บทที่223 ทำจากน้ำ
เสียงของหลินหยางกับหนานกงหยูนดังก้องไปทั่ว ดังเข้ามาถึงภายในห้อง จ้าวจินฟ่งอยากจะใช้ผ้าห่มปิดหัวตัวเองไว้แน่น แต่ได้ยินเสียงถึงจุดสุดยอด เธอกลับลืมไปหมดแล้ว
พอได้ยินเสียงเปิดประตู จ้าวจินฟ่งก็รีบเข้าไปหลบในผ้าห่มทันที
หลินหยางกำลังอุ้มหนานกงหยูนที่บนตัวไม่มีเสื้อผ้าเลย ทั้งสองสู่รบกันเสร็จ หนานกงหยูนเหมือนไม่เคยชนะมาก่อนเลย ทั้งตัวเธอเมื่อยล้าและอ่อนแรงไปหมด แต่ความสุขในใจกลับยากที่จะอธิบายได้ หนานกงหยูนกอดคอเขาไว้: “ฉันเสร็จแล้ว นายยังมีคนที่ยังไม่ได้ดูแลนะ!”
“วางใจได้ จะดูแลให้ดีเลย!” หลินหยางแสยะยิ้ม
กล่อมหนานกงหยูนหลับได้แล้ว หลินหยางก็กลับไปที่หน้าประตูจ้าวจินฟ่งต่อ
เขาเคาะประตูเบาๆ จ้าวจินฟ่งกลับตะโกนออกมาว่า: “ไม่มีคน!”
หลินหยางดันประตูเข้าไปมอง จ้าวจินฟ่งจับปลายผ้าห่มไว้ ยื่นหัวออกมามองเขาเล็กน้อย
“เฮ้อ ไหนบอกไม่มีคนไง ทำไมถึงมีสาวงามอยู่ในนี้เนี้ย?” หลินหยางยิ้ม
จ้าวจินฟ่งกัดปากพูดว่า: “ฉันหลับแล้ว!”
หลินหยางถูมือ ขยับเข้าไป จับใบหน้าเธอไว้ จ้าวจินฟ่งไม่ใช่ผู้หญิงสวยที่มองแค่แวบเดียวก็จำได้ขึ้นใจ เธอเป็นผู้หญิงที่ยิ่งดูก็ยิ่งสวย หลินหยางเป็นของต้องห้ามของเขา เขารักษาเธอไว้อย่างดี แต่ก็ไม่มีความคิดที่จะทำอะไรเธอง่ายๆ
และคืนนี้ไม่เหมือนกัน เป็นเวลาที่เหมาะสมแล้ว ความรักของทั้งสองถึงที่แล้ว หลินหยางมองเธออย่างหลงใหล
จ้าวจินฟ่งตื่นเต้นกับสายตาเร่าร้อนที่จับจ้องมา นานมากกว่าจะถามว่า: “แล้วพวกเธอล่ะ?”
“หลับหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแค่เราสอง ฉันมาดูแลเธอนอนน่ะ!” หลินหยางพูด
มีแต่พวกเขาสองคนแล้ว ความหวาดระแวงก็ได้ลดลง จ้าวจินฟ่งมองเขาอย่างเขินอาย ในใจกลับถูกไฟร้อนแผดเผาไปหมดแล้ว มือของหลินหยางลูบไล้ไปที่คอเนียนขาวของเธอและลูบลงไปเรื่อยๆ ลูบเบาๆ ชุดนอนสายเดี่ยวถูกดึงลงมาเกือบครึ่ง เผยให้เห็นถึงกระดูกไหปลาร้าที่สวยงาม
จ้าวจินฟ่งหายใจถี่ เธอรู้ว่าคืนนี้เป็นคืนที่เธอรอมานาน เธอจะได้อยู่กับผู้ชายที่ตัวเองรักเสียที
มือของหลินหยางหยาบเล็กน้อย ลูบไล้ไหปลาร้าเธออยู่อย่างนั้น ทำเอาเธอขนลุกซู่ไปหมด
“คัน!” จ้าวจินฟ่งพูดเสียงเบา
“คันตรงไหนเหรอ?” หลินหยางถาม
ตอนแรกแค่คันตรงที่นิ้วมือลูบไล้ คำพูดเดียวของเขากลับทำให้หัวใจเธอคันไปหมด และด้านล่างกลับรู้สึกคันไปด้วย หมอนี่เป็นจอมมารจริงๆ สะกดจิตวิญญาณเธอไว้หมดเลย
มองดูท่าทีที่เขินอายของเธอ หลินหยางก็ขยับเข้าไปกระซิบข้างหู: “คันที่ข้างล่างหรือเปล่า?”
