บทที่ 241 ตามหาความจริง
ต่อหน้าสถานการณ์แบบนี้ หลินหยางเริ่มรับมือไม่ไหว
“ผมก็ต้องกล้าอยู่แล้ว แต่ว่าคุณอย่าพูดว่าให้ ใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวล่ะ” หลินหยางพูด
คำพูดของหลินหยางทำให้จ้าวหย่าจิ้งนั้นเงียบไป ใช้อยู่ที่เธอจะยอมเสียตัวให้เขาเพราะถูกกระตุ้น แต่สถานะของเธอนั้นไม่อนุญาตให้เธอทำแบบนั้น เพราะเธอเป็นถึงผู้หญิงในตระกูลใหญ่ที่มีอนาคตด้านการเมืองเป็นอย่างมาก สิ่งที่เธอต้องแบกรับเยอะเกินไป
ถ้าเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง จ้าวหย่าจิ้งได้ผลักหลินหยางล้มลงบนเตียง แล้วไปลิ้มรสสิ่งของที่ปรารถนามาตลอดหลายสิบปี
จ้าวหย่าจิ้งพิงไปที่อกของเขาแล้วถามอย่างสงสัย “ฉันทำอะไรแบบนี้ไม่ได้ แต่ถ้านายให้ความกล้ากับฉันในการทำอะไรมั่วๆ วันนี้ยอมให้นายทำก็ได้”
“คุณต้องการอะไรล่ะ？” หลินหยางถาม
“ฉันต้องการคำสัญญาจากนาย” จ้าวหย่าจิ้งมองเขาแล้วพูด
หลินหยางถอนหายใจแล้วพูด “คุณเอาแต่วนไปวนมา ผมไม่รู้ว่าควรสัญญากับคุณเรื่องอะไร？ปกป้องคุณตลอดไป？ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ผู้หญิงของผม ผมจะดูแลอย่างดีเลย”
“นี่ไม่ใช่ประเด็น ฉันเชื่อว่าหลังจากที่นายทำอะไรแล้วไม่มีทางไม่รับผิดชอบ ฉันต้องการให้นายรักษาความลับไว้ แล้วตั้งใจทดลองของให้ฉันอย่างหนึ่ง” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างสับสน
“ความลับ？ความลับอะไร？ขอแค่ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ไม่ดี บอกได้เลยว่าปากของผมไม่ได้เป็นเหมือนชิวเยว่ อีกอย่าง คุณจะพัฒนาของอะไร？” หลินหยางถาม
ลังเลไปสักพัก จ้าวหย่าจิ้งพูดขึ้นมาว่า “นายกล้าเอาหัวใจของนายสาบานไหม？”
เอามือลูปที่หน้าอกของหลินหยาง กล้ามเนื้อที่แน่นนั้นทำให้เธอหลงใหล
“คุณจับขนาดนี้แล้ว ผมยังต้องพูดอะไรอีกหรอ？” หลินหยางถามพร้อมยิ้มเล็กน้อย
จ้าวหย่าจิ้งเงยหน้าแล้วพูด “ฉันต้องการให้นายผลิตยาแกล้งตายที่สามารถทำให้หัวใจของคนหยุดทำงาน แต่หลังจากนั้นสามารถฟื้นขึ้นมาโดยไม่มีผลข้างเคียงอะไรทั้งนั้น”
“คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม？ยาแกล้งตาย？คุณคิดว่าคิดกำลังดูนิยายกังฟูหรออยู่？ในชีวนิมิตถ้าเกิดหัวใจหยุดทำงานไป ร่างกายก็จะขาดออกซิเจนทันที สมองก็จะตายเพราะขาดออกซิเจนในไม่นาน ถึงจะฟื้นขึ้นมาได้เพราะปาฏิหาริย์ แต่ก็คงไม่ต่างจากคนตายที่ยังมีชีวิต” หลินหยางหัวเราะออกมา
จ้าวหย่าจิ้งจ้องเขาด้วยสีหน้ามุ่ยๆ แล้วพูดว่า “นายตั้งใจหน่อยได้ไหม？ฉันก็รู้ว่าจะเป็นแบบนั้น แต่ก็มีสารอื่นที่นายไม่จำเป็นต้องห่วง ขอแค่ทำให้คนเหมือนเป็นคนตาย หลังจากนั้นนายไม่จำเป็นต้องสนแล้ว”
