บทที่234 สั่งสอน
หลินหยางไม่กล้ามองจ้าวหย่าจิ้งต่อ สายตามองลงไปข้างล่าง ก็เห็นหน้าอกที่ใหญ่และนุ่มนั้น ก็ได้หัวเราะออกมาทันที
“มองไปทางไหนนะ ถามนายอยู่นะ” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างไม่พอใจ
“ถ้ายังรักษาท่านี้อยู่ ผมจะขอไม่รับผิดชอบการกระทำหลังจากนี้ของฉันแล้วนะ” หลินหยางพูดพร้อมหัวเราะ
จ้าวหย่าจิ้งยื่นมือไปจับก็จับโดนตรงนั้นพอดี พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันก็อยากดูเหมือนกันว่านายจะใจกล้ามากแค่ไหน”
หลินหยางห้ามอารมณ์ตัวไว้อยู่ ผู้หญิงคนนี้อะไรก็ไม่กลัว เขาต้องห้ามทำให้ตัวเองสับสน หายใจเข้าลึกๆ ก็ได้กลิ่นหอมของน้ำหอมไวโอเลต
“น้ำหอมGUCCI？” หลินหยางถาม
“จมูกดีใช้ได้ นายรู้เรื่อง？” จ้าวหย่าจิ้งถามอย่างแปลกใจ
พยักหน้า หลินหยางพูด “ตอนเรียนเคมีก็เคยศึกษาน้ำหอมต่างๆ มาก่อน ผมก็อยากรู้ว่าทำไมคุณถึงต้องนั่งบนขาของผมด้วย ถึงแม้ว่าแบบนี้จะทำให้ผมจะสะดวกในการตรวจอาการของคุณก็เถอะ！”
“ถ้าอย่างนั้นก็บอกฉันว่าควรรักษาหน้าอกทั้งสองของฉันยังไงละกัน ตรงนี้จะเป็นปมด้อยในใจของฉันแล้ว” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างไม่พอใจ
“ศัลยกรรมซิลิโคน ไขมันเทียม ได้หมดเลย” หลินหยางพูดอย่างเจ้าเล่ห์
จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างเย็นชา “นายไม่ใช้ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้หรอกหรอ？”
หลินหยางแปลกใจว่าทำไมอันนี้เธอก็รู้ได้ละ ดูเหมือนว่าเธอได้สืบตัวเองจนหมดแล้ว เขาก็เลยพูดทั้งยิ้มว่า “นี่ไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคืออาการของคุณตรงนี้ต่างกับคนอื่นมาก คุณก็รู้ว่าองค์ประกอบหลักของหน้าอกเป็นไขมัน พูดง่ายๆ ก็คือ คุณเลือกกินอาหารมาตั้งแต่เด็ก เลยทำให้คุณสารอาหารไม่เพียงพอ ตอนสาวๆ ก็ชอบลดความอ้วนอีก ยังเป็นการลดอย่างไม่เอาชีวิตอีกด้วย เลยทำให้ต่อมไร้ท่อของคุณไม่สมดุล พูดโดยรวมแล้ว ถ้าคุณอยากให้ตรงนั้นฟื้นฟูไปเป็นปกติ ก็ต้องใช้เวลายาวนานในการปรับสภาพ”
สีหน้าของจ้าวหย่าจิ้งเริ่มเปลี่ยน รีบพูดขึ้นมาว่า “นายก็จัดการให้เสร็จไม่ได้ในระยะสั้น？”
“รักษาโรคไม่ใช่กินข้าว กินคำเดียวก็กินไม่หมด ถ้าคุณลงไปจากตัวผมตอนนี้ ผมจะมีความมั่นใจในการรักษาคุณเพิ่มขึ้น” หลินหยางพูดอย่างหงุดหงิด
