หลินหยางเดินเข้ามา โบกมือไปทางเหลิ่นยั่น เหลิ่นยั่นโถมเข้าหาจากพื้นเข้าไปในอ้อมกอดของเขาทันที ยอมให้เขาโอบกอด
“เห็นแล้วใช่ไหม ลูกศิษย์ของคุณเป็นคนของฉันหมดแล้ว ฉันต้องการหนึ่งล้านนั่น หาเธอมาก็ได้แล้วนี่ แล้วยังจะต้องการคุณอีกเหรอ?”
“แก……ถุ้ย!”เหล่าบาอดกลั้นความโมโหเอาไว้ กระอักเลือดออกมาจำนวนมาก สีหน้ามีความมืดมนอย่างเห็นได้ชัด หลินหยางมองออกอย่างชัดเจน ถึงตัวเองอยากจะช่วย เหล่าบาคนนี้ก็คงจะไม่รอดอยู่ดี น่าจะตายภายในอีกไม่กี่นาที
“เด็กชาย แกไม่ฆ่าฉัน แกจะเสียใจทีหลัง!”
“ฉันไม่ฆ่าคุณ แล้วรอให้คุณมาฆ่าฉันอย่างงั้นเหรอ?”
“ถ้าแกไม่ฆ่าฉัน จะต้องพัวพันกับความวุ่นวาย ไม่มีวันที่จะสงบสุขไปตลอด!”
พอเหล่าบาพูดจบ ดวงตาจ้องเขม็งเหมือนปลาทองที่ตายแล้ว คอบิดเบี้ยว ตายและตัวเย็นไปอย่างเรียบร้อย
หลินหยางเริ่มแรกเดิมทีนั้นอยากจะถามเขาว่าประโยคนี้หมายความว่าอย่างไร แต่ว่าก็ไม่มีโอกาสแล้ว และก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ
“เบบี้ ขอบคุณมากสำหรับความลำบากของคุณ ช่วยผมแก้ปัญหาเรื่องอาจารย์ของคุณ ฮิฮิ”หลินหยางหยิกแก้มของเหลิ่นยั่น การเรียกเบบี้นี้ก็เป็นการเรียกเหลิ่นยั่นแบบไม่คิดของเขาเช่นเดียวกัน
“ปฏิบัติงานให้นายท่านเป็นเรื่องสมควรแล้ว”สีหน้าของเหลิ่นยั่นค่อยๆแดงขึ้นมา ไม่มีการต่อต้านคำพูดของหลินหยางนั้นแม้แต่น้อย
“ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว เวลาเหี้ยมโหดก็กลายเป็นนักฆ่า เวลาอ่อนโยนก็เป็นที่รักของใครๆได้ดีกว่าเบบี้แกะเสียอีก ถ้าสามารถเก็บไว้ข้างกายนี่น่าจะดีไม่น้อยเลย น่าเสียดายที่ปราบมั่งวิญญาณนั้นไม่สามารถใช้ระยะเวลานานได้ ไม่อย่างนั้นเธอจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อนไป น่าเสียดาย!”