“ผมลองทายดูนะ คุณคงอยากจะใช้วิธีการแช่แข็งเพื่อมารักษาผู้เสียชีวิตที่ยังมีชีวิตไว้ ต่างประเทศได้บรรลุเทคนิคนี้แล้ว แต่ว่าไม่ใช่ตายจริงๆ เพราะหัวใจยังเต้นอยู่ แต่ระบบการทำงานทุกอย่างของร่างกายแทบจะหยุด ทำให้คนที่ถูกแช่แข็งหลายสิบปีเหมือนผ่านไปแค่วันเดียว” หลินหยางทาย
จ้าวหย่าจิ้งไม่ได้ตอบ นี่ก็คือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด
หลินหยางจู่ๆ ก็ใช้สายตาที่แหลมคมจ้องเธอไว้แล้วพูดว่า “คุณคงไม่ได้กำลังวางแผนอะไรใหญ่โตอยู่ใช่ไหม？”
“ใช่แล้ว เป็นเรื่องที่ใหญ่โตเลยแหละ แต่ไม่ใช่เรื่องทำร้ายคน แต่เป็นการช่วยคน เพราะฉะนั้นฉันคิดไปคิดมาก็มีแค่นานเท่านั้นที่มีความสามารถนี้”
“ก็ได้ คุณคงหวังจะให้ผมตกอยู่ใต้กระโปรงของคุณแล้วรับใช้คุณอย่างเต็มใจสินะ” หลินหยางพูด
ทำงานกับคนฉลาด จ้าวหย่าจิ้งแทบจะไม่ต้องเปลืองน้ำลายตัวเองเลย แต่เธอก็ยังดูถูกหลินหยางเกินไป
เขาเอาเสื้อมาคลุมแล้วลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่อุปกรณ์ของคุณ ถ้าคุณอยากใช้ร่างกายของคุณเป็นข้อแลกเปลี่ยนแล้วละก็คุณดูถูกผมเกินไปแล้ว”
คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะเด็ดขาดขนาดนี้ จ้าวหย่าจิ้งรีบส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันไม่ได้ใช้ร่างกายเป็นข้อแลกเปลี่ยน ฉัน……ชอบนายจริงๆ นะ”
“ใช่หรอ แต่ผมเห็นแค่คุณสนใจแต่ว่าผมจะช่วยคุณทดลองยาแกล้งตายอะไรนั้นให้คุณเท่านั้น สำหรับผมแล้วคงถือว่าเป็นแค่อุปกรณ์แก้เบื่อเฉยๆ ละมั้ง？ ผมรู้ว่าคุณชอบสั่งสอนผู้ชายอย่างผม เพราะนี่เป็นความรู้สึกที่ได้เอาชนะใช่ไหม？แต่ว่าผมไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าคุณเอาตัวเองเป็นอุปกรณ์ ผมก็จะไม่เอาคุณไว้ในสายตา” หลินหยางพูดอย่างเย็นชา
จ้าวหย่าจิ้งรีบกอดเขาแล้วร้องไห้พูดว่า “ไม่ใช่นะ นายก็รู้ว่าฉันยังเป็นสาวบริสุทธิ์ ฉันจะยอมมอบร่างกายให้ผู้ชายที่ฉันชอบเท่านั้น แต่ว่าเรื่องยาแกล้งตายนั้นมันสำคัญจริงๆ นะ”
สำหรับน้ำตาผู้หญิงแรงต่อต้านหลินหยางนั้นอ่อนมาก เขาพูดอย่างหงุดหงิด “คุณต้องบอกเหตุผลทุกอย่างที่ชัดเจนให้ผม ผมถึงจะลองคิดดูว่าควรช่วยคุณไหม”
“ตอนนี้นายรู้เรื่องนี้แล้วสำหรับนายเป็นเรื่องอันตราย ต้องไม่เอานายเข้ามายุ่งเกี่ยว หลังจากที่ทดลองยาสำเร็จแล้ว ฉันก็จะไปจากเจียงหลิง เพราะฉะนั้น ต่อไป…….ถ้าเกิดอะไรขึ้น นายก็ห้ามเข้ามายุ่งเกี่ยวเด็ดขาดเลยนะ” ร้องไห้ไม่หยุด
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะใช้ยาอันนี้ไปทำอะไร แต่หลินหยางก็รู้สึกได้ถึงน้ำใจที่เธอพยายามปกป้องเขา ตบหลังของเธอเบาๆ แล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงหาผมเจอล่ะ”
