“คิดไม่ถึงเลยว่าข้างกายหลูยี่ยังมีนักฆ่าสาวที่สวยขนาดนี้”
หลินหยางบ่นพึมพำไปคำหนึ่ง จากนั้นนิ้วมือเขาก็จับไปที่หน้าอกที่กลมโตและยื่นออกมาของนักฆ่าหญิงอย่างตัดใจไม่ลง หลังจากสัมผัสความยืดหยุ่นด้วยมือแล้ว เขาจึงตบหน้าเธอเบาๆ “เฮ้ย ฟื้นสิ!”
“เป็นเพราะคุณทำร้ายฉัน!? ฆ่า!”
ทันทีที่นักฆ่าสาวฟื้นขึ้น เธอก็รีบจะระเบิดทนที แต่เธอเพิ่งจะพยายามดิ้นรนเพราะอยากจะลงมือ กลับรู้สึกว่าทั่วทั้งร่างกายของเธออ่อนแอและไม่มีเรี่ยวแรงเลย
ไม่ต้องเสียแรงเปล่าหรอก ผมกดจุดฝังเข็มของคุณแล้ว ถ้าผมไม่แก้ออก แม้แต่บีบมดๆก็คงยังไม่ตาย”
“ฮึ่ม! ในเมื่อการลงมือล้มเหลวด้วยมือคุณแล้ว จะฆ่าจะแกง ก็ทำตามสบายเลย!” นักฆ่าสาวก็ดูแข็งแกร่งมากเช่นกัน
“คุณหน้าตาดีขนาดนี้ ผมคงฆ่าคุณไม่ลงหรอก คุณชื่ออะไร?”
“เหลิ่นยั่น บอกชื่อให้คุณรู้แล้วมันจะยังไง?” นักฆ่าที่ชื่อว่าเหลิ่นยั่นสุขุมเยือกเย็นมาก ซึ่งมันมีความรู้สึกแบบว่าไม่กลัวอันตรายใดๆและพร้อมจะฝ่าฟันไปข้างหน้า
แต่ในความเป็นจริง เหลิ่นยั่นกลับรู้สึกท่วมท้นในใจ ซึ่งมันไม่ได้สงบอย่างที่เธอแสดงออกมาให้เห็นบนใบหน้า
เธอจำได้อย่างชัดเจนว่า ทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งมาถึงด้านบนดาดฟ้า และกำลังคิดจะใช้ปืนไรเฟิลซุ่มยิง ลอบสังหารส้งเจียว แต่เธอเพียงแค่ใช้ศูนย์เล็งปืนเล็งไปที่หน้าต่างห้องของส้งเจียว ก็รู้สึกเจ็บที่คอ และหมดสติไป
นักฆ่าเหลิ่นยั่นก็รู้จักหลินหยางเช่นกัน เมื่อเธอเห็นหลินหยาง ก็ตระหนักได้ว่า ตัวเองจะต้องโดนหลินหยางแสดงฝีมือ และเรือล่มเมื่อจอดแน่นอน
การที่สามารถทำให้ตัวเองสลบอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวจากหน้าต่างที่อยู่ห่างออกไปหลาย 10 เมตร นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปทำได้ เหลิ่นยั่นตัดสินว่า ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยาง ดังนั้นแม้แต่ความคิดในการตีโต้กลับก็ล้มเลิกไป
หลินหยางยิ้มพร้อมกับพูดว่า “เหลิ่นยั่นเหรอ? ชื่อนี้เหมาะกับคุณมากนะ”
เหลิ่นยั่นส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชาพร้อมกับพูดว่า “หยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว คุณต้องการยังไงกันแน่?”
หลินหยางพูดว่า “ผมรู้ว่าคุณถูกส่งตัวมาโดยหลูยี่ บอกผมสิว่ามันซ่อนตัวอยู่ที่ไหน แล้วผมจะปล่อยคุณไป”
“คุณจิตใจดีขนาดนี้เลยเหรอ? หรือแค่กลัวว่าเมื่อได้รับผลประโยชน์แล้วจะถูกถีบหัวส่ง?”
