บทที่235 การลงโทษที่รุนแรง
ในหัวสมองของหลินหยางยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว เพราะยาพิษนั้นได้กำเริบอีกครั้ง
ในสายตาของจ้าวชิวเยว่ ผู้ชายคนนี้จู่ๆ ก็บ้าคลั่งขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำงานที่เข้าสั่งให้ดี แต่ตูดโดนทรมานขนาดนั้นก็ถือว่าเป็นการลงโทษแล้ว
แต่ที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงคือจู่ๆ หลินหยางก็ฉีกเสื้อของเธอ จากนั้นก็กัดเมล็ดถั่วไว้
“อ๊า เจ็บ” น้ำตาของจ้าวชิวเยว่แทบจะไหลแล้ว
ผู้ชายคนนี้รุนแรงเกินไปแล้ว เอาแต่กัดและดูดหน้าอกอย่างไม่มีเหตุผล ยังดีที่เสียงร้องของเธอนั้นทำให้หลินหยางนุ่มนวลขึ้นมาหน่อย แต่ว่าผู้ชายน่ารังเกียจนี่ใช้มือข้างหนึ่งจับหัวนมไว้แน่น อีกข้างหนึ่งยังถูกเขาทรมานแบบนี้ จ้าวชิวเยว่รู้สึกว่าตัวเองนั้นแทบจะละลายแล้ว
“หยุดนะ……..” จ้าวชิวเยว่พูดพึมพำ
ตอนที่หลินหยางได้สติกลับมาแล้วนั้น ทุกอย่างตรงหน้าก็ได้ชัดเจนขึ้นมา แต่ว่าสิ่งที่อมอยู่ในปากกลับไม่อยากจะคายออกมา
มืออีกข้างหนึ่งก็กระทำไปตามสัญชาตญาณ และได้นำเจินชี่บทหลงเฟิ่งเจว๋นั้นใส่ลงไปในตัวของจ้าวชิวเยว่ ทำให้เธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
จ้าวชิวเยว่เหมือนกับคนที่กำลังจะจมน้ำ เธออยากจะหาสิ่งของที่สามารถทำให้เธอลอยขึ้นมาได้
มือทั้งสองก็เลยจับไปมั่ว จนจับโดนปืนน้อยของหลินหยาง ตรงนี้แหละ จ้าวหย่าจิ้งเคยบอกหลายครั้งแล้วว่าตรงที่ร้ายที่สุดของผู้ชายตอนนี้ถูกเธอจับไว้ในมือแล้ว ใช้แรงกระชาก กางเกงของหลินหยางก็ถูกกระชากจนขาด
ถึงแม้ว่าจ้าวชิวเยว่จะรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็ไม่สามารถควบคุมการกระทำของตัวเองได้แล้ว ผู้ชายคนนี้รังแกเธอขนาดนี้ เธอจะเอาคืน
ใช้ร่างกายของตัวเองเป็นอาวุธ ค่อยๆ นั่งลงไป รู้สึกแน่นๆ แต่ว่าจ้าวชิวเยว่กลับนั่งลงในอึดใจเดียว จะว่าเป็นผู้หญิงที่ฝึกกังฟู ถ้าเป็นผู้หญิงธรรมดาคงทนไม่ไหว
จ้าวชิวเยว่กัดฟันทนความเจ็บของการฉีกแหลกนั้นไว้ได้
“ไอคนเลว ฉันเกลียดนาย” จ้าวชิวเยว่กอดคอของหลินหยางไว้แล้วพูดทั้งร้องไห้
หลินหยางลืมตาขึ้นมาสักที ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้ต้องมาผสานกับตัวเอง
ถึงแม้ว่าความผิดหลักๆ ตกอยู่ที่พิษนั้น แต่ยังไงก็เป็นเพราะตัวเองที่ทำผิดลงไป
