บทที่ 77-2 เลิกเป็นคู่นอนแล้วมาคบกับผมได้ไหมครับ
“อ๊าย น่ารัก”
อึนคังสติหายไปกว่าครึ่ง ไม่อาจละสายตาจากพวกลูกแมวได้เลย ท่าทางของเจ้าตัวเล็กที่เกิดได้สิบวันกำลังดูดนมแม่ทั้งน่ารักและมีพลังทำลายล้างมาก
นาบีที่นอนให้ลูกๆ ดูดนมในคอกแม้จะอ่อนเพลียไปทั้งตัว แต่สีหน้าก็สงบสุข
“ดูสิ นาบีท่าทางจะภูมิใจน่าดู ทำหน้าว่าฉันได้คลอดลูกแมวน่ารักๆ พวกนี้ นี่ลูกๆ ของฉัน น่าหมั่นไส้จริงๆ”
ถึงแม้จะบอกว่าหมั่นไส้ แต่สีหน้าของเจ้าของบ้านพักพิงที่มองนาบีก็เปี่ยมไปด้วยความรัก
“นั่นสิคะ ทำหน้าอวดมากเลย แหม คนที่ไม่มีลูกเศร้าเลยนะเนี่ย!”
“ก็น่าอวดอยู่นะครับ เสี่ยงชีวิตคลอดลูก แถมยังโดนลูกๆ แย่งสารอาหารไปอีก”
ในขณะที่มองดูลูกแมว อึนคังก็เผลอคิดถึงจีฮวัน ถ้าได้เห็นภาพนี้ จีฮวันจะชอบขนาดไหน น่ารักขนาดนี้คงจะตกใจจนขนลุก แต่ก็ยังคงทำหน้าเหมือนไม่รู้อะไรแน่ๆ
ชอบแต่ก็ทำเป็นไม่ชอบ น่ารักแต่ก็ทำบอกว่าไม่น่ารัก พอคนอื่นไม่มองก็แอบยิ้ม แต่พอเขาหันกลับมาก็หยุดยิ้ม เป็นผู้ชายที่ท่าเยอะเกินจะเอ่ย
“นี่เป็นวิตามินรวมที่มีทั้งแคลเซียม ธาตุเหล็ก และจุลินทรีย์ที่ดีต่อลำไส้นะครับ ละลายในซุปสาหร่ายให้นาบีกิน แล้วก็อาหารว่างให้กินนมเยอะๆ ให้ไปเลยนะครับไม่ต้องเสียดาย”
“ขอบใจนะ เพราะคุณหมอแท้ๆ นาบีคงจะแข็งแรงน่าดู”
หลังจากกินนมอิ่ม พวกเด็กก็พากันซุกอกแม่หลับ มนุษย์สามคนเลยออกมายังสวนหน้าบ้านปล่อยให้นาบีได้เลียลูกๆ ตามสบาย
“เอารถมาก็กินเหล้าไม่ได้สินะ งั้นจะไปชงชากาแฟมาให้คนละแก้ว ฉันไปซื้อแก้วกาแฟมาไว้ชงให้ เผื่อคุณอึนคังจะมา”
“กรี๊ด! จริงเหรอคะ เป็นเกียรติมากเลยค่ะ!”
“ที่สวนอากาศหนาวหน่อย แต่จิบกาแฟไปดูดาวไปนี่สุดยอด”
“นั่นสิคะ เห็นดาวชัดมากเลย ว้าว”
อึนคังและยองอูจุดไฟในถังเหล็กขณะคอยกาแฟของเจ้าของบ้านพักพิง เสียงฟืนไหม้เข้ากับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงบมากทีเดียว
“ดาวเยอะจังเลยนะคะ”
“นั่นสิครับ ที่อิลซานไม่มีทางได้เห็นดาวเยอะๆ แบบนี้หรอกครับ”
“ใช่ดาวหมดเลยแน่เหรอคะ”
“ไม่ใช่ดาวหรอกเหรอครับ”
“ดาวเทียมก็มีค่ะ”
ยองอูยิ้ม
“แต่ยังไงก็เป็นดาว ส่องแสงระยิบระยับบนฟ้าเหมือนกัน”
“นั่นสิครับ ถ้าเราคิดว่าเป็นดาว ดาวอะไรก็คือดาวใช่ไหมครับ”
อึนคังเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ท้องฟ้าที่ระยิบระยับราวกับโรยด้วยผงสีทองสวยราวกับฝัน และท่ามกลางแสงดาวนั้น ก็มีใบหน้าของจีฮวันลอยแทรกขึ้นมา
ก็อย่างที่บอก ถ้าคุณนักเขียนยืนยันว่าเป็นดาว มันก็เป็นดาว แต่ดาวกับดาวเทียมต่างกันชัดเจน แสงนั่น นั่น นั่น มีความเป็นไปได้สูงมากว่าจะไม่ใช่ดาว
ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลอยมา ประหนึ่งเอาน้ำเย็นสาดโครมเข้าใส่ความรู้สึกที่กำลังมีความสุข วิเคราะห์นั่นนี่น่าเบื่อทำลายความงดงาม
จะดูแมว ดูดาว ดูกองไฟ ก็เห็นจีฮวันไปหมด ทุกครั้งที่เจออะไรดีๆ ก็จะนึกถึงเขา ดังนั้นอึนคังจึงเศร้าและเจ็บปวด
“เฮ้อ จะบ้าตาย”
“ครับ?”
