่นก็เพราะชอบเหรอครับ ความมีน้ำใจต่อคนอื่นเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ไปในทางนั้นหมด? ไม่คิดว่าความคิดตัวเองแคบเกินไปหน่อยเหรอครับ”
อึนคังเอียงคอด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ
“ก็ถ้าผู้ชายทำดีกับผู้หญิงมากๆ มันก็อาจทำให้เข้าใจแบบนั้นได้ไม่ใช่เหรอคะ พวกผู้ชายไม่ส่งข้อความตามมารยาทไปหาผู้หญิงที่ไม่มีใจให้หรอก จะใช้แบงก์พันวอนสักใบยังเสียดายเลย…”
“นั่นมันชายหญิงที่แค่เจอกันเป็นครั้งคราวครับ แต่คุณนักเขียนกับผมไม่ใช่ เราเจอกันเรื่องงาน! และพวกผู้ชายก็ไม่ได้ขี้เหนียวกับผู้หญิงที่ไม่ได้สนใจไปหมดทุกคน ผู้ชายก็มีหลายแบบแตกต่างกันไปตามนิสัย ถ้าคิดเรื่องขี้เหนียว ผู้หญิงนี่ยิ่งกว่า…”
พอ ทำไมฉันต้องมาพูดฉอดๆ เรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมต้องชี้แจงว่าไม่ได้ชอบอะไรเสียยืดยาวขนาดนี้ด้วย จีฮวันจ้องอึนคังตรงๆ
“ถ้าเป็นคุณนักเขียน คุณจะชอบผู้ชายที่อยู่ๆ บุกเข้าไปอึในบ้านคนอื่นจนส้วมเต็มแล้วหนีได้ไหมล่ะครับ”
อึนคังพยักหน้าโดยไม่ลังเลสักวินาทีเดียว
“ค่ะ”
ว่าไงนะ
“ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นสเปกของฉัน ก็ชอบได้แน่นอนค่ะ!”
“คำตอบก็นั่นแหละครับ แต่คุณนักเขียนไม่ใช่สเปกของผม เพราะฉะนั้น ผมไม่ได้ชอบคุณนักเขียน”
จีฮวันจ้องอึนคังและพูดออกไปอย่างเด็ดขาด
ต้องตัดปัญหาความเข้าใจผิดแบบนี้ตั้งแต่ต้นโดยไม่มีการเกรงใจ
“โอ้ เด็ดขาดมากค่ะ คุณที่ปรึกษาทางการเงินยอดอัจฉริยะ!”
อึนคังยกนิ้วโป้งให้พร้อมกับยิ้มสดใส
“อ้า โชคดีจัง”
“โชคดีอะไรครับ”
“ก็ที่คุณพีบีไม่ได้ชอบฉันน่ะสิคะ ความจริงคุณพีบีหล่อและเท่มาก แต่ไม่ใช่สเปกฉัน”
หา?
“ก็เลยกังวลนิดหน่อยว่าจะชอบฉัน”
หาาา?
“ฉันไม่นอนกับผู้ชายที่ทำงานด้วยเด็ดขาด ไม่สิ ระวังไม่เกี่ยวพันด้วย เจอกันก็ชวนกันทำงาน ถ้ามีความรู้สึกพิเศษต่อกัน แก้ปัญหาอะไรก็ยาก ลำบากด้วยกันทั้งคู่ แล้วก็ถ้าต้องมาเสียใจเพราะฉัน งานก็จะติดขัด ฉันเองก็จะรู้เสียใจต่อคุณพีบี ซึ่งมันจะไม่เป็นแบบนั้น”
หาาาาา?
“ว้าว ชาผูเอ่อร์อร่อยจัง นี่ของแท้จากยูนนานเลยใช่ไหมคะ อืม กลิ่นล้ำลึกและรู้สึกถึงวิถีแบบดั้งเดิม”
ดูอึนคังจิบชาอย่างสบายใจ นั่นมันอะไรกัน ภายในใจของจีฮวันเดือดปุดๆ
มันคืออะไร ความแคลงใจนี่ คลี่คลายความเข้าใจผิดไร้สาระของอึนคังไปได้อย่างรวดเร็ว จีฮวันก็น่าจะต้องอารมณ์สดใสสิ แต่ทำไมถึงได้หงุดหงิดแบบนี้ ความอึดอัดคับข้องเหมือนกินมันกับไข่ต้มลงไปจุกอยู่ในคอนี้คืออะไร รู้สึกเหมือนแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแข่งนี่คือ?