มือของจ้าวหย่าจิ้งเข้าไปในกางเกงของหลินหยางแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหลินหยางรัดเข็มขัดไว้แน่นตอนนี้ปืนน้อยคงตกอยู่ในมือของเธอแล้ว
ได้ยินหลินหยางพูดแบบนี้ จ้าวหย่าจิ้งถึงยอมลงจากตัวของหลินหยาง แต่ว่าเปลี่ยนเป็นนั่งแนบชิดหลินหยาง
หลินหยางพูดต่อว่า “อย่างแรก คุณต้องร่วมมือกับฉันเพื่อปรับการกิน คุณไม่ชอบกินเนื้อ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจากการกินพวกเนื้อปลาก่อน อย่างน้อยก็อร่อยกว่าพวกเนื้อมัน อีกอย่าง ห้ามกินยาที่มีส่วนอาร์เซนิค”
จ้าวหย่าจิ้งตกใจ ผ่านไปสักพักถึงพูดว่า “นายนี้เก่งจริงๆ เลย รู้ยาที่ฉันกินด้วย
“ทำไมคุณต้องเอาร่างกายของตัวเองมาเล่นด้วย？อยากสวยมีวิธีตั้งมากมาย แต่คุณกลับเลือกเดินทางที่แย่ที่สุด ฟังผมนะ ผมรับรองได้ว่าหลังจากนี่ 20 ปี ผิวของคุณก็ยังเนียนใสและเด้งแบบนี้” หลินหยางพูดล่อลวง
“ห้ามหลอกฉันนะ！” จ้าวหย่าจิ้งเปลี่ยนไปมีท่าทีของเด็กผู้หญิงทันที นี่ทำให้ใจของหลินหยางนั้นหวั่นไหวขึ้นมา
พยักหน้า หลินหยางพูดว่า “ที่ที่สำคัญที่สุดคือ การรักษาของผมจะแปลกๆ หน่อย ต้องร่วมกับการนวด ต้องการพื้นที่ที่ลับกว่านี้หน่อย ตรงนี้ไม่ได้ ！”
“นายจะให้ฉันถอดจนหมด？” จ้าวหย่าจิ้งพูดด้วยสีหน้าที่เหมือนเสือ
นี่จะเปลี่ยนหน้าเร็วไปแล้ว หลินหยางเริ่มรู้สึกรับไม่ได้ แล้วพูดว่า “ถ้าคุณอยากรักษาก็ฟังที่ผมพูดทั้งหมด ไม่อย่างนั้นอย่าว่าแต่คุณเป็นนายกเทศมนตรีเลย ผู้ว่าก็ไม่ต้องมาหาผม”
จ้าวหย่าจิ้งไม่ได้รู้สึกโกรธเลยแม้แต่น้อย เพราะผู้ชายคนนี้ในสายตาของเธอยิ่งมีเสน่ห์มากกว่าเดิม ก็เลยพยักหน้าตกลง
“ถ้าอย่างนั้น จะเริ่มทำการรักษาฉันเมื่อไหร่ล่ะ？” จ้าวหย่าจิ้งถามด้วยตาที่กะพริบ
ผู้หญิงคนนี้ล่อลวงขึ้นมา หลินหยางเองก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว เขาไอแห้งทีหนึ่ง “วันนี้ไม่ได้ ผมยุ่งมาก เริ่มพรุ่งนี้ละกัน”
ส่งพระเจ้าท่านนี้กลับไปได้ซะที หลินหยางเอาโทรศัพท์เครื่องใหม่ของตัวเองออกมา โทรไปให้จ้าวชิวเยว่
“รู้ว่าควรทำยังไงแล้วใช่ไหม？” หลินหยางถาม
“รู้ แต่ว่า…..” จ้าวชิวเยว่ตอบอย่างไร้เรี่ยวแรง