“เอ่อ เปล่าค่ะ แค่พูดคนเดียว”
ยองอูพลิกฟืนโดยไม่พูดอะไรต่อ เงียบจนเกร็ง ขณะที่อึนคังกำลังกลุ้มว่าควรจะพูดล้อเล่นอะไรสนุกๆ ดีหรือไม่ เจ้าของบ้านพักพิงก็ยกถาดที่มีแก้วกาแฟสองใบออกมา
“เอ้า มาเอาไปสิ”
“ขอบคุณครับ”
“จะกินให้อร่อยเลยนะค้า”
“ไม่กินด้วยกันเหรอครับ”
“ฉันกินกาแฟไม่ได้”
“อ้า…”
หนูเองก็กินไม่ได้ แต่อึนคังก็รับแก้วกาแฟมาจิบ ถ้าเป็นจีฮวัน คงว่าคนไม่กินแต่มากินกาแฟตอนกลางคืนเนี่ยนะ แล้วแย่งแก้วไปแน่นอน
เพราะคิดถึงน้ำใจของคนที่ชงให้เลยจำเป็นต้องกิน มันคือมารยาทที่ควรทำ
“ดื่มกันไปก่อนนะคะ ฉันไปเอาหมาเข้านอนเดี๋ยวมา”
“ค่ะ”
อึนคังซดกาแฟเข้าไป ยังไงวันนี้จะดื่มหรือไม่ดื่มกาแฟ ก็คงนอนไม่หลับอยู่แล้ว
“คุณนักเขียน”
“คะ”
“ผมมีเรื่องจะพูดด้วย”
“ค่ะ พูดมาได้เลย”
สีหน้าที่จริงจังของยองอูทำให้อึนคังตื่นเต้นเล็กน้อย เฮือก อะไร หรือจะคุยเรื่องจากู? หรือจะจับได้ว่าช่วงนี้จากูระเบิดความหิว กินเยอะเกินพิกัดเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่ฤดูหนาว?
“เลิกเป็นคู่นอน แล้ว… มาคบกับผมได้ไหมครับ”
“คะ?”
อึนคังนิ่งอึ้ง การสารภาพรักของผู้ชายกับการไดเอตของจากูนั้นต่างกันคนละขั้ว เธออยู่ในสภาพตกใจสุดๆ
อึนคังอ้าปากตอบออกไปอย่างยากเย็น ราวกับมีกาวเหนียวๆ ติดอยู่ที่ปาก
“เอ่อ คุณหมอ คือฉัน”
“ยังไม่ต้องตอบเดี๋ยวนี้ก็ได้ครับ ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่นอกเหนือความคาดหมาย ผมใจร้อนเอง ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย… ผมเองก็ยังตกใจตัวเองอยู่เหมือนกันครับ”
มือสองข้างของยองอูที่กำรอบแก้วกาแฟสั่นเล็กน้อย
“ตั้งแต่เด็ก เพราะผมขี้กลัวไม่มีความกล้า เลยมักจะแอบรักข้างเดียว ทั้งการมาเป็นสัตวแพทย์ และได้อยู่กับพวกสัตว์ ก็รู้สึกสบายใจกว่ามนุษย์ จะหมา, แมว, เต่า, กระต่าย, นกแก้ว, แฮมสเตอร์…แม้ไม่ได้พูดอะไรกับสัตว์พวกนี้ก็ไม่รู้สึกอึดอัด ไม่ต้องลำบากใจว่าต้องแสดงความรู้สึกของตัวเอง แต่กับคุณนักเขียน…”
“บอกว่าชอบฉันงั้นเหรอคะ จะขอคบด้วย…”
“ใช่ครับ”
ยองอูสบตาอึนคังตรงๆ ตรงกันข้ามกองไฟที่อ่อนลง ใบหน้าของยองอูวูบไหวเลือนราง
“คะ คือฉัน แปลกนะคะ ฉัน เป็นคนแปลกๆ เรียกว่าพิลึกเลยก็คงได้ แล้วทำไม…”
“ตั้งแต่ตอนที่อุ้มจากูมาเมื่อสามปีก่อน ก็คิดว่าเป็นคนที่ดีมาก วันที่ได้ตรวจจากู ถึงจะได้เจอกันแค่แป๊บเดียว วันนั้นก็จะอารมณ์ดีตลอด ตอนแรกผมคิดว่าคุณนักเขียนเป็นคนร่าเริงสดใส อยู่ใกล้ๆ ก็เลยพลอยสดใสขึ้นไปด้วย แต่ผมเพิ่งมารู้แน่ชัดก็ตอนมาที่นี่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ว่าไม่ใช่เพราะคุณนักเขียนเป็นคนดี แต่ผมรู้สึกดีเพราะผมชอบคุณนักเขียน”
“แต่ฉัน… เป็นผู้หญิงที่มี… คู่นอนนะคะ”
“แล้วยังไงครับ ก็ดีแล้วที่คุณนักเขียนซื่อตรงกับความต้องการของตัวเอง”
บทที่ 78-1 ใช่ ฉันชอบผู้ชายคนนั้น!