หลินหยางบ่นพึมพำกับตัวเอง และไม่ชักช้าอยู่ที่เกิดเหตุนาน กอดเหลิ่นยั่นเดินออกไป
ครั้งนี้หลินหยางขับรถ พาเหลิ่นยั่นมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่งเปิดห้อง
“นายท่าน บนร่างกายท่านเปื้อนรอยเลือดไปหมดแล้ว ให้ฉันดูแลอาบน้ำให้นะคะ?” เหลิ่นยั่นเหมือนกับสะใภ้ตัวน้อยที่เคารพเชื่อฟังเป็นอย่างมาก ถามหลินหยางอย่างอ่อนโยนไม่มีใครเหมือน
เอื้อกเอื้อก
หลินหยางกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ การตอบสนองแรกคือดี พวกเราอาบด้วยกันเถอะ แต่พอลองคิดอีกที นี่มันค่อนข้างดูเอาเปรียบไปหน่อย ไม่ค่อยสง่าผ่าเผยเท่าไหร่ ไม่ตรงกับหลักการจีบสาวของตัวเอง จึงทำเพียงปัดความคิดนี้ทิ้งไป
แต่ว่า หลักการหลักนั้นไม่สามารถล้มล้างได้ เอาเปรียบนิดหน่อยคงไม่เป็นไร มองไปที่ระยะเวลาของปราบมั่งวิญญาณนั้นใกล้จะหมดลงแล้ว หลินหยางดึงเหลิ่นยั่นเข้ามา ปิดริมฝีปากของเธอ เพลิดเพลินไปกับลิ้นที่หอมหวานของเหลิ่นยั่น หลังจากนั้นสิบนาที จึงยกมือขึ้นมาตีที่ท้ายทอยของเหลิ่นยั่น ทำให้เธอสลบไป
หลังจากพาเหลิ่นยั่นมาที่เตียงและห่มผ้าให้เรียบร้อย หลินหยางดึงเข็มเงินออกจากหัวของเธอเรียบร้อยแล้ว ก็เดินจากไปอย่างสง่างาม
“หลินหยาง คุณไปตายอยู่ที่ไหน?”
ระหว่างทางกลับบ้าน ไป๋เซียนเฉ่าโทรศัพท์เข้ามา
หลินหยางหัวเราะพูดตอบ “ฉันยังไม่ตาย แต่ว่ากลับเป็นหลูยี่ที่ตายไปแล้ว”
“จริงหรือ? ไอ้เหี้ยนั่น สุดท้ายก็ไปลงนรกซะแล้ว?”
ความงามของไป๋เซียนเฉ่า เดิมทีถูกหลูยี่ทำลายไป ถ้าไม่ได้กับหลินหยาง ทั้งชีวิตของเธอคงจะต้องอาศัยอยู่ในเงามืดตลอดกาล และส่วนความแค้นหลูยี่นั้น ไป๋เซียนเฉ่าสามารถพูดได้ว่าถึงขั้นระดับสูงสุดเลยทีเดียว
“ฉันเคยโกหกคุณมาก่อนหรือ? ถ้าไม่เชื่อ พรุ่งนี้เช้าก็รออ่านหนังสือพิมพ์ก็รู้แล้ว”
“ฉันเชื่อคุณ! ดีมากเลย หลินหยาง คุณทำถูกแล้วเหรอ? คุณนี่ล้างแค้นเพื่อฉันโดยเฉพาะใช่ไหม?”ไป๋เซียนเฉ่าร้องไห้ฟูมฟาย
“เฮอเฮอ ถ้าไม่ใช่เพื่อคุณ แล้วยังจะไปเพื่อใครมิทราบ?” พูดต่อหน้าไป๋เซียนเฉ่า หลินหยางแน่นอนว่าไม่ได้โง่พอที่จะบอกเขา ว่าจริงๆแล้วเป็นเพราะส้งเจียว เขาถึงสามารถแก้ไขเรื่องหลูยี่ออกไปได้ แต่ว่ายังไงผลลัพธ์นั้นก็คงเหมือนกัน แค่ทำให้ไป๋เซียนเฉ่าดีใจได้ก็ดีแล้ว ไม่จำเป็นจะต้องให้เธอรู้อะไรมากมาย
“หลินหยาง คุณนี่ช่างดีเหลือเกิน คุณยังไม่กลับมาอีกเหรอ?”
หลินหยางพูดอย่างไม่คิด “เฮอเฮอ ทำไม อยู่ดีๆจะมารีบร้อนอยากให้ฉันกลับไป หรือคิดถึงฉัน?”
“ใช่! คิดถึงคุณ เค้าคิดถึงคุณ!”ไป๋เซียนเฉ่าอยู่ดีๆก็พูดออกมาตรงๆ พอรู้ความรู้สึกของเธอนั้นทำเอาใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
“ฉันจะรีบไป!”