หลินหยางแสดงรอยยิ้มที่มีน่าหลงใหล “บุคลิกลักษณะประจำตัวของหลินหยางนั้นเป็นที่รู้จักกันดีอยู่แล้ว แต่ก็โอบอ้อมอารีต่อสาวสวยอยู่เสมอ”
เหลิ่นยั่นแอบเสียสติเล็กน้อย โดยคิดว่าเป็นความผิดของตัวเอง ทำไมอยู่ๆ ก็รู้สึกว่าบนตัวของผู้ชายคนนี้มันเหมือนกับว่ามีนิสัยเฉพาะตัวที่ดึงดูดคนมาก? หรือว่าเขาเรียนเวทมนตร์ลึกลับหรือเปล่า?
“ใช้คำพูดที่น่าประทับใจมาหลอกลวงผู้คนงั้นเหรอ ฉันจะไม่หลงกลหรอก” เหลิ่นยั่นส่ายหัวอย่างเร่งรีบ และขจัดความคิดที่ฟุ้งซ่านทั้งหมดออกจากจิตใจของเธอไป จากนั้นก็กัดฟันพูดอย่างเย็นชา
“งั้นก็ไม่มีทางแล้ว ฉันคงทำได้แค่ใช้วิธีของตัวเอง เพื่อให้เขาพาฉันไปหาหลูยี่”
“คุณต้องการจะทำอะไร? เอ่อ…”
เหลิ่นยั่นตะลึง แต่หลินหยางก็ได้ลงมือไปแล้ว
หลินหยางหยิบเข็มออกมาอย่างตามใจ จากนั้นก็กดลงที่หลังศีรษะของเหลิ่นยั่นไปครู่หนึ่ง และเข็มเงินก็หายไปในมือของเขา แต่มันกลับทะลุไปที่จุดฝังเข็มหลังศีรษะของเหลิ่นยั่นแล้ว
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ผมเป็นเจ้านายของคุณ ลุกขึ้นเถอะ” หลินหยางยิ้ม พร้อมกับยื่นมือไปที่เหลิ่นยั่น
สายตาที่เย็นชาของเหลิ่นยั่นก็หายไป จากนั้น เมื่อมองไปที่หลินหยาง ก็กลายเป็นว่ามองไม่ค่อยชัดสะแล้ว มันครอบคลุมไปด้วยความรักความผูกพัน จากนั้นก็มอบมือที่ขาวอ่อนโยนนั้นให้หลินหยางอย่างคล้อยตาม
หลินหยางฉวยโอกาสโอบกอดเอวของเหลิ่นยั่น “เอาล่ะ พาผมไปหาหลูยี่ตอนนี้”
“อืม!” เหลิ่นยั่นเหมือนกับลูกแกะตัวน้อย ที่ตอบรับอย่างเชื่อฟัง โดยพิงในอ้อมของแขนของหลินหยาง และเดินลงไปยังชั้นล่างด้วยกันกับเขา
การแพทย์แผนจีนนั้นกว้างขวางและลึกซึ้งมาก เพราะในการแพทย์แผนจีนนั้น ช่วยบรรเทาการเจ็บป่วย รักษาโรคเรื้อรังแม้แต่โรคที่ไม่มีทางรักษาให้หายได้ ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นที่แพร่หลายและรู้จักกันดีมาช้านาน อย่างไรก็ตาม การที่สามารถทำได้อย่างหลินหยางนั้น มันอยู่กับกลไกการฝังเข็มอย่างหนักกับการรักษาและช่วยชีวิตด้วยเจินชี่นั้น แทบไม่มีอะไรเลย