“เดิมที…….ฉันแค่จะหาผู้เชี่ยวชาญอาวุโสช่วย แต่ว่าความสัมพัมธ์ระหว่างพวกเขานั้นยุ่งยากเกินไป คนที่คอยจับตาดูก็เยอะ ในผู้เชี่ยวชาญที่ยังหนุ่มๆ มีแค่นายเท่านั้นที่มีความสามารถนี่ ตอนแรกฉันไม่คิดว่าจะยุ่งยากขนาดนี้ เคยคิดที่จะใช้ความรุนแรงในการขู่นายด้วย แต่ตอนเจอกับนายครั้งแรก ฉันก็……ถูกนายเข้ายึดแล้ว ฉันคิดว่าฉันจะสามารถหลุดพ้นออกมาได้ และยังตั้งใจเปลือยผ้าต่อหน้านาย แต่ความเย็นชาของนายนั้นยิ่งทำให้ฉันหลงใหลเข้าไปใหญ่” น้ำตาของจ้าวหย่าจิ้งได้ซึมเข้าไปในเสื้อของหลินหยางจนเปียกไปหมด
หายใจเข้าลึกๆ หลินหยางเริ่มไม่รู้ว่าจะจัดการสถานการณ์ตรงหน้ายังไงแล้ว เพราะผู้หญิงคนนี้ดูแล้วมีเรื่องกังวลของตัวเอง คำพูดเมื่อกี้เขาสามารถแยกแยะออกว่าอันไหนจริงไม่จริง
“ถ้าคุณบอกผมตั้งแต่แรก ผมก็ไม่ทำสีหน้าแบบนี้ใส่คุณหรอก” หลินหยางพูดอย่างหมดหนทาง
ฉันชินกับการปิดบังตัวเองด้วยการกระทำต่างๆ แต่ก็ถูกนายมองออกตลอด นายเป็นพรหมลิขิตของฉันใช่ไหม？” จ้าวหย่าจิ้งมองเขาแล้วพูด
ว่ากันว่าผู้หญิงเป็นภัย ผู้หญิงตรงหน้านี้เป็นภัยอันตรายที่แท้จริง
จ้าวหย่าจิ้งทนต่อไปไม่ไหวแล้ว กระชากเสื้อของเขาแล้วพูดว่า “ไม่สนแล้ว วันนี้ฉันจะต้องเอานายให้ได้ ฉันไม่เสียใจทีหลังแน่”
เกาะป้องกันในใจของหลินหยางถูกทำลายลงแล้ว เขาเองก็จูบเธออย่างแรง
จ้าวหย่าจิ้งจมอยู่ในการจูบของหลินหยาง ทั้งสองคนเหมือนน้ำกับไฟที่ผสานเข้ากัน
จ้าวหย่าจิ้งยื่นมือไปจับอาวุธของหลินหยางออกมา แอบไปก็เห็นว่าของนั้นใหญ่เกินไปแล้ว นึกไม่ออกเลยว่าถ้าถูกเสียบเข้าไปแล้วจะเป็นยังไง
“ทำไมใหญ่ขนาดนี้？” จ้าวหย่าจิ้งถาม
“กลัวหรอ？” หลินหยางยิ้มถาม
จ้าวหย่าจิ้งใช้ขาทั้งสองรัดเอวของเขาแล้วพูดว่า “ไม่สนแล้ว จะให้นายวันนี้เลย จะทรมานฉันให้ตายฉันก็ยอม”
คำพูดที่ร้อนแรงขนาดนี้ทำให้หลินหยางทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เขากระโจนจ้าวหย่าจิ้งลงไป มองตาที่แดงแล้วพูดว่า “สามสิบแปดปี วันนี้ผมจะพรากความบริสุทธิ์ของคุณแล้วนะ”
“นายไม่พูดถึงอายุของฉันจะได้ไหม？นายพรากความบริสุทธิ์ของผู้หญิงไปกี่คนแล้ว？” จ้าวหย่าจิ้งจับปืนน้อยไว้แน่นแล้วถาม
“ได้ ไม่พูดแล้ว คุณหลับตาลงสิ รับรองว่าจะไม่ทำให้คุณเจ็บเลย” หลินหยางเปลี่ยนเรื่อง
หลับตาลงอย่างเชื่อฟัง ท่าทางที่สง่างามนั้นนอนราบอยู่บนโซฟา ทำให้น้ำลายของหลินหยางแทบจะไหลออกมาแล้ว
หลินหยางเริ่มจูบจากไหปลาร้าของเธอ ปลายลิ้นไหลผ่านผิวของเธอ ทำให้เธอกระตุกเล็กน้อย มือที่ใหญ่ของเขาทั้งสองได้จับหน้าอกทั้งสองข้างไว้หมด แล้วเริ่มบดขยี้อย่างอ่อนโยน
นิ้วทั้งสองตั้งใจคีบหัวนมที่ตั้งไว้ ค่อยๆ ถูกอย่างอ่อนโยน จ้าวหย่าจิ้งร้องออกเสียงเบาๆ
“ไอ้บ้า ทำไมนายถึงทรมานคนเป็นขนาดผ้าเช็ดตัวหยุดทรมานฉันได้แล้ว” ผู้หญิงร้องขอชีวิต
“นี่แค่จะเพิ่งเริ่ม หลินหยางจะหยุดบุกรุกเร็วขนาดนี้ได้ยังไง
“ไม่ต้องเลียตรงนั้นแล้ว” จ้าวหย่าจิ้งพูดพร้อมร้อง
ลิ้นของหลินหยางหยุดอยู่บนหัวนมกี่วินาที จ้าวหย่าจิ้งก็ทนไม่ไหวแล้ว จากนั้นเขาก็ไหลจากท้องน้อยลงไป
