บทที่248 การพบกันใหม่ที่ไม่คาดคิด
จ้าวหย่าจิ้งบังคับขี่ขึ้นบนร่างกายของหลินหยาง พึ่งรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากมากที่จะพึ่งพาผู้หญิงไปตลอด
อย่างแรก กดหลินหยางลงบนอ่างอาบน้ำนั้นทำให้เขามีโอกาส เขาไม่ต้องใช้แรงอะไรเลย รองลงมา จ้าวหย่าจิ้งพึ่งออกมาจากความเจ็บป่วย ร่างกายอ่อนแอและมีพลังที่จะบากบั่นในการต่อสู้ครั้งนี้
เมื่อเห็นว่าจ้าวหย่าจิ้งไม่มีแรง หลินหยางก็รีบกอดเธอและยิ้มพูดว่า:”ยังจะกล้าอีกไหม?”
“ไอ้สารเลว คุณใช้วิธีอะไรทำให้ฉันเป็นแบบนี้!” จ้าวหย่าจิ้งยังปากแข็ง
หลินหยางกอดเธอและเปลี่ยนตำแหน่งกับเธออย่างชาญฉลาด ยิ้มพูดต่อว่า:”วิธีไม่ได้มีไว้สำหรับวางอุบายกับคุณ นอนดีๆ ฉันจะพาคุณไปถึงจุดสูงสุด!”
จ้าวหย่าจิ้งยังไม่ทันเข้าใจ หลินหยางก็เริ่มทันที ผลกระทบอย่างแรงทำให้จ้าวหย่าจิ้งไม่คิดที่จะปัดป้อง
อาจจะเป็นเพราะไม่คุ้นเคยกับการอยู่ในห้องน้ำ จ้าวหย่าจิ้งตะโกนเบาๆว่า:”เย็นมาก……”
“งั้นฉันอุ้มคุณไปที่เตียง!” หลินหยางถามว่า
ผู้หญิงดีดสะดิ้งครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะโลภสำหรับงบความสดชื่นและไม่ต้องการให้เขาถอยออกมา หลินหยางตระหนักได้ทันที เขาอุ้มกอดอย่างสนิทแล้วผู้หญิงใช้มือจับเอวของเขาอละขาด่างจากพื้น สองคนยังติดกันขนาดนี้
“คุณทำได้อย่างไร?” จ้าวหย่าจิ้งถามอย่างไม่คาดคิด
“ก็บอกแล้วนี่เป็นสูตรพิเศษของฉัน!” หลินหยางกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
สูตรลับแบบนี้จะให้จ้าวหย่าจิ้งลองดูว่ารสชาติจะเป็นแบบไม่เหมือนใครแน่นอน ในขณะที่เขาเดินเอียงไปเอียงมา ใจของจ้าวหย่าจิ้งก็เวียนๆขึ้นมา
ออกมาจากห้องน้ำค่อยๆวางเธอลงบนเตียงนอนใหญ่ ระหว่างกระบวนการทั้งหมดจ้าวหย่าจิ้งก็เสมือนกับการบินส่วนตัว
“ความสามารถของคุณอย่างน้อยก็มีประโยชน์!” จ้าวหย่าจิ้งกัดริมฝีปากและพูด
มือเล็กๆกำลังกวาดไปมาที่หน้าอกของหลินหยาง ดูเหมือนว่าจะบอกให้เขารีบอย่าเสียเวลา หลินหยางก็ยังคงไม่ได้เร่งจังหวะ ดิ้นรนแบบเก้าตื้นลึกเพียงครั้งเดียว จ้าวหย่าจิ้งเขย่าแขนของหลินหยางครั้งแล้วครั้งเล่า
“ทำอะไร?” หลินหยางแสยะยิ้ม
“ไอ้เลว คุณต้องการให้ฉันขอความเมตตาหรือไม่?” ผู้หญิงพูดอย่างเขินอาย
เรื่องแบบนี้ที่สุดแล้วเป็นข้อดีของผู้ชาย หลินหยางไม่ได้กลั่นแกล้งเธอต่อ เริ่มเร่งจังหวะของทั้งสองคน พุ่งเข้าไปร่างกายของผู้หญิง
หลังจากอัพแล้ว จ้าวหย่าจิ้งไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ตัวสั่นอย่างบ้าคลั่ง
ไม่เคยสนุกกับรสชาติแบบนี้มาก่อน เธอกอดหลินหยางอย่างแน่น แบ่งปันความสุขกับเขา
“เป็นอะไร สั่นขนาดนี้!” หลินหยางรู้ทั้งถาม
จ้าวหย่าจิ้งกัดหน้าอกของหลินหยางอีกครั้ง ยังคงเป็นรอยกัดครั้งแรกในรถ หลินหยางร้องขอความเมตตาด้วยความเจ็บปวด:”คุณเอ้ย คุณจะกัดฉันจนสองข้างไม่ขนานเท่ากันเหรอ?”
