บทที่ 232 ลำบาก
หลินหยางเห็นหลัวหยุนฟื้นขึ้นมา กำลังจะหยุดการกระทำที่มือก็เห็นเธอสลบไปอีกครั้ง ก็เลยจำเป็นต้องเพิ่มแรงในการกดหัวใจ
ในที่สุดเธอก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดีนะที่รอบนี้หลัวหยุนไม่ได้มีความสุขจนสลบไปเหมือนกับเมื่อกี้ มองหลินหยางแล้วพูดอย่างอ่อนแอว่า “ฉัน……….มีความสุขจังเลย！”
สลบไปขนาดนี้แล้วยังจะมีความสุขอยู่อีกหรอ บ้ารึเปล่า หลินหยางมองเธออย่างโง่เง่า
“มือของนายร้อนมากเลย！” หลัวหยุนพูด
หลินหยางถึงรู้ตัวว่าตัวเองยังจับหน้าอกของเธอไว้ เขาเลยพูดอย่างเขินว่า “เมื่อกี้โรคหัวใจของเธอกำเริบ ฉันก็เลยทำCPRให้ ขอโทษจริงๆ”
หลัวหยุนปิดปากของเขาไว้ เธออยากสลบไปอีกครั้งจริงๆ เพื่อจะได้รู้สึกถึงความรู้สึกในตอนสลบไป
หรือว่าผู้ชายทื่อๆ คนนี้จะยังไม่เข้าใจความหมายที่ตัวเองพูดนะ ？
ที่จริงหลินหยางเข้าใจแล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าจะต่อบทสนทนายังไงดี ผู้หญิงคนนี้ตอนนี้จิตใจฟุ้งซ่าน ต้องห้ามกระตุ้นเธออีก
พยุงตัวของหลัวหยุนให้ลุกขึ้น หนังก็มาถึงฉากที่เศร้าที่สุด ตัวเรือที่ใหญ่กำลังจมลงไปในทะเล คนจำนวนมากตกลงไปที่ทะเล แจ็คและโรสถึงเวลาที่ต้องเผชิญกับการจากลา
“You jump,I jump！”
ตายหรือเป็นก็จะอยู่ด้วยกัน นี่เป็นคำสัญญาที่สูงที่สุดของพวกคู่รัก ใจของหลัวหยุนถูกโอบกอดด้วยลมหายใจของหลินหยาง ทำให้ไม่เต้นแรงขนาดนั้นแล้ว แต่ว่าการไหลเวียนของลมหายใจนั้นทำให้เธอรู้สึกสบายตัวมาก
หนังจบแล้ว พวกผู้หญิงที่อยู่ข้างในร้องไห้กันหนักมาก มีแต่หลัวหยุนที่ไม่ร้องไห้ เธอเอาแต่หัวเราะ นี่มันเย็นชาเกินไปแล้ว
หลินหยางรีบลากเธอแล้วเดินออกไป พอขึ้นรถแล้วเขาเลยถาม “หัวใจของเธอเป็นปัญหาที่ลำบากมากใช่ไหม”
“ใช่ เพราะเป็นมาตั้งแต่เกิด ยังไม่อยากทำการผ่าตัดตอนนี้” หลัวหยุนมองเขาแล้วพูด
สีหน้าของหลัวหยุนเหมือนกำลังบอกว่าไม่อยากให้หลินหยางหายไปจากสายตาของเธฮเลยแม้แต่น้อย หลินหยางเกาหัวแล้วพูดว่า “โรคของเธอไม่จำเป็นต้องผ่าตัดก็ได้ สามารถรักษาได้ด้วยช่องทางอื่น อย่างน้อยก็รับรองได้ว่าจะไม่กำเริบเหมือนกับวันนี้”
“จริงหรอ？นายมีวิธีใช่ไหม？” หลัวหยุนถามอย่างประหลาดใจ
“เธอลืมไปแล้วหรอว่าพวกเราเรียกเกี่ยวกับอะไร？ยื่นมือของเธอมาหน่อย เพื่อให้มั่นใจอีกครั้ง ถ้าอาการไม่หนักมาก น่าจะสามารถทำการรักษาโดยใช้ยา” หลินหยางพูด
ยื่นมือที่ขาวใสนั้นมา หลินหยางจับที่ข้อมือ ตั้งใจตรวจสอบแล้วพูดพร้อมยิ้ม “ยังดี ยังไม่มีการเสียหายของหัวใจ การทำงานของลิ้นหัวปกติดีทุกอย่าง ฉันสามารถช่วยให้เธอฟื้นฟูจนเหมือนคนปกติได้”