ดึงแขนของหลินหยางแล้วจ้าวหย่าจิ้งพูดว่า “ไอ้บ้า นายทำให้ฉันทีเดียวเลยไม่ได้หรอ？ทำไมต้องทรมานฉันแบบนี้ นายจะทรมานฉันอีกนานแค่ไหนเนี่ย？”
ร่างกายของจ้าวหย่าจิ้งอ่อนไหวอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ที่รักษาเธอก็พุ่งออกมาซะขนาดนั้นแล้ว ตอนนี้จะไปทนที่หลินหยางทำแบบนั้นได้ยังไง
รู้สึกว่าผู้หญิงพร้อมพอสมควรแล้ว หลินหยางถึงจะจับปืนน้อยของเขาเสียบเข้าไป ทางเข้าที่แคบนั้นได้ห่อหุ้มหลินหยางไว้หมด รู้สึกได้ว่ามีแรงต้านที่ใหญ่มาก
“เจ็บไหม？” หลินหยางเขี่ยผมของเธอแล้วถาม
ส่ายหน้า ผู้หญิงพูด “ถ้ายังไม่เข้ามา ฉันก็จะบ้าแล้ว รีบเข้ามาเถอะ”
หลินหยางถึงจะเข้าไปต่อโดยไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง ร่างของผู้หญิงกระตุกทีหนึ่ง น้ำตาก็ได้ไหลออกมาอีกครั้ง จ้าวหย่าจิ้งส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ใช่เพราะว่าเจ็บ นายเร็วหน่อย”
นี่ก็ต้องไม่ใช่น้ำตาเพราะเจ็บอยู่แล้ว อยู่อย่างอ้างว้างและโดดเดี่ยวแบบนี้เป็นเวลาสามสิบกว่าปี ในที่สุดชีวิตของเธอก็ได้เริ่มใหม่แล้ว
ผู้ชายตรงหน้าแข็งแรง ทำให้เธอไม่จำเป็นต้องคอยจินตนาการเพื่อให้ตัวเองพอใจอีกแล้ว
การผสานกันของร่างกาย หลินหยางอ่อนโยนมาก จ้าวหย่าจิ้งกลับตื่นเต้นมาก การปะทะของทั้งสองคนเหมือนผู้หญิงเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลย
ไอแท่งนั้นเริ่มร้อนแล้ว หลินหยางรู้ว่าถึงเวลาแล้ว กำลังจะเร่งความเร็วเอวของตัวเองก็สังเกตเห็นว่าตัวเองเจอคู่ปรับแล้ว
ส่วนประกอบด่านในของจ้าวหย่าจิ้งไม่ธรรมดาเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสปืนน้อยของหลินหยางแต่กลับสามารถรับไว้ทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้นคือแน่นเกินไปแล้ว ความคิดที่จะเร่งความเร็วหลินหยางก็ได้ล้มเลิกไป ได้แต่รักษาความเร็วเดิมไว้ ข้างในดูดปืนน้อยของหลินหยางไว้เหมือนกับแม่เหล็ก ทำให้เขาเริ่มรู้สึกว่าจะถึงจุดสุดยอดแล้ว
“ผู้ชาย ผู้ชายของฉัน ร้อนมากเลย” ตอนนี้สมองของจ้าวหย่าจิ้งไม่ทำงานปกติแล้ว
ในที่สุดทั้งสองคนก็มาถึงจุดสูงสุด ทั้งสองกอดกันแล้วกระตุกกันใหญ่ ผ่านไปสักพัก พวกเขาสองคนถึงจะฟื้นฟูจากที่รุนแรงเมื่อกี้
“ทำยังไงดี ฉันดีใจมากเลย คิดไม่ถึงว่าฉันได้เสียเวลาไปมากมายขนาดนั้น” จ้าวหย่าจิ้งพึ่งพักฟื้นก็เริ่มเกเรขึ้นมา
“เสียใจทีหลังหรอ？” หลินหยางยิ้มพร้อมพูด
“ใช่ ทำไมไม่เจอนายเร็วกว่านี้？ทำไมนายต้องเกิดช้ากว่าฉันนานขนาดนั้นด้วย” จ้าวหย่าจิ้งมองเขาแล้วถาม
เกลียดที่เจอกันช้า นี่เป็นคำพูดที่คู่รักหลายคำมักจะพูด หลินหยางพอใจเป็นอย่างมาก ที่ทำให้เขาเซอร์ไพรส์กว่านั้นคือเขาได้ทำลายประตูที่จะขึ้นไปขั้นที่สามของบทหลงเฟิ่งเจว๋แล้ว