ในหัวของหลินหยางนั้นปรากฏแต่ภาพที่ไม่เหมาะสมกับเด็กพวกนั้นออกมาตามสัญชาตญาณ จะมีใจชักช้าอยู่บนถนนได้ยังไงกัน หลังจากวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว ก็ไปอย่างเร็วที่สุดที่จะกลับไปยังที่พัก
กลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเห็นหลินหยางกลับมา รอเขาลงจากรถ ก็รีบเข้ามาล้อมรอบ พูดเสียงเพรียกพร้องไม่หยุด
“หลินหยาง คุณไปมั่วอยู่ที่ไหนมา บอกมาตามตรงเดี๋ยวนี้!”
“อี๊ บนตัวคุณมีกลิ่นน้ำหอม พูดมา! คุณไปทำร้ายสาวมาอีกแล้วใช่ไหม?”
หลินหยางถูกตะโกนด่าทอจนหัวจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ดูแล้วสิ่งดึงดูดใจนี้ตั้งแต่ต้นจนจบไม่น่าจะใช่เรื่องดี! คงต้องหาเวลาอ่านเรื่อง ‘อุ้ยเสี่ยวป้อเหยียบยอดยุทธจักร’ จะได้เรียนรู้จากอุ้ยเสี่ยวป้อเรื่องการรับมือกับวังหลัง ให้ปรับตัวกับสภาพแวดล้อมได้เหมือนปลาได้น้ำ
ทันใดนั้นไป๋เซียนเฉ่าก็เบียดตัวเข้ามา ดึงหลินหยางแล้วรีบวิ่งไปชั้นบน
“ไม่ใช่หรอกน่า? เซียนเฉ่าทำไมร้อนรนขนาดนี้ หรือว่าหิวกระหายทนไม่ไหวซะแล้ว?”ฉีเยนเอ๋อร์ปิดปากหัวเราะ
ซินเสี่ยวลื่อพูด “ฉันดูแล้วน่าจะเป็นไปได้แปดส่วน หรือว่าพวกเราตามไปดูพวกเขาสองคนทำอะไรกันดีไหม?”
“ฮิฮิ! ไอ้เด็กหน้าไม่อายอย่างคุณนี่นะ อยากจะไปแอบดูคนอื่นเขาทำอย่างว่ากันนี่นะ? เสพติดหรือไง? หรือว่าอยากจะเล่นเกมราชาหนึ่งราชินีสาม?”
“โอ๊ยเธอ! เค้าก็แค่คิดว่าน่าสนใจเท่านั้นเอง คุณจะไปไม่ไป ไม่ไปฉันไปนะ! ยังไงซะดูก็ไม่ได้มีอะไรยังไงอยู่แล้ว!”หน้าแดงของซินเสี่ยวลื่อเหมือนกับหยดน้ำสตรอว์เบอร์รี่ หลังจากหัวเราะด่าไปกับซินเสี่ยวลื่อแล้ว ทั้งสองคนนั้นขึ้นข้างบนไปด้วยใจที่ทั้งตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็น
“หลินหยาง ฉันต้องการ ฉันต้องการตอนนี้!”
