บทที่ 180 ยืดอกสู้อย่างอาจหาญ
เจียงหัวถูฝ่ามือมองดูหลินชิงที่เป็นลม เลขาคนสวยคนนี้ช่างมีเสน่ห์น่าหลงใหลจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ตกอยู่ในมือของเขาแล้ว วันนี้จะต้องเล่นกับเธอให้หนำใจ
เปิดกล้องขึ้นมา เจียงหัวถ่ายรูปหลินชิงก่อน จากนั้นเขาก็อุ้มเธอไปที่โซฟาข้างๆ เจียงหัวคนบ้ากามคนนี้ เดินเพียงไม่กี่ก้าวก็หายใจหอบแล้ว แต่เขาแทบจะอดทนไม่ไหว ถอดกางเกงของตนเองก่อน แล้วก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของหลินชิง
ชุดสูทอย่างมืออาชีพที่ยอดเยี่ยมนี้ ถูกเจียงหัวฉีกออกจากกัน ในมือเจียงหัวกำผ้าไหมสีดำขายาวไว้แปบหนึ่ง กำลังจะถอดกางเกงในของหลินชิง ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน เสียงหน้าต่างแตกแยกออกจากกัน
ที่แท้วันนี้ หลังจากที่หลินหยางรู้ข่าวจากทีวีว่า บริษัทเครื่องสำอางเอซีซีตั้งใจจะซื้อเซียนเฉ่าเก๋อ หลินหยางก็เริ่มลงมือแล้ว ก่อนอื่นได้แอบกลับมาที่บริษัทอย่างเงียบๆ รออยู่อย่างใจเย็น แล้วเขาก็เห็นความเคลื่อนไหวของเจียงหัว
เห็นเขาเดินออกมาอย่างหน้าบาน หลินหยางก็นึกสงสัย ทันใดนั้น ไม่นานเขาก็เห็นหลินชิงก็เดินออกมา หลินหยางสะกดรอยตามหลินชิงมาถึงตึกกวางหัว
รู้มาจากผู้จัดการว่า เจียงหัวจองห้องสุดหรูชั้นบนสุดไว้ หลินหยางบุกเข้าไปทันที แต่ในไม่ช้าเขาก็พบว่ามีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ เพื่อไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น หลินหยางตรงมาที่จุดสูงสุด ปืนมาที่หน้าต่างอย่างกล้าหาญ หลินหยางห้อยตัวลงเหมือนกับแมงมุม มองลงไปจากด้านบนสุดของตึกกวางหัว แล้วก็เห็นหลินชิงนอนอยู่บนโซฟาในห้องหรู เจียงหัวกำลังจะลงไม้ลงมือ
พลังภายในบทหลงเฟิ่งเจว๋ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างสูงสุด ทุบทำลายกระจกนิรภัยด้วยหมัดเดียว แล้วก็โผล่เข้ามา
มองเห็นหลินหยางตกลงมาจากฟ้า เจียงหัวตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ
“คุณ…คุณตายไปแล้วไม่ใช่หรือ?” เจียงหัวแทบล้มหมุนไปทั้งตัว ที่เห็นผู้ชายคนนี้ตกลงมาจากฟ้าอย่างจัง
หลินหยางเข้ามาต่อยตรงหนังท้องอ้วนของเขาอย่างจัง เจียงหัวยังไม่ทันรู้สึกตัว ก็ล้มกองอยู่บนพื้น แล้วก็ร้องอย่างเจ็บปวด หลินหยางหันกลับมามองดูหลินชิง เปิดเปลือกตามองดู ยังดีที่เป็นแค่ยาสลบธรรมดา
“คุณก็คือเจียงหัว? ดีมาก ผมกำลังตามหาคุณพอดี คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมตายแล้ว?” หลินหยางกระชากตัวเจียงหัวขึ้นมาจากพื้น แล้วตะคอกถาม
ตอนนี้ท้องไส้ของเจียงหัวปั่นป่วนไปหมด ถูกหมัดของหลินหยางชกอย่างจัง ตอนนี้ยังถูกเขาหิ้วร่างกายไว้แบบนี้ แทบหายใจไม่ออก
หลินหยางหิ้วร่างของเขาไว้อย่างกับลูกไก่ในกำมือ หัวเราะเยาะพร้อมพูดขึ้นว่า “ประธานเจียง คุณอธิบายได้ดีอย่างมาก กับการยอมรับออกมาเองว่าเป็นอย่างไร เพียงเพราะเป็นคู่แข่งกับเซียนเฉ่าเก๋อ ถึงขั้นคิดที่จะเอาชีวิตผม?”
