ตอนที่ 23เพื่อนเก่า
ถึงแม้ว่าคำพูดของจางฟางเหมือนโมโหแต่ก็ไม่ได้จับมือของหลินหยางผลักออกแม้แต่น้อย หลินหยางจึงลงน้ำหนักมือแรงขึ้นนวดอีกหลายครั้งยิ่งทำให้จางฟางมีเสียงหอบกระเส่าขึ้นอีกครั้ง
“ปล่อยมือได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยทำใหม่” หายใจหอบอยู่หลายครั้งจางฟางจึงผลักมือของหลินหยางออก
หลินหยางรู้ใจจึงเร่งรีบขึ้นมา ทั้งสองคนสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย จางฟางพาหลินหยางขับรถออกไป
“นายพักที่ไหน” จางฟางถาม
“จอดให้ผมลงในเมืองตรงไหนก็ได้แล้วน้ากลับไปเถอะ” หลินหยางคิดแล้วจึงพูดออกมา ตัวเองจะหาพักโรงแรมแถวๆนี้เอา
“แล้วพรุ่งนี้ฉันจะหาเธอเจอได้อย่างไรล่ะ”
“โทรศัพท์ไงครับ แล้วผมจะบอกว่าผมอยู่ที่ไหน คุณน้าก็มารับผมก็ได้แล้ว”
ขับรถไปอีกเกือบเก้าสิบนาที จางฟางก็ส่งหลินหยางไว้ในเมือง
“ตอนเจ็ดโมงฉันจะมารับ อย่าหนีไปไหนล่ะ” จางฟางบอกหลินหยาง
“รู้แล้วครับ ถึงเวลาแล้วผมจะโทรหา” หลินหยางโบกมือให้จางฟางขับรถกลับไปทางเดิม
ดูเมืองเจียงหลิงยามค่ำคืน ไฟทางสว่างไสว มีสีสันเจริญคึกคัก ภายใต้แสงไฟแวววาวยังคงมีชายหญิงเดินไปมาอยู่
ท่องบทกวีเบาๆ หลินหยางถอนหายยังอดคิดไม่ได้ ยังไม่มีแฟนเลยแต่กลับเสียตัวไปแล้ว
มองที่หน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง แสดงเวลาสามทุ่มครึ่ง ประจวบเหมาะมองไปเห็นโฮสต์เทลอยู่ไม่ไกล หลินหยางจึงก้าวเท้าเดินออกไป
“หลินหยางหรือเปล่า” หลินหยางใกล้จะถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงวัยรุ่นเสียงใสเรียกชื่อตัวเอง
พอหันไปเห็น หลินหยางจึงยิ้มแล้วเรียกหลี่หรูเพื่อนมาหวิทยาลัยของตัวเอง ใบหน้าของหลี่หรูกลมเล็กน้อย ดวงตาไม่ใหญ่ แต่ว่าตาสองชั้นนั้นน่ามองไม่รู้เบื่อ ปกติทั่วไปชอบทำปากจู๋แอ๊บแบ้ว ผมหน้าหม้าปัดข้าง นับได้ว่าเป็นคนน่ารักคนหนึ่ง แต่เสียอย่างเดียวที่มีแฟนแล้ว
“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง บ้านของเธออยู่เมืองชิงถงไม่ใช่หรือ” หลินหยางถามอย่างประหลาดใจ
“ใช่แล้ว นี่ฉันมาเที่ยวกับแฟน แต่ว่าบ้านเขาเกิดเรื่องเขาจึงรีบกลับบ้านไปละ ฉันอยู่ที่นี่อีกหนึ่งวันถึงจะกลับไป”
เธอพักที่โรงแรมนี้หรอ บังเอิญจัง ฉันก็จะพักเหมือนกัน” หลินหยางยิ้มแล้วพูดออกมา
“ไม่ใช่หรอก ฉันยังหาโรงแรมไม่ได้ เมือวานพักที่โรงแรมแห่งหนึ่งแต่มันไม่เก็บเสียง ฉันเลยว่าจะเปลี่ยนโรงแรมที่มันดูปลอดภัยหน่อย อีกอย่างโรงแรมรอบๆคนพักเต็มหมดแล้วจึงเดินมาดูที่แถวๆนี้” หลี่หรูยิ้มทักทายแล้วเดินเข้าไปข้างในพร้อมกันกับหลินหยาง
