บทที่ 220 สถานะที่เป็นปัญหา
หลังจากที่ตกอยู่ในความสงสัยอยู่สักพัก จากนั้นก็ได้ยินเสียงครวญครางอย่างบ้าคลั่งดังออกมาจากด้านใน เสี่ยวชัยหงพลันผลักประตูบานใหญ่เข้าไปเพื่อที่จะเข้าไปถามได้รู้เรื่องรู้ราวไปเลย
ทว่าเวลานั้นเองทั้งสองคนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงแน่น พลันดื่มด่ำกับรสชาติ จนเห็นว่าเสี่ยวชัยหงพุ่งตัวเข้ามาอย่างเร่งด่วน อานเสี่ยวซิงหน้าซีดเผือดทันที
“พวกคุณสองคนกำลังเล่นเกมหรือว่ากำลังลงโทษให้กันอยู่?” เสี่ยวชัยหงถามกลับ
ทั้งสองคนผงะไปชั่วครู่ เดิมทีอาการเก้อเขินประดักประเดิดพลันมลายหายไป จนเกือบจะหลุดขำออกมา
หลินหยางตอบอย่างเป็นทางการ “พวกเราสองคนกำลังเล่นเกมอยู่!”
“ไม่ใช่แล้ว คุณดูสิเธอเลือดออกแล้วเนี่ย!” เสี่ยวชัยหงถามอย่างซักไซ้
อานเสี่ยวซิงก้มหน้ามอง บนโต๊ะทดลองมีแต่คราบเลือดแดงสดจริงๆ หลินหยางได้แต่ทำหน้านิ่งแล้วตอบกลับ “เกมนี้เล่นครั้งแรกก็จะมีเลือดออก ฉะนั้นต้องรอให้โตก่อนถึงจะเล่นได้ ส่วนเด็กไม่ต้องมาถามแล้ว!”
ท่ามกลางความสับสน ถึงได้ทำให้คุณหนูจอมวุ่นวายมึนงงไป ทว่าเสี่ยวชัยหงเริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่ได้ ฉันก็อยากเล่น!”
“คุณอายุ 7 ขวบใช่ไหม? เด็ก 7 ขวบเล่นไม่ได้ ไม่งั้นเดี๋ยวเลือดออกเยอะ ก็ต้องเอาคุณไปส่งโรงพยาบาลอีกเหมือนเดิม!” หลินหยางพูดข่มขู่หลอกล่อ
ประโยคนี้ถือว่าได้ผลทันที เสี่ยวชัยหงถึงได้ยอมปล่อยวางความคิดนี้ไป
หลินหยางรีบใส่เสื้อผ้าทันทีพร้อมทั้งเอาคุณหนูเจ้ายศเจ้าอย่างคนนี้เอากลับไปเก็บที่ห้องทำงาน พร้อมทั้งย้ำนักย้ำหนาว่าถ้าเธอออกมาวุ่นวายไปทั่วอีกต่อไปเขาจะไม่รับผิดชอบอะไรเธออีกแล้ว!
ตอนกลับมานั้น อานเสี่ยวซิงก็ได้สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าแดงระเรื่อ วินาทีนี้หลินหยางพลันรู้สึกว่าจากมุมมองเธอว่าเป็นเด็กสาวที่น่ารักน่าชังคนหนึ่งแต่กลับกลายมาเป็นคุณป้าตัวน้อยที่โตเป็นผู้ใหญ่มาก
“ทำไมต้องมองฉันแบบนั้นด้วย มีตรงไหนผิดปกติไปงั้นเหรอ?” อานเสี่ยวซิงรีบโอบเขาแล้วถามเขาทันที
“เปล่า แค่รู้สึกว่าคุณสวยขึ้น!” หลินหยางยิ้มตอบ
อานเสี่ยวซิงลูบคลำใบหน้ารูปไข่ จากนั้นก็เอาศีรษะซุกเข้าไปแนบชิดกับแผ่นอกของเขา ความรู้สึกพึงพอใจอย่างเต็มเปี่ยมที่ไม่เคยมีมาก่อนหน้านี้มันปกคลุมรอบๆ ตนเอง ความต้องการของผู้หญิงนั้นไม่ได้เยอะมากมายอะไร ขอแค่มีผู้ชายเช่นนี้ที่โอบกอดตนเองเอาไว้ในอ้อมกอดแล้วรู้สึกว่าปลอดภัยไร้กังวล
หลังจากที่หลินหยางแบกรับภาระของทางบ้านไว้ทั้งหมดพร้อมทั้งอาศัยอยู่ในแล็บเซียนเฉ่าเก๋อมาหลายวันแล้วนั้น หลินหยางก็ได้รับโทรศัพท์ของไป๋เซียนเฉ่า การเดินทางท่องเที่ยวของสาวสวยหลายคนสิ้นสุดแล้ว และกลับมาแล้ว!