หลินหยางไม่ได้ตอบแล้วตัดสายทิ้งโดยตรง หน้าของจ้าวชิวเยว่บิดจนเป็นก้อนแล้ว
ตอนเย็น จ้าวชิวเยว่ได้ขึ้นรถเรนจ์โรเวอร์ไป หลินหยางเหยียบคันเร่งมิดตลอดทาง ขับไปถึงแถวบ้านนอก
“เอาละ ไหนลองพูดมาสิ” หลินหยางหันหน้าถาม
จ้าวชิวเยว่จับปลายเสื้อมาบิดอย่างสับสน ไม่รู้ว่าควรพูดต่อด้วยอะไรดี
“ฉันถามไปหลายครั้งแล้ว แต่คุณป้าไม่ยอมบอก” จ้าวชิวเยว่พูดอย่างเป็นทุกข์
“เพราะหล่อนไม่ยอมพูดหรือว่าเธอไม่ได้ถาม？” หลินหยางจ้องเธอไว้
จ้าวชิวเยว่รีบส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ใช่จริงๆ ฉันได้ถามแล้วจริงนะ แต่คุณป้าบอกว่าต้องมั่นใจก่อนว่านายเป็นคนที่พึ่งพาได้จริงๆ ถึงจะยอมหานายมาร่วมมือด้วย”
“คนที่พึ่งพาได้？ฉันพึ่งพาไม่ได้ตรงไหน？” หลินหยางพูดอย่างเย็นชา
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอยังไม่ไว้ใจนาย คุณป้าไม่เคยปิดบังอะไรฉันมาก่อน เรื่องครั้งนี้ต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมากแน่ๆ” จ้าวชิวเยว่พูด
หลินหยางมองผู้หญิงคนนี้อย่างละเอียด ใส่ชุดดำทั้งชุด ก็ยังรักษาท่านั่งมาตรฐานของคนฝึกกังฟู สายตาเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย “ดูเหมือนต้องลงโทษเธอสักหน่อยแล้ว ที่ไม่ได้ข่าวอะไรเลยหลายวัน” น้ำเสียงของหลินหยางยิ่งเย็นกว่าเดิม
“ไม่เอา………ฉันลองถามหลายครั้งแล้วจริงๆ นะ” จ้าวชิวเยว่พูดอย่างกลัว
หลินหยางยื่นมือไปบีบ จ้าวชิวเยว่หดตัวอยากจะหนี แต่ว่าหลินหยางนั้นเร็วกว่า กระชากจ้าวชิวเยว่มาไว้บนตัว
ยิ้มแหะๆ หลินหยางพูดว่า “เด็กที่ไม่เชื่อฟังต้องถูกลงโทษ อยากโดนฝ่ามือทรายเหล็กหรือว่าเข็มขัดผัดเนื้อดี？”
“อย่านะ！” จ้าวชิวเยว่ร้องเป็นแค่คำนี้คำเดียว
มองผู้หญิงคนนี้ทีหนึ่ง สะโพกที่เน้นนั้นเป็นจุดที่ลงแรงได้ดีที่สุด หลินหยางก็เลยตีลงไปอย่างไม่ลังเล เพี๊ยะเพี้ยะเพี้ยะ เสียงดังติดต่อกัน 3 ที เสียงดังฟังชัดมาก
ตั้งแต่เล็กจนโต จ้าวชิวเยว่ยังไม่เคยโดนกระทำอย่างนี้มาก่อน สะโพกถูกตีแบบนี้ หน้าก็แดงไปหมดทันที
“ไม่เจ็บ？ถ้าอย่างนั้นตีต่อ” หลินหยางเกิดอยากแกล้งขึ้นมา
เพี้ยะเพี้ยะเพี้ยเพี้ยะ ตีติดต่อกันอีกหลายที อารมณ์สับสน หงุดหงิด คับข้องใจของจ้าวชิวเยว่ปนกันจนสุดท้ายทนไม่ไหวเลยร้องไห้เสียงดังออกมา
หลินหยางอึ้งไปสักพัก คิดในใจว่าตัวเองทำเกินไปรึเปล่า