“ใครเรียกคุณน่ารำคาญ ทำร้ายๆกับฉันขนาดนี้!” จ้าวหย่าจิ้งกระพริบตาเหมือนใยผ้า
“หัวเราะถึงขนาดนี้แล้ว ไม่เต็มใจหรือ? ถ้าไม่พอใจของก็คืนไม่ได้แล้ว มีเพียงบ้านเดียวเท่านั้น!” หลินหยางกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
ในที่สุดจ้าวหย่าจิ้งก็สงบลง วางไว้บนหน้าอกของเขาและพูดว่า:”คาดไม่ถึงเลยว่าคุณยังมีของดีอีกมากมายในร่างกาย ทำไมสิ่งนั้นถึงทำให้ฉันถอนพิษได้?”
“ฉันบอกคุณแล้วว่ามันเป็นทักษะเฉพาะ คนธรรมดาฉันจะไม่บอก!” หลินหยางพูดอย่างเหนื่อยอ่อน
จ้าวหย่าจิ้งยังต้องการโจมตีหน้าอกของเขา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเปิดมันและขมวดคิ้ว
จ้าวหย่าจิ้งใส่ชุดนอนลุกขึ้นนั่งและพูดว่า”โทรหาดึกฉันขนาดนี้ มีเรื่องอะไร?”
หลินหยางหันกลับไปอาบน้ำ แต่ได้ยินจ้าวหย่าจิ้งพูดชื่อตัวเองทางโทรศัพท์ จ้องไปที่เธอสักครู่แล้วพูดเบาๆว่า”นั่นใคร?”
จ้าวหย่าจิ้งวางสายโทรศัพท์โดยไม่พูดอะไรสักคำ พูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย:”ผู้หญิงที่หยิ่งผยอง!”
“รู้จักฉัน?” หลินหยางชี้ไปทางตัวเองแล้วพูด
“ใช่ รู้จักคุณ ชื่อของคุณกระจายไปทั่วสี่เก้าเมืองแล้ว!” จ้าวหย่าจิ้งกล่าวด้วยความโกรธ
เดิมแล้วหลินหยางจะถามให้สุดว่าเป็นเทวดาท่านไหน แต่ตอนนี้หัวของเขาหดลงและตัดสินใจว่าจะให้คำถามเหล่านี้เน่าเสียในท้อง หลบไปเข้าห้องน้ำจะล้างให้สะอาดสะอาดสักครั้ง
แต่ปัญหายังก็คือปัญหา เช้าวันรุ่งขึ้น จ้าวหย่าจิ้งก็ลากหลินหยางตรงไปที่สนามบิน
“ทำไมคุณไม่ถามแล้วว่าไปรับใคร?” จ้าวหย่าจิ้งยิ้มเย็นชาแล้วกล่าว
“ถามแล้วคุณยังไม่บอกฉัน มีอะไรดี เงียบเป็นทอง!” หลินหยางยิ้มแล้วพูด
ผู้ชายที่ฉลาดแบบนี้จะไม่ให้คนอื่นชอบได้อย่างไร จ้าวหย่าจิ้งกอดเขาทันทีและพูดว่า:”ถ้าฉันยังไม่แก่ ฉันอยากจะหย่าและแต่งงานกับคุณเดี๋ยวนี้!”