หลินหยางขับรถแลนด์โรเวอร์ที่ซ่อมเสร็จแล้วไปรับ พร้อมทั้งเอาเสี่ยวชัยหงไปสนามบินด้วย
สองวันนี้เสี่ยวชัยหงเชื่อฟังมาก ไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย จนกลายมาเป็นเงียบขรึมแทน นอกจากความทรงจำและไอคิวแล้วก็ยังจัดอยู่ในระดับเด็กน้อยเรื่องอื่นไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ตอนนี้หลินหยางเกือบจะคิดว่าเธอเป็นลูกของตนเองที่เลี้ยงมาอยู่แล้ว
“วันนี้จะไปไหน?” เสี่ยวชัยหงถาม
“ไปรับพี่สาวคนสวย…หลายคนเลยแหละ!” หลินหยางพูด
เสี่ยวชัยหง เริ่มถามกลับมาอีกครั้ง “พี่สาวคนที่มาโดนคุณเล่นเกมลงโทษแบบนั้นนะเหรอ?”
อีกนิดหลินหยางก็เกือบประคองทิศทางไม่อยู่จนใกล้จะชนกับรั้วกั้นอยู่แล้ว พลันพยายามสงบสติอารมณ์ของตนเองเอาไว้ พร้อมทั้งยิ้มตอบ “เรื่องนี้ไม่ใช่เด็กอย่างคุณจะเข้ามายุ่งด้วย!”
เมื่อถึงสนามบินแล้ว เครื่องบินดีเลย์ ทั้งสองคนกำลังคุยจนขี้เกียจจะคุยแล้วเพื่อรอเครื่องบินแลนดิ้งในเวลานั้นเองโทรทัศน์ในสนามบินก็ได้มีภาพข่าวที่แพร่ออกมาจนเรียกความสนใจของหลินหยางไป
ในภาพข่าวนั้นมีสกู๊ปข่าวเจ้าของรถที่ขับรถลัมโบกินี่มา แต่ถูกตำรวจจับกุมไว้ได้ เพราะว่ารถคันนี้เป็นรถผิดกฎหมาย ไอ้หมอนี่ตอนที่โดนสอบปากคำก็ร้องไห้ฟูมฟายพร้อมทั้งบอกว่าตนเองเอารถไปแลกกับคนอื่นมาขับ เด็กสาวอายุยังน้อยเอารถลัมโบกินี่มาแลกกับรถBMWเปิดประทุนที่เขาเพิ่งซื้อมาใหม่แล้วขับไปแทน
รถBMWเปิดประทุนชื่อนี้มันแล่นเข้าสมองของหลินหยาง จนตกใจทันที หรือว่าคือเสี่ยวชัยหง? เจ้าของรถในข่าวนั้นร้องไห้ฟูมฟายจนน่าสงสาร พร้อมทั้งสาบานกับตนเองว่าต่อไปจะไม่โลภมากในเรื่องโชคลาภที่หล่นมาจากฟ้าอีกแล้ว
รถลัมโบกินี่เป็นรถผิดกฎหมาย เป็นหัวขโมยรถ? หลินหยางสงสัยพร้อมทั้งจ้องมองเสี่ยวชัยหงที่นั่งอยู่ข้างๆ บนตัวหญิงสาวคนนี้มีความมึนงงอยู่มากมาย เวลาผ่านไปตนเองก็ไม่มีปัญญาที่จะเปิดเผยมันออก
ฉับพลันลำโพงก็มีประกาศดังว่าเที่ยวบินของไป๋เซียนเฉ่าได้แลนดิ้งเรียบร้อยแล้ว หลินหยางพาเสี่ยวชัยหงไปรับคนพร้อมที่ในหัวสมองมีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด
ท่ามกลางฝูงชน หลินหยางก็เห็นหญิงสาวที่สวยสดงดงามดั่งดอกไม้เดินรวมกลุ่มออกมาด้วย ไม่เหนือการคาดเดา ด้านข้างก็มีพวกแมลงวันอันแสนน่าเบื่อคอยเดินตามสามสาวพร้อมทั้งอยากจะช่วยเหลืออยู่ตลอด
หลินหยางโบกมือไปทางสามสาว สามสาวแทรกคนแล้ววิ่งมาทางนี้ทันที ส่วนแมลงวันแก่ๆ หลายคนที่ใส่สูทผูกเนกไทยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ รีบตามมาทันที
“คุณผู้หญิงทั้งหลาย ต้องการให้ฉันช่วยคุณถือกระเป๋าให้ไหม?”