หลัวหยุนพูดอย่างดีใจ “ต้องรักษายังไง นายลองพูดสิ เพราะโรคนี้ก่อกวนฉันตั้งแต่เด็กแล้ว”
“ฝังเข็มไปพร้อมกับสูตรลับของฉันนิดหน่อย จะสามารถทำให้หัวใจของเธอนั้นกลับมาทำหน้าได้อย่างปกติ จะไม่สลบเพราะขาดออกซิเจนอีก” หลินหยางพูด
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี งั้นฉันขอฝากชีวิตของฉันไว้ที่นายด้วยนะ นายต้องรับผิดชอบต่อฉันด้วยนะ ！” หลัวหยุนพูดด้วยหน้าที่แดง
คำพูดนี้คุ้นๆ เหมือนเคยได้ยิน ไม่รู้ว่านางฟ้าที่เหมือนปีศาจน้อยนั้นตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
เห็นว่าหลินหยางเหม่อไปสักพัก หลัวหยุนทำปากบวมแล้วพูดว่า “เมื่อกี้นายทำอย่างนั้นกับฉัน จะไม่รับผิดชอบหรอ？”
หลินหยางหัวเราะแล้วพูดว่า “รับผิดชอบ ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว แต่ว่าผู้หญิงที่ฉันช่วยไว้เยอะเกินไป ถ้าจะให้รับผิดชอบทั้งหมด คงจะยุ่งเกินไปน่ะสิ”
“นาย……..ฉันไม่สน ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องรับผิดชอบต่อฉัน” หลัวหยุนหันหน้าไปพูดอีกทาง
ถึงจะฟังดูไร้เหตุผล แต่หลินหยางชอบคนไร้เหตุผลแบบนี้ ยื่นมือไปลูปแก้มของเธอ
หลัวหยุนรู้สึกตัวอ่อนทันที ล้มลงไปอยู่ในอ้อมอกของหลินหยาง
“เธอคงไม่ใช่ว่าจะสลบอีกหรอนะ？” หลินหยางถาม
“นายกลัวหรอ？” หลัวหยุนจ้องหลินยางแล้วพูด
หลินหยางส่ายหัว นวดที่ที่ขมับของเธออย่างเบาๆ เจินชี่ของบทหลงเฟิ่งเจว๋จะซึมเข้าไป ใจของหลัวหยุนเหมือนจะละลายแล้ว ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน เธอเลยถามเพราะสงสัย “นายทำได้ยังไงเนี่ย？”
“นี่แหละจุดที่เก่งของฉัน ฉันจะให้เธอลองฝังเข็มดูก่อนละกัน ดูว่าผลเป็นยังไงบ้าง？” หลินหยางพูด
หลัวหยุนพยักหน้าแล้วถาม “ต้องฝังเข็มแถวไหน？”
“ตรงอกของเธอนั่นแหละ ！” หลินหยางพูด
หลัวหยุนอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็กัดฟันตัวเองแล้วเริ่มถอนเสื้อกันหนาวออก
จนเหลือเพียงชุดชั้นในวิกตอเรียส์ซีเคร็ตสีแดงสดอยู่ข้างนอกเพียงตัวเดียว เธอเลยถาม “อันนี้ก็ต้องถอดหรอ？”
“แน่นอน เพราะต้องการฝังเข็มรอบๆ หัวใจ！” หลินหยางพูดทั้งยิ้ม
ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ถอดให้หมดเลยละกัน หลัวหยุนถอดจนหมดตัวแล้ว ส่วนหลินหยางนั้นมองโดยไม่ละสายตาเลย เพราะว่าสวยเกินไปแล้ว
หน้าท้องที่เรียบ หน้าอกที่ใหญ่โต รูปร่างและเส้นประของร่างกายเต็มไปด้วยความสง่างาม
“สวยจริงๆ” หลินหยางพูดอย่างชื่นชม