กอดหลังของผู้หญิงที่เนียนใส หลินหยางใช้เจินชี่เพื่อผ่อนอาการเจ็บของจ้าวชิวเยว่ แบบนี้จะไม่เจ็บมากเพราะครั้งแรก ถ้าไม่ใช่เพราะจ้าวชิวเยว่ร่างกายดี ความอดทนสูง ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้หญิงธรรมดาก็เจ็บเจียงตายแล้ว
รู้สึกถึงความอ่อนโยนของผู้ชายคนนั้น ความโกรธและอายของจ้าวชิวเยว่ค่อยๆ จางไป สิ่งที่ทดแทนกลับเป็นความรู้สึกที่เมื่อยๆ จากด้านล่าง เธอรู้ว่าเธอหวั่นไหวแล้ว หวั่นไหวอย่างไร้เหตุผลมาก
หลินหยางไม่ได้ขยับ คิดแต่ว่าจะให้เธอผ่อนคลายอารมณ์ จ้าวชิวเยว่รู้สึกอุ่นๆ ในใจ ตอนนี้หัวใจเหมือนกำลังตกลงไปจากเหวที่สูง แล้วทำหัวใจนั้นลอยอยู่รอบๆ บ่อน้ำที่หลินหยางสร้างไว้
หมอบลงไปบนไหล่ของหลินหยาง จ้าวชิวเยว่รู้สึกได้ถึงใจที่เต้นแรงเป็นจังหวะของเขาได้อย่างชัดเจน ทำให้รู้สึกสบายใจ
ในชีวิต 18 ปีของจ้าวชิวเยว่ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนรุนแรงกับเธอแบบนี้เป็นครั้งแรก และเป็นผู้ชายคนแรกที่เปิดใจของเธอ
เมื่อก่อนจ้าวชิวเยว่เป็นนักฆ่าที่เลือดเย็นไร้ความปรานี ชอบแต่งตัวสีขาวดำอย่างเท่ๆ และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความอบอุ่น
นี่มันต่างกับความรู้สึกที่ผูกพัน แต่เป็นความรู้สึกที่ทะลวงหัวใจ
“ขอโทษนะ” หลินหยางพูดอย่างเขินอาย
คำพูดเพียงคำเดียวนั้นได้เติมเต็มหัวใจของจ้าวชิวเยว่ทั้งหมด เธอเผยรอยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก เวลาที่ผู้หญิงจะสวยที่ก็คือเวลาที่ผู้หญิงยิ้มออกมา นั้นทำให้หลินหยางมองดูจนเพลิน
“ไม่โทษ ฉันช่วยอะไรนายไม่ได้เอง” จ้าวชิวเยว่ยกโทษให้เขาง่ายๆ แบบนี้เลย
“ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว คุณป้าของเธออย่างทำอะไรก็ปล่อยหล่อนทำไปเถอะ อย่างน้อยหล่อนยังไม่คิดจะทำร้ายฉัน” หลินหยางพูดทั้งยิ้ม
จ้าวชิวเยว่พยักหน้า “คุณป้าเป็นคนดี ไม่ทำร้ายใครหรอก”
“ฉันก็เป็นคนดี ฉันเองก็ไม่ทำร้ายใคร” หลินหยางยิ้มปากกว้างแล้วพูด
“แต่นายได้วางกู่ใส่ฉัน” จ้าวชิวเยว่พูดด้วยปากจู๋
หลินหยางได้ยินก็หัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า นั้นเป็นแค่ลูกอม หวานด้วยนะ”
จ้าวชิวเยว่งงไปหมด รู้ตัวอีกทีก็กัดลงไปที่ไหล่ของเขาแล้ว
ครั้งนี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ออมมืออะไรอีกแล้ว ตรงไหล่ของเขามีรอบฟันหลงเหลืออยู่อย่างชัดเจน
“เธออยากกัดให้ฉันตายหรอ？” หลินหยางพูดพร้อมขมวดคิ้ว
“หลอกฉันแบบนี้ นายมันคนเลว” จ้าวชิวเยว่พูดอย่างโกรธ
ใช้แรงกอดเธอเข้าอ้อมกอด ผู้หญิงที่ซื่อและไร้เดียงสาเหมือนกับกระดาษแผ่นขาวนี่ หลอกง่ายจริงๆ
รู้สึกเจ็บใจ ละอายใจเล็กน้อย ยิ่งกว่านั้นคือรู้สึกภูมิใจ หลินหยางค่อยๆ จูบลงไปที่ปากของเธอ
การประกบกันอย่างง่ายดายนี่ กลับทำให้ใจของจ้าวชิวเยว่เต้นแรง กระแสไฟที่ส่งมาจากริมฝีปากนั้นไหลไปทั่วร่างกาย
จากการนำพาของหลินหยาง นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวชิวเยว่ได้รู้จักการจูบ เป็นครั้งแรกที่เอาลิ้นให้ผู้ชายคนนี้
อารมณ์เริ่มเต็มอิ่มกันแล้ว ร่างกายก็อ่อนไหวขึ้นมา จ้าวชิวเยว่เริ่มไม่รู้สึกว่าข้างล่างนั้นเมื่อยแล้ว แต่กลับรู้สึกสบายขึ้นมา ค่อยๆ ขยับ จ้าวชิวเยว่อยากจะลิ้มรสที่เยอะกว่านี้ หลินหยางยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
เรื่องที่เมื่อกี้เริ่มก็ได้ดำเนินการต่อซะที ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นหลินหยางเป็นคนกระทำ
เขาอุ้มจ้าวชิวเยว่ไปที่เบาะหลังที่มีพื้นที่กว้าง ปล่อยตัวเธอนอนลงแล้วจ้องมองเธอไว้
จ้าวชิวเยว่ทำหน้าตารอคอย เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่อายและบิดไปมา
จ้าวชิวเยว่คิดแล้วก็จะไปทำเลย เหมือนกับที่เธอกระชากกางเกงของหลินหยางอย่างไม่ลังเลเลย
หลินหยางใช้แรงตรงเอวเพื่อยึดร่างขึ้นมา จากนั้นขยับอย่างอ่อนโยน
พละกำลังของทั้งสองคนนั้นดีมาก ศึกครั้งนี้เลยต่อกันยาวนานมาก หยุดลงตอนที่ท้องฟ้ามืดสนิท
จ้าวชิวเยว่ได้ลิ้มรสการเป็นผู้หญิงแล้ว แอบดีใจ
“ตอนนี้ยังเจ็บอยู่ไหม？” หลินหยางถามอย่างระวัง
ส่ายหน้า ในตาของจ้าวชิวเยว่เต็มไปด้วยความดีใจ มีคำพูดมากมายที่อยากพูด แต่เพราะพูดไม่เก่งไม่รู้จะพูดออกมายังไง
ดึงเธอเข้าอ้อมกอดของตัวเอง หลินหยางดมกลิ่นหอมของผมเธอ “ทำไมเธอก็ชอบน้ำหอมไวโอเลตหรอ？คุณป้าของเธอซื้อให้เธอใช่ไหม？”
“ใช่ นายไม่ชอบหรอ？” จ้าวชิวเยว่ถาม
“ขอแค่เธอเป็นคนทายังไงฉันก็ชอบ” หลินหยางตอบอย่างสั่น
จ้าวชิวเยว่มุดเขาไปตรงอกของเขาแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นนายห้ามเกลียดคุณป้านะ เพราะเธอเก็บฉันมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ใช่เธอฉันคงต้องนอนกลางถนนแล้ว”
“พ่อของเธอทำอย่างนั้นใส่เธอ ทำไมเธอยังจะแก้แค้นให้มันอีก？” หลินหยางถามเพราะไม่เข้าใจ
นึกถึงครั้งแรกที่ทั้งสองคนเจอกัน จ้าวชิวเยว่พูดพร้อมยิ้ม “ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นพ่อของฉัน ตอนนี้ฉันมีชีวิตที่ดีขนาดนี้ก็เพราะเขา พวกนายสองคนไม่ต้องฆ่าฟันกันอีกเลยนะ”
“ไม่ถึงขั้นฆ่าฟัน อีกอย่างก็ตอนนี้ฉันถือว่าเสมอแล้ว อย่างน้อยฉันก็ได้ลักพาตัวลูกสาวของเขาหนี” หลินหยางพูดพร้อมยิ้มอย่างดีใจ
คำพูดแบบนี้ จ้าวชิวเยว่จะไปเคยฟังได้ยังไง ในใจเลยรู้สึกเหมือนจมอยู่ในน้ำผึ้งเลย
หลินหยางสังเกตเห็นบนตัวของเธอนั้นขนลุกแล้วถึงนึกได้ว่าเอของทั้งสองคนฉีกขาดหมดแล้ว
ถอดเสื้อคลุมของตัวเองแล้วเอาไปคลุมไว้บนตัวของเธอ หลินหยางจำเป็นต้องโทรไปขอความช่วยเหลือจากไป๋เซียนเฉ่าแล้ว
ผ่านไปสักพักไป๋เซียนเฉ่าก็ขับรถมาถึง โยนเสื้อผ้าที่เป็นโอเวอร์ไซส์เข้ามาจากหน้าต่างแล้วพูดว่า “ต่อไปถ้านายยังมีอะไรกับผู้หญิงที่ข้างนอก ฉันก็จะเอากรรไกรพร้อมกับน้ำมันมา ตัดไอลูกเจี๊ยบข้างล่างของนายแล้วจุดไฟเผาพวกนายทิ้งซะ”
หลินหยางยังไม่ทันพูดแก้ตัวอะไรเลย ไป๋ซียนเฉ่าก็เหยียบคันเร่งหนีไปแล้ว
“วันนี้ฉันไม่อยากกลับไป” จ้าวชิวเยว่ใส่เสื้อแล้วก็กอดแขนของหลินหยางไว้
“ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่คืนหนึ่งละกัน” หลินหยางหอมหน้าผากเธอแล้วพูด
แต่เรื่องดีๆ อย่างนี้สุดท้ายก็ถูกคนรบกวน จ้าวหย่าจิ้งโทรมาหา
“ประธานหลินหยาง คืนหลานสาวของฉันให้ฉันได้รึยัง？” จ้าวหย่าจิ้งพูด
หลินหยางเกาหัวแล้วพูดว่า “พวกเรากำลังเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้อยู่ พรุ่งนี้ค่อยคืนคุณละกัน”
“นายได้ลักพาตัวเธอหนีไปแล้ว ฉันจะทำอะไรได้ละ เอาโทรศัพท์ให้เธอ” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างจับใจความไม่ได้
จ้าวชิวเยว่รับเอาโทรศัพท์มา คุยกับจ้าวหย่าจิ้งไม่กี่คำก็วางสายแล้ว
“ฉันกลับไปดีกว่า คุณป้าจะเป็นห่วง” จ้าวชิวเยว่พูดอย่างไม่มีทางเลือก
ช่วยไม่ได้ หลินหยางได้แต่ขับรถออกไป
คิดไม่ถึงว่าจ้าวหย่าจิ้งจะมารออยู่ที่หน้าประตู หลินหยางก็เดินเข้าไปในบ้านนายกอย่างหน้าด้านๆ