และในตอนนี้ กลไกของหลินหยางที่มีต่อเหลิ่นยั่นนี้ มันแปลกประหลาดมาก เพราะเขาสามารถควบคุมจิตใจของเหลิ่นยั่นด้วยเข็มเงินแค่เข็มเดียวได้ ทำให้เธอเชื่อฟังเหมือนกับลูกแกะตัวน้อย
“เหลิ่นยั่น ผมหล่อไหม?” หลินหยางรู้สึกได้ถึงความรู้สึกอันเป็นสุขของสาวสวยอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง และพูดไร้สาระ
“เจ้านายคะ เจ้านายหล่อที่สุดแล้วค่ะ” บนใบหน้าของเหลิ่นยั่นเผยมวลสีแดง 2 อันออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ แทบจะไม่แตกต่างอะไรจากหญิงสาวที่กำลังตกหลุมรักเลย
“งั้นก็เป็นผู้หญิงของผมสิ?” หลินหยางพูดไร้สาระต่อ และเอารัดเอาเปรียบเหลิ่นยั่น
“ทุกอย่างของฉันล้วนเป็นของเจ้านาย”
“แล้วตอนนี้คุณควรทำยังไง?” หลินหยางหัวเราะพร้อมกับถามไปอย่างนั้น
มั๊ว!
เหลิ่นยั่นยกปลายเท้าขึ้น และจูบไปที่แก้มหลินหยางทีหนึ่ง
หลินหยางกลืนน้ำลายลงอย่างอดไม่ได้ เขาแอบฝ่าฝืนในใจ แต่เขากลับได้คืบจะเอาศอก เขาทำอย่างนี้กับเหลิ่นยั่น แค่ต้องการลงโทษเหลิ่นยั่นสักหน่อยเท่านั้น หากพูดถึงการพิชิตผู้หญิงคนหนึ่ง เขามักจะปล่อยให้ผู้หญิงยอมรับตัวเองด้วยความสมัครใจ
ในระหว่างกำลังคุยกันอยู่นั้น ทั้งสองก็มาถึงชั้นล่างแล้ว เหลิ่นยั่นก็ชี้ไปที่รถสปอร์ตสีดำคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่ข้างถนนนั้น และหลินหยางก็เข้าใจได้ในทันที เขาปล่อยเหลิ่นยั่น จากนั้นก็ขึ้นไปยังเบาะข้างคนขับ
เห็นได้ชัดว่า รถคันนี้เป็นคันที่เหลิ่นยั่นขับมาเพื่อลอบสังหารส้งเจียว แต่ในตอนนี้เหลิ่นยั่นกำลังขับรถเพื่อพาตัวเองไปหาหลูยี่
ชุมชนฝูไหล หลูยี่กำลังถือแก้วไวน์แดง และเดินไปมาอย่างกระวนกระวายใจในห้องหนังสือ
ห้องที่เขาอยู่นั้น เป็นของวิลล่าอิสระ 3 ชั้น และเป็นที่ซึ่งเขาแอบเช่าเพื่อซ่อนตัว หลังจากเลิกกับส้งเจียว
“เหล่าบา ทำไมนานขนาดนี้แล้วยังไม่ได้ข่าวจากลูกศิษย์ของคุณล่ะ?”