หลัวหยุนรีบปิดหน้าอกทั้งสองแล้วพูดอย่างอายว่า “อย่ามองนะ รีบๆ ฝังเข็มได้แล้ว”
หลินหยางถึงจะเอาเข็มเงินออกมา แล้วเสียบลงไปตรงบริเวณรอบๆ หัวใจอย่างแม่นยำ
หลัวหยุนรู้สึกถึงความเย็นของเข็มที่แทงลงไปในอกของเธอ ต่อจากนั้นตามมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่ร้อนๆ ทั่วร่างกาย
เธอไม่รู้ว่าหลินหยางได้เพิ่มเจินชี่ของตัวเองจนถึงขีดสุด ทะลุไปถึงหัวใจของเธอ
ระบบการทำงานของหัวใจอ่อนแอลงนั้นต้องการพลังงานที่มากถึงจะซ่อมแซมได้ และเจินชี่ของหลินหยางเป็นยาที่ดีที่สุดแล้ว
บวกกับการกระตุ้นของเข็มเงิน นี้เป็นครั้งแรกที่หลัวหยุนรู้สึกได้ถึงหัวใจของตัวเองที่มีแรงมากขนาดนี้ ความรู้สึกที่ลอยๆ นั้นกลับหายไปอย่างมหัศจรรย์
“สบายจังเลย เหมือนถูกน้ำที่อุ่นๆ ราดใส่เลย นายทำได้ยังไงกัน？” หลัวหยุนมองเขาแล้วพูด
“ต้องทนหน่อยนะ เดี๋ยวอาจจะรู้สึกไม่สบายขึ้นมาหน่อย” หลินหยางพูดเตือน
จริงๆ ด้วย ความรู้สึกอุ่นๆ เมื่อกี้กลับกลายเป็นเพลิงร้อน เริ่มแผดเผาทั้งตัวของหลัวหยุนอยู่
เหมือนจะมีของร้อนๆ ไหลออกมาจากร่างกาย ข้างล่างเหมือนจะเปียกนิดๆ แล้ว
“นี้มันอะไรกัน？” หลัวหยุนกัดฟันแล้วพูด
“อธิบายคำสองคำคงไม่รู้เรื่อง ถือซะว่าเป็นผลข้างเคียงละกัน ทนหน่อยนะ！” หลินหยางพูดอย่างช่วยไม่ได้
เขาก็ต้องไม่กล้าบอกหลัวหยุนอยู่แล้ว ผลลึกลับของบทหลงเฟิ่งเจว๋นั้น เหมือนกับกินยากระตุ้นอารมณ์ทางเพศเลย สายตาของหลัวหยุนเริ่มสะลึมสะลือขึ้นมาแล้ว
มือของหลัวหยุนนั้นลูบไล้ไปทั่วบนตัวของหลินหยาง ในปากก็มีเสียงครางออกตามมาด้วย
“ทนไว้ หลับตาลงเถอะ” หลินหยางแนะนำ
หลัวหยุนส่ายหน้า เธออยากจะมองหลินหยางไว้แบบนี้ เพราะมองเขาไว้นั้นจะสามารถทำให้เธอจินตนาการเหตุการณ์ที่น่าอายนั้นในสมอง
หลินหยางจะไปรู้ได้ยังไงว่าหลัวหยุนกำลังคิดอะไรในสมอง เขาเองแต่จะปล่อยเจินชี่เข้าไปในตัวของเธออย่างเดียวเลย
จนหลัวหยุนนั้นเหงื่อออกท่วมตัว หลินหยางถึงจะเริ่มเอาเข็มเงินที่ฝั่งไว้บนตัวเธอออก จนเข็มอันสุดท้ายออก หลัวหยุนเองก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอกอดหลินหยางไว้แน่นพร้อมกับหายใจหนักมาก
“นายมันคนเลว ทรมานฉันแบบนี้” หลัวหยุนพูดอย่างเขินอาย
“นี่ฉันกำลังรักษาเธออยู่นะ ทรมานเธอตรงไหน” หลัวหยุนพูดทั้งยิ้มแห้ง
หลัวหยุนบ่นพึมพำ“ยังจะบอกว่าไม่ใช่อีก ที่ฉันร้องเสียงแบบนั้นออกมา ขายหน้าชะมัด”
“น่าขายหน้าตรงไหน นี่เป็นแค่สิ่งที่หมอกำลังรักษาคนไข้เท่านั้น ไม่ต้องคิดมาก” หลินหยางพูด
หลัวหยุนกอดเขาไว้ ได้ทุ่มตัวเข้าหาอ้อมกอดของคนที่รัก จะได้ไม่ต้องคอยเอาแต่ฝันหรือคิดอย่างเดียวแล้ว
