ตกใจกับสิ่งที่หลินหยางโผล่ออกมา หลิวชิงเบิกตากว้างมองทันที หัวใจเธอเต้นระรัวขณะมองสิ่งใหญ่โตนี้ ใหญ่ขนาดนี้เธอเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
คิดถึงตอนที่สิ่งนี้ยัดเข้าไป จะต้องเป็นความเพลิดเพลินที่แตกต่างแน่ๆ หลิวชิงกำลังคิด วิญญาณปีศาจก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร ปากเล็กก็ครอบครองมัน
ความรู้สึกอุ่นสบายไหลเข้ามาทันที หลินหยางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาว
มือเล็กยกขึ้นมาสัมผัสเล่นด้านบนไม่กี่ที หลิวชิงคายออกมาอย่างไม่เต็มใจ มองหลินหยางแล้วพูดขึ้น “ไม่คิดว่าเป็นของจริง เจ้าหนู ของนายนี่แข็งแกร่งจริงๆ ”
“อยากลองไหม?” หลินหยางถามข้างหูหลิวชิง
“ไปตายซะ พี่สาวเป็นคนจริงจังนะ” หลิวชิงพ่นออกไปด้วยใบหน้าที่แดง แล้วสวมเสื้อผ้าขึ้นมา
สิ่งของที่หลิวชิงต้องเอาไปด้วยไม่มากนัก แค่เก็บกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ กับกระเป๋าเป้หนึ่งใบ แล้วเก็บของให้เข้าที่
“เอาล่ะ พี่สาวไปแล้วนะ ที่นี่ก็เป็นของพวกเธอ” หลิวชิงยิ้ม โบกมือให้กับพวกหลินหยาง ออกไปเรียกรถไม่รู้ไปที่ไหน
“เราหาคนมาเก็บของที่นี่สักหน่อย เดี๋ยวไปซื้อเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้ามา” หลินหยางยิ้มพูด
บทบาทของเงินเยอะมากจริงๆ หลินหยางจ้างคนทำงานนอกเวลาห้าคนหนึ่งวันสองร้อยหยวน ทำงานแค่ครึ่งวัน เสื้อผ้าทั้งหมดที่ชั้นหนึ่งก็ถูกบรรจุไว้หนึ่งกอง ชั้นสองและชั้นสามก็ทำความสะอาดหมดจด
บริษัทเฟอร์นิเจอร์ก็ส่งเฟอร์นิเจอร์มาหลายชุด วางไว้ที่ห้องว่างอื่นๆ ชั้นสาม เครื่องใช้ไฟฟ้าไม่ขาดอะไร หลักๆ มีเครื่องปรับอากาศ คอมพิวเตอร์ โทรทัศน์และอื่นๆ
ทั้งสามคนยุ่งตลอดจนถึงสองทุ่ม สุดท้ายก็จัดเรียงทุกอย่างได้อย่างเหมาะสม
“คืนนี้พักผ่อนก่อนหนึ่งคืน พักอยู่ที่นี่เถอะ พรุ่งนี้ค่อยไปเมืองเครื่องใช้ไฟฟ้า ซื้อเครื่องซักแห้ง เครื่องซักผ้าและอื่นๆ” หลินหยางสั่งเรียบๆ
หลังทานอาหารเย็นแล้ว ทั้งสามก็ไปดูโทรทัศน์ที่ห้องรับแขกชั้นสาม
“หลินหยาง วันนี้นายกับพี่ชิงทำอะไรกันอยู่ในห้อง? ทำไมฉันเห็นเธอหน้าแดงออกมา เหมือนแอบกินกันเลย” ฉวยโอกาสตอนที่จ้าวจินฟ่งไปเข้าห้องน้ำ หวังเถียนเถียนก็แอบถามขึ้น
หลินหยางได้ยินก็กลอกตาพูดขึ้น “สุขภาพพี่ชิงไม่ดี ฉันช่วยเธอดูไม่ได้หรือไง เธอคิดไปไหนแล้วเนี่ย มันคือสีหน้าเธอกับแฟนเธอตอนทำเรื่องนั้นเสร็จเหรอ?”