“คนสวย อีกเดี๋ยวให้ฉันขับรถไปส่งพวกคุณกลับไปไหม?”
“ฉันได้จองห้องไว้ที่ภัตตาคารข่ายเย่า เรียนเชิญคนสวยหลายท่านไปชมพระจันทร์ด้วยกันไหม?”
พวกของไป๋เซียนเฉ่าไม่ได้สนใจพวกเขาเลยสักนิด ทว่าพวกแมลงแก่ๆ นั้นช่างดื้อดึงไม่ลดราวาศอกสักที จนเห็นว่าพวกเขาเห็นว่าทั้งสามสาวกำลังโอบกอดหลินหยางอยู่ แถมยังจูบกันอย่างดูดดื่ม ถึงได้ยอมถอยหลังไป ในใจยังมองหลินหยางอย่างดูถูกว่าไอ้หมอนี่มันคนเดียวแต่มีผู้หญิงตั้งสามคน แต่ไม่นานพวกเขาก็เห็นว่าด้านข้างกายหลินหยางมีผู้หญิงอยู่อีกคน พระเจ้าช่วย นี่ยังเป็นมนุษย์หรือเปล่า? ทำไมยังมีนางฟ้านางสวรรค์ที่สวยสดงดงามเคียงข้างกายอีกคนล่ะ!
ความดีใจของเหล่าหญิงสาวได้ลดลงเอง พลันก็เห็นเสี่ยวชัยหงอยู่ด้านข้าง พร้อมทั้งคิดว่าคนสวยคนนี้ไปเอาจากไหนกัน แล้วเป็นอะไรกับหลินหยาง
เมื่อเห็นสายตาไม่เป็นมิตรของสามสาวแล้ว เสี่ยวชัยหงไม่มีความหวาดกลัวใดๆ พร้อมทั้งกอดแขนของหลินหยางไว้แน่นแล้วพูดออกมา “นี่คือพี่สาวสามคนที่คุณบอกใช่ไหม?”
“ขอแนะนำตัวหน่อยนะ เด็กนี่ชื่อว่าเสี่ยวชัยหง สมองชนกระแทกมาเลยเสียหายมาก ไอคิวกับความทรงจำได้ถอยหลังกลับไปตอนอายุ 7 ขวบ” หลินหยางแนะนำอย่างละเอียด
“7ขวบเหรอ? ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้น คุณบอกฉันให้ชัดเจนเลย!” น้ำเสียงฉีเยนเอ๋อร์ดูไม่ใจดีตอนพูด
เสี่ยวชัยหง ทำหน้าบึ้งใส่ราวกับว่าตั้งตัวต่อต้านกับพี่สาวสวยหลายคนนี้ เพราะรู้สึกว่าพวกเธอไม่น่ารักสักนิด ช่างห่างไกลกับอานเสี่ยวซิงมาก!