“เปิดห้องสองห้อง” หลินหยางหยิบกระเป๋าเงินออกมาแล้วพูด
“ขอโทษนะคะตอนนี้เหลือแค่หนึ่งห้องค่ะ” พนักงานที่เคาเตอร์พูดแสดงความขอโทษ
พอทั้งสองคนได้ยินก็นิ่งไป หลินหยางมองไปที่หลี่หรู “ถ้างั้นเธอนอนที่นี่เถอะ ฉันจะลองไปหาที่อื่นดู”
“แถวนี้เหมือนว่าจะเต็มหมดแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นคนถึงเยอะขนาดนี้” หลี่หรูทำปากยื่นๆแล้วพูด
“ปลายเดือนกรกฎาคมต้นสิงหามันเป็นช่วงเวลาเที่ยวทะเล นักท่องเที่ยวจึงมาเที่ยวเมืองหลิงซื่อจำนวนมาก ดังนั้นห้องเลยเต็มค่ะ ถ้างั้นคุณสองคนพักด้วยห้องเดียวกันก็ได้ค่ะ” พนักงานที่โรงแรมยิ้มแล้วพูดแสดงออกชัดเจนโดยคิดว่าพวกเขาสองคนเป็นแฟนกัน
“ไม่น่าจะดีมั้งครับ ที่อื่นไม่มีแล้วจริงๆหรือ” หลินหยางมองหน้าหลี่หรูแล้วพูด
“อืม น่าจะไม่มีแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราสองคน….”ใบหน้าเล็กของหลี่หรูแดงขึ้น พูดเสียงต่ำ
เห็นใบหน้าท่าทางของหลี่หรู ในใจหลินหยางก็รู้ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ก็ยอมรับโดยนัยอย่างแน่นอนจึงถอนหายใจตอนนี้ความคิดของผู้หญิงนั้นเป็นตามกระแสนิยมเกินไปจริงๆ หยิบเอาบัตรประชาชนออกมาเช็คอินพร้อมชำระเงิน ถือเอารีโมทแอร์กับคีย์การ์ดห้องเสร็จแล้วจึงเดินขึ้นไปชั้นสามพร้อมกับหลี่หรู
หลินหยางกับหลี่หรูถือได้ว่าสนิทกันอยู่ เวลาปกติที่เบื่อๆก็คุยกัน ปรึกษาหารือปัญหากัน แต่ถ้าเรื่องนัดเดทอะไรประมาณนั้นไม่เคยมีเกิดขึ้น
หลี่หรูยังไงก็เป็นเด็กผู้หญิง ในใจยังมีความรู้สึกกระดากอาย จึงเดินตามหลังหลินหยางเงียบๆ ชั่วขณะหนึ่งหลินหยางดูแล้วก็รู้สึกตลก
“เธอกินข้าวเย็นหรือยัง” หลังจากถึงห้องพักเอาคีย์การ์ดมาเปิดเข้าห้องเสร็จแล้วหลินหยางจึงถามออกมา
“กินกับแฟนมาแล้ว” หลี่หรูตอบ
หลังจากที่หลินหยางเอากระเป๋าเป้ไปวางบนโต๊ะ หยิบน้ำผลไม้สองขวดที่ด้านล่างเดินกลับมาเห็นหลี่หรูกำลังนั่งดูทีวี
“อ้อ ใช่แล้วหลินหยาง ฉันลืมถามไปเลยนายมาทำอะไรที่นี่” รับน้ำผลไม้จากหลินหยางแล้วหลี่หรูจึงถามขึ้นมา
ใกล้จะขึ้นปีสี่แล้ว จึงลองดูว่ามีทางไหนจะหาเงินได้เอามาเป็นค่าใช้จ่ายตอนขึ้นปีสี่
“แล้วหาวิธีหาเงินเจอหรือยัง” หลี่หรูถามหน้าตาทะเล้น
“เจอคนป่วยคนหนึ่งแล้ว พอดีกับที่อาการป่วยของเขาฉันพอจะรักษาได้จึงอยู่ต่ออีกหลายวัน” หลินหยางพูดออกมาทันที
