ตอนที่ 42 ไม่ใช่เรื่องที่ล่าช้า
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็ทำอาหารง่ายๆกิน นำเอาปากกา น้ำหมึก และกระดานไม้อันใหญ่ที่เมื่อก่อนใช้ฝึกเขียนออกมา เอาพู่กันจุ่มน้ำหมึกแล้วขีดเขียนเส้นอย่างมีพลังแม้แต่มังกรเห็นก็ตื่นตะลึง
หลังจากที่ได้เขียนตัวอักษรที่งดงามดั่งมีชีวิตชีวาจำนวนหนึ่ง หลินหยางพยักหน้าด้วยความพอใจ ตามศักยภาพที่นับวันยิ่งเพิ่มขึ้น ตนเองเขียนตัวหนังสือนับวันก็ยิ่งมีพลัง
หลังจากหลินหยางเสร็จจากการฝึกคัดตัวอักษร เวลาก็ล่วงเลยไปสิบโมงกว่าแล้ว หลินหยางจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วปิดประตูเดินออกไปข้างนอก
เดินไปทางแม่น้ำซี บริเวณตรงนั้นพวกหู่จือยังคงกำลังอาบน้ำกันอยู่ ระหว่างทางที่เดิน หลินหยางก็พบเห็นคนจำนวนมากกำลังหักข้าวโพดอยู่ แยกข้าวโพดลงมา ดูเหมือนจะเป็นสัญญาณของการเฉลิมฉลองของการเก็บเกี่ยวที่ดี
แต่ว่าคนที่ทำงานในที่นาส่วนมากจะเป็นคนแก่และเด็กผู้หญิง พวกคนหนุ่มก็ไปทำงาน
มาถึงแม่น้ำซีแล้ว มองไปที่น้ำแม่น้ำที่ใสสะอาด คาดไม่ถึงว่าไม่มีคนกำลังอาบน้ำเลย หลินหยางก็ยืนปวดหัวอยู่พักนึง
โถ่เอ๊ย คงจะไม่ไปแยกข้าวโพดกันหมดนะ หลินหยางด่าออกมาแล้วเดินไปทางบ้านของหู่จือทันที เขาไม่เชื่อหรอกว่าจะหาไม่เจอ
เมื่อหลินหยางถึงบ้านหู่จือ ผู้ที่หูดีอย่างหลินหยางก็ได้ยินเสียงที่ดังต่อเนื่องออกมาจากข้างใน
เมื่อเปิดประตูบ้านของหู่จือไปยังลานบ้าน ทิศเหนือของลานบ้านถึงจะเป็นห้องที่พัก
“แม้แต่ประตูลานบ้านก็ไม่ปิด เขาไม่กลัวคนเข้ามาหรอ?” ขณะที่หลินหยางบ่นอยู่ในใจแล้วกำลังจะเดินออกไปนั้น บังเอิญไปเห็นหญิงสาวคนนึงกำลังนอนอยู่ในบริเวณซอกหน้าต่าง เขาเลยแอบมองเข้าไปด้านใน
จังหวะก้าวของหลินหยางเบามาก หญิงสาวคนนั้นไม่แม้แต่จะได้ยิน สำหรับหญิงสาวคนนี้แล้วหลินหยางก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าอะไรเพราะเธอคือพี่สาวของหู่จือ เหมือนจะชื่อลั่วหยิ่ง ปีนี้อายุ 19 แล้ว
ตอนแรกคิดว่าจะเดินออกมาเลยแต่แล้วก็ละทิ้งความคิดนั้น เขาเข้ามาข้างๆลั่วหยิ่งอย่างเงียบๆ ตีไปที่หลังของลั่วหยิ่ง
จู่จู่ก็รู้สึกเหมือนมีคนมาตีข้างหลังของตนเอง ลั่วหยิ่งตกใจมากเลยร้องออกมาแต่ก็โดนฝ่ามืออันใหญ่ปิดมากเธอไว้
ชวู่ชวู่—– หลินหยางเอานิ้วชี้วางไว้ที่ปากข้างหน้า ส่งสัญญาณว่าให้เงียบๆอย่าเสียงดัง
แม้ว่าหลินหยางจะเรียนอยู่ที่เมืองเจียงหลิงหลายปีแต่ก็มักจะอาทิตย์นึงถึงจะกลับบ้านครั้งนึง และลั่วหยิ่งก็ขึ้นมัธยมปลาย สองคนเลยไม่ค่อยได้เจอกัน