หลินหยางได้แต่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นพูดอีกรอบ แน่นอนว่าไม่ได้พูดถึงเรื่องขย่มรถจนรถสั่น ไป๋เซียนเฉ่าพิจารณาเด็กสาวนางฟ้าคนนี้ พลางพูดอย่างสงสัย “เหมือนว่าฉัน… เคยเห็นที่ไหน!”
“อะไรนะ? คุณเคยเห็นเธอเหรอ?” หลินหยางรีบถามกลับทันที
ไปเซียนเฉ่าจ้องมองเสี่ยวชัยหงอย่างพินิจพิจารณา พลันพูดอย่างมั่นใจ “ไม่ผิดหรอก ใบหน้ารูปไข่ที่สวยขนาดนี้ฉันไม่มีทางลืมได้ น่าจะเมื่อหลายปีก่อน เธอโตแล้วนี่ แม้ว่ารูปร่างจะเปลี่ยนไป แต่ว่าโครงหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลย!”
คำพูดของไปเซียนเฉ่านั้นทำให้หลินหยางเห็นความหวังแล้ว อย่างน้อยปัญหาสถานะของเด็กน้อยนี่ก็มีหลักแหล่งแล้ว!
คนหลายคนขึ้นรถ ไป๋เซียนเฉ่าพยายามนึกให้ออก ในที่สุดก็จำได้ว่าเธอน่าจะไปเจอเธอที่งานเลี้ยงวันเกิดของใครสักคน แต่ว่ารายละเอียดของตัวตนหรือว่าชื่อนั้นกลับจำไม่ได้ แต่สามารถรับประกันได้ว่าเด็กน้อยคนนี้น่าจะเป็นคุณหนูของตระกูลมหาเศรษฐีครอบครัวหนึ่ง
“ตอนนั้นเธอน่าจะอายุแค่ 16 ปี ใส่ชุดเดรสเจ้าหญิง เมื่อเอามาเปรียบเทียบกับทุกคนที่อยู่ในงานแล้วก็สวยไม่ถึงขั้นเลย! พูดได้ว่า สามารถทำให้คนอิจฉาได้จริงๆ คุณพูดมาสิว่าทำไมท่านเทพถึงได้ไม่ยุติธรรมที่ให้เธอได้เกิดมาสวยสมบูรณ์แบบเช่นนี้” ไป๋เซียนเฉ่ายิ้มทันที
“พวกพี่สาว พวกคุณคุยอะไรกันอยู่! ฉันแค่ 7 ขวบเอง แล้วทำไมหลายปีก่อนอายุ 16 ปี ไปได้ล่ะ!” เสี่ยวชัยหงเริ่มพูดปฏิเสธ
คนหลายคนพลันหมดความอิจฉาทันที พระเจ้าก็ยุติธรรมดี ที่ให้ผู้หญิงที่สวยงามขนาดนี้กลายสภาพเป็นแบบนี้ไปแล้วในตอนนี้!
“เอารูปของเธอส่งไปให้คนสนิทที่เมืองยันจิงเถอะ น่าจะตรวจสอบสถานะที่แท้จริงของเธอได้!” หลินหยางพูด
ไป๋เซียนเฉ่าพยักหน้าตอบรับ แต่เสี่ยวชัยหงกลับเกิดข้อสงสัยขึ้นมาเองแล้วถามทันที “ช่วยฉันหาอะไรเหรอ? ฉันรู้สึกว่าอยู่ที่นี่ก็สุขสบายดี!”
“คุณไม่ต้องการพ่อกับแม่แล้วเหรอ? ตอนที่คุณตื่นขึ้นมานั้นไม่ได้เรียกหาพ่อกับแม่อยู่ไม่ใช่เหรอ?” หลินหยางถาม
“มีด้วยเหรอ? แต่ว่าฉันรู้สึกว่าอยู่ที่นี่ก็ดีมากแล้วนี่ คุณต้องรับผิดชอบด้วย!” เสี่ยวชัยหงเริ่มเอาเรื่องนี้มาพูดอีกครั้ง
หลินหยางเบื่อหน่ายจนหมดคำพูด เลยพูดอย่างโมโห “นี่คุณเป็นลูกหมี ไม่ต้องการพ่อกับแม่แล้วเหรอ? หาพ่อหาแม่ให้เจอต่อไปคุณอยากมาเที่ยวก็ย่อมได้!”