“ตาบ้า!” จ้าวจินฟ่งพูดโดยใบหน้าแดงระเรื่อ
มือของหลินหยางลูบไล้ลงไปด้านล่าง และถามว่า: “คันตรงนี้เหรอ? ฉันเกาให้ไหม!”
นิ้วมือลูบวนอยู่ตรงจุดกลางหน้าอกหลายรอบ ตอนแรกยังไม่คันแต่ตอนนี้กลับคันจนทนไม่ไหวแล้ว หน้าอกก็ตึงขึ้นมาไม่หยุด
“ไม่ใช่ตรงนี้!” จ้าวจินฟ่งพูด
หลินหยางพยักหน้าพูดว่า: “อ้อ เข้าใจแล้ว เปลี่ยนที่แล้วกัน!”
“ไม่เอา ฉันไม่คันแล้วล่ะ!” จ้าวจินฟ่งขอร้องขึ้นมา
ถึงตอนนี้แล้ว หลินหยางจะปล่อยเธอไปได้ยังไง ชุดนอนสายเดี่ยวถูกถอดออกมาเรียบร้อยแล้ว จ้าวจินฟ่งเหมือนไข่ที่ถูกต้มจนสุกและเอาเปลือกออก ขาวเนียนกลิ่นหอม
หลินหยางหัวเราะพูดว่า: “เด็กที่พูดโกหกเป็นเด็กไม่ดีนะ ต้องถูกลงโทษนะ!”
เขากอดเธอไว้ มือใหญ่ของเขาลูบไล้ลงไปด้านล่างเรื่อยๆ มาถึงโพลงด้านล่าง ที่นี่เปียกแล้วจริงด้วย
“ไม่นะ……หยุดเถอะ!” จ้าวจินฟ่งพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“จุหยุดดี หรือไม่หยุดดีล่ะ?” หลินหยางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
จ้าวจินฟ่งเห็นว่าตัวเองยิ่งพูดก็ยิ่งไม่รู้เรื่อง ก็จึงเงียบไม่พูดดีกว่า กอดเขาไว้ปล่อยให้มือเขาเพ่นพ่านไปตามร่างกายของเธอ หลินหยางก็ไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปได้ พร้อมด้วยพลังมังกรและหงส์ ฝ่ามือใหญ่ร้อนผ่าวลูบไล้ไปทั่วร่างกายของจ้าวจินฟ่ง
จนกระทั่งจ้าวจินฟ่งทนไม่ไหวอีก มือเล็กจับไหล่ของเขาแน่น
“เป็นอะไรเหรอ ที่รัก?” หลินหยางถาม
ร่างกายของจ้าวจินฟ่งกระสับกระส่าย อยากให้เขาทำเดี๋ยวนี้ สายตาที่มองด้วยความหวัง มองก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่หลินหยางอยากให้เธอพูดออกมา ทำเอาจ้าวจินฟ่งเขินอายอย่างมาก
ในที่สุดจ้าวจินฟ่งก็อดไม่ไหวกับมือใหญ่ของหลินหยาง พูดครางออกไปว่า: “นายทำเลย!”
“ทำ? ทำอะไรเหรอ?” หลินหยางหยอกล้อเธอต่อ
จ้าวจินฟ่งมองค้อนเขาอย่างเขินอาย หลินหยางถึงกระซิบข้างหูเธอว่า: “รับทราบครับ ที่รัก ฉันจะทำแล้วนะ!”