ถึงจะปากแข็ง แต่หัวใจหลินหยางเต้นเร็วสองที ผู้หญิงปัจจุบันนี้สังเกตการณ์ละเอียดมาก ถึงตัวเองจะไม่ได้ทำอะไรหลิวชิงจริงๆ แต่ก็ใช้มือช่วยให้หลิวชิงเสร็จไม่ใช่เหรอ?
“ตาบ้า ใครไม่แสดงออกแบบนั้นบ้าง? นายกับพี่ชิงอยู่ในนั้นหนึ่งชั่วโมง นายคงไม่ทำนานขนาดนี้ปะ? ดูนายผอมขนาดนี้ สั่นก้นพี่ชิงไม่พอหรอก นายใช้ปากช่วยพี่ชิงใช่ไหม? ”
เห็นใบหน้าหวังเถียนเถียนเต็มไปด้วยการนินทา ใบหน้าหลินหยางก็เผยรอยย่น ปกติหัวหน้าห้องตัวเองดูเคร่งขรึม ไม่คิดว่าในใจจะเป็นคนที่พูดตรงไปตรงมาแบบนี้
“พอเลย ฉันกับพี่ชิงไม่มีอะไรกันจริงๆ อีกอย่างเธออย่ามาสงสัยความสามารถฉันนะ มีของดีอยู่ จะใช้ปากทำไม” หลินหยางอธิบายอย่างจริงจัง
“คิกๆ ฉันไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อก็ลอง” หลินหยางพูดอย่างเซ็งๆ วันนี้ไฟราคะที่หลิวชิงมอบให้ยังไม่ถูกระบายออกไป
“ตาบ้า ยังจะมาคิดเอาเปรียบฉันอีกนะ” จิ้มหน้าผากหลินหยางเบาๆ หนึ่งที หวังเถียนเถียนดูโทรทัศน์ต่อ จ้าวจินฟ่งก็เดินมาพอดี
หลังจากสามทุ่ม หลินหยางไปพักผ่อนในห้องนอนที่หันไปทางแดด วันนี้หลินหยางซื้อเตียงมาสามตัว ทุกห้องมีคอมพิวเตอร์ โทรทัศน์และเครื่องปรับอากาศ มีโต๊ะเก้าอี้ตู้เสื้อผ้าและอื่นๆ พร้อมใช้งาน
ควักโทรศัพท์ออกมา คิดสักพักแล้วโทรหาไป๋เซียนเฉ่า
“หลินหยาง คนไม่มีคุณธรรมอย่างนาย ยังรู้จักโทรหาพี่สาวนะ” โทรศัพท์ดังสามที ทางนั้นก็มีเสียงหวานของไป๋เซียนเฉ่าดังเข้ามา
“เพิ่งกลับมาไม่นานไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ฉันอยู่ในเมือง พรุ่งนี้บ่ายฉันจะเอาของไปให้ ถึงตอนนั้นฉันจะเอาครีมกระวานให้เธอ สำหรับครีมแผลลายฉันจะเอากลับบ้านไปผสมอีกครั้ง แล้วค่อยให้เธอช้าสุดภายในสามวัน”
“ได้ งั้นพรุ่งนี้บ่ายฉันรอนายที่บ้านน้า”
ทั้งสองพูดหยอกล้อกันสักพักหนึ่ง หลินหยางก็นอนลงบนเตียง ฝึกฝนกลยุทธ์มังกรและนกฟินิกซ์
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่สามคนทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็ตรงไปที่เมืองเครื่องใช้ไฟฟ้า
เมื่อวานนี้สามคนดูเครื่องซักผ้าไปหนึ่งรอบ หลังจากศึกษามาหนึ่งคืน ไม่นานก็ซื้อเครื่องซักแห้งสองครึ่งและเครื่องซักผ้าสามเครื่อง
ให้คนจัดเรียงเสร็จแล้ว หลินหยางก็ไปออกแบบโฆษณาที่บริษัทโฆษณา แขนและจุดประทัด แค่นี้ก็เปิด “ร้านซักรีดเซียงจี้” แล้ว
