ตอนที่14 สับสนวุ่นวาย
จางชุ่ยฮัวไม่ได้จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยเสียก่อน เธอกลับรีบเดินอ้อมไปแล้วปิดประตูลง แล้วถอดกางกางชั้นนั้นของตัวเองออก หลังจากนั้นจึงดึงกางเกงของหลินหยางลง
ไม่นานร่างกายท่อนล่างของทั้งสองก็เปลือยเปล่า เมื่อจางชุ่ยฮัวเห็นความยาวดาบของหลินหยางนั้น สายตาเธอก็แสดงออกถึงความเร่าร้อนราวกัเอ้อหนิวู่บนกองไฟ มือยึดเกาะอยู่ตรงโต๊ะยาว แล้วยกก้นขึ้น พลางหันมาบอกกับหลินหยาง “หลินหยาง เข้ามาเร็วเข้า!”
หลินหยางมองไปยังด้านล่างของจางชุ่ยฮัว ทั้งอวบและปกคลุมไปด้วยสีดำ และเต็มไปด้วยน้ำ ฉากเบื้องหน้าที่ร้อนแรงเช่นนี้ เขาจึงยืดตัวขึ้นแล้วค่อยๆสอดแทรกเข้าไปยังด้านใน
พลิกไปพลิกมา และแรงกระแทกไปมา
ดำเนินไปเป็นเวลาชั่วโมงกว่า จนในที่สุดหลินหยางก็ได้เวลาปลดอาวุธของตัวเองออกมา
จางชุ่ยฮัวที่หมดเรี่ยวแรงเอ่ยขึ้นกับเขา “หลินหยาง เธอแข็งแรงเสียจริงๆ ฉันแก่จนป่านนี้แล้ว ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งที่ฉันมีความสุขมากที่สุด แต่ตรงนี้ส่งเสียงออกมาไม่ได้ อึดอัดเหลือเกิน รอเธอกลับมาก่อนนะ ฉันจะไปที่บ้านเธอ จะร้องเปล่งเสียงออกมาให้เธอฟัง”
เมื่อลูบไล้ก้อนเนื่อนุ่มๆสองก้อนนั้นแล้ว หลินหยางก็เตรียมตัวจะออกไป “รอผมกลับมาก่อน คุณก็ไปหาผมแล้วกันนะครับ ผมไปก่อน คุณลองเปิดประตูดูก่อนว่ามีคนอยู่ไหม”
จางชุ่ยฮัวเปิดประตูออก ยืนอยู่ด้านหน้าประตูแล้วมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นว่ามีใครเดินมา จึงเรียกให้หลินหยางออกมา
เมื่อล่ำรากับจางชุ่ยฮัวเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น หลินหยางก็มุ่งหน้าไปยังตำบลนั้นทันที
หลินหยางออกจากบ้านตอนแปดโมงเช้า เก้าโมงครึ่งถึงออกมาจากที่ร้านของจางชุ่ยฮัว รอจนถึงที่เขาเดินไปถึงตำบลป๋ายสารนั้นเป็นเวลาเที่ยงเข้าไปแล้ว
จึงทานอาหารมื้อเที่ยงที่นั่น เขารอจนถึงบ่ายโมงครึ่ง รถประจำทางคนหนึ่งถึงมา
ขณะที่นั่งอยู่บนรถประจำทางนั้น เขามองออกไปยังนอกหน้าต่าง วิวทิวทิศน์ด้านนอกเลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับชีวิตของคนเราเสียจริง เขาใจลอย
เวลาผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว เขาอายุยี่สิบเอ็ดปีเสียแล้ว ชีวิตคนเราจะมีปีที่ยี่สิบเอ็ดได้ซักกี่ครั้งกันเชียว?