นี่คือการสารภาพรักใช่หรือไม่? หลินหยางไม่เห็นคุณค่าและกล่าวว่า:”ขับรถอยู่ อันตราย!”
จ้าวหย่าจิ้งยังพิงที่ไหล่ของเขาแล้วพูด:”พาคุณไปดูผู้หญิงที่ฉันเกลียดมาตั้งแต่เล็กจนโต นอกจากฉันมีอายุแก่กว่าเธอ ไม่มีอะไรที่สู้เธอได้! คิดถึงหลายปีที่ฉันถูกรังแก แทบทนไม่ไหวที่จะไปเกาหน้าเธอ!”
“ความแค้นขนาดนี้ ทำไมคุณยังต้องไปรับเธอ? แค่ให้ชิวเยว่ไปสนามบินจัดการเธอก็ได้แล้ว!” หลินหยางพูดหยอกเล่น
“ฉันกลัวว่าชิวเยว่ยังไม่ทันเข้าใกล้เธอก็โดนสับเป็นแปดส่วนแล้ว คุณไม่เคยสัมผัสพลังของผู้หญิงคนนี้มาก่อน! แต่วันนี้เธอต้องการความช่วยเหลือจากฉัน!” จ้าวหย่าจิ้งยิ้มและกล่าวว่า
หลินหยางไม่ได้ตามถาม แบบนี้ทำให้จ้าวหย่าจิ้งไม่สบายใจ ผู้ชายตัวเล็กทั้งฉลาดทำให้คนยิ่งรักยิ่งเกลียด!
รถขับไปถึงที่สนามบิน ไม่นานมีผู้หญิงสองคนออกมาจากช่องVIP ปากของหลินหยางเปิดกว้างจนไม่สามารถปิด เป็นพวกเขาสองคนนี่เอง!
ผู้หญิงสองคนที่เดินมาเผชิญหน้ากัน ก็คือส้งเจียวและส้งซูยี่ สองสาวประจำชาติดังกล่าวดึงดูดสายตาที่นับไม่ถ้วนทันที หลินหยางอยากซ่อนตัวมาก แต่พอเจอส้งซูยี่ในใจก็มีความคิดถึงเล็กน้อย แม่มดน้อยผู้นี้ได้นำความทุกข์ที่ไม่สิ้นความทรงจำที่น่าสนใจมากมายมาสู่ตัวเอง ตอนนี้เธอยิ่งมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น
ส้งซูยี่สวมเสื้อกันลมสีเขียวอ่อน การแต่งหน้าที่บางเบา ใบหน้าที่เล็กๆทำให้คนสดชื่นใจโปร่ง ส้งเจียวที่อยู่ข้างๆคือกระโปรงสั้นสีเทาอ่อนกับสูทตัวเล็กที่เน้นให้เห็นทรงรูปร่าง ลิปกลอสสีแดงจัดดึงดูดจิตวิญาณของผู้คน ใบหน้าที่น่าหลงใหลนี้ไม่น่าแปลกใจที่ทำให้จ้าวหย่าจิ้งเกียจคร้าน
ผู้หญิงสองคนเดินเข้ามา ซ่งซูยี่เห็นหลินหยาง ตื่นเต้นปล่อยแม่ของเธอและรีบวิ่งเข้าไป
“สัตว์ตัวร้าย คุณก็มาหรือ!” ส้งซูยี่กอดคอของเขาแล้วพูด
จ้าวหย่าจิ้งจ้องมองทั้งสองด้วยความมึนงง เมื่อกี้พูดอะไรนะ ส้งเจียวก็เดินเข้ามา จับลูกสาวแล้วพูดว่า:”พี่ส้ง ยังคงสวยเหมือนเมื่อก่อน!”
“ฮึ่ม คุณก็ไม่เลวนะ เกือบจะตามทันลูกสาวคุณแล้ว!” จ้าวหย่าจิ้งโต้ตอบทันที
ทันทีที่ผู้หญิงสองคนเจอกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยดินปืน หลินหยางอยากจะยกคอเสื้อขึ้นเพื่อให้พวกเขาไม่สนใจตัวเอง
แต่คือผู้ใหญ่ที่มีชีวิตอยู่ทั้งคน จะถูกละทิ้งไปได้อย่างไร? ส้งเจียวยื่นมือออกมาและพูดว่า:”หลินหยาง เราเจอกันอีกแล้ว คาดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นชายใต้กระโปรงของพี่จ้าวแล้ว!”