ทันใดนั้นการที่มีหญิงสาวร่างเป็นผู้ใหญ่แต่หัวใจยังเป็นเด็ก ทำให้บรรดาสาวๆ ให้ความสนใจมาก จนคุยโขมงโฉงเฉงกับเสี่ยวชัยหงไม่หยุดหย่อน
บรรดาสาวๆ พูดเรื่องความชอบ จนถึงเรื่องเศษซากความทรงจำ ที่ยังไม่ได้ถามก็เหลือแค่ว่าหลินหยางเคยไปลูบคลำเธอตรงไหนบ้าง
หลินยางถูกถามจนใจเต้นโครมคราม อยากจะเปลี่ยนหัวข้อเรื่อง แต่เด็กน้อยกลับตอบแทน “ใช่สิ ฉันอยากจะถามพวกคุณอยู่ ครั้งแรกของพวกคุณตอนที่เล่นเกมลงโทษกับเขานั้นก็มีเลือดไหลออกมาใช่ไหม?”
“เกมลงโทษ? หลินหยางทำร้ายเธอเหรอ?” จางเยว่ถามอย่างแปลกใจ
“ไม่ใช่ทำร้าย ก็คือเกมที่คนสองคนถอดเสื้อผ้าจนโป๊ทั้งคู่แล้วตัวกอดกันอยู่!” เสี่ยวชัยหงพูดหมดเปลือก
หลินหยางอยากจะเอากระดาษมาอุดปากเด็กนี่ อีกเดี๋ยวก็ไม่รู้ว่าจะดึงสถานการณ์กลับมายังไงแล้ว หญิงสาวหลายคนก็ใช้สายตาจ้องมองหลินหยางอย่างแปลกประหลาด ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างโกรธเคือง “คุณนี่มันสัตว์ร้าย ตกลงว่าทำอะไรกับเธอกันแน่? เกมลงโทษเหรอ? คุณพูดแบบนี้กับคนที่มีไอคิวแบบเด็กใช่ไหม?”
“ฉันไม่ได้ทำกับเธอสักหน่อย!” หลินหยางรีบอธิบาย
“เขาไม่ได้ทำกับฉันหรอก ไปทำกับพี่สาวเสื้อกาวน์สีขาวที่ชื่ออานเสี่ยวซิงต่างหาก!” เสี่ยวชัยหงพูดข้อมูลออกมาหมดเกลี้ยง
หลินหยางอยากจะกระโดดออกจากรถเพื่อหนีไป ทำไมถึงได้มาเจอกับสมบัติที่มีชีวิตได้นะ! บรรดาสาวๆ ไม่ได้สนใจอะไรในตัวของอานเสี่ยวซิงคนนั้นเลย ได้แต่ใช้สายตาแข็งกร้าวจ้องมองหลินหยางแทน
ตอนนี้หน้าผากของเขามีแต่เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา หลินหยางพยายามเปลี่ยนหัวข้อ ไป๋เซียนเฉ่ารีบถามทันที “พี่ชายคนนั้นเล่นเกมอะไรกับคุณบ้างล่ะ?”
“เล่นแล้วนะ ตอนที่เขาอยู่เป็นเพื่อนตอนที่ฉันฉี่ ฉันก็ได้จับน้องชายของเขาเอาไว้ มันสนุกมากเลย! แถมยังเดี๋ยวก็ใหญ่เดี๋ยวก็เล็กได้ด้วย ตอนที่ฉี่ออกมานั้นน้ำมันเป็นสีขาวขุ่นเหมือนกาวเลย!” ในที่สุดเจ้าปีศาจตัวร้ายก็พูดออกมาหมด
หลินหยางตัวแข็งทื่อ พวกของไป๋เซียนเฉ่าแสดงอาการประดักประเดิด ถึงแม้ว่าพวกเธอจะรู้ว่าสาเหตุมันมาจากความสงสัยของสาวน้อยคนนี้ก็ตาม แต่ว่าหลินหยางเกิดความหละหลวมในการตรวจสอบเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ บางทีอีตานี่ก็ยังมีความสุขสบายดีอย่างท่วมท้นต่างหาก
“สบายไหม? สัตว์เล็ก!” ฉีเยนเอ๋อร์พูดอย่างดูถูก
“ไม่เล็กสักนิด ใหญ่มาก ต้องเป็นสัตว์ใหญ่สิ!” เสี่ยวชัยหงฉีกปากพูด
เวลานี้เองหลินหยางในสายตาของเหล่าผู้หญิงต่างมีฉายาสองฉายาแล้ว หนึ่งคือคำว่าสัตว์ใหญ่ที่เสี่ยวชัยหงใช้ อีกอย่างคือสัตว์ร้ายตัวเล็กที่คนอื่นๆ ใช้!