ตอนนี้หลินหยางก็เห็นรูปร่างหน้าของลั่วหยิ่งอย่างชัดเจนขึ้น
ลั่วหยิ่งหน้าตาสวยงาม รูปร่างประมาณ165 เซนติเมตร หน้ากลมๆ ตาสองข้างกลมโต ดูแล้วอ่อนหวานมาก ตอนนี้ดวงตาที่กลมโตของเธอหน้าแดงเล็กน้อยมองไปที่หลินหยาง เหมือนกับไม่เข้าใจว่าพ่อหนุ่มคนนี้เข้ามาได้อย่างไร
มองไปที่หญิงสาวที่ลมหายใจถี่กระชั้น ราวกับกระต่ายน้อยที่ตื่นตระหนกตกใจมาก หลินหยางยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่รีบร้อนที่จะให้ความสนใจลั่วหยิ่ง และสายตามองไปที่รอยแตกของหน้าต่างไม้
เมื่อเห็นหลินหยางมองเข้าไปข้างใน ในใจลั่วหยิ่งไม่ได้กังวลอะไรเพียงแค่อยากดึงหลินหยางออกเท่านั้น แม้มือของเธอจะแตะโดนหลินหยางแล้วแต่ทว่าไม่ว่าจะใช้แรงดึงมือของหลินหยางออกขนาดไหนเขาก็ยังคงอยู่นิ่งเหมือนเดิม
เมื่อมองดูสถานการณ์อย่างทะลุปรุโปร่งในใจของหลินหยางก็รู้สึกประหลาดเป็นอย่างมาก
ลั่วหยิ่งอยู่ข้างในนี้ยังมองไม่เห็นพ่อกับแม่ของเธอแต่ก็คาดไม่ถึงคนข้างในคือพ่อของลั่วหยิ่งกับหลี่ซูเฟิน
สุดท้ายครั้งนี้หลินหยางก็รู้แล้วว่าหลี่ซูเฟินจริงๆแล่วมั่วแค่ไหน คืนมะวานมีอะไรกับหนิวเฮิงแล้ว ยังมีอะไรกับตนเองอีกชั่วโมงกว่า แม้ว่าจะผ่านไปแค่คืนเดียว ก็ยังจะมายั่วพ่อของลั่วหยิ่งที่บ้านอีก
มองหลี่ซูเฟินที่เอนกายอยู่บนเตียง สองขาเรียวสวยยกไปที่เอวของพ่อลั่วหยิ่ง ลั่วหย่งออกแรงอย่างขยันขันแข็งเพื่อหลี่ซูเฟิง
“ต้าหย่ง ทำไมอยู่ๆก็กลับมาหล่ะ?” หลี่ซูเฟินรีบถาม
“ฉันกลับมาเอากระสอบเพื่อเอาไปใส่ข้าวโพด หลังจากนั้นก็บังเอิญเจอเธอ เธอกลับมาทำอะไร?” ลั่วหย่งถาม
“จะทำอะไรหล่ะ ก็เหมือนคุณนั่นแหละ แต่พอเจอคุณคุณก็ลากฉันเข้ามาในบ้าน คุณไม่กลัวลูกชายกับลูกสาวกลับมาเห็นหรอ” หลี่ซูเฟินพูดด้วยเสียงออดอ้อนเอื่อยๆขณะอยู่บนเตียง
เสียงของทั้งสองแม้ว่าจะไม่ดังนัก แต่ก็เข้ามาที่หูของหลินหยางกับลั่วหยิ่งอย่างชัดเจน
หลินหยางมองไปที่ตาของลั่วหยิ่งอย่างครุ่นคิด แต่คล้ายกับรับรู้ถึงแววตาของหลินหยาง ลั่วหยิ่งจึงยืนหน้าแดงอยู่ข้างๆหลินหยาง งุนงงทำอะไรไม่ถูก
ทุกคนทำงานอยู่ที่ไร่ข้าวโพด จะกลับมาได้ยังไง? พวกเราทำแค่แปปเดียว ไม่ใช่เรื่องที่ล่าช้า ลั่วหย่งพูดแล้วทำต่อ ใช้แรงในการทำมากขึ้น
พวกเราเร็วๆหน่อย คุณเพิ่มแรงอีกหน่อย อย่าสงสารฉัน! หลี่ซูเฟินร้องออกมา ทั้งในห้องก็อบอวลไปด้วยอารมณ์รักอย่างทันใด
ในขณะที่หลินหยางกำลังเพลิดเพลินไปกับสถานการณ์สู้รบของข้างใน อยู่ๆก็เจ็บแขนเลยรีบมองลงไปดู กลับพบว่าลั่วหยิ่งกำลังหยิกแขนตนเองอยู่ เมื่อเห็นหลินหยางมองมาที่ตน เลยทำปากเป็นสัญลักษณ์ว่าไปได้แล้ว แล้วดึงหลินหยางให้ออกไปข้างนอก