ใบหน้าเจียงหัวแดงจัด แต่ก็ยังไม่ยอมรับ พูดขึ้นอย่างอ้ำอึ้งว่า “คุณแน่จริงก็จัดการผมให้ตาย ไม่เช่นนั้นผมจะไม่ให้คุณได้มีชีวิตถึงวันพรุ่งนี้ ผมจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
หลินหยางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย้ย มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังกล้าทำเป็นไขสือ? มองไปที่กล้องSLRข้างๆ หลินหยางผิวปาก เมื่อตั้งค่าแล้ว ก็ลงมือถ่ายเจียงหัว ผลการถ่ายภาพดีมากเลยทีเดียว
“ยอมจ่ายเงินเพื่อทำสิ่งชั่วจริงๆ วันนี้จะให้คุณได้รับรู้ถึงการที่กรรมใดใครก่อกรรมนั้นตามสนอง มองดูสิ่งนั้นของคุณสิ เหมือนหนอนเลย สภาพอย่างคุณเนี๊ยหรือ ยังคิดจะเล่นกับผู้หญิง?” หลินหยางพูดพร้อมหัวเราะเยาะ
ในใจเจียงหัวเย็นเฉียบ เมื่อกำลังคิดที่จะเปิดปากเพื่อตะโกน ก็เพิ่งรู้ว่าตนเองไม่สามารถขยับได้แล้ว ที่แท้หลินหยางสะกดจุดเขาไว้แล้ว
“ไอ้อ้วน วันนี้ผมจะจะโพสท่าที่อนาถที่สุดของคุณออกมา” หลินหยางพูดขึ้นอย่างโหดเหี้ยม
หลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ในใจหลินหยางเก็บกดความโกรธไว้ ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอตัวการแล้ว จะต้องแก้แค้นให้สาสม เจียงหัวชายอ้วนคนนี้รู้สึกได้ถึงมีด ที่จ่อคออยู่อย่างเย็นเฉียบ ความเย็นของใบมีดเย็นไปถึงหน้าอก สะบัดหนึ่งที เสื้อผ้าถูกมีดกีดขาด สูทราคาแพงตัวนั้นกลายเป็นเศษผ้าทันที
หลินหยางใช้มีดได้คมเหมือนเข็ม หากใบมีดชิดเข้าไปข้างในอีกนิดเดียว เจียงหัวตัวอ้วนคนนี้จะต้องเป็นแผลไปทั้งตัวแน่
ตอนนี้เจียงหัวรู้แล้วว่าหลินหยางคิดจะทำอะไร เขาถูกถอดจนเปลือยแล้วโพสท่าอย่างอนาถ แล้วหลินหยางก็เอากล้องของเขาขึ้นมาถ่าย
“ไม่เลว ถึงแม้คุณจะอ้วนไปหน่อย แต่ก็ขึ้นกล้องอยู่ ไม่ต้องออกแรงเลย ท่าที่อนาถลามกของคุณนี้ ถ่ายออกมาได้ดีอย่างมาก ประธานเจียง ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ ผมจะเอารูปที่ล้างเสร็จแล้ว กับวิดีโอส่งไปให้หนึ่งชุดนะ” หลินหยางหัวเราะพูดขึ้น