คนจริงๆ ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว แค่ยื่นมือก็จับโดนตัว รู้สึกพึงพอใจและโล่งใจไปหมด
มีผู้หญิงที่เปลือยแบบนี้ตกอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง จะไม่รู้สึกหวั่นไหวได้ยังไงกัน หลินหยางพูดพร้อมหายใจหนัก “เอาละ ตอนนี้ขยับไปมามั่วๆ ไม่ได้นะ เพราะร่างกายยังฟื้นฟูดีพอเลย”
“ใครจะขยับมั่วล่ะ ตาบ้า” หลัวหยุนพูดด้วยความเขินอาย
ทั้งสองคนกอดกันอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว หลินหยางยกมือข้างที่ใส่นาฬิกาขึ้นมาดูก็เที่ยงแล้ว
“ไปกินข้าวกันไหม นี่ก็เที่ยงแล้ว จะได้แนะนำเพื่อนๆ ให้เธอรู้จักด้วย” หลินหยางพูด
ไม่อยากออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้เลย หลัวหยุนพยักหน้าอยู่ในอ้อมกอดของเขา หลินหยางขับตรงไปที่ร้านซักอบรีด ตอนนี้ที่บ้านมีแค่จ้าวจินฟ่งอยู่คนเดียว
เห็นหลินหยางพาผู้หญิงที่รูปร่างหน้าตาสดใสเข้าบ้าน จ้าวจินฟ่งรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“แนะนำก่อนนะ คนนี้เป็นคนไข้ของฉัน หลัวหยุนที่ชอบสลบ” หลินหยางพูด
ทำไมถึงกลายเป็นคนไข้ไปซะละ “สวัสดีค่ะ วันนี้ฉันสลบไปแค่ 2 ครั้งเองค่ะ”
จ้าวจินฟ่งพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ไม่ต้องไปฟังมัน มันชอบพูดเล่นอยู่ตลอด ฉันชื่อจ้าวจินฟ่ง”
“รู้ค่ะ คุณเป็นเจ้าของที่นี่” หลัวหยุนพูดทั้งยิ้ม
หลินหยางแอบหนีเข้าห้องครัว ใส่ผ้ากันเปื้อน ทิ้งให้ผู้หญิงสองคนคุยกันเอง
ผู้หญิงทั้งสองคนคุยกันสนุกสนาน อย่างน้อยๆ ต่อหน้าก็เข้ากันได้ดีอยู่
หลัวหยุนรู้สึกประหลาดใจที่หลินหยางลงครัวเป็นด้วย ก็เลยแอบเข้าไปดู
ในห้องครัวถึงจะเต็มไปด้วยกลิ่นควันและน้ำมัน แต่ว่าความหอมของกับข้าวนั้นกลับทำให้หลัวหยุนรู้สึกหิวขึ้นมาทันที
เห็นหลินหยางจัดอาหารผัด 4 อย่าง น้ำซุป 1 อย่าง ในสายตาของหลัวหยุนนั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม
“แค่นี้จิ๊บๆ” หลินหยางพูดชมตัวเอง
ตอนที่กินข้าวหลัวหยุนชมไม่หยุดเลย กับข้าวพวกนี้พ่อครัวที่บ้านของเธอก็ทำรสชาติที่เหมือนกับหลินหยางไม่ได้แน่ๆ
หลินหยางยังเอาไวร์แดงมาไว้บนโต๊ะ จ้าวจินฟ่งอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องครั้งก่อน ก็เลยมองบนใส่เขา เหล้าขึ้นโต๊ะ เรื่องที่ผู้หญิงจะคุยกันก็เปิดอย่างเก็บไม่อยู่ทันที
จนกว่าหลินหยางเก็บล้างจานเสร็จ ผู้หญิงทั้งสองคนก็สะอึกไปด้วย เล่าเรื่องในบ้านไปด้วย