แม้ว่าหลินหยางอยากที่จะอยู่ดูแต่ก็ถูกลั่วหยิ่งดึงตัวและก็รู้สึกไม่ดีที่อยู่ตรงนี้นานๆเลยตามลั่วหยิ่งออกไป
เมื่อปิดประตูใหญ่เรียบร้อยแล้ว ในขณะที่สองคนกำลังเดินนั้น บรรยากาศออกจะเก้อเขินนิดหน่อย
“ลั่วหยิ่ง เธอเรียนอยู่ชั้นอะไรแล้ว หลินหยางถามเพื่อทำลายบรรกาศอันสงบเงียบ”
“จบชั้นมัธยม6แล้ว ยังรอใบประกาศ ลั่วหยิ่งพูดด้วยเสียงเล็ก”
“โหว? เธอสอบเข้าที่ไหน? เมื่อหลินหยางได้ยินว่าอยากสอบเข้ามหาลัยเลยรีบถาม”
“ฉันสมัครไปที่มหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์อยู่ที่เมืองเจียงหลิงของเรานี่แหละ น่าจะผ่านนะ ได้ยินมาว่าตอนนี้เป็นหมอค่อนข้างจะเนื้อหอม ฉันเลยสมัคร” ลั่วหยิ่งพูดอย่างหน้าแดงด้วยเสียงเล็กๆ ทันทีที่นึกได้ มองไปที่หลินหยางแล้วถาม “นายก็เข้ามหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์ไม่ใช่หรอ”? มหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์ดีหรือไม่ดี
ก็ไม่เลว เธอสมัครแพทย์แผนจีนหรือแพทย์แผนปัจจุบัน? หลินหยางถาม
แพทย์แผนปัจจุบัน แพทย์แผนจีนจะมีประโยชน์อะไร ลั่วหยิ่งพูดอย่างไม่สนใจ
หลินหยางได้ยินก็ยักใหล่ ตอนนี้แพทย์แผนจีนคนให้ความสนใจน้อย และใครก้ไม่เชื่อมั่นในความมหัศจรรย์ของแพทย์แผนจีนเหมือนกับตนเอง
“ถ้าเธอสอบเข้าได้ พวกเราก็เรียนมหาลัยเดียวกันแล้ว” หลินหยางพูดพลางยิ้ม
“คงไม่ใช่มั้ง ถึงเวลานั้นค่อยดูกัน” คล้ายกับนึกถึงเรื่องอะไรขึ้นมาในใจ ความสนใจในการพูดถึงมหาวิทยาลัยของลั่วหยิ่งก็ลดลงมาทันที
“เออใช่ พ่อเธอไม่รู้หรอว่าเธออยู่บ้าน แล้วไม่กลัวเธอเห็นหรอ” หลินหยางถาม
เมื่อได้ยินหลินหยางพูด ใบหน้าอันสวยงามของลั่วหยิ่งก็มีแสงสีแดงกระทบเข้ามา เหมือนกับลูกแอปเปิ้ลที่สุกงอม ดูแล้วสวยงามกินใจ
“ฉันเพิ่งจะกลับบ้าน ก่อนหน้านี้อยู่ที่ไร่หักข้าวโพด อยากกลับบ้านไปดื่มน้ำซักหน่อย ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นแบบนั้น” ลั่วหยิ่งพูดด้วยเสียงเล็ก
เมื่อเห็นลั่วหยิ่งมีทีท่าที่เขินอายอย่างน่ารัก ใจหลินหยางก็เต้นแรงมาก ความอ่อนหวานกินใจของลั่วหยิ่งทำให้หลินหยางใจเต้นอย่างแท้จริง
สงบอารมณ์ซักพัก หลินหยางก็ถามขึ้นมาอีก “เธอเห็นพ่อเธอกับหลี่ซูเฟินกำลังทำอะไรกันรู้สึกตื่นเต้นมากใช่ไหม”
“นายทำให้คนอื่นอายจะตายอยู่แล้ว อย่าถามอีกเลย” ลั่วหยิ่งกระทืบเท้าเล็กน้อยแล้วพูด
เมื่อเห็นลั่วหยิ่งเขินอายจนจะร้องไห้ หลินหยางก็รู้ว่าเด็กสาวนั้นหน้าบาง เลยยิ้มแล้วพูดว่า “เธอยังไม่ได้ดื่มน้ำใช่มั้ย”?