เหล่าบาที่หลูยี่พูดถึง ก็คือไอ้มัสทาชที่เคยประมือกันกับหลินหยางนั่นเอง
“เจ้านายครับ ใจเย็นๆหน่อยนะครับ นักฆ่าเหลิ่นยั่นความสามารถในการสังหารล้ำเลิศ ต้องไม่พลาดแน่นอน” เหล่าบายืนอยู่ที่หน้าต่าง แม้ว่าเขาจะพูดปลอบหลูยี่ แต่น้ำเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความสบายใจเช่นกัน
นี่มันผ่านไปตั้งชั่วโมงกว่าแล้ว ต่อให้มีส้งเจียวสัก 10 คนก็ควรถูกเหลิ่นยั่นฆ่าไปหมดแล้ว แต่จนถึงตอนนี้เหลิ่นยั่นก็ยังไม่ได้ยินอะไรเสียงตอบกลับใดๆจากเธอเลย เหล่าบาเริ่มกังวลใจ หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
“เจ้านายครับ มีคนมา!” อยู่ๆบอดี้การ์ดที่อยู่ชั้นล่างก็รายงานด้วยวิทยุสื่อสาร
“เป็นเหลิ่นยั่นครับ เธอกลับมาแล้ว ภารกิจน่าจะสำเร็จแล้ว!” เหล่าบาเห็นร่างของเหลิ่นยั่นจากหน้าต่าง สีหน้าของเขาก็ดีขึ้นมาทันที และเขาก็แอบถอนหายใจไปทีหนึ่ง
“ดีล่ะ! ส้งเจียวตายแล้ว ฮ่าฮ่า! ดีมาก!” หลูยี่ได้ยินดังนั้น ก็หัวเราะดังลั่น เขาโยนแก้วไวน์แดงทิ้งแล้วพุ่งลงไปข้างล่าง และเหล่าบาก็เดินตามลงไปทันที
“เหลิ่นยั่น ทุกอย่างราบรื่นไหม? ส้งเจียวล่ะ ตายด้วยเงื้อมมือคุณแล้วใช่ไหม?” เหล่าบาถามเหลิ่นยั่นที่กำลังเดินเข้าไปในวิลล่า
เหลิ่นยั่นเหลือบมองเหล่าบาและหลูยี่อย่างว่างเปล่า เธอก้าวไปที่เหล่าบา 2 ก้าว พร้อมกับเปิดริมฝีปากเบาๆ “ส้งเจียว… ไม่ได้ตาย!”
เกือบจะพร้อมๆกับที่ตอนเสียงของเหลิ่นยั่นเงียบลง มือขวาของเหลิ่นยั่นก็ปรากฏแสงเย็นวาบไปแวบหนึ่ง และฟาดเข้าใส่หน้าอกของเหล่าบาอย่างรวดเร็ว!
อึ้ก！
ลูกศรเลือดแตกกระเซ็นออกจากหน้าอกของเหล่าบา และนี่ก็เป็นผลมาจากความรู้สึกถึงอันตรายของเหล่าบา เมื่อเขามองเห็นแสงเย็นวาบนั้น และถอยห่างออกไปทันที ไม่อย่างนั้น คาดว่าหัวใจของเขาคงถูกเหลิ่นยั่นทะลวงไปแล้ว!
เหล่าบาตกใจอย่างรุนแรงจนสีหน้าซีดเผือด “แกทำอะไร!?”
เหลิ่นยั่นยังคงไร้ความรู้สึก แต่ดวงตาของเธอแสดงเจตนาฆ่าอย่างแรง “เจ้านายของฉันบอกว่า ให้ฆ่าคุณก่อน!”
“แย่แล้ว! เธอโดนมนตร์” ถูกคนควบคุมแล้ว! เจ้านายรีบหนีไป พวกเราโดนวางแผนแล้ว!” เหล่าบาส่งเสียงกรีดร้องเพื่อเตือน และหลูยี่ก็ตกใจกับลูกศรเลือดที่กระเซ็นออกมาจากหน้าอกของเขาจนขวัญหนีดีฝ่อก่อนแล้ว
หลูยี่ร้องเสียงดังก้องอย่างไร้ชีวิตขึ้นมาทันที ตัวเองพุ่งขึ้นไปบนตึก “เฮ้ย! รีบมาคุมกันฉันเร็วเข้า!”