ตอนแรกหลินหยางอยากใช้ชื่อของจ้าวจินฟ่ง เปิดร้านซักรีดจินฟ่ง ผลลัพธ์คือจ้าวจินฟ่งให้ตายอย่างไรก็ไม่เห็นด้วย ในที่สุดก็ตั้งชื่อร้านว่าร้านซักรีดเซียงจี้
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว หลินหยางให้สองสาวศึกษาวิธีใช้อุปกรณ์ซักผ้า ตัวเองเอาครีมกระวานขวดใหญ่ไปที่บ้านไป๋เซียนเฉ่า
มาถึงประตูเขตคฤหาสน์ หลินหยางโทรหาไป๋เซียนเฉ่า ถึงแม้จะมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังคงไม่ยอมให้เข้าง่ายๆ คนที่สามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้ ส่วนมากจะเป็นคนใหญ่คนโตผู้มีอิทธิพล คนนอกเข้าไปง่ายๆ ไม่ได้
แน่นอนว่า ถ้าหลินหยางอยากเข้าไปจริงๆ ผู้รักษาความปลอดภัยเหล่านี้ขวางไว้ไม่อยู่หรอก แต่หลินหยางไม่ได้ทำเรื่องเลวร้าย ไม่จำเป็นต้องแอบเข้าไป
หลังจากมาถึงคฤหาสน์ของไป๋เซียนเฉ่า มองไปที่บ้านหรูหราสวยงามอีกครั้ง หลินหยางพิจารณาว่าจะซื้อที่นี่อยู่อาศัยดีไหม แต่พอคิดว่าตัวเองเพิ่งซื้อห้องชุดหน้าโรงเรียนไป ไม่จำเป็นต้องเปลืองเงิน
ไป๋เซียนเฉ่าต้อนรับหลินหยางอย่างอบอุ่นมาก เมื่อเห็นหลินหยางใช้ขวดโหลที่แตกใส่ยา ไป๋เซียนเฉ่าก็สีหน้ามืดมนทันที “ฉันว่านะหลินหยาง นายไม่ทะนุถนอมยาเลยสักนิด ยานี้ฉันขายสามแสนขวด นายใส่มันลงไปลวกๆ แบบนี้ ถ้าประสิทธิภาพของยามันหายไปจะทำยังไง?”
“ประสิทธิภาพของยาไม่หายไปง่ายๆ หรอก” เห็นไป๋เซียนเฉ่าที่ขุ่นเคือง หลินหยางก็อธิบายอย่างอ่อนแรง
“เฮ้อ ครั้งนี้ยกเว้นให้นะ” ไป๋เซียนเฉ่าพูดเสร็จก็ให้จางฟางไปเอาครีมกระวานขวดเล็กในห้องมา ใส่ลงไปทีละนิด
“ทั้งหมดสามสิบขวด ห้าหมื่นต่อขวด เป็นหนึ่งล้านห้าแสน ป้าฟาง โอนเงินให้หลินหยางหน่อยค่ะ” ไป๋เซียนเฉ่าเอ่ยสั่ง
“ไม่ใช่สามหมื่นต่อขวดเหรอ?” หลินหยางถามอย่างสงสัย
“ทำไม พี่สาวเพิ่มเงินให้ไม่ดีใจเหรอ?” ไป๋เซียนเฉ่าแกล้งพูดไม่พอใจ
“ไม่ใช่แบบนั้น เพิ่มเงินดีแล้ว” หลินหยางยิ้มออกมา ไม่มีใครรังเกียจที่ตัวเองได้เงินเยอะๆ หรอก
“อืม ต่อไปครีมกระวานห้าหมื่นต่อขวด ครีมแผลลายฉันให้นายแปดหมื่นต่อขวด ต่อไปอาจจะให้ราคาเพิ่ม แต่ในเมืองเจียงหลิง นายแค่จัดหายาให้ฉัน ถ้าต่อไปฉันไปพัฒนาที่เมืองอื่น นายก็จัดหายาให้ฉันที่เมืองนั้น” ไป๋เซียนเฉ่าจ้องหลินหยางด้วยดวงตาเจ้าชู้แพรวพราว
นักธุรกิจย่อมหวังผลกำไร เดิมทีครีมกระวานขวดละสามหมื่น แต่ไป๋เซียนเฉ่าให้หลินหยางห้าหมื่น ดูเหมือนจะเป็นพฤติกรรมที่โง่เขลา แต่เผยให้เห็นพรสวรรค์อันน่าทึ่งในการทำธุรกิจของไป๋เซียนเฉ่า