กินอิ่มหนังตาเริ่มหย่อน ตาของหลัวหยุนเริ่มไม่ไหวแล้ว ก็เลยหลับบนโต๊ะกับข้าวอย่างนั้นเลย
ท่านอนที่น่ารักนี่ทำให้ใจของหลินหยางหวั่นไหงอีกครั้ง แต่เพื่อกันไม่ให้เป็นหวัด หลินหยางเลยอุ้มเธอขึ้นไปข้างไป
เอาหลัวหยุนเข้าไปในผ้าห่มที่นุ่มแล้ว หลินหยางกำลังจะหันหลังไป แต่หลัวหยุนดันกอดเขาไว้โดยตัวเองไม่รู้ตัว
หลินหยางเลยจำเป็นต้องกอดเธอไว้ และตีหลังเธอเบาๆ เพื่อให้เธอหลับอย่างสบายใจ
กว่าจะรอให้หลัวหยุนไม่ขยับตัวอีก หลินหยางก็แอบออกมาเหมือนกับขโมย แล้วลงไปชั้นล่าง เวลานี้เองหลัวหยุนกลับลืมตาขึ้นแล้วกัดริมฝีปากอย่างหงุดหงิด
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหนีไปอย่างนี้ละ น่าเจ็บใจชะมัด ฝันที่ว่ากอดกันแล้วนอนไปด้วยกันละ ไม่นาน เสียงหัวเราะของหลินหยางและจ้าวจินฟ่งดังขึ้นมา
หลัวหยุนตกใจ เลยตัดสินใจลงไปดูว่าทำอะไรกัน
แอบย่องลงมาจนถึงชั้นล่าง ชะโงกหัวไปดู ก็ได้เห็นทั้งสองคนได้เข้าไปในห้องนอนแล้ว
สองคนนี้หิวขนาดประตูไม่ปิดก็ล้มลงไปกับเตียงแล้ว หลัวหยุนอยู่ตรงมุมบันไดพอดีก็เลยเห็นทุกอย่างในห้องนั้นหมด
จ้าวจินฟ่งพูดอย่างเขินอาย “นายนี่เลวจริงๆ หลอกผู้หญิงที่สวยแบบนี้มาอีกแล้วนะ”
“แหะๆ ครั้งนี้ฉันไม่ได้หลอกซะหน่อย ยอมมาเอง” หลินหยางพูด
“ใครไม่ยินยอมบ้างละ สุดท้ายก็ตกอยู่ในเงื้อมมือร้ายๆของนายอยู่ดี” จ้าวจินฟ่งพูดพร้อมหัวเราะ
หลินหยางยื่นมือทั้งสองออกไปแล้วพูดว่า “ เงื้อมมือร้ายๆอยู่นี่แล้ว แต่เธอยังไม่ตกลงมาเลย”
จ้าวจินฟ่งกัดปากแล้วจับมือของเขามาไว้ที่หน้าอกของตัวเอง จากนั้นก็แนบเข้าไปใกล้
“นุ่มจริงๆ” หลินหยางชม
จ้าวจินฟ่งสะบัดมือของเขา ท่าทางเหมือนแล้วแต่ว่าจะทำอะไรเลย
หลินหยางรีบแก้เสื้อผ้าของเธอออก แล้วโยนมั่วจนออกมาหน้าประตู เสื้อผ้ามาตกลงที่ขาของหลัวหยุน
ชุดชั้นในธรรมดาตัวหนึ่ง แต่หลัวหยุนนั้นอยากที่จะใช้วิกตอเรียส์ซีเคร็ตของตัวเองมาแลกกับเธอ แลกตำแหน่งของตัวเองกับจ้าวจินฟ่ง
ทางฝั่งหลินหยางได้อ้าขาทั้งสองข้างของจ้าวจินฟ่งออกแล้วพูดว่า “ที่รัก วันนี้ที่รักคงหาความผิดฉันโทษฉันไม่ได้แล้วสินะ”
“ความผิดครั้งก่อนถูกเก็บไว้แล้ว” ตาของจ้าวจินฟ่งเริ่มสะลึมสะลือ
มือที่ใหญ่ของหลินหยางทั้งสองข้างจับหน้าอกที่ใหญ่ไว้แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันจะเพิ่มโทษให้หนักกว่าเดิมละกัน”
ทั้งสองคนครางออกเสียง ร่างทั้งสองได้ซ้อนกันไว้ จากนั้นก็เคยเสียงหายใจดังที่ขึ้นๆ ลงๆ
หลัวหยุนยืนอยู่หน้าบันไดจนจะบ้าแล้ว เริ่มรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา
