บทที่ 242 คนบ้านเดียวกัน
หลังจากที่ต่อกันรอบสองอย่างดุเดือดจนเสร็จ จ้าวหย่าจิ้งเหมือนกับเกิดใหม่เลย กอดหลินหยางไว้ หลินหยางเลยถามว่า “สบายแล้วใช่ไหม？”
“วิญญาณออกจากร่างแล้ว ฉันจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองบินไปกี่รอบแล้ว นายเก่งจริงๆ” จ้าวหย่าจิ้งมองเขาไว้แล้วพูด
นี่เป็นคำชมที่ผู้ชายชอบที่สุด หลินหยางกับจ้าวหย่าจิ้งพัวพันกันต่อสักพักก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“คุณป้า ให้หนูเข้าไปเถอะ” เป็นเสียงของจ้าวชิวเยว่
หน้าของจ้าวหย่าจิ้งแดงอมชมพู รีบลุกขึ้นเพื่อจะหลบเข้าไปในห้อง แต่ว่าพึ่งลุกขึ้นนั่งเธอก็รู้สึกว่าไม่ได้การล่ะ ขาทั้งสองข้างไม่มีความรู้สึกแล้ว เหมือนคนทั้งคนจะถูกฉีกออกเลย เจ็บจนทะลุเข้าในใจ
เห็นท่าทางที่เจ็บปวดของเธอ หลินหยางรีบยื่นมือไปประคบที่ท้องน้อยของจ้าวหย่าจิ้ง ความอบอุ่นของเจินชี่ทำให้เธอไม่เจ็บมากขนาดนั้น
“ขอโทษจริงๆ ผมก็ยังทำรุนแรงเกินไป” หลินหยางพูด
“รีบอุ้มฉันเข้าไปในห้องเร็ว นายพาชิวเยว่ไปก่อน สภาพฉันในตอนนี้ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างอาย
หลินหยางรีบอุ้มตัวเธอขึ้น แต่ว่าไม่ได้ไปที่ห้อง กลับเดินตรงไปที่หน้าประตู จ้าวหย่าจิ้งเอาหน้ามุดเข้าไปในอกของหลินหยางไม่กล้ามองใครเลย จ้าวชิวเยว่เห็นว่าประตูเปิดแล้วกำลังจะวิ่งเข้าไปแต่กลับเห็นภาพแบบนี้
อึ้งไปสักพัก จากนั้นก็มองบนใส่หลินหยาง จ้าวหย่าจิ้งและหลินหยางทั้งสองคนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าก็รู้ว่าทำเรื่องน่าอายกันมา
“ไอ้บ้า รีบอุ้มฉันเข้าไปข้างในเร็ว” จ้าวหย่าจิ้งกัดไปที่หน้าอกของหลินหยาง
หลินหยางพูดว่า “เป็นคนบ้านเดียวกันแล้ว จะไม่เจอกันได้ยังไง？ชิวเยว่ ต่อไปอย่าเรียกเธอว่าคุณป้าแล้ว เรียกเธอว่าพี่สาว”
“นายมันเลว คุณหญิง เขาได้รังแกคุณไหม？” จ้าวชิวเยว่ทำหน้ามุ่ยแล้วถาม
จะไปมีหน้าตอบได้ยังไง จ้าวหย่าจิ้งอยากจะขุดหลุมแล้วเอาตัวเองฝังลงไปจริงๆ เลย ขายหน้าเหลือเกิน และยังอยู่ต่อหน้ารุ่นหลานอีก
หลินหยางเอามือข้างหนึ่งกอดจ้าวหย่าจิ้งไว้แล้วเอามืออีกข้างไปกอดจ้าวชิวเยว่แล้วพูดว่า “ฉันจะไปรังแกหล่อนได้ยังไง คุณป้าของเธอเก่งขนาดไหน ทำให้ฉันทะลุไปอีกขั้นแล้ว”
จ้าวหย่าจิ้งทนต่อไปไม่ไหวแล้ว อยากจะกระโดดลงมาแล้วหนีไปเลย หลินหยางรีบกอดเธอไว้แน่นแล้วพูดว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ ให้คุณพักผ่อนก่อน ผมคุยกับชิวเยว่เอง”
อุ้มจ้าวหย่าจิ้งไปไว้ในผ้าห่ม หลินหยางถึงดึงจ้าวชิวเยว่แล้วพูดว่า “ฉันทำเพื่อเธอเลยเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยว”
“ไอ้บ้า หลินหยางนายไม่ต้องพูดแล้ว” จ้าวหย่าจิ้งเอาหัวออกมานอกผ้าห่มแล้วพูด