“คุยกันแต่แรกแบบนี้ก็ดีค่ะ จะได้ไม่ต้องมาคิดไปเองไม่สบายใจอยู่คนเดียว ฉันเป็นนักเขียนนิยายโรแมนซ์ก็จริง แต่ขัดใจทุกครั้งเวลาเขียน ฉันละเกลียดจริงๆ ที่พระเอกนางเอกสังเกตเห็นท่าทีของกันและกัน ต่างคนต่างคอยสังเกตความรู้สึกของอีกฝ่าย แล้วก็เฝ้าแต่คร่ำครวญ ผู้หญิงคนนั้นชอบฉันไหม ผู้ชายคนนั้นมีใจให้ฉันหรือเปล่า แล้วก็เอาแต่ซุกตัว ทึ้งหัว กลุ้มใจอยู่มุมห้อง ถ้าสงสัยก็ลุยถามไปตรงๆ เลย ไม่งั้นก็ต้องคาใจอยู่แบบนั้นใช่ไหมล่ะคะ คุณพีบีเป็นคนที่ชัดเจนดีมาก สเปกฉันเลย!”
อะไรของเธอ เมื่อกี้ยังบอกว่าคุณไม่ใช่สเปกฉันอยู่เลย ผู้คนหญิงคนนี้นี่!
“อ้อ การจัดการเรื่องต่างๆ นะคะที่ตรงสเปกฉัน ไม่ใช่รูปร่างหน้าตา”
อึก อยู่ๆ ก็เหมือนโดนกระชากต้นคอ ความดันพุ่งขึ้นกะทันหัน เพราะอึนคังเหมือนเอาคนมาวางบนมือแล้วดีดเล่นราวกับเขาเป็นก้อนหินตามอำเภอใจ
ไม่สิ ไม่ได้เพิ่งจะเป็นแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อสิบวันก่อนแล้ว ทั้งตอนที่อึแล้วหนี แล้วก็ตอนที่วิ่งออกจากคาเฟ่เมื่อวาน
รู้สึกถึงความดันและเลือดที่สูบฉีดเร็วขึ้น อะดรีนาลีนในตัวเขาจู่ๆ ก็พลุ่งพล่านไปทั้งตัว
“แบบไหนครับ”
“อะไรคะ”
“ผู้ชายที่คุณนักเขียนชอบเป็นแบบไหนครับ”
อึนคังที่กำลังจิบชาหยุดชะงัก อาจจะเพราะอารมณ์ สายตาของจีฮวันดูดุดัน ประหนึ่งถ้าตอบผิดโดนต่อยแน่
อะไรกันคะ แค่บอกว่ารูปร่างหน้าตาไม่ใช่สเปก ก็อารมณ์เสีย? เมื่อกี้ก็บอกแล้วไงว่าหล่อไม่ใช่เหรอคะ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่สเปกของฉัน หรือเป็นเพราะเรื่องนั้นกันคะ ถึงจะหล่อแต่ไม่ใช่สเปกก็เลยรับไม่ได้อะไรแบบนี้เหรอคะ
ขณะที่จีฮวันคิดฟุ้งซ่านไปเองว่าอึนคังจะตอบแบบไหน ในหัวของจีฮวันก็ตีกันให้วุ่นวายไปหมด ผู้ชายที่คุณนักเขียนชอบเป็นแบบไหน
ตั้งแต่มีชีวิตอยู่มา จีฮวันไม่เคยถามผู้หญิงแบบนี้มาก่อนเลย ไม่เคยสงสัย และไม่เคยลองถาม ที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ข้างกายเขามีผู้หญิงมากมายเสมอ และร้อยทั้งร้อยพยายามจะเป็นแบบที่เขาชอบ
อาจจะฟังดูเหลือเชื่อ แต่เขาไม่เคยลองคิดเลยว่าตัวเองจะไม่ใช่สเปกของผู้หญิงคนไหน
“อ๋อ ผู้ชายที่ฉันชอบ…”