ในห้อง หลินหยางหัวเราะร้องไห้ไม่ออก หลังจากที่เขาถูกไป๋เซียนเฉ่าดึงเข้ามาในห้อง เพียงแค่เวลาไม่กี่วินาที เสื้อผ้าบนร่างกายทั้งหมดก็ถูกไป๋เซียนเฉ่าฉีกออกเป็นชิ้นๆ
และตัวของไป๋เซียนเฉ่าเองนั้นก็ถอดออกจนเปลือยเปล่าอย่างรวดเร็วเช่นกัน น้อยครั้งที่จะแสดงด้านป่าเถื่อนดุร้ายออกมา ผลักหลินหยางลงบนเตียง โน้มใบหน้าลงไประหว่างขาของหลินหยาง
“โอ้ว! ฉันว่านะ เซียนเฉ่า สัญชาตญาณการต่อสู้ของคุณทำไมถึงฮึกเหิมได้ขนาดนี้?”หลินหยางร้องออกมาด้วยท่าทีสบายๆ และไม่ลืมที่จะหยอกล้อไป๋เซียนเฉ่า
“คนเค้านี่ก็ไม่ได้ดีใจ อยากจะตอบคุณหรือไง?”ไป๋เซียนเฉ่าเงยหน้าขึ้นมา ในดวงตานั้นตาปรือพร่ามัวไปเป็นที่เรียบร้อย
“งั้นคุณเข้ามาเถอะ ฉันยอมให้คุณจัดการ ฮิฮิ!” หลินหยางหัวเราะคิกคัก มีเหตุผลตรงไหนที่ไม่ทำให้ไป๋เซียนเฉ่ายิ่งรู้สึกมีความสุขเข้าไปใหญ่
ไป๋เซียนเฉ่ากัดริมฝีปาก ยกสะโพกขึ้นมานั่งไปตรงระหว่างขาของหลินหยาง เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงครางและเสียงกรีดร้องถี่กระชั้นของหลินหยางและไป๋เซียนเฉ่าออกมาจากห้อง
ภายนอกห้อง ฉีเยนเอ๋อร์และซินเสี่ยวลื่อแอบแง้มช่องประตูออกมา มองไปที่สงครามดุเดือดบนเตียง ทั้งหมดนั้นช่างน่าหลงใหลจนอดใจไว้ไม่ไหว
“เยนเอ๋อร์ คุณว่าหลินหยางจะรับมือพวกเราสามคนพร้อมกันได้ไหม?”ซินเสี่ยวลื่อพูดพึมพำออกมา
“เขาเป็นพวกสัตว์ป่าหื่นกระหายอยู่แล้ว ฉันสังหรณ์ใจว่าถึงจะเป็นพวกเราห้าคน เขาก็ยังเอาชนะได้สบายๆ”ฉีเยนเอ๋อร์พูดระบายออกมาอย่างวาบหวาม
“เยนเอ๋อร์ ฉันอยากขึ้นมาแล้วละ คุณล่ะ?”
“อืม……ฉัน ฉันเองก็อยาก”
“ถ้างั้นจะรออะไรอีก? ดูเซียนเฉ่าแรงบ้าคลั่งขนาดนั้น ถ้าดูต่อไปอีก คาดว่าหลินหยางคงถูกเธอกินจนไม่เหลือแล้ว”
ผู้หญิงสองคนคุยกันถึงตรงนี้ ก็สบตากัน ผลักประตูเหมือนนัดกันมา จูงมือกันไปที่เตียงอย่างตื่นเต้น
“เชร็ดแม่! พวกคุณสองคนเข้ามาได้ยังไง?”
ไป๋เซียนเฉ่านั้นคลั่งไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนหลินหยางนั้นยังพอมีสติอยู่บ้าง มองเห็นผู้หญิงสองคนที่จู่ๆก็มายืนอยู่ข้างเตียง ก็ตกใจขึ้นมาทันที รู้สึกอายอย่างแปลกประหลาด
“พวกเรา ก็อยากร่วมด้วย!”
