ตอนที่36ไม่คิดเงิน
ชุดเดรสแนบเนื้อเข้ารูปไปกับเรือนร่างที่ดูเซ็กซี่หลินหยางก็ชื่นชม“อาจารย์แบบนี้ดูสวยมากครับ”
“ปากหวานวันนี้ครูจับตรงนั้นให้เธอเธอต้องไปไม่พูดกับใครนะเรื่องของฉันก็ห้ามเอาไปเล่าต่อให้ใครฟัง”หลินหยางถูกหวงเฟิ่งเสียแจ้งเตือน
“วางใจได้ครับเมื่อก่อนที่ครูจับตรงนั้นของผมก็ไม่เคยได้มีใครรับรู้ผมเป็นคนชัดเจน”หลินหยางพูดออกไปเพียงเล็กน้อยแต่ก็สามารถมทำให้หวงเฟิ่งเสียไว้วางใจได้
“จริงด้วยครับอาจารย์ยื่นแขนมาเดี๋ยวผมวัดชีพจรให้”เพราะรู้ว่าหวงเฟิ่งเสียมีลูกยากและตนก็เป็นหมอจึงไม่อาจจะเมินเฉยได้
“ทำไมหรอ”หวงเฟิ่งเสียที่นั่งข้างๆหลินหยางถามอย่างฉงน
“ผมเรียนแพทย์แผนจีนมาแล้วบรรพบุรุษก็สืบทอดวิชามาเกี่ยวกับร่างกายของมนุษย์บางทีอาจจะเจอวิธีช่วยรักษาก็ได้”หลินหยางบอก
ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเชื่อคำพูดของหลินหยางเท่าไหร่แต่เรื่องการมีบุตรยากนั้นเป็นปัญหาในใจของหวงเฟิ่งเสียมาตลอดเมื่อพูดถึงการรักษาแม้จะเป็นความหวังอันน้อยนิดเธอก็ไม่อยากจะละเลย
ยื่นแขนออกมาตรงหน้าของหลินหยางนิ้วมือของหลินหยางก็วางทาบลงไปตรงข้อแขนที่มีเส้นชีพจรพิเคราะห์ลมปราณของร่างกายและตรวจดูภายในของร่างกาย
แพทย์แผนจีนมองว่าคนไข้นั้นเป็นเหมือนจักรวาลผู้ชายคือหยางผู้หญิงคือหยินถึงแม้ว่าสรีระจะเหมือนกันแต่ภายในนั้นต่าง
หลินหยางตรวจดูอย่างละเอียดสักครู่หนึ่งขมวดคิ้วเข้าหากันในร่างกายไม่ได้มีหยางมากเกินไปเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ปัญหาด้านหยินหยางแต่เป็นปัญหาที่ตัวของตัวเอง
ตรวจเช็คอีกรอบคิ้วที่ขมวดอยู่ของหลินหยางก็คลายออถึงแม้ว่าหวงเฟิ่ง้สรยจะเป็นเพศหญิงแต่ภายในร่างกายนั้นผลิตลมปราณหยินได้น้อยกว่ามาตรฐานของผู้หญิงทั่วไปมากภายในร่างกายไม่สมดุลลมปราณหยินไม่สมดุลหยินหยางในร่างกายไม่สามารถรวมตัวกันได้ทำให้มีบุตรยาก
คลายมืออกจากชีพจรหลินหยางก็ถอนหายใจ