จ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่างเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง เขาจึงหันกลับมา แล้วลูบขวดครีมแผลลายห้าขวดที่อยู่ในกระเป๋าเป้ของเขา เขาตัดสินใจแล้วว่าครั้งนี้เขาจะต้องขายครีมห้าขวดนี้ให้ได้
ต้นทุนของยาแต่ละประเภท เขาลองคิดคร่าวๆได้ประมาณสองพันบาท
“ถ้าเช่นนั้นก็ลองขายขวดนึงราคาอยู่ที่หนึ่งหมื่นบาทก่อนแล้วกัน หากต่อรองราคา ต่ำสุดก็ขวดละห้าพัน” แม้ว่าหลินหยางจะมีทักษะทางการแพทย์ถึงขั้นยอดเยี่ยม แต่ประสบการณ์ชีวิตก็ยังมีไม่มากเท่าไหร่ แหล่งบันเทิงต่างๆในเมืองเจียงหลิงเขาก็ไม่เคยเข้าไป ไม่ว่าจะเป็นการออกไปเปิดหูเปิดตาหรือหาประสบการณ์ใหม่ๆของเขายังมีโอกาสน้อยยิ่งนัก
หากพวกคนใหญ่คนโตมียาวิเศษของหลินหยางล่ะก็ เขาเชื่อว่าจะต้องขายได้ขวดละราคาเป็นแสนแน่ๆ
แต่หลินหยางหารู้ไม่ว่า ของเหล่านี้หากขายในราคาเป็นหมื่นได้นั้นยังต้องขอบคุณฟ้าดินเอาเสียเลย ยังไม่ได้ตระหนักถึงคุณค่าที่แท้จริงของมันเลย
รอจนหลินหยางเดินทางถึงในตัวเมืองแล้วนั้น ก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว
ในช่วงกลางฤดูร้อนเช่นนี้ สี่โมงครึ่งนับว่ายังไม่เป็นเวลาที่เย็นมากจนเกินไป
เดินไปยังถนนที่ค่อนข้างมีผู้คนเดินกันคึกคัก เขารับรู้ได้ถึงเสียงดังเอะอะบริเวณรอบๆ มีทั้งความคุ้นตาและแปลกตาในเวลาเดียวกัน ที่นี่หากเทียบกับความเงียบสงบของหมู่บ้านวี่หลงแล้วนั้นหรูหรากว่ามาก
นั่งรถประจำทางสาย24 มาลงยังในใจกลางเมืองเจียงหลิง หลินหยางตัดสินใจที่จะเดินรอบๆก่อนเผื่อจะเจอช่องทางที่เขาจะสามารถขายครีมแผลลายของเขาได้
กลางฤดูร้อนเช่นนี้ ภายใต้ภาวะเรือนกระจก ก็ทำให้เมืองเจียงหลิงร้อนมากเช่นกัน
และในขณะนั้นเองที่ทิวทัศน์ตรงหน้าของเขาเป็นขาสวยๆของผู้หญิงกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน หลินหยางมองไปยังผู้หญิงที่เดินไปมาเหล่านั้น แทบจะทุกคนที่ใส่กระโปรงสั้นและกางเกงขาสั้นกันเสียทั้งนั้น บางคนขาสวยเพราะใส่ถุงน่อง บางคนก็ไม่ได้ใส่ถุงน่องทำให้เห็นเรียวขาขาวๆได้อย่างชัดเจน อีกทั้งยังมีผู้หญิงบางคนใส่เสื้อที่คว้านลึกเห็นหน้าอก คนที่มองอยู่อย่างหลินหยางนั้นเลือดแทบจะพุ่งออกมาเลยทีเดียว
หลินหยางเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็เห็นสาวสวยคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าร้านตัดผม ความยาวของกระโปรงสั้นที่เธอใส่อยู่นั้น แทบจะบดบังสิ่งที่อยู่ด้านในไม่มิดเสียด้วยซ้ำ เพียงแค่เอี้ยวตัวนิดเดียว กางเกงชั้นในสีดำด้านในก็โผล่ออกมาให้เห็นแล้ว
แล้วส่วนหน้าอกอันใหญ่โตนั้น แค่โค้งตัวเพียงเล็กน้อยก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน
ผู้หญิงที่แต่งตัวแฟชั่นเช่นนี้ หลินหยางมองแล้ว ริมฝีปากแดงของเขาขยับเล็กน้อย เขาเลียริมฝีปาก ท่าทางเซ็กซี่เช่นนั้น ทำให้ในใจของหลินหยางวุ่นวายไปเสียหมด
“สุดหล่อ ต้องการคนอยู่เป็นเพื่อไหม? ครั้งละสองร้อย คืนละแปดร้อย” เสียงแหบห้าวที่ดังขึ้นมาอย่างชัดเจน เป็นน้ำเสียงที่น่าหลงใหลยิ่งนั่ง ทำให้ร่างกายเขาแทบไม่มีเรี่ยวแรง
ปภานกลืนน้ำลาย ส่ายหน้าแล้วเดินออกไปทันที ตลกแล้ว คืนละแปดร้อย ตัวเขาอยู่ที่หมู่บ้านมีอะไรกับผู้หญิงไม่ต้องเสียเงินก็ได้มากกว่าหนึ่งคนเสียอีก ใครจะไปเสียเงินเพื่อมาเล่นกับเธอกัน
“ไม่มีเงินล่ะสิ” ผู้หญิงคนนั้นมองไปยังหลินหยางแล้วคาดการ์ไว้ว่าอย่างเขาคงจะมีเงินไม่น่าเกินสองร้อย แล้วเบะปากใส่เขา และหลังจากนั้นเธอก็ยืนรอลูกค้าของเธอต่อไป
หลินหยางได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้อธิบายอะไร เพราะเขาเองก็จนอยู่แล้วจริงๆ หาช่องทางขายยาของเขาเสียดีกว่า