“มันสายเกินไปแล้ว หลูยี่ คืนนี้เป็นวันตายของแก”
ที่ประตู หลินหยางปรากฏตัว เขายกชายร่างใหญ่ที่แข็งแกร่งคนหนึ่งไว้ และคนนั้นก็ถูกเขาจัดการได้แล้ว ไม่เพียงเท่านี้ บอดี้การ์ดไม่กี่คนที่อยู่ข้างนอก และในขณะเดียวกันที่เหลิ่นยั่นเข้ามา ก็ถูกเขาใช้เข็มเงินจัดการไปครู่หนึ่ง
“หลินหยาง!? เป็นไอ้เด็กเวรอย่างแกอีกแล้วเหรอ! เหล่าบา ฆ่าพวกมัน ฆ่าพวกมันให้หมด!” หลูยี่โกรธมาก แต่เขากลับกลัวมากกว่าเดิม ซึ่งเขาไม่เคยคิดเลยว่า หลินหยางจะฆ่าพวกเขาขึ้นมาอีกครั้ง และยังทำให้เหลิ่นยั่นกลายเป็นคนของเขาอีก!
“ไอ้เด็กเวรเอ๊ย แกใช้มนตร์อะไรควบคุมลูกจิตใจศิษย์ของฉัน?”
เหล่าบาและเหลิ่นยั่นได้เริ่มประมือกันแล้ว เดิมทีเหล่าบาก็เป็นยอดฝีมือของภายในด้วย แต่เมื่อครู่ที่โดนเหลิ่นยั่นโจมตีนั้น ก็ทำให้เขาได้รับความเสียหายอย่างหนัก ดังนั้นเขาจึงอ่อนแอลงอย่างมาก บวกกับการที่เขาไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรกับเหลิ่นยั่นกันแน่ เขาจึงไม่กล้าทุบตีเหลิ่นยั่นอย่างโหดเหี้ยม
“ฉันเป็นแพทย์แผนจีน และนี่ก็เป็นแค่ฝีมือระดับจิ๊บจ๊อยเท่านั้น แกไม่เข้าใจหรอก และไม่จำเป็นต้องเข้าใจด้วย เพราะว่า แกจะตายในไม่ช้านี้แล้ว”
หลินหยางส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา จากนั้นก็โจมตีไปทันที พร้อมๆกันกับเหลิ่นยั่น และรวมตัวกันล้อมเหล่าบาไว้
เมื่อทั้งสองรวมตัวกัน เหล่าบาก็ตกอยู่ในสภาพที่ยากลำบากทันที และถูกทุบตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนสุดท้ายเขาก็พ่นเลือดออกจากปาก และแม้แต่เจินชี่ก็ไม่อาจกระตุ้นออกมาได้
“ที่รัก คุณควบคุมไอ้แกนี่ก่อนนะ ผมจะไปจับหลูยี่”
หลินหยางตบบั้นท้ายของเธอด้วยความพึงพอใจ เขายิ้ม จากนั้นจึงพุ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว เขาเตะเปิดประตูห้องหนังสือด้วยเท้าข้างเดียว
“แก แกอย่าเข้ามานะ! ฉันจะยิงนะ”
หลูยี่หดตัวที่มุมกำแพง เขาถือปืนพกไว้ในมือทั้งสองข้าง และตัวสั่นอย่างต่อเนื่อง
“แกมีปืน ฉันมีเข็ม แกเร็วกว่าฉันอีกไม่ใช่เหรอ?”
หลินหยางหัวเราะเยาะเย้ย โดยไม่สนใจคำขู่ของหลูยี่เลย คนอื่นเขากลัวปืน แต่เจินชี่ของเขาได้รับการฝึกฝนจนถึงระดับที่จุดสูงสุดของบทหลงเฟิ่งเจว๋แล้ว ความแข็งแกร่งก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก แม้ว่าไม่ถึงขั้นจับกระสุนไม่ได้ แค่ตราบใดที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ถือปืนกล การหลบก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร
ปัง!