“ทำไม？ ทำผิดแล้วยังไม่อยากรับบทลงโทษ？” หลินหยางถาม
“ฉันไม่มีความผิดแท้ๆ ฉันก็บอกนายไปหมดแล้ว ว่าฉันถามไปหลายรอบแล้ว คุณป้าไม่ยอมบอกแล้วฉันจะทำอะไรได้ละ” จ้าวชิวเยว่พูดอย่างหงุดหงิด
หลินหยางเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ยังกล้าเถียง ไม่ตีไม่ได้แล้ว ใช้แรงกระชาก หระโปรสีดำของจ้าวชิวเยว่ถูกกระชากขาด เผยสะโพกที่ขาวใส ครั้งนี้หลินหยางไม่ออมมือ ตีสะโพกติดต่อกันไม่หยุด
เดิมทีจ้าวชิวเยว่แค่อยากระบายอารมณ์ในใจออกมา แต่หลังๆ เธอรู้สึกว่าฝ่ามือขอหลินหยางนั้นร้องมาก เหมือนมีเจินชี่แปลกๆ เข้าไปในตัวของตัวเอง ก็เลยหยุดร้องไห้ไป จ้าวชิวเยว่รู้สึกว่าร่างกายร้องผิดปกติ นี่มันเกิดอะไรขึ้น？
ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น จ้าวชิวเยว่กัดฟันทนปล่อยให้หลินหยางตีไป
หลินหยางเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นขึ้นมา ก็ยิ่งตีแรงขึ้น
จนหลินหยางรู้สึกว่าฝ่ามือของตัวเองร้อนขึ้นมา เขาถึงรู้ว่าตัวเองกำลังใช้เจินชี่ของบทหลงเฟิ่งเจว๋อยู่ ฉะนั้นที่ตีลงไปนั้นไม่ใช่ความเจ็บแต่เป็นการผ่อนคลาย
สะโพกที่อ่อนนุ่มนั้นเหมือนกับลูกท้อขนาดใหญ่ รูปร่างหน้าตาก็น่ารักมาก หลินหยางแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่ที่ทำให้หลินหยางน่าอายที่สุดคือตอนนี้ร่างกายของจ้าวชิวเยว่โค้งขึ้นมา ตรงร่องสะโพกมีสีแดงโผล่มาเล็กน้อย
บาปจริงๆ แค่ต้องการลงโทษเด็กคนนี้เท่านั้น แต่กลายเป็นว่าจะทำผิดซะแล้ว รีบดึงกระโปรงที่ถอดไปไว้ในข้อขาขึ้นมา แต่ในเวลานี้กระโปรงถูกเขาฉีกออกเป็นสองชิ้นเหมือนผ้าขี้ริ้ว กางเกงในสีขาวก็ฉีกแล้วใส่ไม่ได้เลย
จ้าวชิวเยว่เห็นว่าหลินหยางหยุดลงไป ก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร ก็เลยถามอย่างโง่ๆ ว่า “จะตีอยู่ไหม？”
หลินหยางถลึงตามองเธอแล้วพูดว่า “ตี แต่เปลี่ยนที่ตี”
ลุกขึ้นมาแล้วนั่งควบที่ตรงหน้าขาของหลินหยาง ใช้สายตาที่ เหม่อมองเขา หน้าตาเหมือนเป็นแพะรับบาปเลย
นี่ทำให้หลินหยางเกิดตกลงขึ้นมา ไอเบาๆ ทีหนึ่งแล้วพูดว่า “เสื้อของเธอฉันทำเสียแล้ว เดี๋ยวไปซื้อให้เธอใหม่ชุดหนึ่งละกัน”
จ้าวชิวเยว่พึ่งรู้ตัวว่าข้างล่างของตัวเองนั้นเปลือย เธอเอามือไปปิดที่รูอย่างเขิน แต่ว่ามีของที่เป็นแท่งแข็งๆ ขวางอยู่ตรงนั้น