ฉีเยนเอ๋อร์และซินเสี่ยวลื่อพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน จากนั้นไม่รอหลินหยางพูดอะไรทั้งสิ้น ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดปลิวออกไปอย่างรวดเร็ว เข้าร่วมสนามรบในทันที
“ฉันว่า พวกคุณนี่คืออยากจะฉีกผมเป็นชิ้นๆแน่ๆ!”หลินหยางทั้งเจ็บและมีความสุข ร้องเสียงโหยหวน
ภายในห้อง ชั่วเวลาหนึ่งนี้ ความวาบหวามอีโรติกไม่มีที่สิ้นสุด
หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง หลินหยางค่อยๆย่องลงจากเตียง มองไปที่สภาพเละเทะบนเตียง สาวสวยทั้งสามคนนั้นนอนหลับอย่างอ่อนเพลียไปเรียบร้อยแล้ว
“จัดการสามคนพร้อมกัน ดูท่าช่วงนี้ฉันพละกำลังไม่เบาเลยนะเนี่ย”
หลินหยางพอใจอย่างเต็มเปี่ยม ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เปลี่ยนห้องไปอาบน้ำ จากนั้นเริ่มฝึกพลังมังกรและหงส์
หลังจากทำศึกใหญ่กับสามสาว หลินหยางรู้สึกว่า พลังมังกรและหงส์ของตัวเองนั้นใกล้จะทะลุผ่านระดับแล้ว จึงให้ความสำคัญกับการฝึกฝนเพิ่มขึ้นไปอีก
ตอนนี้พลังมังกรและหงส์ของเขายังอยู่ขั้นแรกตอนปลายแล้ว ถ้าทะลุผ่านไปได้ ก็จะไปสู่ขั้นต้นระดับที่สอง ถึงแม้จะห่างกันเพียงแค่ระดับเดียว แต่ว่าความแตกต่างของพลังนั้น แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
หลินหยางปรารถนาความแข็งแกร่ง เพราะว่าเขารู้ตัวเองดีกว่า ตัวเองนั้นไม่ใช่คนที่ไร้คู่แข่ง บนโลกใบนี้ยังมีคนอย่างเหล่าบาและจ้าวหย่าจิ้งอยู่ เมื่อเทียบกับตัวเองแล้วยังเป็นยอดฝีมือที่มีกำลังภายในที่แข็งแกร่งกว่ามาก ถ้าแข็งแกร่งไม่มากพอ คงไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยได้แน่ๆ
ทะลุผ่าน!
หลังจากฝึกมาครึ่งคืนได้แล้ว หลินหยางรู้สึกได้ในทันทีว่าภายในร่างกายนั้นมีเจินชี่หมุนเวียนอยู่ เหมือนกำลังเดือด ทั้งร่างกายมีไอร้อนคายออกมา
ในใจเขามีความสุขมาก รีบที่จะกระตุ้นเจินชี่ด้วยพลังทั้งหมด ในสมองนั้นคิดเพียงแค่อยากจะหาที่ใดที่หนึ่งออกไปตะโกนร้องเสียงดัง
พลังมังกรและหงส์เข้าสู่ขั้นต้นระดับที่สองแล้ว!
หลินหยางดีใจอย่างมาก ใช้ความแข็งแกร่งของพลังมังกรและหงส์ขั้นต้นระดับที่สอง ความสามารถเพิ่มขึ้นไปอีกหนึ่งขั้น หลังจากนี้ถ้าต้องเจอศัตรูแบบเหล่าบาอีกครั้ง ก็น่าจะสบายขึ้นกว่าเดิมมาก
ลุกขึ้นมา หลินหยางเตะต่อยออกไปชุดหนึ่ง รู้สึกว่ามือเท้าอยู่ทั่วทุกแห่งไปหมด ลมตีปะทะอย่างว่องไว ถึงว่าจะออกมือไปอย่างไม่ได้เจาะจงแต่ก็มีเสียงระเบิดดังออกมา พลังของมือเท้านี้มีเยอะมากเหลือเกิน!?