สินค้านี้ของหลินหยางมีชื่อเสียงมากในหมู่คนชนชั้นสูงที่เมืองเจียงหลิง ถ้าหลินหยางขายด้วยตัวเอง หรือหาคนอื่นมาเป็นตัวแทน คนอื่นอาจจะให้เขาขวดละแสนหรือแม้กระทั่งขวดละสองแสนต่อขวดเพื่อเงิน ตัวเองใช้วิธีไม้นวนและไม้แข็ง แต่ยิ่งทำให้หลินหยางขจัดความเป็นไปได้ที่จะหาตัวแทนอื่น
“ได้ ถึงตอนนั้นร่วมมือกันได้” หลินหยางพยักหน้าพูด
“จริงสิ ช่วงไม่กี่วันมานี้หลังฉันเจ็บนิดหน่อย นายช่วยฉันดูหน่อยได้ไหม?” ไป๋เซียนเฉ่าเข้าไปใกล้หลินหยาง มีกลิ่นหอมทำให้มึนเมา ดมกลิ่นอย่างละเอียดตั้งใจ มันคือกลิ่นหอมของครีมแผลลายจริงๆ ด้วย
ไป๋เซียนเฉ่าที่เร่งรีบให้หลินหยางจัดหาครีมแผลลายมาให้แบบนี้ เหตุผลใหญ่ๆ ก็คือเธอก็ใช้สิ่งนี้เหมือนกัน ตัวเองเหลือขวดหนึ่งให้ตัวเอง แต่ตอนนี้ใช้ไปหมดแล้ว ไป๋เซียนเฉ่าที่รู้ข้อดีของแผลลาย ไม่คิดที่จะทำลายสิ่งประดิษฐ์อันงดงามนี้อยู่แล้ว
“ได้ ฉันจะดูให้พี่” หลินหยางกำลังจะตรวจสอบ
“ไปห้องนอนฉันเถอะ” ไป๋เซียนเฉ่ากล่าว
หลินหยางพยักหน้า เดินตามไป๋เซียนเฉ่าไปที่ห้องนอนเธอ เหลือบมองก็เห็นจางฟางข้างๆ มองตัวเอง ราวกับพูดว่าห้ามเอาเปรียบคุณผู้หญิง
หลินหยางมองยอดสูงสุดของจางฟาง แล้วมองไปที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เถาหยวนระหว่างขา กะพริบตาให้กับจางฟาง
จางฟางที่พบแววตาหลินหยางตั้งนานแล้ว คิดว่าหลินหยางกำลังบอกว่า: ฉันไม่เอาเปรียบคุณผู้หญิง เดี๋ยวจะเอาเปรียบคุณ จ้องมองหลินหยางด้วยใบหน้าแดงก่ำก่อนจะหันตัวไป
แต่พูดตามตรง ไม่ได้พะเน้าพะนอกับหลินหยางมานานมากแล้ว ตัวเองรู้สึกด้านล่างว่างเปล่ามากจริงๆ สองสามวันนี้ตัวเองก็เคยทำกับผู้ชายมาสองสามคน แต่ไม่ได้มีความสุขเท่ากับตอนทำกับหลินหยางเลยสักนิด
“พี่นอนบนเตียง ฉันจะตรวจให้พี่หน่อย” หลินหยางยิ้มพูด
ไป๋เซียนเฉ่านอนลงบนเตียงอย่างเกียจคร้าน วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงสีขาว ก้อนหน้าอกขาวที่น่าตื่นตาตื่นใจยกสูงขึ้น เผยให้เห็นเอวเรียว ผู้ที่เหมือนราชินี ในขณะนี้เผยความหรูหราไม่มีสิ้นสุด
หลินหยางใช้มือจับชีพจรของไป๋เซียนเฉ่า แผ่ลมปราณออกนิดหน่อยยังแขนขาและกระดูกของไป๋เซียนเฉ่า
ไม่นานหลินหยางก็พบว่า ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ปกติดีมาก ในร่างกายเต็มไปด้วยพละกำลัง ต้องไม่มีอาการปวดหลังแน่ๆ
หลินหยางไม่ได้แฉเธอ อ้าปากยิ้มพูดขึ้น “นวด หนึ่งร้อยหยวนยี่สิบนาที เอาไหม?”