นี่พูดอะไร! หลินหยางหน้าแดงและคิดอยากตอบโต้อะไร จ้าวหย่าจิ้งกลับดึงแขนของหลินหยางและพูด:”ใช่แล้ว แต่เป็นฉันที่จีบเขา ตอนนี้ฉันรู้แล้วความสุขคืออะไร! เจียวเจียว คุณโดดเดี่ยวมาหลายปี เกรงว่าจะสัมผัสไม่ได้ สุดท้ายผู้หญิงยังไงก็ต้องการผู้ชายเพื่อความชุ่มชื้น! คุณดูคุณสิผิวหนังก็แน่น!”
ส้งเจียวที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ความโกรธก็ถูกบังคับออกมา เขาจ้องไปที่หลินหยางแล้วพูดว่า:”หลินหยาง คิดไม่ถึงว่าคุณเก่งไม่น้อยเลย เซียนเฉ่าเป็นคนของคุณ แม้แต่ตอนนี้พี่จ้าวก็ยังปกป้องคุณ!”
“ผู้หญิงก็ต้องดีกับตัวเองนิดหนึ่ง เสี่ยวหยางคุณว่าใช่หรือไม่?” จ้าวหย่าจิ้งใช้เสียงสำออยถามพร้อมกับการกระพริบตา
หลินหยางขนลุกไปทั่วร่างกาย ไอเบาๆแล้วพูดว่า:”พอแล้ว ไหนๆก็เป็นคนรู้จักกัน เปลี่ยนที่อื่นคุยกันเถอะ!”
ทั้งสี่คนขึ้นยังถ้ำเสือ ทันทีที่ส้งซูยี่ขึ้นมาก็ครอบครองที่นั่งรองคนขับ พูดคุยกับหลินหยางอย่างไม่หยุด ตอนนี้ส้งเจียวกับจ้าวหย่าจิ้งต้องนั่งแถวหลังด้วยกันทั้งสองคน ทั้งสองทำเหมือนอยากเอาตัวเองติดไว้กับประตูรถข้างๆ ในพื้นที่ว่างตรงกลางสามารถนั่งได้ถึงสามคนทีเดียว
“ไอ้สัตว์ตัวร้าย ไม่เจอคุณนานเลย ฉันคิดถึงคุณมาก คุณคิดถึงฉันหรือไม่!” ส้งซูยี่ถามอย่างตรงๆ
ใจของหลินหยางเต้นทันที ใบหน้านี้พังทลายลงในความฝันเขาหลายครั้ง แต่เขาอายที่จะพูดแบบนั้น ก็ต้องพยักหน้าเล็กน้อย
“ไอ้สัตว์ตัวร้าย แม่บอกว่าจะมาหาคุณช่วยฉันรักษา แต่สุขภาพฉันดีๆอยู่! และทุกครั้งที่คุณรักษา ก็ต้องเล่นเกมแบบนั้นกับฉัน ฉันอึดอัดมาก!” ส้งซูยี่ยังคงดูเหมือนไอคิวเด็กอายุเจ็ดขวบ
หลินหยางกลัวว่าเธอจะพูดเรื่องไร้สาระต่อไป ขัดจังหวะว่า:”มาเจียงหลิงทั้งที งั้นก็พาคุณไปเที่ยวที่สนุกๆ ฉันไม่รู้ว่าประธานส้งคุณจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน?”
