ตอนที่50 ความดุร้าย
“เจ้าเด็กชั่ว ตอนนี้ทำไมทำตัวไม่สุภาพแบบนี้ แม้แต่ป้านายยังไม่เว้น ไม่รู้ว่าต่อไปจะมีผู้หญิงซักกี่คนที่นายจะทำให้เสียหายอีก” หลี่ยิงพูดด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
“จะทำให้คนอื่นเสียหายได้ยังไง ตอนนี้ไม่ใช่ทำให้เสียหายแค่ป้าคนเดียวหรอ?” หลินหยางพูดอย่างหัวเราะขำ มือหนึ่งจับตะเกียบอีกมือหนึ่งลูบไปที่ต้นขาของป้าหลี่
เมื่อถูกหลินหยางลูบไปที่ขา หลี่ยินก็สั่นไปทั้งตัว แล้วพูดต่อว่าออกมา “กินข้าวอยู่ยังจะทำตัวไม่ดีอีก”
“ฮิฮิ ป้าหลี่สวยขนาดนี้ รูปร่างก็ดี คนที่แข็งทื่อเหมือนตอไม้ก็ยังใจสั่น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหนุ่มสาวเลือดกำลังร้อนอย่างฉันเลย” หลินหยางพูดจาอย่างกะล่อนปลิ้นปล้อนออกมา
เมื่อได้ยินหลินหยางชมว่าสวย ในกลางใจของหลี่ยิงก็ชื่นฉ่ำ ทันทีที่นึกอะไรขึ้นได้หลี่ยิงจึงเอ่ยถามหลินหยางด้วยใบหน้าที่แดงว่า “เมื่อกี้นายพูดว่าทำให้ฉันเสียหายแค่คนเดียว นายพูดจริงไหม?”
หลินหยางพูดอย่างสีหน้าปกติ “จริงแท้แน่นอน ฉันอยากจะทำให้เสียหายหลายๆคน แต่ไม่มีใครยอมที่จะให้ฉันทำให้เสียหายเลย”
“นายพูดแบบนี้ เหมือนกับฉันยึดตัวนายมา” ป้าหลี่ยิ้มอย่างลำพองใจ
“ก็ใช่หล่ะสิ ป้าหลี่ ป้าพูดมาสิว่าป้าจะชดเชยให้ฉันยังไง ฉันเป็นแค่เด็กหนุ่มคนนึงยังไม่ได้แต่งงานมีภรรยา ถูกป้าครอบครองครั้งแรกไปแล้ว” หลินหยางยิ้มแล้วเอ่ยถาม
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยาง หลี่ยิงก็หน้าแดงแล้วเอ่ยปากต่อว่าอีกครั้ง “ยังเป็นครั้งแรกของนายหรอ ครั้งแรกของผู้ชายมีคุณค่ามาก คืนนี้ป้าจะปรนนิบัตินายให้อย่างดีเลย”
“แบบนี้ก็พอใช้ได้” เมื่อกลอุบายของหลินหยางสำเร็จ เขาจึงนั่งกินข้าวอย่างอิ่มอกอิ่มใจ
ไม่นานทั้งสองคนก็กินข้าวเสร็จ ป้าหลี่ทำการเก็บล้างถ้วยชาม และในตอนนี้ความรู้สึกที่ตนเองเก็บไว้ตลอดเวลาสุดท้ายก็ถึงเวลาที่จะได้ระบายอารมณ์อย่างเต็มที่
เมื่อป้าหลี่เก็บกวดเรียบร้อยแล้วก็กลับมานั่งที่ข้างๆหลินหยาง มองหน้าหลินหยางด้วยใบหน้าที่แดง ยื่นมือสองแขนไปกอดที่แขนของหลินหยาง หน้าอกที่ขาวนุ่มถูไปๆมาๆ แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “หลินหยาง เมื่อไหร่พวกเราจะเริ่ม?”