“คุณนักเขียน คุณนักเขียนครับ ถึงแล้วครับ”
“ซู้ด แค่ก!”
อึนคังที่งัวเงียเช็ดน้ำลายมุมปากตกใจลืมตา
“ถึงหน้าบ้านคุณนักเขียนแล้วครับ”
“โอ๊ย! ฉันนี่ท่าจะบ้าไปแล้ว หลับไปตอนไหน ปล่อยให้คุณหมอขับรถคนเดียว ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ คุณนักเขียนหลับไปไม่ถึงชั่วโมงเลยครับ”
อึนคังอายไม่กล้าหันหน้าไป ผู้หญิงที่หลับน้ำลายไหลต่อหน้าผู้ชายที่สารภาพรักคงมีแต่เธอคนเดียวในโลก!
“โชคดีกลับมาก่อนเที่ยงคืน ทันให้อาหารจากูพอดีเลยใช่ไหมครับ”
“ขอบคุณนะคะคุณหมอ กลับดีๆ นะคะ”
ยองอูค่อยๆ พูดอย่างระมัดระวัง อึนคังที่กำลังจะเปิดประตูรถหยุดชะงัก
“ที่ผมสารภาพไป ถ้าบอกว่าอย่าใส่ใจ ก็คงเป็นคำพูดที่เหลวไหลเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าคุณนักเขียนไม่เอาไปคิดมากจริงๆ ก็คงจะดีนะครับ”
“ค่ะ…”
หลังจากที่ส่งยองอูกลับไปแล้ว อึนคังก็กลับเข้ามาในห้อง เทอาหารให้จากู ล้างมือล้างเท้า แล้วก็หลับเป็นตาย
ความเหนื่อยล้าทำเอาเธอนอนไปเกือบสิบสองชั่วโมง อึนคังตื่นมาอีกตอนเที่ยงของอีกวัน หลังจากตื่นก็ยังนั่งเบลออยู่สักพัก ยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น”
จีฮวันเข้าใจผิดว่าเธอนอนกับยองอู และเขาไม่ได้ไปเจอกับชเวราฮีสองต่อสอง แต่จีฮวันไปทำงานที่บริษัทของชเวราฮี และอึนคังถูกยองอูสารภาพรัก
เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นภายในเมื่อวานวันเดียว ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นตอนเย็นเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง
“ฮือ ยุ่งเหยิงสับสนอะไรอย่างนี้”
อึนคังซุกหน้าลงกับหมอนแล้วเงยหน้าขึ้น
“ขอคบเหรอ ทำไม ชอบฉัน? ตรงไหน ถึงจะบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ ค่อยๆ คิดแล้วค่อยให้คำตอบ แต่ของแบบนี้มันเลื่อนไปเดือนสองเดือนได้ที่ไหนเล่า เฮ้อ อยากจะบ้า”
อึนคังซบหน้าลงกับหมอนอีกครั้งแล้วเงยหน้าพรวดขึ้นมา
“ใจดี จริงใจ ไม่กล้าบอกความรู้สึกตัวเอง เข้ากับคนอื่นไม่เก่ง แต่ก็สุขุมรอบคอบ มีข้อดีมากกว่าข้อเสีย ใช่ไหมจากู คุณหมอจีเป็นคนดีเนอะ”
จากูที่นอนแผ่อยู่ใต้เตียงคอยแม่ลุกมาให้อาหารเห่า ‘โฮ่ง!’ ตอบสนับสนุน
“ใช่แล้ว เขาเป็นคนดี ทำงานที่อยู่กับสัตว์ตลอด ดูมีมุมที่ไร้เดียงสา ส่วนที่โรแมนติกก็มี ดูแล้วไม่มีนิสัยเจ้าเล่ห์เฉียบคม ใจดีกับคนอื่นอย่างจริงใจ ขับรถก็นิ่มมาก สูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ กำลังดี หน้าตาอาจจะไม่ขนาดหนุ่มดอกไม้ แต่ก็ดูเพียบพร้อมและอ่อนโยน อ๊ะ?”
อึนคังลุกพรวดขึ้น
“ใช่แล้ว! สเปกฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยนี่! เกิดมาจนอายุสามสิบสาม แม่เจ้าในที่สุด ก็ได้เจอสเปกอย่างที่ฝัน! ไชโย! ไชโย!”
อึนคังที่ตะโกนไชโยๆ อยู่บนที่นอน จู่ๆ ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เฮ้อ โดนผู้ชายสารภาพรัก แถมยังเป็นสเปกของตัวเองอีก แต่ทำไมจิตใจมันถึงได้ห่อเหี่ยวอย่างนี้ ไม่เห็นเต้นตึกตักเลย”