“ตอนนี้นายรักษาคนไข้ได้แล้วหรือ แล้วนี่ยังอยู่ต่อเพื่อที่จะรักษาคนไข้ด้วย มันคือคือโรคอะไร” หลี่หรูกระพริบตาเอียงหัวถาม ท่าทางน่ารักนั้นทำให้หลินหยางเผลอยิ้มออกมา
“ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ความเครียดจนกดดันตัวเอง” หลินหยางยิ้มพูด
“อ้อ แล้วแพทย์แผนจีนรักษาอาการป่วยนี้ได้ไหม” ทันใดนั้นหลี่หรูก็ทำจมูกสูดฟุดฟิดๆบนโต๊ะของหลินหยาง หัวเราะหยอกล้อมองไปที่หลินหยาง
“ทำไมเธอใช้สายตาแบบนี้มองฉัน” หลินหยางถูกหลี่หรูมองจนรู้สึกขนลุกในใจ
“นายไปรักษาอาการเครียดและกดดันให้คนอื่นเค้าหรือว่าถูกรับเลี้ยงดูกันแน่ ทั้งตัวมีแต่กลิ่นน้ำหอมมันไม่น่าจะใช่กลิ่นที่ผู้ชายควรมี ” หลี่หรูขยับเข้าไปชิดหน้าปภารแล้วยิ้ม
ลมหายใจรดลงที่ใบหน้าของหลินหยางทำให้หัวใจของหลินหยางวูบไหว
“ถูกรับเลี้ยงดูที่ไหนล่ะ มีแค่เธอนั่นแหละที่คิดแบบนี้ได้” ปากหลินหยางพูดอยู่แต่ในใจกลับบ่นว่าผู้หญิงนี่ประสาทสัมผัสไวจริงๆ
“อ้อ แล้วกลิ่นน้ำหอมที่ตัวนายมันมาได้ยังไงล่ะ” หลี่หรูทำเหมือนกำลังจับพิรุธชู้ ถลึงตาซักคำถามใส่หลินหยาง
“แค่กๆ ที่บ้านของผู้หญิงคนนั้นยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ฉันนวดแพทย์แผนจีนให้เธอคนนั้นด้วย” หลินหยางมองไปที่หน้าอกของหลี่หรู ก้อนกลมนั้นขนาดดูกำลังพอดี ดูไปแล้วกลมพอเหมาะพอดี
“นวดที่ตรงไหนให้ผู้หญิงคนนั้นถึงทำให้กลิ่นน้ำหอมมาติดที่ตัวเองได้ ถ้าวันนี้นายบอกไม่ชัดเจน ฉันจะไปบอกเพื่อนในห้องว่านายถูกคนรับเลี้ยงดูแล้วจะดูว่าแบบนี้นายจะหาแฟนได้อยู่ไหม”
หลินหยางได้ยินแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร ในใจคิดอย่างเศร้าๆไปเรื่อย ถ้าฉันไปบอกกับคนอื่นว่าฉันกับเธอนอนห้องเดียวกัน เกรงว่าเธอก็จะเป็นโสดจนเรียนจบแน่นอน
รอให้หลินหยางตอบคำถามตัวเอง ทันใดนั้นรู้ว่าสายตาของหลินหยางนั้นมองที่หน้าอกของตัวเอง จึงรีบเอามือทั้งสองข้างขึ้นมากอดอดไว้ พูดอย่างโมโห “นายดูอะไร”
หลินหยางรีบถอนสายตาออกมา มองเห็นหลี่หรูถลึงตาจ้องมาที่ตัวเอง“ดูอะไรล่ะ ก็แค่บอกเป็นนัยๆว่าไปนวดแพทย์แผนจีนตรงส่วนไหนให้เธอรู้นั่นแหละ”
“อะไรนะ นายไปนวดตรงนี้ให้คนอื่นหรือ นายมันพวกชอบฉวยโอกาสลวนลามนี่เอง” หลี่หรูหรพูดโอเวอร์เสียงดัง สายตาที่มองไปที่หลินหยางก็ดูระแวงขึ้น
“เธอบ้าหรือไง คิดอะไรอยู่ ฉันเรียนแพทย์แผนจีนมาจากปู่ของฉัน พวกความรู้เกี่ยวกับพวกเทคนิคและร่างกายฉันมีความเชี่ยวชาญ คนที่ฉันไปนวดเธอบ่นว่าหน้าอกของเธอมันเปลี่ยนรูปหย่อนคล้อย ฉันก็ทำการนวดให้เธอ เพื่อปรับแก้ไขตำแหน่งให้ถูกต้อง” หลินหยางพูดอธิบายอย่างไม่รู้จะทำยังไง