หลังจากดีใจอย่างมากแล้ว หลินหยางเองก็ไม่ได้ดีใจจนลืมตัว ยังคงฝึกต่อไปอีก ทำให้เจินชี่ในร่างกายแน่นหนาขึ้น พอถึงเวลาสบายคุณสมบัติ ท้องฟ้าก็เพิ่งสว่างพอดี
“มีคนมา”
การได้ยินของหลินหยางเปลี่ยนเป็นชัดเจนมากยิ่งขึ้น ถึงจะอยู่ชั้นบนก็สามารถได้ยินการเคลื่อนไหวของชั้นล่างได้ รีบลงชั้นล่างทันที
เมื่อคืนวานเสื้อผ้าบนร่างกายนั้นได้ถูกผู้หญิงทั้งสามคนฉีกออกเป็นชิ้นๆ ขณะที่หลินหยางฝึกฝนอยู่นั้น มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบขาเอาไปเท่านั้น แต่ว่ายังเป็นช่วงเช้าตรู่ เขานั้นมีจิตใจที่สูงเต็มเปี่ยม สิ่งที่อยู่ระหว่างขานั้นก็ขึ้นมาอย่างกล้าหาญ เข้มแข็งเป็นอย่างมาก
นี่เป็นเรื่องปกติทางด้านสรีรวิทยา หลินหยางเองก็ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าอายอะไร ลงไปต้อนรับแขกชั้นล่าง
ส้งเจียวเดินเข้ามา
“สวัสดี พี่เจียว ทำไมมาตั้งแต่เช้า เสี่ยวชัยหงยังไม่ตื่นเลยนะ!”หลินหยางกล่าวทักทาย
“โอ้ งั้นฉันจะไม่ปลุกเธอดีกว่า”
ส้งเจียวตอบกลับมาด้วยสีหน้านิ่ง แต่ว่าพอสายตามองมาเห็นความทรงอำนาจที่อยู่ตรงระหว่างขาของหลินหยางนั้นเข้า การแสดงออกทางสีหน้าก็ผิดปกติไม่เป็นธรรมชาติออกมา เธอคิดเรื่องเมื่อคืนวาน ร่วมรักอย่างบ้าคลั่งที่โรงแรมกับหลินหยาง
ส้งเจียวพูด “นี่เช้าขนาดนี้ คุณไม่กลัวว่าจะเป็นหวัดเหรอ?”
“ร่างกายของฉันแข็งแรงจะตายไป ไม่เคยป่วยมาก่อน ไม่มีปัญหา”หลินหยางยังคิดว่าส้งเจียวเป็นห่วงว่าเขาจะใส่เสื้อผ้าน้อยเกินไป
“การป่วยของคุณไม่ต้องกังวลไป ส่วนนั้นถ้าเกิดปัญหาขึ้นมา ไม่ใช่ว่าจะทำร้ายหัวใจผู้หญิงหลายคนอย่างนั้นหรือ?”ว่าส้งเจียวกัดฟัน พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
หลินหยางยิ้มอย่างอบอุ่น “อ่า? โอ้ว! ไม่มีปัญหา! น้องชายผมอึดกว่าจู๋ลาซะอีก!”
ส้งเจียวกะพริบตา “มองออกอยู่”
“แค่มองก็พอแล้วเหรอ? พี่เจียว ไม่อยากจะลองด้วยตัวเองสักหน่อยเหรอ?”
บางทีอาจจะเพราะเพิ่งทำลายทะลุขอบเขตความสัมพันธ์ไป ทำให้อยู่ดีๆหลินหยางรู้สึกความต้องการทางเพศเข้มแข็งขึ้นมาอย่างมาก เมื่ออยู่ต่อหน้าส้งเจียว ไม่ได้ตั้งใจที่จะเคลื่อนไหวก่อการกบฏ
“พูดจาเหลวไหลให้มันน้อยลงหน่อย คิดว่าที่นี่มีแค่พวกเราสองคนหรือไง? ผู้หญิงของฉันยังอยู่ข้างบนนะ!”
ความปรารถนาในสายตาของส้งเจียวส่องประกายออกมา นั่งลงด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งทันที การแสดงออกก็กลับมาเคร่งขรึมเป็นปกติ “เปิดทีวีเถอะ มีข่าวสำคัญ”