“ไม่ได้ผลไม่ได้ผลโรคนี้ของฉันไม่ได้รักษากันง่ายๆหรอก”หวงเฟิ่งเสียเห็นหลินหยางถอนมือของเขาออกและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
หลินหยางไม่ได้สนใจคำพูดของหวงเฟิ่งเสียถามยิ้มๆไปว่า“อาจารย์มีอาการประจำเดือนมาไม่ปกติไหมครับ?อย่างเช่นปกติคนทั่วไปเขาจะมีรอบเดือนกันประมาณสามสิบวันแต่ของอาจารย์มีสี่สิบวันนานๆจะมาครั้ง”
เมื่อได้ยินหลินหยางพูดหวงเฟิ่งเสียก็ตาโตตะลึงพูดอย่างตกใจ“ถูกต้องเธอรู้ได้อย่างไร”
“ปกติแล้วก็จะเช็คได้ครับความผิดปกติของต่อมไร้ท่อการอุดตันของรังไข่ทำให้มีบุตรได้ยาก”หลินหยางพูด
“เธอรักษาได้ไหม”หวงเฟิ่งเสียเขย่าแขนหลินหยางถามด้วยความที่ไม่ได้ใส่ชุดชั้นในหน้าอกของเธอก็เขย่าไปมามันช่างดึงดูสายตา
“รักษาน่ะรักษาได้แต่มันไม่ง่ายนะ”หลินหยางยิ้ม
“รักษาให้หายก็โอเคแล้วเธอคิดค่ารักษาเท่าไหร่ถ้าถูกกว่าโรงพยาบาลละก็ฉันจ้างเธอ”หวงเฟิ่งเสียพูดอย่างรีบร้อน
“ครูเป็นครูของผมผมไม่กล้าคิดเงินหรอกครับแต่โอกาสการตั้งครรภ์ผมไม่สามารถรับว่าได้ว่ามากน้อยแค่ไหนแต่ก็มีโอกาสสูงมากที่จะรักษาให้หายแต่ครูต้องเตรียมใจนะครับ”หลินหยางอธิบาย
“เธอไม่เอาเงินครู?ว่าแต่ค่ายาละแพงไหม”หวงเฟิ่งเสียถามต่อด้วยความสงสัยจำได้ว่าแต่ละครั้งที่ไปฉีดยารักษาที่โรงพยาบาลค่ารักษาแต่ละครั้งหลักพันทั้งนั้น
“ค่ายารวมทั้งหมดไม่น่าจะเกินหนึ่งพันยาทั้งหมดเป็นยาสมุนไพร”
ชั่งใจอยู่สักครู่หวงเฟิ่งเสียก็พยักหน้า“ตกลงหวังพึ่งเธอแล้วหละแล้วเธอจะรักษาครูอย่างไร?”
“จะเริ่มทำการฝังเข็มครั้งแรกเพื่อปรับสมดลของเลือดลมหลังจากนั้นให้ครูไปซื้อยาที่ร้านยาสมุนไพรกินยาตามที่ผมแนะนำหลังจากนั้นห้าวันก็จะเรียบร้อย”หลินหยางครุ่นคิดแล้วพูดต่อว่า“ตอนผมฝังเข็มจำเป็นต้องให้ครูถอดเสื้อผ้าออกให้หมดเพื่อไม่ให้วางเข็มผิดจุด…..”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้หลินหยางก็อมองเห็นสีหน้าของหวงเฟิ่งเสีย
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยางหวงเฟิงเสียมองดูหลินหยางด้วยความโกรธ“ที่เธอตั้งใจจะหลอกแต๊ะอั๋งฉันหรอหรือว่ายังไง?”