“ยัง ในบ้านเป็นแบบนั้นฉันจะดื่มได้ยังไง” ลั่วหยิ่งพูดอย่างโมโห
ไป! มาที่บ้านฉัน หลินหยางยิ้มแล้วดึงมือของลั่วหยิ่งไปทางที่บ้านของตัวเอง
จู่จู่ก็โดนผู้ชายจับมือ ลั่วหยิ่งก็ใจสั่น อยากจะดึงออกแต่แรงของหลินหยางเยอะบวกกับก้นบึ้งของหัวใจตัวเองจริงๆก็ไม่ได้อยากปฏิเสธเท่าไหร่ เลยคล้อยตามหลินหยางไป โดนหลินหยางจับมือดึงไปที่บ้านของเขา
พอถึงในบ้าน หลินหยางเทน้ำให้ลั่วหยิ่งหนึ่งแก้ว เห็นหญิงสาวยกแก้วสองมือ อึกอึกอึก กินน้ำหมดแก้วภายในทีเดียว บริเวณหน้าอกนูนนูนของเธอก็ขึ้นขึ้นลงลง ดูน่าดึงดูดมาก
หลินหยาง นายไปที่บ้านฉันทำไม? เมื่อนึกอะไรออกมาได้ ลั่วหยิ่งก็โมโหขึ้นมานิดหน่อยแล้วมองไปที่หลินหยาง ถ้าไม่ใช่เขาจู่จู่ก็เข้ามาในบ้าน ก็คงไม่รู้สึกเก้อเขินขนาดนี้
“ฉันจะไปหาหู่จือน้องชายเธอ เขาอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่เห็นเขาอาบน้ำ ในบ้านก็ไม่มี คงไม่ใช่กำลังไปหักข้าวโพดอยู่หรอกนะ?หลินหยางถามอย่างยิ้มๆ”
“ใช่ เพียงแต่เขาไปทำตรงนั้นพักนึงก็ไม่มีแรงแล้ว คาดว่าน่าจะอยู่ที่ลำธารข้างไร่ข้าวโพดจับกุ้งอยู่” พอนึกถึงหู่จือลั่วหยิ่งก็ขำขึ้นมา
“งั้นพักแปปนึงแล้วฉันจะไปตามหาเขากับเธอ” หลินหยางพูดในขณะที่สายตาจับจ้องไปยังบริเวณหนึ่งอยู่
เมื่อเอาถ้วยวางบนโต๊ะและคิดจะพูดอะไรซักหน่อย แต่พอเงยหน้าหันมา กลับพบว่าแววตาของหลินหยางจับจ้องไปที่หน้าอกของเธอ ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็เขินอายขึ้นมาทันที แต่เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี
“บ้านนายมีห้องน้ำมั้ย? เหมือนจะอยากถ่ายเบาซักหน่อย” ลั่วหยิ่งถามด้วยเสียงเล็ก
ถ่ายหนักหรือถ่ายเบา?