หลินหยางยื่นมือไปกอดที่ตัวของหลี่ยิงแล้วประดังจูบที่ริมฝีปากอันแดงนุ่มของหลี่ยิง จากนั้นค่อยๆต่ำลงไปใกล้ๆหูของเธอแล้วเอ่ยถามขึ้น “ป้าหลี่ห้องของป้าคือห้องทางตะวันออกหรือห้องทางตะวันตก?”
“ตะวันออก” หลี่ยิงพูดด้วยเสียงเบาๆ
“งั้นดีเลย คืนนี้พวกเราก็เข้าเรือนหอ” หลินหยางพูดด้วยเสียงเบา เจ้าบ่าวได้อุ้มหลี่ยิงขึ้น แล้วเดินไปที่ห้องทางตะวันออก
อา! หลี่ยิงที่ถูกหลินหยางอุ้มขึ้นนั้น ก็ตื่นตกใจ และเมื่อได้ยินหลินหยางพูด หัวใจก็เต้น ตุบ ตุบอย่างเร็ว
ในใจรู้สึกดีกับหลินหยางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ครั้งนี้ได้ยินหลินหยางพูดจะเข้าเรือนหอ คาดไม่ถึงว่าเวลานี้มีความรู้สึกที่ใจเต้นจนจะทะลุออกมาเหมือนกับกำลังเข้าเรือนหอแต่งงานครั้งแรกจริงๆ
นำเอาตัวหลี่ยิงวางไว้บนเตียงผืนใหญ่ของเธอ หลังจากเปิดพัดลมแล้ว หลินหยางก็นั่งลงบนขาของหลี่ยิง
มองหลี่ยิงแล้วยิ้มแบบร้ายร้าย เอื้อนเอ่ยถาม “ป้า ต่อไปพวกเราจะทำอะไรดี?”
“นายนี่มันร้ายจริงๆ นายอยากทำอะไรก็ทำ” หลี่ยิงต่อว่าด้วยใบหน้าที่แดง นำสองมือมาปิดที่ตาของตนเองซึ่งปรากฏให้เห็นถึงความเขินอายจนไม่มีอะไรสามารถเปรียบเทียบได้
มองไปที่หลี่ยิงที่มีลักษณะท่าทางเหมือนกับหญิงสาว ใจของหลินหยางก็สั่นไหวและบริเวณที่เก็บกดมานานก็เพิ่มความดุเดือดมากขึ้น
อดกลั้นความปรารถนาไว้ในจิตใจ มองไปที่หลี่ยิงถึงแม้ว่าในตาจะมีแรงปรารถนาแต่ในนั้นก็แฝงด้วยความเหนื่อยล้าอยู่บ้าง หลินหยางจึงพูดอย่างขำๆว่า “พวกเราอย่าพึ่งรีบทำเรื่องนั้นเลย ฉันนวดให้ป้าก่อนซักพัก ปลดปล่อยความเหนื่อยล้าของร่างกายซักนิด แบบนี้ไม่เพียงแต่จะมีแรงและพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาแขนและขาก็จะไม่เจ็บ”
ป้าหลี่รู้ว่าหลินหยางเรียนแพทย์และปู่ของเขาก็เป็นแพทย์ที่ชำนาญ คงจะให้ความรู้แก่เขาบ้างแน่นอน เมื่อได้ยินคำพูดที่อบอุ่นใจเช่นนี้ของหลินหยาง เบ้าตาของหลี่ยิงก็แดงขึ้น
ในขณะที่กำลังนวดอยู่ที่บนไหล่ของป้าหลี่อยู่สักพักก็เห็นป้าหลี่แสดงออกมาด้วยความเศร้า จึงรีบถามขึ้น “ป้าหลี่ ป้าเป็นอะไร? ไม่สบายหรอ?”
“ไม่ ไม่ใช่ไม่สบาย ป้าหลี่แค่ซาบซึ้ง เสี่ยวหยาง นายดีกับป้ามาก หลายปีมานี้ฉันใช้ชีวิตคนเดียว ไม่มีใครดีแบบนี้กับฉันมาก่อนก็มีนายนี่แหละที่มาทำดีกับฉัน” หลี่ยิงพูดด้วยความซาบซึ้งใจ
“ป้าหลี่ ป้าอย่าร้องไห้ ฉันดีกับป้า ป้าก็ต้องยิ้งให้เยอะเยอะ แล้วสิ่งที่ฉันทำดีกับป้าถึงจะมีคุณค่า ถ้าป้าร้องไห้ฉันก็ไม่มีแรงใจแล้ว” หลินหยางรีบพูดปลอบ
“ได้ ฉันไม่ร้องแล้ว” ป้าหลี่รีบเช็ดน้ำตา มองหลินหยางอย่างเขินอายแล้วพูดว่า “อย่ามาขำป้านะ?”
“ทำไมต้องขำป้าด้วย ป้าดูหน่อยว่าฉันนวดสบายมั้ย” หลินหยางใช้แรงนวดวนเข้าไปข้างในร่างกาย บทหลงเฟิงเจว๋เคลื่อนไหวข้างในร่างกาย เพียงชั่วพริบตาเดียวบนตัวของหลินหยางก็ปลดปล่อยลมปราณออกมา ทำให้ร่างกายของป้าหลี่สั่นเล็กน้อย
เมื่อนวดตามจุดบนตัวของหลี่ยิงซักพัก หลี่ยิงก็พูดอย่างแปลกประหลาดใจ “หลินหยาง ฝีมือนายไม่เลวเลยนะ ตอนแรกยังปวดไหล่แต่ตอนนี้รู้สึกสบายขึ้นมาก”
“วันนี้กล้ามเนื้อของป้าทำงานมาทั้งวัน ถ้าไม่รีบผ่อนคลายกล้ามเนื้อละก็ไม่เพียงแต่วันนี้จะปวด พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาก็จะยิ่งปวดมากขึ้น ตอนนี้ให้ฉันนวดป้าซักพักนะ ทำให้อัตราการไหลเวียนของเลือดในร่างกายเพิ่มมากขึ้น กระตุ้นเมตาบอลิซึม ให้ความรู้สึกของความตึงเครียดทั้งวันนั้นผ่อนคลาย แบบนี้ก็จะทำให้สบายมากขึ้น” หลินหยางยิ้มอธิบาย
“นายเก่งมากเลย ความชำนาญของปู่นาย นายเรียนรู้ท่านมาหมดแล้วสินะ” หลี่ยิงพูดชม
“ไม่ใช่เลย ปู่ของฉันเก่งกว่านี้ สามารถรักษาโรคหัวใจได้ในชั่วพริบตา ถ้าให้ฉันรักษา ฉันยังต้องค่อยๆรักษาถึงจะหาย ถ้าอยากทำให้ได้เท่าระดับปู่ ฉันยังต้องเพิ่มศักยภาพมากขึ้นถึงจะได้” เมื่อหลินหยางนึกถึงความชำนาญทางการแพทย์ของปู่ ในใจก็เลื่อมใสเป็นอย่างยิ่ง
อย่างไรก็ตามตนเองไม่สามารถไปถึงระดับสูงเช่นปู่ แต่เพียงแค่แรงภายในเพิ่มขึ้น ความชำนาญในการแพทย์ของครอบครัวตน ก็จะสามารถปรับให้เหมาะสมกับศักยภาพได้
อยากที่จะเพิ่มศักยภาพให้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ถ้าเช่นนั้นก็ต้องพลอดรักกับผู้หญิงอย่างต่อเนื่อง ในเวลานั้นหลินหยางก็มีความกลุ้มใจเป็นอย่างมาก ตนเองมีอะไรกับผู้หญิงมาก็เยอะแล้ว แต่ผลลัพธ์ก็ยังได้แค่นิดเดียว ต้องการที่จะเข้าไปถึงระดับกลาง ก็เป็นไปอย่างยากลำบาก ถ้าหากว่าอยากเข้าไปถึงบทหลงเฟิ่งเจว๋เป็นสองเท่า สามเท่า หรือมากกว่านั้น เช่นนั้นคงไม่ต้องใช้ผู้หญิงมหาศาลหรอ?