การตกแต่งที่นี่สวยมากจริงๆ บ้านที่ใหญ่ขนาดนี้มีกันอยู่แค่ 2 คนรู้สึกจะโล่งเกินไปแล้ว
“หลินหยางนายนี้เก่งจริงๆ หลานไปพักผ่อนก่อนเถอะ” จ้าวหย่าจิ้งพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา
จ้าวชิวเยว่แลบลิ้นแล้วเข้าไปในห้องนอนตัวเอง แต่ประตูไม่ได้ปิดสนิท เพราะจะแอบฟัง
จ้าวหย่าจิ้งจ้องมองหลินหยาง
“ท่านนายก ดึกขนาดนี้แล้ว พักผ่อนเถอะ ผมควรกลับแล้ว” หลินหยางพูดพร้อมยักไหล่
“ฉันคิดว่านายเป็นผู้ชายที่กล้าทำกล้ารับ กินเสร็จแล้วเช็ดทิ้งแค่นี้ก็ไม่สนใจแล้ว？” จ้าวหย่าจิ้งถาม
หลินหยางยิ้มแหะๆ แล้วพูดว่า “เรื่องนี้คุณวางใจได้ ผมเป็นคนทำก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว สำหรับคุณ คงไม่จำเป็นต้องให้ผมรับผิดชอบหรอกมั้ง”
“บังอาจ！ นายรู้ไหมว่าตอนนี้นายกำลังพูดอยู่กับใคร？พูดจาสะเพร่า” จ้าวหย่าจิ้งด่า
“ใช่ ผมสะเพร่า แต่ผมจะไม่ไปนั่งลงที่ขาคนอื่นแล้วยังลงมือกับรากชีวิตของคนอื่น” หลินหยางตอบกลับ
จ้าวหย่าจิ้งหน้าแดงทันที ไม่รู้ว่าทำไม เห็นจ้าวชิวเยว่กลับมาพร้อมกับหลินหยางแล้วเธอกลับเกิดอิจฉาขึ้นมาเล็กน้อย
หัวใจที่หลับลึกแบบนี้ตั้งนานของจ้าวหย่าจิ้งเริ่มกลับมาเต้นอีกครั้ง
จ้าวหย่าจิ้งถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันหวังว่านายจะช่วยฉันได้ แต่คิดไม่ถึงว่านายจะมาเอาค่าตอบแทนก่อน หลานสุดที่รักของฉันตกไปอยู่ในมือนายได้ยังไงอันนี้ฉันไม่สนก็ได้ แต่ฉันหวังว่าต่อไปนี่นายจะสามารถปฏิบัติต่อฉันในส่วนของผู้ร่วมงาน”
“เอาเป็นว่าเห็นแก่ชิวเยว่ ผมจะพยายามทำให้ตรงนั้นของคุณกลับมาเป็นเหมือนเดิม” หลินหยางชี้ที่หน้าอกของเธอแล้วพูด
“ทำเป็นพูดดี นายเคยเล่นผู้หญิงมากี่คนแล้ว ถึงกล้าพูดต่อหน้าฉันแบบนี้” จ้าวหย่าจิ้งอยากรักษาอำนาจไว้เล็กน้อย
หลินหยางยักไหล่แล้วพูดว่า “อย่างว่าเจอคนพูดคำภาษาคน เจอผีพูดภาษาผี ผมไม่เคยเล่นความรู้สึกของใคร มีให้แค่ความจริงใจ”
“ความจริงใจหรอ ดี ถ้าอย่างนั้นฉันรอให้นายใช้ความจริงใจนั้นมาช่วยฉัน” จ้าวหย่าจิ้งยกแก้วแล้วพูด
“แล้วผมจะได้ผลตอบแทนอะไรล่ะ？” หลินหยางถาม
จ้าวหย่าจิ้งวางแก้วไวร์ลง มือนั้นก็ไหลจากคอของเขาแล้วขึ้นไป กอดหัวของเขาไว้แล้วพูดเบาๆ ว่า “ถ้านายช่วยฉันได้ นายสามารถเอาทุกอย่างที่นายสามารถเอาไปได้ทั้งหมด รวมถึงฉันด้วย”