คำพูดที่ไม่อาจเปลี่ยนดำเป็นขาวได้ หลินหยางได้แต่โทษตนเอง พร้อมทั้งขับรถแลนด์โรเวอร์กลับมาที่เซียนเฉ่าเก๋อ
เหล่าสาวๆ ต่างเหนื่อยล้า ต่างขลุกอยู่บนเตียงใหญ่และเข้าแถวรออาบน้ำ หลินหยางรีบลากเสี่ยวชัยหงกลับมาที่ห้องทำงานของตนเอง พร้อมทั้งเปิดการ์ตูนเรื่อง《Beastman》ที่เธอชอบที่สุดให้เธอ
จากนั้นก็เดินข้ามห้องทำงานของไป๋เซียนเฉ่ามา สาวๆ ต่างอาบน้ำเสร็จแล้ว แถมใส่เสื้อผ้าน้อยนิด ดวงตาของหลินหลังจ้องมองทันที
“มองอะไร สัตว์ร้ายตัวเล็ก!” ไป๋เซียนเฉ่าหัวเราะร่าตอนพูดออกมา
“ฉันไม่มีอะไรจะอธิบายอีกแล้ว คำพูดของเด็กพวกคุณก็เชื่อเหรอ!” หลินหยางพยายามอธิบาย
ฉีเยนเอ๋อร์เท้าเอวแล้วพูดทันที “นั่นเป็นเพราะว่าจิตใจของเธอก็เป็นเด็กด้วย เราถึงได้เชื่อ เด็กไม่พูดโกหก! ”
“ได้ ได้ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว พวกคุณไปเที่ยวได้อะไรกลับมาบ้าง! ชายแดนฝั่งนั้น ไม่ค่อยสงบสักเท่าไหร่ ต่อไปเที่ยวให้น้อยลงหน่อย!” หลินหยางพูดตักเตือน
“แต่วิวสวยมากเลยนะ ปีหน้าพวกเราอยากไปอีก ถ้าคุณไม่มัวแต่ยุ่งเรื่องเที่ยวไปเล่นเกมลงโทษกับคนอื่นแล้วละก็พวกเราสามารถพิจารณาเอาคุณไปด้วยได้นะ!” ไป๋เซียนเฉ่ายิ้มร่าให้
หลินหยางโมโหพร้อมทั้งพูดทันที “ถ้าพวกคุณคอยหยอกล้อฉันไม่เลิก เดี๋ยวฉันจะจัดการลงโทษพวกคุณเดี๋ยวนี่เลย!”
“มาสิ ไม่โดนลงโทษมานานแล้ว จนใจมันจั๊กจี้ไปหมดแล้ว” ฉีเยนเอ๋อร์ไม่ปกปิดความต้องการของตนเองสักนิด
หลินหยางกลืนน้ำลายลงคือ จากนั้นผู้หญิงคนนี้ก็รีบมาประกบเข้า เจ้าก้อนกลมอันเต่งตึงกำลังทิ่มแผ่นหลังของเขาอยู่!
สาวๆ ต่างสบตากันอยู่หลายครั้ง ในใจอยากมีความคิดบางอย่างออกมา พร้อมทั้งทิ้งเครื่องสำอางที่อยู่ในมือลงทันที จากนั้นก็เบียดเข้าหากัน หลินหยางรู้ว่า เกมคืนนี้ต้องเล่นกันอย่างเนิ่นนานแน่นอน