“ผมไม่กล้าหรอกครับแต่ว่าเพื่อการฝังเข็มที่แม่นยำไม่ให้เกิดความเจ็บปวดและยังป้องกันอันตรายจากผลข้างเคียง”หลินหยางรีบอธิบาย
“จริงหรอ”หวงเฟิ่งเสียสีหน้าดูเย็นลง
“จริงๆครับ”หลินหยางตอบอย่างมั่นใจ“นี่ครับเงินห้าพันบาทถ้าถึงเวลานั้นครูยังท้องไม่ได้ถ้าไปตรวจดูแล้วปัญหาไม่ได้อยู่ที่สามีอาจารย์ค่ารักษาพยาบาลนี้ผมช่วยจ่ายครับ”
ที่ชนบทนี้เงินห้าพันบาทก็ไม่ได้ถือว่าเยอะมากแต่ก็ไม่นับว่าน้อย
ผู้หญิงเป็นเพสขี้สงสัยกลัวว่าจะจ่ายค่ายาไปฟรีๆตอนรับเงินมาก็พูดว่า“ถ้าเกิดว่าฉันท้องได้จริงๆฉันจะคืนเงินเธอหนึ่งหมื่นบาทห้าพันนั้นจะถือว่าเป็นค่าที่ปรึกษาของเธอ”
เมื่อเห็นว่าหวงเฟิ่งเสียรับเงินของตัวเองไปแล้วหลินหยางอดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกว่าได้ลงทุนไปแล้ว
แต่ว่าหลินหยางนั้นมีความมั่นใจในฝีมือการรักษาของตนอยู่แล้วไม่กลัวว่าเงินจำนวนนี้จะหายไปไหนจึงพูดออกไป“สามีของครูอีกสี่วันถึงจะกลับมาวันนี้เริ่มจ่ายยาให้ครูกินติดต่อกันห้าวันแล้วก็นอนกับสามีแล้วเจ็ดวันหลังจากนี้ให้ลองตรวจครรดูครับ”
“ตกลงหลินหยางถ้างั้นเราขึ้นไปชั้นสองทำการฝังเข็มกันเถอะชั้นล่างร้อนเกินไป”พูดจบหวงเฟิ่งเสียก็ปิดประตูใหญ่ของบ้านแล้วพาหลินหยางขึ้นไปชั้นสอง
เดินตามหลังของหวงเฟิ่งเสียเห็นสะโพกของเธอขยับเขยื่อนอยู่ตรงหลินหยางก็อดไม่ได้ที่จะแข็งตัวขึ้นมาอีกแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้ามีแค่กางเกงในตัวเดียว
มาถึงห้องนอนของหวงเฟิ่งเสียมีผ้าม่านบานใหญ่กั้นบานหน้าต่างไว้รอบๆห้องก็มีโต๊ะหนึ่งตัวมีทีวีและเครื่องเล่นดีวีดี
มองไปที่โต๊ะก็เห็นแผ่นซีดีวางอยู่หลินหยางก็แอบยิ้มขึ้นมาภาพยนต์พวกนี้มันช่างเก่ามากๆ
หวงเฟิ่งเสียหันตัวกลับมามองเห็นหลินหยางกำลังยื่นยิ้มจ้องของบนโต๊ะอยู่ก็รีบไปคว้าออกมาแล้วต่อว่า“ดูอะไรของคนอื่น”
“อิอิ”หลินหยางก็ไม่พูดอะไรมองไปที่เตียงขนาดใหญ่ที่จะกลิ้งไปมาทางไหนก็ได้แล้วบอกว่า“ถ้าครูพร้อมแล้วผมจะฝังเข็มให้ครับ”
“ถอดชุดออกให้หมดเลยใช่ไหม?”หวงเฟิ้งเสียถามเบาๆ
“ครับ”
หวงเฟิ่งเสียก็ไม่ลังเลถอดชุดเดรสที่ใส่อยู่ออกเรื่อนร่างที่ดูสมบูรณ์แบบก็ปรากฎต่อหน้าหลินหยาง
มองรูปร่างที่น่าภูมิใจของหวงเฟิ่งเสียหน้าอกที่ขาวนวลดุจหิมะเอวคอดเล็กสะโพกใหญ่ขาเรียวที่ไม่สามารถปิดซ่อนไว้ได้แล้วหลินหยางสายตาร้อนผ่าว