สถานการณ์ในตอนนี้ ทำให้ผู้หญิงทั้งสองคนนั้นลำบากใจเป็นอย่างมาก หลินหยางก้มลงแล้วพูดข้างหูจ้าวชิวเยว่ต่อว่า “เอาล่ะ จำไว้ว่าดูแลคุณป้าของเธอให้ดี วันนี้หล่อนต้องการพักผ่อนให้เต็มที่”
ผู้หญิงตัวเล็กพยักหน้า หลินหยางได้จูบผู้หญิงที่อยู่ในผ้าห่มอีกครั้งแล้วจากไป
ผู้หญิงในห้องทั้งสองคนเงียบไปสักพัก จ้าวชิวเยว่เลยพูดว่า “คุณป้า มีความสุขไหมคะ？”
จ้าวหย่าจิ้งจับหน้าของตัวเองและยิ้ม พูดว่า “มีความสุขสิ เธอล่ะ？เกลียดคุณป้าไหม？”
จ้าวชิวเยว่ส่ายหัวแล้วมุดเข้าไปในผ้าห่มเหมือนกัน ไปแนบชิดกับเธอแล้วพูดว่า “เขาเป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับคุณป้าที่สุดแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้เลย”
ตอนที่ผู้หญิงทั้งสองคนกลับไปคืนดีเหมือนเดิม หลินหยางก็ได้รับสายที่โทรมาจาก หลัวหยุน เธอชวนหลินหยางไปงานเลี้ยงที่บ้าน
ชื่อเสียงของครอบครัวหลัวหยุนนั้นโดดเด่นมาก พ่อเป็นกัปตันที่มีชื่อเสียงในเยว่ตง เป็นเศรษฐีในด้านขนส่งทางเรือ
บ้านของหลัวหยุนอยู่ในฟาร์มที่ชานเมือง ปู่กับย่าของเธอคอยเฝ้าฟาร์มแผ่นนี้ไว้ ไม่ยอมไปใช้ชีวิตที่เยว่ตง หลัวหยุนก็เลยอยู่ที่นี่ด้วย
หลินหยางขับรถมาถึงข้างในฟาร์ม ผู้หญิงได้รออยู่ที่หน้าประตูตั้งนานแล้ว
ทั้งสองคนควงแขนเดินเข้าไปในคฤหาสน์ที่ล้อมรอบด้วยดอกไม้ นี่เป็นสิ่งปลูกสร้างเพียงตัวเดียวในฟาร์มนี้
ฟาร์มชานเมืองมีวิวที่สวยงามมาก ช่วงนี้ยิ่งเป็นช่วงฤดูแห่งการเก็บเกี่ยว มีผลไม้เต็มไปหมดเลย
“นี่มันดินแดนแห่งความฝันชัดๆ เลย” หลินหยางพูดชื่นชม
“สวยใช่ไหมล่ะ ？ปู่กับย่าของฉันก็เพราะไม่อยากไปจากฟาร์มนี้ เลยอยู่ที่เจียงหลิงมาโดยตลอด” หลัวหยุนพูดพร้อมยิ้ม
ในขณะเดียวกันก็มีคนชราที่ผมขาวไปหมดไปเดินออกมาต้อนรับ และกล่าวทักทายหลินหยาง “คนนี้เป็นหลินหยางใช่ไหม？ได้ยินมาจากหยุนหยุนว่าตอนนี้นายกำลังรักษาให้โรคเธออยู่ ？”
“สวัสดีครับปู่หลัว ผมเป็นเพื่อนร่วมห้องกับหลัวหยุน พวกนั้นเป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ วันนี้ต้องรบกวนด้วยนะครับ
หลินหยางพูดอย่างสุภาพ
“ดีแล้วดีแล้ว เสี่ยวหยุน หลานพาเขาไปเดินดูรอบๆ ฟาร์มของพวกเราสิ อยากกินอะไรก็ไปเด็ดเลย ของที่นี่เป็นผลิตภัณฑ์สีเขียว ไม่มีสารเคมีอะไรเลย กินได้โดยไม่ต้องห่วง” เสียงของคนชราดังและชัดเจน
“ปู่ ปู่ยังไม่ต้องอวดผลิตภัณฑ์สีเขียวของปู่เลย เดี๋ยวหนูพาเขาขึ้นไปข้างบนก่อน” หลัวหยุนมีแผนของตัวเอง
คนชรารีบพยักหน้า หลินหยางก็ถูกหลัวหยุนลากขึ้นไปในห้องนอนกว้างๆ บนชั้นหนึ่ง
“น้องชายฉันไม่ค่อยกลับมานอนที่บ้าสักเท่าไหร่ และนี้เป็นห้องนอนของฉัน” หลัวหยุนทำท่าทางเหมือนให้ดูสมบัติ
หลินหยางมองเข้าไป ในห้องที่ใหญ่นี้ เต็มไปด้วยผลงานอักษรวิจิตร และยังมีผลงานต้นฉบับของคนดังๆ อีกมากมาย หลินหยางเห็นสติ๊กเกอร์ของตัวเองถูกติดไว้ตรงหน้าจอที่เป็นแถว