ภายใต้การนวดคลำของหลินหยาง หลี่ยิงผ่อนคลายขึ้นอย่างรวดเร็ว ที่สุดท้ายที่หลินหยางนวดให้กับหลี่ยิงแน่นอนว่าต้องเป็นสองอกสูงใหญ่
เนื่องจากบนฝ่ามือของหลินหยางได้มีการนำบทหลงเฟิ่งเจว๋มาใช้ในการนวดคลึงตรงบริเวณลูกเชอร์รี่ที่แสนอ่อนไหวต่อความรู้สึก หลี่ยิงก็เริ่มหายใจถี่กระชั้นหนักขึ้น ใบหน้าแดงอมชมพู มองไปที่หลินหยางอย่างสวยหยาดเยิ้มแล้วยื่นมือออกไปคลำที่ระหว่างสองขาของหลินหยาง กุมจับไว้ที่กลางมือ และเริ่มจัดการอย่างเบาๆ
ยิ่งในมือหลินหยางใช้บทหลงเฟิงเจว๋มากเท่าไหร่ความรู้สึกของหลี่ยิงก็ยิ่งดุเดือดขึ้น ภายใต้การลูบคลำของหลินหยางอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายก็อดกลั้นไว้ไม่ไหว เริ่มที่จะร้องครางออกมาเสียงดัง
เมื่อเห็นหลี่ยิงสั่นเทาไปทั้งตัว หลินหยางก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วก้มถามขึ้น “ป้าหลี่ รู้สึกอย่างไรบ้าง”
“บนตัวสบายมากเลย ความชำนาญในการรักษาของนายนั้นยอดเยี่ยมมาก ถ้าเป็นสมัยโบราณก็คือหมอเทวดาตัวจริงแน่นอน” ป้าหลี่พูดอย่างประหลาดใจ
หลินหยางไม่หยุดมือเคลื่อนไหวไปทางหน้าท้องน้อยของหลี่ยิงลงไป ทำให้ตัวป้าหลี่สั่นเครือขึ้นมาอีกครั้ง
หลินหยางก้มคว่ำหน้าไปบนตัวของป้าหลี่ เปิดปากดูดลูกเชอร์รี่อันเล็กกระจุ๋มกระจิ๋ม เมื่อป้าหลี่ถูกหลินหยางกระตุ้นอารมณ์อย่างต่อเนื่อง สุดท้ายก็อดกลั้นไว้ไม่ไหว ร่างกายเกร็งเหยียดตรง และสัมผัสถึงความความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมส่งผ่านออกมา
หลังจากที่ส่งเสียงครางยาวๆออกมา หลี่ยิงไม่หยุดที่จะส่ายสะโพกไปมาแล้วพูดด้วยเสียงกระเส่าว่า “หลินหยาง อย่าสงสารป้า ทำมาแรงๆ!”