ถอดกางเกงในตัวเองออก ปืนใหญ่เด้งออกมาจนน่าตกใจ จ้าวจินฟ่งตะลึง ของแบบนี้ถ้าอัดเข้าไปแล้วจะเป็นยังไงนะ
หลินหยางรู้ว่าเธอตื่นเต้น ไม่ได้ดันเข้าไปเลยทันที แต่จู่โจมไปที่หน้าอกของเธอต่อไป ลิ้นตวัดจุกไปอย่างรวดเร็ว จ้าวจินฟ่งไม่นึกถึงความกลัวอีกต่อไป
พอเลียเสร็จแล้ว คิดว่าถึงเวลาแล้วล่ะ หลินหยางถ่างขาสองข้างเธอออก กำลังจะดันเข้าไป จ้าวจินฟ่งก็ห้ามเขาไว้ หลินหยางสงสัย เธอหยิบเอาผ้าเช็ดตัวสีขาวจากใต้หมอนออกมาปูไว้ด้านล่าง
สาวคนนี้หัวโบราณจริงๆ หลินหยางดันเข้าไปทันทีไม่รีรอ ลื่นไหลเข้าไปข้างในได้อย่างง่ายดาย จ้าวจินฟ่งกอดหลินหยางไว้ด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา
“ฉันเป็นของนายแล้ว!” สายตาจ้าวจินฟ่งมองด้วยความเร่าร้อน
หลินหยางพยักหน้า ไม่อดทนและการรอคอยที่ยาวนานมันคุ้มค่าแล้วล่ะ การนัวเนียในตอนนี้ช่างเร้าใจเสียจริง
ทั้งสองไม่ได้ขยับเลย แต่แค่รับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกัน คำพูดทุกอย่างก็ไม่สำคัญแล้ว พอคุ้นเคยกับของใหญ่ที่อัดแน่นเข้ามาแล้ว จ้าวจินฟ่งก็ขยับร่างกาย มองเขาด้วยความเสน่หา
หลินหยางรับรู้ได้และเริ่มขยับช้าๆ พาจ้าวจินฟ่งขยับไปด้วยกัน เธอตอบรับอย่างอ่อนโยน ไม่ให้หลินหยางทำตามใจตัวเองมาก เขาทะนุถนอมหญิงสาวมาก
สงครามครั้งนี้นานมาก จ้าวจินฟ่งตัวกระตุกแล้ว หลินหยางก็ถึงหยุดลง
ตื่นขึ้นมาจากคลื่นมรสุม เธอถามอย่างแปลกใจว่า: “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมถึงหยุดล่ะ?”
“ยัยบื้อ เธอยังอยากให้ฉันทำเธอจนพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหวหรือไง?” หลินหยางพูดแล้วหัวเราะ
จ้าวจินฟ่งอบอุ่นหัวใจ กอดเขาไว้แน่นพูดว่า: “ตาบ้า ทำไมนายถึงดีแบบนี้กันนะ!”
พูดอะไรกัน ได้ก็ถือว่าได้รับการ์ดคนดีหลังจากเสร็จงานแล้วกัน ต่อมาจ้าวจินฟ่งอยากลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัว อยากจะดันตัวเองขึ้นมา แต่ร่างกายกลับอ่อนล้าไปหมด
หลินหยางช่วยดึงออกมา ผ้าเช็ดตัวสีขาวมีจุดสีแดงบนนั้น จ้าวจินฟ่งพูดว่า: “ทำไมน้อยแบบนี้นะ?”
“เธอยังอยากได้เท่าไหร่กัน? บื้อจริงๆเลย!” หลินหยางหมดคำจะพูด
จ้าวจินฟ่งถึงได้หัวเราะพูดว่า: “อันนี้ฉันจะรักษาให้ดี นี่เป็นหลักฐานโทษของนาย!”
“เก็บไว้ตลอดชีวิตล่ะ ฉันยังจะทำผิดไปตลอดชีวิต!” หลินหยางพูด
หัวใจจะละลายหมดแล้ว จ้าวจินฟ่งพูดอย่างตื่นเต้น: “ตาบ้า นายพูดแล้วห้ามกลับคำนะ!”
หลินหยางพยักหน้าและตอบไปอย่างไม่ลังเลว่า: “ไม่กลับคำหรอก เธอดูสิฉันอดทนเพื่อเธอเลยนะ!”
จ้าวจินฟ่งมองดูปืนใหญ่ที่ยังคงแข็งตึงอยู่ ถอนตัวออกจากสนามรบตอนที่ยังมีความสุข ทรมานจริงๆเลย แต่หลินหยางก็มีความอดทนจริงๆ
จ้าวจินฟ่งซึ้งใจ จับมันอย่างดีใจ และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ผู้ชายนี่แปลกจริงๆ มีของที่น่าเกลียดแบบนี้ออกมา น่ากลัวจริงๆ!”
“น่าเกลียดยังไงก็เป็นพี่น้องที่ดีที่สุด อันนี้คือที่มาของความสุขเลยนะ!” หลินหยางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
จ้าวจินฟ่งจับไว้เบาๆ เงยหน้าขึ้นพูดว่า: “ฉันช่วยนายดีกว่า!”