“ฉันมาเป็นเพื่อนสาวน้อยนี้ เธอฟื้นคืนเมื่อไหร่ฉันก็กลับเวลานั้น! ฉันมาหาคุณครั้งนี้ หวังว่าคุณจะมีวิธีฟื้นฟูความทรงจำของเธอ! ฉันได้ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญทั้งหมด ตอนนี้คนเดียวที่สามารถช่วยเธอได้ก็คือคุณ ตอนนี้สาวน้อยนี้รู้จักแค่คุณ!” ส้งเจียวกล่าวอย่างหมดหนทาง
ตั้งแต่ส้งซูยี่กลับมาถึงยันจิง เดินเชี่ยวหาโรงพยาบาลทุนแห่งที่มีผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาความจำเสื่อมและการรักษาทางจิต แล้วไม่เอาไรเลย ได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เพียงแค่รู้ว่าส้งซูยี่ไม่ต้านทานการรักษาของหลินหยาง นึกๆแล้ว รับลูกสาวกลับมา แล้วไปหาผู้เชี่ยวชาญคนใหม่ที่ได้
รับการยอมรับจากผู้เชี่ยวชาญในอุตสาหกรรมแนะนำ
หลินหยางมองไปที่ส้งซูยี่รอยยิ้มที่สดใสของเธอช่างท่วมท้น แต่มันจะยากยิ่งกว่าที่จะแก้ไขปัญหาดังกล่าว
แต่ก่อนรถถึงภูเขาต้องมีทาง เวลาอยู่กับสาวน้อย หลินหยางมีความสุขเล็กน้อย ความสุขแบบนี้ยังทำให้ตัวเขาเองตกใจ และรู้สึกผิดเล็กน้อย
รถขับตรงไปถึงที่เซียนเฉ่าเก๋อ หลินหยางสามสาวที่สวยงามอันน่าทึ่งไปที่ห้องทำงานของไป๋เซียนเฉ่า
เมื่อวานหลังจากที่หลินหยางถูกจับกลางดึก ไป๋เซียนเฉ่าก็โกรธมาก แล้วตอนนี้ยังพาสองสาวงามมาอีก ความรู้สึกไม่สมดุลในหัวใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้น
“เซียนเฉ่า สวัสดี มารบกวนเธออีกแล้ว!” ส้งเจียวพูด
ไป๋เซียนเฉ่าพยักหน้าและยิ้มพูดอย่างรวดเร็ว:”ที่ไหนที่ไหน ดีใจยังไม่ทันเลย! ซูยี่เป็นอย่างไรบ้าง?”
“สวัสดีค่ะ พี่ไป๋ ฉันสบายดี!” ส้งซูยี่ใช้เสียงที่น่ารักตอบ
ตอนแรกไป๋เซียนเฉ่ารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เมื่อได้ยินเสียงของเด็กหญิงตัวเล็กๆ อารมณ์ของแม่ก็ขับไล่ความรู้สึกเชิงลบทั้งหมดออกไป
“พี่ส้ง ไม่รู้ว่าครั้งนี้พวกคุณมา……”ไป๋เซียนเฉ่าพูด
“ก็คือมาหาหลินหยาง เขาเป็นคนเดียวที่จะช่วยเธอได้ในตอนนี้! แต่ว่า…..หลินหยางดูเหมือนจะยุ่งมาก ถูกพวกคุณล้อมรอบทุกวัน ยังจะมีเวลามาช่วยเหลือไหม?” ส้งเจียวผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจจริงๆ นำหัวข้อมาลากสู่เรื่องนี้อีกครั้ง
หลินหยางสะเทือนใจ อยากจะพูดอะไร ไป๋เซียนเฉ่ากล่าวอย่างเปิดกว้าง:”เขาก็แบบนี้แหละ ไปยั่วยุคนอื่นตลอดทั้งวัน! ไม่รู้ว่าพี่ส้งคุณไว้หรือไม่ไว้ใจส่งซูยี่ให้เขา!”
หลินหยางอยากจูบเธออย่างเร่าร้อนสักครั้ง โต้กลับอันเฉียบคม ส้งเจียวทำเหมือนแบบเดียวกัน
แต่หลินหยางมีความสุขเช้าไปแล้ว เขารู้ได้อย่างไรว่าผู้หญิงสามคนนี้เล่นละครฉากเดียวกัน ยังเป็นผู้หญิงสามคนที่ฉลาดมาก! ละครเบื้องหลังเรื่องนี้เพิ่งจะเริ่มต้น ยังมีเรื่องบางสิ่งที่ทำให้เขาปวดหัวรออยู่!