หลังจากนอนหงายลงไปบนเตียงหวงเฟิ่งเสียก็พูดเบาๆว่า“ฉันพร้อมแล้ว”
เสียงนั้นดังเข้าไปในโสตประสาทของหลินหยางและพร้อมกันนั้นเขาเองก็เตรียมเข็มไว้เรียบร้อยแล้ว
ถึงแม้ว่าตัวของเธอเองนั้นจะเคยผ่านมือของครูใหญ่มาแล้วก็ตามแต่ว่าต้องมาเปลื่อยเปล่าอยู่ต่อหน้าลูกศิษย์เก่าแบบนี้ใบหน้าของหวงเฟิ่งเสียก็เต็มไปด้วยอาการแดงจากความเขินอาย
“ผมจะเริ่มเลยนะครับครูในระหว่างนี้ไม่ว่าผมจะทำอะไรมันคือการรักษาทั้งนั้นนะครับครูห้ามขยับมั่วซั่ว”หลินหยางกำชับ
เมื่อได้ยินหวงเฟิ่งเสียก็กระพริบตาปริบๆแล้วพยักหน้าเบาๆแล้วก็แจ้งเตือนไปว่า“ในระหว่างการรักษาไม่อนุญาตให้คิดเลยเถิดไปไหนไกลนะ”
“วางใจได้ครับการฝังเข็มไม่สามารถทำมั่วได้”หวงเฟิ่งเสียสงบลงหลินหยางหยิบเข็มขึ้นมาสองเล่มไวเหมือนสายฟ้าผ่าปัลงไปที่บริเวณหัวใจ
รับรู้ได้ว่าเข็มฝันลงไปบนร่างกายหวงเฟิ่งเสียก็รู้สึกวิตกกังวลแต่ว่าก็ไม่มีความรู้สึกเจ็บใดๆเธอก็ค่อยปิดตาทั้งสองข้างลง
เมื่อเห็นว่าเข็มไม่ได้ปักลงไปมิดเธอก็รู้สึกโล่งใจเข็มโผล่ออกมาจากร่างกายบริเวณหัวใจประมาณ2ใน3
“เข็มเล่มนี้เพื่อไปปิดกั้นลมปราณภายในร่างกายเล่มนี้จะไม่มีผลข้างเคียงใดๆแล้วบริเวณที่จะฝังลงไปก็ไม่เจ็บด้วยวางใจได้ครับ”หลินหยางพูดแล้วก็หยิบเข็มออกมาใหม่อีกสี่เล่มปักลงไปที่บริเวณตับม้ามกระเพาะรอบกระเพาะ
เข็มสีเงินนั้นไม่ได้เจาะเข้าไปถึงด้านในอาจจะเพราะว่าเริ่มชินกับการถูกฝังเข็มหวงเฟิ่งเสียก็เป่าปากออกมาอย่างผ่อนคลาย
ทันใดนั้นร่างกายของหวงเฟิ่งเสียเริ่มสั่นเทามองเห็นแค่มือของหลินหยางจับหน้าอกของตนอยู่
ร่างกายของหลินหยางในขณะนี้ดูเหมือนว่ากำลังปลดปล่อยพลังเวทย์มนตร์เธอก็ไม่ความคิดที่จะขัดขืนแต่อย่างใด
เมื่อถูกลูกศิษย์จับหน้าอกหวงเฟิ่งเสียก็มีอาการเขินอายแก็มทั้งสองแดงเป็นลูกมะเขือดูแล้วน่าอาย
มือของหลินหยางจับถูกหน้าอกไปมาไม่กี่ครั้งขางของหวงเฟิ่งเสียทั้งสองเริ่มหนีบเข้าหากันขมวดคิ้วเล็กน้อยริมฝีปากเผยอออกดูเหมือนกำลังเพลิดเพลินและดูเหมือนจะกลั้นกายใจหวงเฟิ่งเสียเริ่มมีอาการมากขึ้นเรื่อยๆสายตาที่เหมือนมองไปยังหลินหยางเหมือนน้ำหยดในฟดูใบไม้ผลิหลินหยางนั้นช่างมีเสน่ห์
เมื่อกูดที่หน้าอกไว้ประมารห้านาทีก็มีเสียงครางหลุดออกมาจากอย่างยั่วยวนแกมแผ่นคลาย
“หลินหยางเธอเคยจับหน้าอกผู้หญิงมาแล้วกี่คนนวดเก่งอะไรแบบนี้?”หวงเฟิ่งเสียถาม
“สบายมั้ยครับ?”