“เธอนี่ลงทุนจริงๆ เลยนะ” หลินหยางพูด
หลัวหยุนกอดคอของเขาไว้แล้วพูดว่า “ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว ฉันตั้งหน้าตั้งตารอมานานมากเลยนะ กว่านายจะมา”
ผู้หญิงที่อยู่กำลังมีความรักนั้นไม่ว่าทำอะไรก็ต้องคิดถึงผู้ชายเป็นอันดับแรก อยากที่จะเอาทุกอย่างของตัวเองให้เขาทั้งหมดเลย หลินหยางรู้สึกประทับใจ เกิดมีความสนใจในการเขียนขึ้นมา เอาแปรงขึ้นมาแล้วเขียนลงไปอย่างไม่ลังเล
“ยิ้มทีโลกละลาย ฉันสวยขนาดนั้นเลยหรอ？” หลัวหยุนมองตัวหนังสือพวกนั้นไว้แล้วถาม
“ฉันว่าไม่พอด้วยซ้ำ แต่เสียดายที่หมดคำจะพูดแล้ว” หลินหยางยิ้มพูด
ใจของหลัวหยุนแทบจะละลายแล้ว ผู้ชายคนนี้พูดแบบนี้ออกมา ทำให้เธอแทบเอาตัวเองไว้ไม่อยู่เลย เธอไม่ได้ไปสนใจตัวหนังสือที่หลินหยางเขียนไว้ต่อแล้ว เอาแต่กอดหลินหยางไว้แน่น
หลินหยางหัวเราะแล้วพูดว่า “ทำไมหรอ ถึงมีความสุขขนาดนี้”
“ก็ต้องมีความสุขสิ นายลองจับตรงนี้ดู เต้นเร็วมากเลย” หลัวหยุนจับตรงอกแล้วพูด
หลินหยางรีบช่วยเธอวัดการเต้นของชีพจรทันที ยังดี แค่ตื่นเต้นไปหน่อย แต่ว่าเขาก็ยังพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันจะทำฝังเข็มให้เธออีกครั้ง เพื่อให้การรักษาครั้งก่อนเห็นผลได้ดีขึ้น”
หลัวหยุนกัดริมฝีปากของตัวเอง ลากเขาแล้วเดินไปที่เตียงเจ้าหญิงของตัวเอง เธอนอนราบลงไปบนเตียงแล้วพูดว่า “นายช่วยฉันถอดสิ”
เรื่องที่น่าอายขนาดนี้ให้ตัวเองทำแล้ว เขาคงจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่แน่ๆ ส่ายหัว หลินหยางก็ยังไปช่วยเธอแกะบราออก หลินหยางกลืนน้ำลาย แล้วพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองวู่วามจนถอดเสื้อของเธอทั้งหมด
“หลับตาลง ถ้ารู้สึกไม่สบายบอกฉันได้เลย” หลินหยางเตือน
“ไม่เอา จะมองนายไว้นั่นแหละ” ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้กันหมด
หลินหยางเอาเข็มเงินออกมาเริ่มทำการรักษา ตอนแรกหลัวหยุนตั้งใจร้องออกเสียง แต่พอหลังๆ มานั้นความรู้สึกที่ชาและสบายนั้นทำให้เธอควบคุมเสียงของตัวเองไม่ได้เลย
“เธอไม่กลัวว่าปู่ของเธอจะตกใจหรอ ฉันไม่อยากถูกปู่เอาไม้กวาดแล้วไล่ออกไปนะ” หลินหยางพูดอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่ต้องห่วง ข้างบนนี้เป็นห้องเก็บเสียง มันช่วยไม่ได้นี่น่า ก็ฉันรู้สึกไม่สบายนิ” หลัวหยุนพูดอย่างน่าสงสาร
หลินหยางกลืนน้ำลายอีกรอบ ความคิดชั่วร้ายได้เกิดขึ้นมาในหัวสมอง กว่าจะควบคุมมือได้ การกระทำบนมือก็เลยไม่ได้เปลี่ยนไป ปล่อยเจินชี่พร้อมกับนวดให้เธอต่อ
หัวใจของหลัวหยุนถูกเจินชี่ห่อหุ้มเต็มไปหมด ไม่ใช่หัวใจที่ไม่มีชีวิตชีวาดวงเก่านั้นอีกต่อไป
การรักษาแบบนี้ก็ต้องมีผลข้างเคียงอยู่แล้ว ผลข้างเคียงของหลงเฟิ่งเจว๋นั้นทำให้หลัวหยุนทนความรู้สึกชาไม่ไหว จับมือหลินหยางหลายครั้งเพื่อสะกิดให้เขาทำอะไรสักอย่าง แต่หลินหยางไม่สนใจเลย