ถ่ายเบา ลั่วหยิ่งพูดอย่างหน้าแดง
หลินหยางชี้ไปตรงช่องกำแพงด้านตะวันตกของลานบ้าน อันเล็กๆนั้น ปกติใช้น้ำสกปรก น้ำจะไหลผ่านตรงนี้ออกไปยังข้างนอกลานบ้าน
ถ่ายเบาก็อยู่ตรงนั้น
บ้านของหลินหยางไม่มีห้องส้วม ปกติถ่ายเบาหลินหยางก็จะยืนตรงช่องกำแพงนั้น ถ้าอยากถ่ายหนักจริงๆก็จะวิ่งไปที่ห้องส้วมที่ห่างไปร้อยเมตร
“มันจะได้ยังไง” ลั่วหยิ่งรีบปิดตา เหมือนกับปวดเข้าห้องน้ำจริงๆ
“ทำไมจะไม่ได้” หลินหยางหันตัวไปสอดกลอนประตูหน้าบ้านของตัวเองจากข้างใน จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “แบบนี้ก็ได้แล้วมั้ง ไม่มีคนเห็นเธอ ฉันจะช่วยเธอดู”
ลั่วหยิ่งทั้งโกรธและอายมองไปที่หลินหยางซักพัก “นายคงจะไม่ยืนอยู่ข้างๆใช่ไหม?” แต่ทว่าตอนนี้ตนเองร้อนใจมาก จากนั้นหลินหยางปิดประตูอีกครั้ง และมันลำบากมากที่จะต้องออกไปข้างนอก
เธออายกระวนกระวายจนกระทืบเท้าเล็กน้อยทันที พูดอย่างเสียงอ้อนๆว่า “ถ้างั้นนายห้ามแอบมองนะ”
“ได้ ฉันไม่แอบดู” หลินหยางพูดในใจเพิ่มอีกประโยคว่าฉันจะมองอย่างเต็มตาเลยและเงยหน้ามองท้องฟ้า
มองที่หลินหยางถึงแม้จะไม่ได้หันหน้าไปแต่ก็ไม่ได้มองที่ตนเอง ลั่วหยิ่งยิ่งอั้นไม่ได้จึงถอดกางเกงแล้วนั่งยองๆลงไป
และในเวลานี้ใบหน้าของหลินหยางก็เริ่มมองตรงไปข้างหน้า เมื่อเห็นสองขาอันสวยงามสองข้างนั้น เลือดกำเดาของหลินหยางก็เกือบจะพุ่งออกมา
ระหว่างช่องเรียวขาสองข้างอันสวยงามป่าทึบนั้นคลับคล้ายปรากฏและหายไปเลือนรางไม่ชัดเจน เหมือนแสงแวบผ่านไป
ซู่—–เสียงของน้ำถี่กระชั้นออกมา หลินหยางก็เต็มไปด้วยความสนใจในการดูลั่วหยิ่ง
ตอนนี้ลั่วหยิ่งหันหลังให้กับตนเอง แก้มก้นอันขาวนวลดั่งหิมะเปิดเผยสู่สายตาของตน รัศมีการกระดกขึ้นของแก้มก้นดูแล้วเซ็กซี่มากๆ
ในใจของหลินหยางก็อุทานขึ้นมา ลั่วหยิ่งเป็นคนที่สวยมากแต่เพราะว่าที่บ้านไม่ได้รวย ใส่เสื้อผ้าแต่งหน้าก็เลยไม่ได้สวยงาม กางเกงยีนที่ใส่ดูแล้วน่าจะเก่ามาก แม้ว่าจะดูสะอาดสะอ้านแต่ก็ดูออกว่ายากจน
ผูกเปียหางม้าง่ายๆ เสื้อแขนสั้นสีเบจ ดูแล้วเรียบง่าย ราวกับกระดาษสะอาดสีขาวแผ่นหนึ่งสวยงามและบริสุทธิ์
สุดท้ายก็ปลดปล่อยเรื่องคับขันออกไปสำเร็จ ลั่วหยิ่งค่อยๆหันมาดูหลินหยางว่ากำลังทำอะไรอยู่แต่กลับพบว่าข้างหลังมีสายตาที่ไม่แม้แต่จะกระพริบจ้องมองตนเองอยู่ แล้วทั้งใบหน้าก็กลายเป็นสีแดง
หลินหยางเหม่อลอยนิดหน่อยจู่จู่ก็เห็นลั่วหยิ่งหันมา รีบมองไปที่บนฟ้าอีกครั้ง พูดพึมพำออกมาว่า “เอ๋ เมื่อกี้ยังเห็นนกตัวนึงบินมาอยู่เลย ทำไมพอบินลงมาแล้วหายไปเลย”?
เมื่อได้ยินหลินหยางพูดดังนั้น ลั่วหยิ่งก็ยิ่งทั้งโกรธและขำ หลังจากที่สะบัดจนสะอาดแล้วก็สวมกางเกงขึ้นมา และลั่วหยิ่งที่พึ่งจะมองท้องฟ้าสายตาก็เปลี่ยนมามองตรงไปข้างหน้า
แม้ว่ามองไม่เห็นด้านหน้าแต่ด้านหลังก็ทำให้ตนรู้สึกลึกซึ้งเป็นอย่างมาก หลินหยางกลืนน้ำลายคำโต