“นายนี่โลภเงินจริงๆ เงินเล็กน้อยแค่นี้คุ้มเหรอ? ” ไป๋เซียนเฉ่ายิ้มเยาะพูดขึ้น
“แน่นอน ฉันเป็นเกษตรกรมาจากชนบท รู้เหตุผลในการทำงานหนักอย่างลึกซึ้ง อย่าว่าแต่หนึ่งร้อย หนึ่งหยวนถ้าควรจะได้ก็ต้องได้” หลินหยางพูดอย่างจริงจัง
ไป๋เซียนเฉ่าขำคำพูดของหลินหยาง อ้าปากพูดขึ้น “ได้ พี่สาวให้ยังไม่พอเหรอ? หนึ่งร้อยหยวนยี่สิบนาที งั้นก็ทำก่อนหนึ่งชั่วโมง นายห้ามขี้เกียจนะ”
พูดจบไป๋เซียนเฉ่าก็หันตัวนอนลงบนเตียง หลินหยางมองบั้นท้ายกลมนั้นใต้กระโปรงสีขาว อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
หายใจเข้าลึกๆ สงบสติอารมณ์ หลินหยางวางมือไว้บนไหล่ไป๋เซียนเฉ่า แผ่ลมปราณออกมานิดหน่อย เริ่มนวดให้ไป๋เซียนเฉ่า
ร่างกายอ่อนนุ่มไร้กระดูก สัมผัสแล้วรู้สึกดีมาก
ภายใต้ร่างกายที่ดึงดูดใจเช่นนี้ หลินหยางนวดด้วยแล้วรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ นวดในจุดสำคัญอย่างเต็มที่ ให้ไป๋เซียนเฉ่าผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์
หลายนาทีต่อมา ขณะที่ไป๋เซียนเฉ่าเพลิดเพลินกับความสุข ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าหลินหยางหยุดมือ
“หยุดทำไม? แอบอู้ต้องหักเงินนะ” ไป๋เซียนเฉ่าหันศีรษะไปมองหลินหยาง ริมฝีปากเชอร์รี่เผยอเล็กน้อย เสียงระฆังสีเงินดังขึ้น
“หันข้างนวดให้พี่อยู่ตลอด สร้างลมปราณไม่ได้แล้ว ปวดเอว” หลินหยางแสร้งทำเป็นบิดเอวพูดขึ้น
เมื่อครู่ตอนที่หลินหยางนวดให้ตน ความรู้สึกผ่อนคลายนั้น ไป๋เซียนเฉ่าไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ไม่อยากให้หลินหยางเอามือออกเลย
ได้ยินคำพูดหลินหยางในขณะนี้ ดวงตาเปลี่ยนไป ใบหน้าสวยแดงนิดหน่อย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ไม่งั้นเธอก็ถอดรองเท้าแล้วขึ้นมาบนเตียงฉันสิ”