คำพูดนี้เหมือนเปลวไฟที่จุดประกายกระสุนปืนใหญ่ เมื่อหลินหยางได้รับแรงสนับสนุน ก็ควบม้าอยู่บนตัวป้าหลี่อย่างดุเดือดและเบิกบานใจ
ในตอนนั้นทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงร้องอันดังก้องของหลี่ยิง
หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เสียงร้องที่มีความสุขของหลี่ยิงก็หยุดลง หายใจอย่างเหนื่อยหอบจ้องมองไปที่หลินหยางด้วยสายตาที่เยิ้มหยาดแสดงถึงความพอใจ
“หลินหยาง นายมันคือวัว” หลี่ยิงลูบคลำไปที่สองแก้มของหลินหยางแล้วพูดขึ้น
“ใช่แล้ว ฉันคือวัว ทำงานอย่างขยันขันแข็งบนตัวป้า” หลินหยางยิ้มร้าย มือวางไว้ที่บนหน้าอกอันนุ่มนิ่มของหลี่ยิงและคลึงอย่างต่อเนื่อง
“นายนี่ร้ายจริงๆเลย” หลินหยางยังคงอยู่บนตัวของตนเองและขาของตนก็ยกไว้ที่ตัวของหลินหยางแล้วกวัดแกว่งเอวด้วยความเร็วสูง ทำให้หลินหยางที่พึ่งปลดปล่อยไปนั้นเกิดความเร้าใจ
“ยังไม่สบายพอใช่มั้ย?” อยากให้ฉันพักซักสิบนาทีมั้ยแล้วค่อยทำศึกใหญ่กับป้าอีก หลินหยางมองไปที่หลี่ยิงแล้วกล้าพูดอวดเก่ง ขู่ให้กลัว
“โอย ฉันกลัวมาก นายสนุกสนานมาชั่วโมงกว่าแล้ว ยังจะสามารถเอาอีกครั้งหรอ” หลี่ยิงพูดด้วยความเหยียดหยาม
“ป้าไม่เชื่อใช่มั้ย รออีกซักพักฉันจะทำให้ป้าดู” หลินหยางพูดอย่างดุร้าย
“ฉันไม่เชื่อ นายก็จะอยู่ข้างในนี้อย่างเชื่อฟังซักพักหลังจากนั้นก็รอสวมเสื้อผ้าแล้วเดินจากไปหล่ะสิ” หลี่ยินพูดหยอกล้อแล้วเอนกายลงบนเตียง เมื่อสักครู่นี้หลินหยางได้ทำให้เธอเสร็จแล้วถึงเจ็ดครั้งทำให้สิ้นเปลืองแรงที่มีอยู่ในร่างกาย
“ฮาฮา ถ้าอย่างงั้นป้ารอดูนะ แต่ถ้าฉันกลับออกไปดึกแล้วคนอื่นสงสัยว่าเราสองคนมีอะไรกัน ฉันไม่ยุ่งด้วยนะ” หลินหยางพูดอย่างขำๆ
“มันจะมีอะไร ใครจะมาสงสัยพวกเรา เราสองคนอายุห่างกันมาก พูดก็พูดเถอะ นายยังคิดว่านายจะสามารถเก่งได้เหมือนครั้งแรกหรอจริงๆหรอ” หลี่ยิงพูดเบะปาก
มืออันใหญ่อยู่บนหน้าอกของหลี่ยิงคลึงเคล้าอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกที่อ่อนนุ่มได้กระตุ้นหลินหยางอยู่ตลอดเวลา ไม่นาน หลินหยางที่เดิมที่รู้สึกเหี่ยวเฉา ก็เริ่มกลับมามีความต้องการอีกครั้ง
เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมมากขึ้น ดวงตาของหลี่ยิงส่องประกายด้วยความประหลาดใจ “ทำไม เร็วแบบนี้ นายยังเอาอีกจริงๆ”
“แน่นอน ไม่อย่างนั้นป้าจะสงสัยในศักยภาพของฉัน” หลินหยางพูดอย่างยิ้มๆ
“นายอย่าพูดเลย ฉันยังไม่เชื่อหรอก ถ้าหากเธอสามารถทำได้อีกยี่สิบนาที คืนนี้ฉันจะอนุญาตให้นายนอนอยู่ที่เตียงของฉัน” หลี่ยิงพูดสาบานอย่างหนักแน่นจริงใจ