หลูยี่มือกระตุก และเขาก็เปิดฉากยิงกันจริงๆด้วย
หลินหยางหรี่ตาลงเล็กน้อย พร้อมกับหันข้าง กระสุนเฉียดไปที่ตัวเขาและกระแทกกับกรอบประตู
หึ่ง!
ในขณะเดียวกันนั้น ฝ่ามือหลินหยางก็ทำท่าทีขว้างออกไป และแสงสีเงินก็พุ่งออกมาจากระหว่างนิ้วของเขา แต่ก็ไม่ได้เข้าไปที่หัวใจของหลูยี่ และในเวลาต่อมา มันก็พุ่งเข้าใส่ผนังห้องด้านหลังหลูยี่
เข็มนี้ แทงทะลุหัวใจของหลูยี่แล้ว ต่อให้เป็นอมตะก็รอดยาก
“น่าเสียดายที่เซียนเฉ่าไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงได้เห็นการตายของแกแล้ว แต่มันก็ดีเหมือนกันเธอได้รู้สึกแย่”
การแพทย์จีนกำหนดความเป็นความตายของคนได้ ซึ่งทั้งหมดก็อยู่ภายในความคิดเดียว การชี้ขาดความเป็นความตายของคน นี่มันเป็นเทคนิคอัจฉริยะเลยนะ!
หลินหยางไม่เพียงแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีนที่มีทักษะลับเท่านั้น เมื่อยามจำเป็น เขายังสามารถกลายเป็นนักฆ่าที่ไร้ความรู้สึกได้เช่นกัน
หลินหยางดึงเข็มเงินกลับมา โดยไม่เหลียวมองดูร่างของหลูยี่เลย เขาหันหลังพร้อมกับลงไปชั้นล่าง
การต่อสู้ของชั้นล่าง ในตอนนี้ก็ได้หยุดลงแล้วเหมือนกัน เหล่าบาทรุดลงกับพื้นด้วยลมหายใจอึดเดียว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รอดแล้ว เหลิ่นยั่น ยืนอย่างสงบอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับมองไปที่เหล่าบา
“เจ้านายคะ!” ทันทีที่เธอเห็นหลินหยางลงมายังข้างล่าง ความเฉยบนใบหน้าชาของเหลิ่นยั่น ก็เผยรอยยิ้มที่อ่อนหวานในทันที และการร้องเรียกอันไพเราะนี้ ก็ทำให้หลินหยางมีความสุขอีกครั้ง
เหล่าบากระอักเลือด และจ้องไปที่หลินหยางอย่างดุเดือด “แก แกฆ่าหลูยี่ไปแล้วเหรอ?”
หลินหยางกลอกตาและพูดว่า “ใช่ ไม่นานแกก็จะโดนฝังพร้อมกับเขา”
“ไอ้หนุ่ม ฉันรู้ว่าแกเป็นแพทย์แผนจีนที่เก่งกาจมากคนหนึ่ง เห็นฝีมือการควบคุมเหลิ่นยั่นก็รู้แล้วว่า แกมีวิธีช่วยฉันได้ ใช่ไหม?”
“ฉันต้องการช่วยแกงั้นเหรอ?” หลินหยางมองบน เดิมทีฉันคิดว่าเหล่าบาคนนี้เป็นยอดฝีมือที่แกร่งพอ คิดไม่ถึงเลยว่าความตายของเขาจะใกล้เข้ามาแล้ว แต่เขาก็ยังแสดงความขี้ขลาดออกมา ถึงขั้นแสดงความอ่อนแอให้กับตัวเขา
“หลูยี่ให้เงินฉัน 5 ล้านหยวน และขอให้พวกเราอาจารย์และศิษย์ผู้ติดตามคอยปกป้องเขา แต่ฉันจะมอบเงินทั้งหมดให้แก แค่แกช่วยฉัน! เพราะฉันยังอยากตาย!” เหล่าบาโยนเบี้ยที่ใช้ในการพนันออกมาเพื่อความอยู่รอด