“สบายมากๆเลยอื้มมมม”ลูกเชอรี่ทั้งสองถูกนิ้วมือของหลินหยางเหมือนทำให้เกิดกระแสไฟฟ้าไหลผ่านหวงเฟิ่งเสียร้องครางเสียงดังออกมา
“อันนี้ผมไม่ได้จะลวนลามครูนะครับผมแค่ช่วยนวดให้ลมปราณหยินของครูเดินสะดวกมากขึ้น”หลินหยางสารภาพออกไปมือของเขาเริ่มหยุดเคลื่อนไหวแล้วก็ไปจับที่เข็มขยับไปขยับมา
ตอนแรกหวงเฟิ่งเสียที่คิดว่าอาการทางอารมณ์จะสงบลงได้นั้นกลับรู้สึกว่ามีความร้อนวิ่งผ่านในตัวมากขึ้น
วูบๆวาบๆแล่รู้สึกสบายตัวในเวลาเดียวกันนั้นพื้นที่ซ่อนเร้นก็ของเหลวไหลออกมาความเร็วของการไหลดูจะปั่นป่วนมากขึ้น
เสียงที่ร้องครวญครางออกมาเมื่อโดนขยับเข็มเริ่มตื่นเต้นมากขึ้น
เสียงร้องสูงๆต่ำๆเหมือนกับถูกฤทธิ์ยาไปกระตุ้นอารมณ์ของหลินหยาง
หลินหยางผู้หายใจเข้าออกอย่างหนักต้องคอยคุมสติอารมณ์ของตัวเองให้ดำเนินการต่อไป
เมื่อเข็มสุดท้ายโดนหลินหยางขยับเสร็จร่างกายของหวงเฟิ่งเสียสั่นเทาและมือของเธอก็ไปจับกับน้องชายของหลินหยางอย่างไม่รู้ตัว
เมื่อดึงเข็มออกจนหมดแล้วหลินหยางนั่งลงที่ขอบเตียงถอนหายใจยาว
ในขณะที่เขาเองก็คิดจะมีอะไรกับหวงเฟิ่งเสียนั้นทันใดนั้นเองก็มีมือสอดผ่านร่างกายของเขามาจากด้านหลังเขาก็มลงมองก็เป็นมือของหวงเฟิ่งเสียที่กำลังกำน้องชายของเขาขึ้นลง
“หลินหยาง”หวงเฟิ่งเสียหน้าแดงๆเรียกเขา
“ว่าอย่างไรครับ?”หลินหยางถามกลับอย่างสงสัย
“เร็วๆรีบจับตรงนี้ของฉันหน่อยซิ”หวงเฟิ่งเสียจับมือของหลินหยางมมาลูกคลำที่หน้าอกของตนแรงขึ้นแรงขึ้น
หลินหยางขณะนี้เลือดสูบฉีดไปทั้งตัวไม่ต้องให้หวงเฟิ่งเสียจับมือทำมือของเขาก็ขยับไปเองแล้วไม่นานนักมืออีกข้างก็ค่อยๆแยกลูบคลำลงไปทางด้านล่าง
“หลินหยาง!”เสียงเรียกยาวหวงเฟิ่งสียดึงกางเกงในของหลินหยางลงแล้วใช้มือทั้งสองจับหลินหยางเพื่อจะดึงขึ้นมาบนตัวของเธอเอง
โอกาสดีๆแบบนี้หลินหยางไม่ยอมพลาดแน่แล้วขณะนั้นก็โดนหวงเฟิ่งเสียดึงลงไป