ได้ยินที่หลินหยางพูดดวงตาของหลี่หรูก็เกิดประกายขึ้น มองที่หลินหยางถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “นายสามารถนวดปรับแก้ไขตำแหน่งได้หรือ”
“อืม ถ้าตามปกติแล้วนะก็สามารถปรับแก้ไขตำแหน่งได้ ครั้งละสามสิบนาทีสามารถทดลองได้ ถ้าครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วรู้สึกเห็นผลอย่างนั้นวันต่อไปทำติดต่ออีกไม่กี่วันจะทำให้เห็นผลเพิ่มขึ้น” หลินหยางพยักหน้าอย่างตั้งใจ
เห็นท่าทางของหลินหยางดูน่าเชื่อถือ ใจของหลี่หรูก็เต้นตึกตักรุนแรงแต่ใบหน้าไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น
“เธอไปอาบน้ำก่อนเถอะ” มองดูเวลาใกล้จะสี่ทุ่มแล้ว หลินหยางจึงพูดเตือนขึ้นมา
“ฉันอาบน้ำค่อนข้างช้า นายไปอาบก่อนเถอะ” หลี่หรูยิ้มแล้วพูดตอบ
คิดไปคิดมามันก็จริง ตัวเองอาบน้ำถูสบู่แค่นี้ก็เสร็จแล้ว จึงไม่ปฏิเสธ หยิบกางเกงชั้นในจากกระเป๋าเป้เอาไปเปลี่ยนแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
ห้านาทีผ่านไปหลินหยางก็ใช้ผ้าขนหนูห่อตัวเองเดินออกมาจากห้องน้ำ
“เธอเขาไปได้แล้ว” หลินหยางยิ้มแล้วพูด
“อืม” หลี่หรูตอบรับเบาๆหลังจากนั้นจึงไปหยิบกระเป๋าเดินทางตัวเองค้นหาเสื้อชั้นในกับกางเกงชั้นใน ใบหน้ากลายเป็นสีแดงเพราะเขินอายแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
หลินหยางมองเห็นชัดเจนว่าของทั้งสองชิ้นนั้นล้วนเป็นสีดำทั้งหมด
เวลาผ่านไปไม่นาน ภายในห้องน้ำก็มีเสียงซ่าๆจากการอาบน้ำ ตอนเริ่มต้นก็ยังไม่ได้คิดอะไร แต่ฟังไปสักพัก สมองของหลินหยางก็เริ่มจินตนาการท่าทางการอาบน้ำของหลี่หรู
หลี่หรูหน้าตาน่ารัก ปกติทั่วไปดูแล้วก็ดูใสๆน่ารัก จำได้ว่าเธอคบกับแฟนมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้วไม่รู้ว่าแฟนทำอะไรต่อมิอะไรกับเธอหรือยัง
เพื่อที่ฝืนไม่ให้ตัวเองบุกเข้าไปดูเธอในห้องน้ำ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองหลินหยางจึงพยายามตั้งใจดูแค่ทีวี
เวลาผ่านไปราวๆยี่สิบนาที เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดลง น่าจะเป็นเพราะหลี่หรูอาบน้ำเสร็จแล้ว
ผ่านไปไม่นานหลี่หรูเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นรูปร่างแบบนั้นของหลี่หรู หลินหยางจึงนิ่งงันไป
ผมเปียกน้ำใบหน้าขาวนุ่มเหมือนกับดอกบัวในน้ำ ทำให้คนเห็นหัวใจสั่นไหว ผ้าเช็ดตัวก็ไม่ได้ยาว ถึงแม้ว่าหน้าอกจะถูกปิดคลุมอยู่ แต่ด้านบนก็ยังปรากฏให้เห็นเป็นส่วนโค้งเว้าออกมาให้เห็น ด้านล่างผ้าขนหนูก็คลุมถึงแค่ครึ่งขา เผยให้เห็นขาขาวเนียนนุ่มกลมเกลี้ยง