“ถ้างั้นป้าก็รอดูละกัน” หลินหยางยิ้มอย่างชั่วร้าย แล้วขยับร่างกายให้เร็วขึ้นอีก
ไม่นาน ทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงร้องของหลี่ยิงอีกครั้ง
ผ่านไปยี่สิบนาที หลี่ยิงที่ยังคงเบลออยู่ก็พูดขึ้นมาอย่างหอบเหนื่อยว่า “หลินหยาง นายปล่อยฉันเถอะนะ ฉันขอร้อง”
“ช้าไปแล้ว ลูกธนูอยู่บนเชือกแล้วมีเหตุผลอะไรที่จะไม่ยิง” หลินหยางยิ้มแล้วพูดขึ้น
“วันนี้ฉันสิบรอบแล้วนะ พรุ่งนี้นายยังจะให้ฉันตื่นนอนมั้ย” หลี่ยิงได้พูดขอร้องต่อ
“ไม่เป็นไร อย่างมากฉันจะช่วยรักษาป้าอีกครั้ง” หลินหยางไม่สนใจต่อคำขอร้องของหลี่ยิง แล้วเริ่มควบม้าด้วยตนเอง
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงอีกครั้ง ในตอนนี้ร่างกายของหลี่ยิงชาและไร้เรี่ยวแรวอย่างสมบูรณ์แบบ
หลังจากที่รอให้หลินหยางหยุดลง ปากก็พูดพึมออกมาว่า “หลินหยาง วันนี้ป้ารู้จริงๆแล้วว่าผู้หญิงที่มีความสุขมันเป็นยังไง”
หลินหยางมองไปที่หลี่ยิงแล้วพูด “ทีนี้เชื่อในศักยภาพของฉันแล้วใช่มั้ย”
“ฉันเชื่อนายแล้ว ลูกวัวของนายอันนี้ยังเป็นๆอยู่” หลี่ยิงพูดอย่างหนักแน่น
มองไปที่สองแก้มแดงของหลี่ยิง ท่าทางน่ารักกินใจ หลินหยางคลึงไปที่หน้าอกแล้วพูดว่า “ตอนนี้ก็สามทุ่มแล้ว ฉันควรจะกลับได้แล้ว ถ้าดึกกว่านี้ คนจะมองป้าไม่ดี”
“ เมื่อกี้พูดไปแล้วว่าถ้านายสามารถทำให้เหมือนครั้งแรกได้ ฉันจะให้นายอยู่ด้วยหนึ่งคืน” หลี่ยิงพูดด้วยเสียงเล็กอย่างหน้าแดง
“จะได้ยังไงกัน ถึงฉันจะอยากอยู่ แต่ถ้าหากทำให้คนอื่นเห็นจะทำยังไง ตัวฉันยังไงก็ได้แต่ตัวป้ายังต้องอยู่ที่หมู่บ้านวี่หลง” หลินหยางพูดโน้มน้าวอย่างมีเหตุผล
เมื่อได้ยินหลินหยางพูดคิดเพื่อตัวเองขนาดนี้ ในใจของหลี่ยิงก็ซาบซึ้ง มองไปที่หลินหยางแล้วพูดว่า “อย่างนั้นก็ได้ งั้นคืนนี้นายก็กลับเถอะ เมื่อไหร่ที่ต้องการก็มาหาป้าที่นี่ ถึงตอนนั้นก็โทรมาหาป้าก่อน ป้าจะเปิดประตูให้”
“ได้ ถ้าฉันมีเวลาว่างจะมาหาป้าที่นี่” หลินหยางพูดพลางยิ้ม
เมื่อช่วยหลินหยางใส่เสื้อผ้าเสร็จ หลี่ยิงยกตัวเองขึ้นอย่างยากลำบาก พอลุกเดินสองขาก็สั่นเทา
“ป้า ครั้งหน้ายังจะกล้าเอาสองรอบอีกมั้ย?” เมื่อมองเห็นหลี่ยิงเดินอย่างโครงเครงหลินหยางก็ยิ้มถาม
หลี่ยิงจ้องมองไปที่หลินหยางอย่างไม่พอใจแล้วพูดเสียงน่ารักขึ้นว่า “รอให้หักข้าวโพดเสร็จก่อน นายก็มาหาฉันที่นี่ ถ้านายมีความสามารถก็ทำให้ได้สามรอบนะ”
“ได้ ถ้าถึงเวลานั้นฉันจะมาหาป้า” หลินหยางยิ้มเบาๆแล้วเดินออกไปจากประตูบ้านของหลี่ยิง