อึนคังสังเกตท่าทีของจีฮวัน
“ฉันชอบผู้ชายหน้าสวย ไม่ค่อยชอบผู้ชายตัวสูงมาก แค่ร้อยเจ็ดสิบเซนกลางๆ ก็พอ กลมๆ อบอุ่น มีเนื้อหน่อย นิสัยไม่ต้องเด็ดขาดเฉียบคมอะไร ไม่ต้องเพอร์เฟกต์มาก ใจดี อ่อนโยน ไม่หยาบคาย…”
นี่มันตรงกันข้ามกับฉันเลยนี่นา
“ต่างกับคุณพีบีนิดหน่อยใช่ไหมคะ แหะๆ”
อึนคังพูดงึมงำพลางหัวเราะแหะๆ ราวกับรู้สึกผิด แล้วยกชาขึ้นจิบ
มันก็อาจจะมีเรื่องแบบนี้กันบ้าง คนที่กินข้าวโดยขาดเนื้อไม่ได้ก็มี คนที่กินแต่ผักผลไม้ก็มี ผู้ชายที่ชอบผู้หญิงที่ใจแกร่งดังหินผาก็มี ผู้หญิงที่ชอบผู้ชายอ้วนก็มี ประชากรห้าสิบล้านคน รสนิยมการกิน สเปกการชอบก็ล้วนแตกต่างกันไป เขาก็รู้และเข้าใจ แต่ทำไมถึงได้โมโหขนาดนี้ ทำไมนะ
“ยูอาอิน เป็นต้นแบบพระเอกนิยายทุกเรื่องของคุณนักเขียนใช่ไหมครับ”
จีฮวันค่อยๆ ข่มอารมณ์โมโหถามออกไป
“ค่ะ”
“ยูอาอินตัวสูง หล่อ แสดงก็ดี เพอร์เฟกต์ไปหมด ผู้ชายแบบนั้นไม่ควรเป็นต้นแบบคาแรคเตอร์เหรอครับ”
“อ้อ? คงไม่ค่อยดูทีวีสินะคะ”
“ผมไม่ค่อยได้ดูทีวีแต่ก็หาข้อมูลวงการบันเทิงบ่อยๆ นักแสดงดัง, ไอดอล, นักกีฬาที่ไปอยู่ต่างประเทศ, หนังแล้วก็ละครที่คนพูดถึง ก็ต้องพอรู้บ้าง เวลาพบลูกค้าครั้งแรก บ่อยครั้งต้องเปิดหัวข้อสนทนาด้วยข่าวบันเทิงเบาๆ และบางทีก็มีนักร้องนักแสดงมาเป็นลูกค้า”
แน่นอนว่าคิมนัมกิลกับจอร์จ คลูนีย์ที่อึนคังบอกว่าเขาเสียงคล้ายก็ไปลองหาแล้วเหมือนกัน
“อ้า อย่างนั้นเหรอคะ!”
“และบางครั้งผมก็เจียดเวลาที่ไม่ค่อยจะมีไปดูหนัง ‘ซาโต รัชทายาทไร้บังลังก์’ กับ ‘Veteran ขอโทษที! ปืนพี่มันลั่น!’ ก็ดูแล้ว”
“โอ๊ะ ซาโตถูกสังหารใช่ไหมคะ การแสดงของซาโตทำได้ดีมาก อ้า ยิ่งสายตาที่ค่อยๆ เสียสตินี่สุดยอด”
ปล่อยไว้เฉยๆ การพูดคุยของอึนคังไม่รู้จะไปถึงไหน จีฮวันจึงรีบพูดแทรก
“เขาเป็นผู้ชายที่สูง หล่อ เฉียบคมและค่อนข้างเพอร์เฟกต์นะครับ ไม่ใช่สเปกแต่ทำไมถึงใช้ยูอาอินเป็นต้นแบบของพระเอกนิยายของคุณนักเขียนล่ะครับ”
“ก็เพราะมันเป็นนิยายไงล่ะคะ! เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น! ไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันชอบหรืออยากคบ เป็นพระเอกนิยายโรแมนซ์ที่พวกผู้หญิงต้องการทั่วไป!”