หลินหยางอึ้ง หญิงสาวถูเบาๆ ที่ทำให้หลินหยางหวั่นไหวมากที่สุดก็คือเธอใช้หน้าอกตัวเองห่อหุ้มตรงนั้นเรื่อยๆ
ท่าทางที่จริงจังของหญิงสาวทำเอาหลินหยางใจสั่นไม่ไหว ที่ตรงนั้นก็ลุกขึ้นมาทันที แม้จ้าวจินฟ่งจะทำไม่ค่อยเก่ง แต่หลินหยางก็ทนไม่ไหวกับการสัมผัสที่อ่อนโยน พุ่งออกมาทันที
พอทำความสะอาดเสร็จแล้ว ทั้งสองก็กอดกันกลมเกลียวนอนหลับไปด้วยกัน
เช้าวันที่สอง หลินหยางออกไปซื้อดอกกุหลาบด้านนอกมา ทำอาหารเช้าเสร็จ ถือดอกไม้และอาหารเช้าเข้าไปในห้องเธอทันที
จ้าวจินฟ่งตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ก็เห็นรอยยิ้มของหลินหยางก็ของตรงหน้า
น้ำตาแทบไหล จ้าวจินฟ่งกัดปากพูดว่า: “ตาบ้า ตอนเช้าแบบนี้ทำฉันร้องไห้แล้วเนี้ย!”
“เห้อ งั้นฉันรีบเอาของพวกนี้ออกแล้วกัน!” หลินหยางพูดหยอก
จ้าวจินฟ่งรีบแย่งดอกไม้มา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่ได้ ส่งมาแล้ว จะเอาไปไม่ได้นะ!”
หญิงสาวรีบโยนดอกไม้ออกไป กอดเขาเอาไว้แน่น อารมณ์ดีอย่างมาก ผู้หญิงคนไหนจะไม่ชอบตอนเช้าแบบนี้ กับอ้อมกอดคนที่รักได้ยังไง?
ไม่นานพวกผู้หญิงในห้องก็ต่างตื่นกันขึ้นมา แน่นอนหลินหยางก็ทำอาหารเช้าให้พวกเธอด้วย จ้าวจินฟ่งเก็บดอกกุหลาบไว้อย่างดี น่ารักจริงๆเลย!
อยู่แต่บ้านสองวัน หลินหยางก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เข้าโรงเรียนไปรายงานตัวนานแล้ว แม้ความรู้สาขาของเขาจะเกินเลยพวกอาจารย์กับเพื่อนๆคนอื่นแล้ว แต่ยังไงก็ต้องเข้าไปสักหน่อยจะดีกว่า
ถ่อมตัวโดยไม่ขับรถไป แต่เดินเข้าไปดีกว่า การปรากฏตัวของหลินหยางทำเอาทั้งโรงเรียนฮือฮากันใหญ่ ชื่อเสียงของเขาเป็นที่รู้จักกันหลังจากงานเทศกาลแพทย์แผนโบราณ กลายเป็นที่รู้จักกันในโรงเรียน
ในโรงเรียนแพทย์ เรียนอย่างหนักเจ็ดปีหรือยิ่งไปกว่านั้นมีถึงสิบปี จากนั้นยังต้องสะสมประสบการณ์ในการรักษาสิบกว่าปีหรือยี่สิบกว่า แบบนี้ถึงจะสามารถแตะถึงงานสัมมนาระดับสูงได้ แม้จะใช้เส้นสายเข้าไปในงานด้วย อยู่นั่นก็เป็นได้แค่คนดู อย่าว่าแต่พูดเลย โอกาสถามคำถามก็ยังไม่มีเลย หลินหยางได้ก้าวขึ้นสูงเพียงอายุยี่สิบต้นๆ แล้วยังได้เป็นกรรมการอีก ไม่กล้าคิดเลยจริงๆ
ตอนนี้หลินหยางทำได้แล้ว เพียงพอที่จะทำให้โรงเรียนแพทย์และพวกเพื่อนๆมองขึ้นมาได้ แต่เขาเป็นคนที่ถ่อมตัวและขี้เกียจ หลินหยางน้อยครั้งที่จะปรากฏตัวในโรงเรียน ผู้คนมากมายที่อยากเข้ามาสอบถามหรือคุยด้วยก็หาโอกาสไม่ได้เลย
นานๆทีหลินหยางจะปรากฏตัว พอเลิกเรียน เขาก็ถูกคนมากมายล้อมรอบ คำถามมากมายถาโถมเข้ามา
หลินหยางถ่อมตัวอย่างมาก ไม่พูดถึงความดีเด่นในงานเทศกาลแพทย์แผนจีนเลย แค่พูดไม่กี่คำ จากนั้นส่วนใหญ่ก็ตอบคำถามของสาขาไป
จนกระทั่งกริ๊งเข้าเรียนดังขึ้น ทุกคนถึงได้แยกย้าย ในตอนที่ล้อมตัวหลินหยางเป็นรูปทรงกลม
มีคนอิจฉา มีคนชื่นชม แน่นอนก็คงหลบพวกที่อิจฉาริษยาไม่ได้ พวกที่เรียนได้ปานกลางในสาขา พวกนั้นนับวันมองหลินหยางก็ยิ่งไม่พอใจ กำลังคิดหาโอกาสเอาเรื่องเขาอยู่