เจียงหัวแทบอยากกลั้นหายใจตาย แต่กลับขยับไม่ได้
หลินหยางหันไปมองดูหลินชิง ตอนนี้เธอฟื้นขึ้นมาแล้ว เบิกตาโตมองดูหลินหยางเดินมา แล้วหน้าก็แดงขึ้นมาทันที
“เลขาหลิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลินหยางถามขึ้น
จะไม่เป็นไรได้ยังไง หลินชิงถูกวางยา เสื้อผ้าบนกาย ถูกถอดจนเหลือเพียงกางเกงในตัวเดียว ลูกบอลกลมๆสองลูกเผยอยู่ตรงหน้า หลินหยางมองดูอย่างไม่รู้ตัว หากไม่แก้ผ้าจะดูไม่ออกเลยว่าเป็นคัพD
“ประธานโจว คุณ…คุณช่วยฉันใส่เสื้อผ้าหน่อยได้ไหม? ฉันไม่มีแรง” หลินชิงพูดขึ้นอย่างเอียงอาย
หลินหยางเลียริมฝีปาก เก็บเสื้อผ้าของเธอขึ้นมา กำลังคิดจะช่วยเธอสวม เสื้อผ้าพวกนี้กลายเป็นเศษผ้าแต่แรกแล้ว ใส่ก็เหมือนไม่ใส่
“สวม…สวมยกทรงก่อน” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างอดทนไม่ไหว
หลินหยางอึ้งไป มองดูซ้ายขวาค่อยมองเห็นยกทรงสีแดงสดนั่น ยังเป็นแบบมีตะขอด้านหน้า อุ้มหลินชิงขึ้นมา แล้วเอาสองเต้าใส่ในยกทรง กลับคิดไม่ถึงว่าเนื้อนุ่มๆนี้ หลินหยางสัมผัสถูกแล้วใจลอย ลูบคลำอยู่ตั้งนานก็ติดตะขอไม่ได้
จนตอนนี้หลินชิงอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ร้องครางขึ้นมาหนึ่งที ที่แท้เจียงหัวชั่วคนนี้ผสมยาปลุกเซ็กซ์ในยาสลบให้เธอกิน หลินชิงมองดูหลินหยางอย่างกระสับกระส่าย ท่าทียินยอมให้ทำอะไรก็ได้ อย่างที่สุด
หลินหยางกลืนทำลายลงคอ ด้านล่างก็แข็งขึ้นมาทันที หากไม่ใช่เพราะหลินหยางบุกเข้ามาช่วยเธอ คนที่ทับร่างตนอยู่ตอนนี้ก็คือเจียงหัวอ้วนท้วมคนนั้นแล้ว
ใบหน้าที่หล่อเหลา ยังร่ำรวยเงินทอง หลินชิงจะไม่หวั่นไหวได้หรือ มือเท้าเพิ่งมีแรงขึ้นมาบ้าง จึงทำเป็นโอบกอดเอวของหลินหยางอย่างไม่ตั้งใจ
รู้สึกได้ถึงแรงหนึ่งโน้มตนไปข้างหน้า หลินหยางก็ล้มทับลงไปอย่างไม่ขัดขืน
“ประธานโจว….คุณ….เอากับฉันเถอะ” หลินชิงยื่นแขนโอบเขาไว้ แล้วพูดขึ้น
ในใจหลินหยางยินดีอย่างมาก ปากกลับพูดว่า “ที่นี่…สะดวกหรือ?”