“หมายความว่าในชีวิตจริงไม่ได้ชอบผู้ชายที่เหมือนยูอาอิน แต่เอายูอาอินมาเขียนเพื่อให้ตรงสเปกคนอ่านน่ะเหรอครับ”
“ถูกต้องค่ะ ทำไมในละครหรือนิยายโรแมนซ์ถึงได้ชอบมีอภิมหาเศรษฐีรุ่นที่สามออกมาตลอด นั่นก็เพราะในความเป็นจริง ต่อให้ตายก็ไม่มีทางได้เจออภิมหาเศรษฐีรุ่นที่สามยังไงล่ะคะ มันเป็นตัวแทนความพึงพอใจจากในละคร พวกผู้ชายก็เหมือนกัน ยังชอบดูวัยรุ่นคัพจีในหนังโป๊เลยไม่ใช่เหรอคะ”
“ผมไม่ดูหนังโป๊ครับ”
“ดีค่ะ แต่ยังไงพวกผู้ชายก็หาผู้หญิงที่ตรงสเปกจากในสื่อต่างๆ เพื่อความพึงพอใจ มันก็เหมือนกัน”
ก็ใช่ แต่อย่างไรผมก็ไม่ใช่สเปกของคุณ ซึ่งควรเป็นเรื่องน่าดีใจ ควรดื่มฉลอง จุดพลุที่สวนริมทะเลสาบ
เธอเป็นผู้หญิงที่แสดงออกว่าไม่สนใจจีฮวันอย่างชัดเจน ในขณะที่มีผู้หญิงมากมายอยากได้เขา กระทั่งเอาเรื่องท้องมาอ้าง โชคดีอะไรขนาดนี้ โชคดีจริงๆ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดีแบบนี้
ผู้หญิงที่ชื่อโกอึนคังไม่สนใจคุณรยูจีฮวันคนนี้? ไม่มีใจสั่นหรือใจเต้นบ้างเลย? เขาอาจจะมีนิสัยหลงตัวเองก็เป็นได้ จีฮวันไม่อยากจะเชื่อนิดหน่อย ไม่สิ ไม่ใช่นิดหน่อย แต่มากๆ ซึ่งมันเลยทำให้เขาออกจะสะเทือนใจอยู่ไม่น้อย
“คุณพีบีชอบผู้หญิงแบบไหนคะ”
“ครับ?”
“ฉันบอกไปแล้ว คุณพีบีก็บอกด้วยสิคะ ฉันจะได้เขียนเป็นสเปกของมินจุน”
อึนคังท้าวคางตาเป็นประกาย เห็นท่าทางสดใสที่พยายามค้นหาสิ่งที่อยู่ภายในใจคนอื่นแล้วในท้องของจีฮวันก็รู้สึกวูบไหวไปหมด
“สเปกของผม”
จีฮวันชะโงกไปหาอึนคัง ผมจะบดขยี้ศักดิ์ศรีของคุณด้วยเสียงที่คุณชมว่าเท่ และบอกว่าเหมือนคังนัมกิล ไม่ใช่สิ คิมนัมกิลกับจอร์จ คูลลูย์ผสมกันเลย
“ก่อนอื่น ตา จมูก ปากต้องคมชัด ขนตาต้องหนาเป็นแพไม่หร็อมแหร็มเหมือนคุณนักเขียน ตาไม่มีเล่าเต๊งไม่ดูง่วงบวมเหมือนผึ้งต่อยเหมือนคุณนักเขียน ตาสองชั้นเรียวคมชัดสีน้ำตาลน่าค้นหา ไม่ดำและโตเหมือนคุณนักเขียน จมูกต้องโด่งไม่เหมือนภูเขาทรุดฮวบเหมือนคุณนักเขียน และริมฝีปาก…”
จีฮวันหยุดชะงัก อึนคังท้าวคางทำตาโต เขาพูดช้าๆ พลางจ้องมองอึนคังที่กำลังเงี่ยหูตั้งใจฟังราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่สนุกที่สุดในโลก
“ริมฝีปากต้องไม่คล้ำและแห้งกร้านไร้ความมันเงาเหมือนคุณนักเขียน อิ่มหนา แดงระเรื่อ ชุ่มชื้น นุ่มนิ่มชวนจูบ แบบนั้น”
แล้วจีฮวันก็ลุกพรวดจากเก้าอี้ กอบกุมแก้มป่องๆ ของอึนคังด้วยสองมือ ก่อนจะปิดริมฝีปากเธอด้วยริมฝีปาก
แก้มทั้งสองข้างของเธอที่อยู่ในมือเขานุ่มนิ่มกว่าที่คิด ชวนให้อยากลูบไล้ซ้ำๆ
นิ้วโป้งของจีฮวันที่ลากไล้จากดวงตาลงไปตามแก้มลูบไล้ติ่งหูของอึนคังเบาๆ มันหนานุ่มนิ่มเหมือนมาร์ชแมลโลว์
ขณะที่นิ้วของจีฮวันลากไล้ไปทั่วใบหน้า ริมฝีปากของอึนคังก็ถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากของจีฮวัน
ปากแห้งๆ ของอึนคังชุ่มชื้นขึ้นราวกับรอคอยความฉ่ำชื้นที่ริมฝีปากของจีฮวันส่งมาให้
ริมฝีปากที่เคยเม้มแน่นด้วยความตกใจพอเจือความชุ่มชื้นก็ค่อยๆ เผยอออก จีฮวันไม่ปล่อยโอกาสนี้ ดูดดึงริมฝีปากนั่นช้าๆ อย่างเอาใจ