“รู้สึกอึดอัดจังเลย” ผู้หญิงร้องช่วยเหลือ
“ทนไว้” หลินหยางพูดอย่างเฉย
“นายโกหกฉัน ยังบอกว่าถ้าไม่สบายก็ให้พูดไง” หลัวหยุนพูดคัดค้าน
หลินหยางพูด “ฉันแค่ให้เธอพูด ไม่ได้บอกว่าจะทำอะไรสักหน่อย”
ผู้ชายที่เจ้าเล่ห์คนนี้ หลัวหยุนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ก็เลยกระโจนเข้าไป หลินหยางรีบกอดเธอไว้แล้วพูดว่า “คุณครับ เข็มบนตัวยังไม่ได้เอาออกเลย”
“นายไม่เป็นห่วงฉัน” หลัวหยุนพูด
หลินหยางก็เลยเอาเข็มเงินบนตัวเธอออกแล้วถอนหายใจ พูดว่า “นี่แค่พึ่งถึงครึ่งทางเองนะ”
“ที่เหลือเอาไว้ก่อน ตอนนี้ทำเรื่องที่สำคัญก่อนเถอะ” หลัวหยุนตะโกน
เรื่องที่สำคัญ？ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องที่ทั้งสองคนได้พัวพันเข้าหากันแล้ว หลินหยางดึงเข็มตัวสุดท้ายออกแล้ว หลัวหยุนก็กระโดดเข้าอ้อมกอดของเขาทันที
“ที่รัก” หลัวหยุนใช้น้ำเสียงที่อ่อนๆ แล้วพูด
ตัวของหลินหยางกระตุกทันที แล้วรีบกดเธอลงไปกับเตียง พูดว่า “เจ้าปีศาจ ยังกล้าดื้ออีกนะ ดูฉันจะจัดการเธอยังไง”
“นายรีบมาเถอะ ฉันรู้สึกอึดอัดจริงๆ” หลัวหยุนเหมือนตั้งใจหรือไม่ตั้งใจในการปิดร่องข้างล่าง
ผู้หญิงคนนี้ได้ถอดกางเกงในออกโดยที่เขาไม่ทันสังเกต ภาพที่ยั่วขนาดนี้หลินหยางเองก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
“เจ้าปีศาจ รับปืนไป” หลินหยางกระโจนไปหาเธอแล้วพูด
หลัวหยุนได้จับตรงนั้นไว้แล้วพูดอย่างกลัวๆ ว่า “ที่รัก ตรงนี้ของนายใหญ่มากเลย ครั้งก่อนฉันยังไม่กล้ามองมันตรงๆ เลย รีบให้ฉันดูหน่อย”
หลินหยางก็ถูกหลัวหยุนถอดเสื้อออกหมดเลย ปืนน้อยนั้นตกไปอยู่ในมือของเธอแล้วก็กลายร่างเป็นแท่งเสาร์ไฟแล้ว
หลัวหยุนมองมันไว้แล้วพูดว่า “น่ารักจังเลย ขยับเองได้ด้วย”
หน้าของหลินหยางแดงขึ้นมาทันที “ทำไมจู่ๆ เธอถึง……”
“ฉันก็ไม่รู้ หลังจากที่ให้นายแล้ว ในร่างกายก็เหมือนถูกวางยาพิษ ควบคุมไม่อยู่เลย” หลัวหยุนกัดปาดแล้วพูดอย่างคนบริสุทธิ์
หลินหยางคิดในใจหรือว่าพิษในตัวของเขาจะเครื่องย้ายไปแล้ว？และแล้วตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาคิดเรื่องพวกนี้
จับอาวุธหนักของตัวเองแล้วถูตรงร่องไปสักพัก หลัวหยุนนั้นก็ทนไม่ไหวแล้ว พูดว่า “เร็ว เร็ว”
หลัวหยุนเหมือนกับคนที่จะหิวน้ำตายต้องการบ่อน้ำเลย หลินหยางก็ได้ทำให้เธอสมใจได้ทันเวลา เสียบเข้าไปทันที
“ที่รัก นายดีจังเลย นายต้องคอยรักฉันไปตลอดเลยนะ” ไอคิวของผู้หญิงตอนนี้ตกไปเยอะมาก
หลินหยางพูดอย่างตื่นตัวว่า “วางใจได้เลย ฉันจะรักเธอให้ดีเดี๋ยวนี้เลย”
ทั้งสองคนขยับร่างกายไปพร้อมกัน เตียงเจ้าหญิงก็ได้เขย่าไปตามจังหวะขยับของพวกเขา
พอถึงจุดสูงสุด สมองของหลินหยางก็โปร่งไปหมด ในเวลานี้เองรู้สึกว่ามีแสงแปลกๆ ได้เข้าไปในร่างกาย