“ให้คุณถึงขนาดนี้แล้ว คุณยังจะคิดอะไรอีก? คุณรังเกียจฉันหรือ?” หลินชิงพูดขึ้น
หลินหยางรีบส่ายหัว จับคางของเธอเงยขึ้นมาพูดว่า “จะรังเกียจได้ยังไง ผมแค่ไม่อยากเป็นคนฉวยโอกาส”
“ไม่เป็นการฉวยโอกาส คุณยืดอกสู้อย่างอาจหาญ หากเมื่อกี้คุณไม่ได้ช่วยฉันไว้ เมื่อฉันตื่นขึ้นมาจะต้องไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วแน่” หลินชิงกอดเขาไว้แน่นแล้วพูดขึ้น
หลินหยางจูบเธอเบาๆ แล้วกระซิบพูดข้างหูหลินชิงว่า “ผมไปเอาตัวไอ้อ้วนนี้ทิ้งก่อน คุณรอผมแปบหนึ่ง”
หลินชิงกัดริมฝีปาก พยักหน้าอย่างดีใจ
ในใจเจียงหัวขมขื่นแต่พูดไม่ออก กระทำกันต่อหน้าเขาอย่างเร่าร้อนขนาดนี้ หลอกล่อหญิงสาวคนนี้มาตกอยู่ในกำมือได้ กลับถูกไอ้คนนี้ได้ไปเสีย นี่ยังไม่นับ ที่ทำร้ายตนจนเป็นแบบนี้ ยังถ่ายภาพอนาถไว้อีกมากมาย
โยนเจียงหัวทิ้งไปยังมุมหนึ่งเหมือนทิ้งขยะ หลินหยางหันกลับมามอง หลินชิงกลับถอดทุกชิ้นบนร่างกายออกหมดแล้ว และกางเกงในสีแดงสดก็หล่นตกอยู่ตรงปลายเท้า
ภาพงดงามเช่นนี้ปรากฏอยู่ตรงหน้า หลินหยางยังอดทนได้ก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว กระโจนเข้าไปอย่างกับเสือดาว
หลินหยางกอดเธอไว้ พร้อมพูดว่า “ทำไมใจร้อนกว่าผมอีกหรือ?”
“ไหนก็ให้คุณเห็นจนหมดแล้ว ก็เลยให้ดูเสียให้พอใจ ตอนนี้ฉันสวยไหม?” หลินชิงถามขึ้นอย่างประหม่า
สวยแน่นอน หลินหยางใช้การกระทำยืนยันเสน่ห์ของของเธอ
เสื้อผ้าถูกถอดโยนออกมาทีละชิ้น ภายในห้องดังก้องไปด้วยเสียงหอบ เสียงถอนหายใจยาวเป็นการพิสูจน์ว่าทั้งสองคนได้ร่วมรักกันอย่างเข้าได้ดี จากนั้นก็เป็นโซฟาที่สั่นไหว แม้แต่พื้นก็สั่นเทาไปด้วย
เจียงหัวที่ถูกทิ้งอยู่ตรงมุมหนึ่งอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา ในใจด่าหลินหยางไปถึงสิบแปดชั่วโคตร
หลินหยางกำลังจะบุกเข้าไป ก็รู้สึกได้ถึงชั้นบอบบางหนึ่ง เขาจึงถามขึ้นอย่างทะนุถนอมว่า “เลขาหลิน คุณ…เป็นครั้งแรก”
“ยังจะเรียกเลขาหลิน ฉัน…เมื่อก่อนเคยมีแฟน แต่ตอนนั้นยังเด็ก ไม่รู้เรื่องพวกนี้ เสียทีคุณแล้ว” หลินชิงพูดขึ้นอย่างอ่อนช้อย
ในใจหลินหยางตื่นเต้นมาก การกระทำก็ค่อนข้างอ่อนโยน ทั้งสองคนเหมือนกำลังร่วมกันบรรเลงเพลง การบรรเลงเพลงค่อยๆเป็นจังหวะขึ้นเรื่อยๆ
มือทั้งคู่ของหลินหยางจับลูกกลมโตตรงหน้าอกไว้แน่น แล้วก็ใช้กำลังภายในบทหลงเฟิ่งเจว๋ ทั้งสองรู้สึกได้ถึงคลื่นความร้อนแปลกๆ อยู่เหนือพวกเขา
อุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้น นำพลังมาเพิ่มอย่างพิเศษ หลินชิงค่อยๆคุ้นเคยกับการกระทำของหลินหยาง ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยจางหายไปแล้วทั้งหมด
เดิมอยากที่จะลืมตามองดูการกระทำของหลินหยาง แต่ความรู้สึกของกระแสไฟฟ้าที่ไหลผ่านร่างกายของเธอทำให้เธอหลงเพลิดเพลินจนควบคุมตนเองไม่ได้ ทำได้เพียงหลับตาค่อยๆเพลิดเพลิน
พลังของบทหลงเฟิ่งเจว๋ค่อยๆสัมฤทธิผล หลินหยางรู้สึกได้ถึงตนเองเข้าใกล้ขีดสูงสุดอีกชั้นมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว ผู้หญิงเป็นแรงจูงใจที่ดีที่สุดในการต่อสู้ของเขาจริงๆ
“อื้อ…” ฝ่ามือหลินหยางที่เต็มไปด้วยบทหลงเฟิ่งเจว๋ กระตุ้นผู้หญิงได้อย่างดีเยี่ยม นี่เพียงแปบเดียว หลินชิงก็ครางออกมาอย่างทนไม่ไหวแล้ว
รู้สึกได้ถึงหน้าอกที่สูงขึ้นเรื่อยๆ เชอร์รี่ทั้งสองก็เริ่มแข็งตัวเช่นกัน ในใจหลินหยางพอใจอย่างมาก ป้วนเปี้ยนที่ด้านบนสุดต่อไป ทันใดนั้น ในที่สุดหลินชิงก็ทนไม่ไหว อยากที่จะร้องครางออกมาดังๆ
หลังจากร้องครางออกมาด้วยเสียงอันดังแล้ว ลมฝนหยุดลง หลินชิงซบหัวแนบลำคอหลินหยาง พูดพึมพำขึ้นว่า “ต่อไปฉันก็เป็นคนของคุณแล้ว”
เวลาแบบนี้ความคิดของผู้หญิงจะอ่อนโยนที่สุด หลินหยางหัวเราะพูดขึ้นว่า “วางใจเถอะ คุณหนีไม่พ้นแน่”
หลินชิงไม่ดัดจริตเลยสักนิด หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่เอง แต่เสื้อคลุมกลายเป็นเศษผ้าไปแล้ว หลินหยางจึงเอาเสื้อคลุมของตนคลุมให้เธอ
ตอนนี้ประตูถูกผลักเปิดเข้ามา ไป๋เซียนเฉ่าบุกเข้ามา
ในมือหลินหยางถือกล้องไว้ หันกลับไปมองเห็นใบหน้าที่งดงามของเธอ จึงเผยยิ้มให้กับเธอ ตอนที่ไป๋เซียนเฉ่าบุกเข้ามา ในหัวคิดถึงความเป็นไปได้ทุกอย่าง คิดไม่ถึงเพียงอย่างเดียวก็คือ หลินหยางยืนอยู่ตรงหน้าตนเองแบบนี้
ความรู้สึกนี้…ราวกับว่าจู่ๆของเล่นที่รักที่หายไปแล้วก็ปรากฏขึ้น ไป๋เซียนเฉ่าอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก
หลินหยางฉีกยิ้ม ชี้ไปที่เจียงหัวแล้วพูดขึ้นว่า “คุณมาสายแล้ว พลาดภาพที่สนุกที่สุดไป เดี๋ยวคุณค่อยเอามาชมอย่างช้าๆก็ได้”
ในสายตาไม่เห็นคนอ้วนด้านข้างเลย ไป๋เซียนเฉ่าจ้องมองเพียงหลินหยาง ความดีใจเมื่อกี้ถูกความทรมานแทนที่อย่างบอกไม่ถูก คนเลวคนนี้ทำเป็นแกล้งตาย
“คุณ…คุณหลอกฉัน” ไป๋เซียนเฉ่าอยากแสดงท่าทีโกรธเคือง แต่รอยยิ้มที่มุมปากกลับปิดไม่มิด
หลินหยางหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่แกล้งตาย จะจับปลาตัวโตนี้ได้ยังไง?”