เห็นสายตาที่หลินหยางมองมาที่ตัวเอง ใจของหลี่หรูจึงเกิดความรู้สมใจว่าเสน่ห์ของตัวเองนั้นยังมีมากทำให้หนุ่มคนนี้หลงไปเลย บิดสะโพกเดินมาทางเตียงสะบัดสะบัดผม หยิบที่เป่าผมจากบนโต๊ะเริ่มเป่าผม
หลี่หรูหันหลังให้หลินหยางในขณะที่เป่าผมตัวก็ส่ายไปส่ายมารูปร่างเซ็กซี่เย้ายวนใจทำให้ไฟความต้องการของหลินหยางลุกขึ้นมาอีกครั้ง
ห้านาทีผ่านไป หลี่หรูเก็บเครื่องเป่าผม มองไปข้างเตียงที่หลินหยางอยู่ “นายง่วงไหม”
“ไม่ได้ง่วงมาก ถ้าเธอง่วงเธอก็นอนก่อนเลย”
“ฉันก็ไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่ เดี๋ยวดูทีวีสักครู่ ทำไมนายไม่นั่งบนเตียง” หลี่หรูพูดแล้วจึงขาขึ้นนั่งลงบนเตียง
ห้องนี้มีเตียงเดี่ยวแค่เตียงเดียวพื้นที่ค่อนข้างกว้าง พอได้ยินหลี่หรูพูดหลินหยางจึงนั่งลงที่เตียงอีกด้าน
“ปภานทำไมนายไม่มีแฟน” เวลาผ่านไปชั่วครู่หลี่หรูจึงถามถามออกมา
“แค่กๆ เปิดเทอมเดี๋ยวจะลองหาสักคน ก่อนหน้านั้นอยู่แต่หอพัก ไม่ได้ไปไหน” หลินหยางเหลือบมองหลี่หรูแต่พบว่าที่ด้านหลังหรี่หรูกำลังมองตัวเองอยู่ด้วยแววตาเสน่หา
“ให้ฉันแนะนำให้ไหม” หลี่หรูถามติดตลก
“ถ้ามีคนดีๆก็แนะนำให้ฉันแล้วกัน” แน่นอนว่าหลินหยางต้องดีใจอยู่แล้วที่มีคนแนะนำแฟนให้ตัวเอง
“วันนี้นายนวดให้คนอื่นเค้าน่ะ แน่ใจนะว่าไม่ได้ขึ้นเตียงกับคนนั้น” หลี่หรูถามเสียงสูง
“ไม่ได้ขึ้นเตียงด้วยจริงๆ” หลินหยางพยักหน้าอย่างมั่นใจ
“ถ้าอย่างนั้น นายก็เป็นผู้ชายบริสุทธิ์อยู่สิ” หลี่หรูขยับเข้าไปใกล้หลินหยาง พูดจาหยอกเล่นกับเขา
“เอ่อ…” หลินหยางได้ยินจึงนิ่งงันไป ชะงักไปไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
“ตอนที่นายนวดให้คนอื่นเขา มือก็วางที่หน้าอกของคนที่นายนวดหรือ” หลี่หรูถามออกมาทันที
“ใช่แล้ว” หลินหยางตอบ
“ถ้าอย่างนั้นตอนที่นายนวดให้คนนั้น เธอมีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรไหม” หลี่หรูขยับเข้ามาใกล้แล้วถามซุบซิบ
“แค่กๆ นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่นนะ จะว่าไปรูปร่างของคนมันก็ปกติทั่วไปไม่ใช่หรือไง” หลินหยางมองค้อนให้หลี่หรูแล้วพูด
เธอมองชั่งใจพิจารณาหลินหยางด้วยสักครู่ หลี่หรูท่าทางเหมือนตัดสินใจจะแกล้งลองใจหนุ่มบริสุทธิ์ “แล้วอย่างนั้นนายล่ะมีอาการยังไง”
“พูดมากจริง ถ้าอย่างนั้นเธอก็ลองถอดผ้าเช็ดตัวเธอออกดูสิ”