“เอาของในกางเกงของนายออกไปสิ” จ้าวชิวเยว่พูดด้วยหน้าที่แดงไปหมด
หลินหยางคิดในใจฉันก็อยากเอาออก แต่ว่าตอนนี้ของมันไม่เชื่อฟัง ขยับตูด หลินหยางพยายามทำให้ปืนน้อยอ่อนตัวลง แต่ว่ายิ่งถูไปมา ตรงนั้นยิ่งรู้สึกสบาย รู้สึกสบายจากนั้นก็จะยิ่งแข็งอ่อนไม่ลงแล้ว
จ้าวชิวเยว่ใช้มือไปจับ ถึงรู้ว่านั้นเป็นของอะไร พูดพึมพำเบาๆ ว่า “ทำไมยาวขนาดนี้””
ดูจากไซส์และขนาด นั้นมันแทบจะเท่าแขนของตัวเองแล้ว จ้าวชิวเยว่ทั้งตะลึงและเขิน คิดอยู่ในใจว่าคนโรคจิตคนนี้คงไม่ทำอะไรที่โรคจิตกว่านี้หรอกนะ
หลินหยางเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว เขากลัวที่สุดก็คือไอของที่ไม่เชื่อฟังนี่ตกไปอยู่ในมือของผู้หญิง
“เป็นเด็กเป็นเล็ก ไม่ต้องถาม เธอกลับไปที่ที่นั่งเธอได้แล้ว ฉันจะไปซื้อเสื้อให้เธอ” หลินหยางพูดอย่างอาย
รู้สึกถึงการอายของหลินหยาง จ้าวชิวเยว่เหมือนจับโดนข้อหาความผิดอะไรสักอย่าง ทำปาดจู๋แล้วพูดว่า “นายทรมานฉันแบบนี้ ยังจะโทษฉันอีก นายนี่มันโรคจิตชัดๆ จับตูดของฉันยังไม่พอ นายยังจ้องตรงนี้ของฉันอยู่อีก”
หลินหยางอยากจะบอกว่าเธอหนังหนาไม่กลัวเจ็บเอง แต่ตอนนี้คงต้องให้ผู้หญิงคนนี้ลงมาก่อนค่อยว่ากัน
“ใช่แล้ว ฉันมันโรคจิต เดรัจฉาน เธอยังไม่รีบหลบไปอีก ไม่อย่างนั้นฉันไม่เกรงจะนะ” หลินหยางยื่นมือออกมาแล้วพูด
จ้าวชิวเยว่ยึดอกแล้วพูดว่า “มาสิ วันนี้ฉันถูกนายรังแกขนาดนี้แล้ว นายรู้ไหมว่าตั้งแต่เล็กจนโตฉันยังไม่เคยถูกใครตีอย่างนี้มาก่อน แน่จริงนายก็ตีฉันให้ตายไปเลย”
หลินหยางเริ่มโกรธ ยื่นมือไปจับลูกองุ่นเล็กๆ ได้อย่างแม่นยำ
จ้าวชิวเยว่จะได้คิดได้ยังไงว่าหลินหยางจะไปจับตรงนั้น ในร่างกายก็มีความรู้สึกร้อนๆ เหมือนเมื่อกี้ขึ้นมาอีกครั้ง ความร้อนนั้นไหลเวียนในร่างกาย เธอรู้สึกตัวอ่อนลงทันที ก็หมอบลงบนตัวของหลินหยาง พูดเบาๆ ว่า “เดรัจฉาน ฉันร้อนมากเลย”
เสียงที่พูดพึมพำเบาๆ นั้นเหมือนกับยาเสน่ห์ที่รุนแรงมาก ทันใดนั้นตรงหน้าหลินหยางเกิดภาพหลอนขึ้นมา เหมือนจะเห็นจ้าวชิวเยว่ถอดกางเกงของตัวเองแล้วนั่งลงไปข้างบนอย่างแม่นยำ
หลินหยางหายใจเข้าลึกๆ ใช้แรงในการฉีกเสื้อที่เหลือของจ้าวชิวเยว่ จากนั้นกัดหน้าอกไว้
