ตอนที่ 447 กับดัก(ตอนปลาย)
ฮู่ว~
มนุษย์หมาป่าทั้งสองตนถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก เมื่อครู่ที่ร่างค้างคาวเกือบจะปะทะเข้ากับพวกมันนั้น ส่งผลให้หมาป่าทั้งสองตนเกร็งกล้ามเนื้อหวาดเสียวยิ่งนัก
ฟุ่บ~
ตุบ~
พวกมันผ่อนคลายได้มิถึงเสี้ยววิตอนนั้นเองมีค้างคาวถูกผลักออกมาจากถ้ำถึงสองตัวอย่างพร้อมเพรียงกัน
แต่มิวายท้ายสุดมันก็มีชะตากรรมมิต่างจากค้างคาวตัวแรกที่ได้รับบทเรียนจากความผิดพลาดมุ่งสู่กับดักที่ดักคาหน้าปากถ้ำมันอยู่นี้
แรงดูดและผลักของปากถ้ำอันดำมืดนี้แม้แต่มนุษย์ยามเมื่อเข้าออกปากถ้ำทุกคราพวกเขาก็ถูกแรงดันดังกล่าวทำให้เสียหลักหลายครา
หากมิออกแรงยันต้านไว้คงหล่นฟุบคว่ำคะมำลงไปบนพื้นแล้ว
นับประสาอันใดกับค้างคาวที่บินมาด้วยความเร็วตั้งแต่ภายในถ้ำ
เมื่อมาถึงทางออกจึงถูกแรงส่งออกมาเสริมความเร็วของมันเพิ่มขึ้นเกือบเท่าตัวในช่วงเวลาสั้นๆ
แต่โชคร้ายที่ด้านหน้าของพวกมันคือตาข่ายผืนใหญ่ที่ถูกถักทอมาอย่างแข็งแรงมิฉีกขาดสามารถรับน้ำหนักได้มากถึงหนึ่งตัน
เหล่าค้างคาวที่กรูกันออกมามิหยุดโดยที่มิรับรู้ชะตากรรมว่าต้องพบเจอกับดักที่ปิดผนึกปากถ้ำเตรียมรอต้อนรับมันเอาไว้เช่นนี้
มันจึงมิได้ชลอความเร็วลงเลย ด้วยความแรงดังกล่าวหากมันแรงมากขึ้นกว่านี้อีกเพียงนิด ร่างของมันคงถูกแรงปะทะบดขยี้จนบาดเจ็บสาหัสเจียนตายเป็นแน่
แคว๊กก~
ค้างคาวนับสิบตัวถูกแรงปะทะจนร่วงหล่นสู้พื้นดินส่งเสียงอย่างตกใจกับเหตุการณ์แปลกประหลาดที่มันมิเคยพบเจอนี้
บางตัวเริ่มได้สติคืนมาบ้างแล้วมันเริ่มกางปีกบินขึ้น แต่ทว่ามันก็มิสามารถออกไปจากจุดนี้ได้ ตาข่ายผืนใหญ่นี้เป็นดั่งคุกที่จองจำพวกมันปลดอิสระภาพมิให้มันได้บินขึ้นท้องนภา
ค้างคาวที่ติดอยู่ภายในตาข่ายมิสามารถออกมาได้มิว่ามันจะออกแรงดันแผงตาข่ายมาเพียงใดก็มาไกลสุดได้ถึงแค่หนึ่งเมตรเท่านั้นก่อนที่ตาข่ายจะตึงและมิสามารถยืดได้อีก
ไม่ว่ามันจะออกแรงดันมาเท่าใดก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยเพียงนิด เพราะตาข่ายผืนนี้ยังถูกยึดอยู่ด้วยแรงของมนุษย์ทั้งสองคนที่เป็นดั่งเสาเอกตอกตาข่ายทั้งผืนติดกับปากถ้ำ
“ดูตัวนั้นดิ” เสียงชายคนนึงกล่าวขึ้น
“เห้ยปีกมันขาดเลยว่ะ”
“ฮ่าๆ” เหล่าชายฉกรรจ์ที่ยืนมองดูการทำงานของทีมจิ่นเหอส่งเสียงหัวเราะเมื่อเห็นศัตรูของพวกมันตะเกียกตะกายไร้หนทางสู้ พวกมันจึงหัวเราะเยาะชอบใจที่ศัตรูของมันแสดงท่าทางอันผิดปกตินี้
หากที่นี่คือโลกเก่าก่อนของพวกมันบัดนี้พวกมันทั้งหมดคงถูกจับกุมยัดเข้ากรงขังในข้อหาทารุณกรรมสัตว์เป็นแน่…
ตอนนี้พวกมันเบื่อหน่ายกับการรอคอยยิ่งนัก เนื่องจากงานที่ได้รับมอบหมายของแต่ละกลุ่มนั้น สามารถทำได้ทีเพียงกลุ่มละสี่คนเท่านั้น
เหล่าชายฉกรรจ์ที่มีเกือบร้อยคนนี้จึงต้องต่อแถวเรียงคิวรอคอยที่จะถึงงานของตน พวกมันจึงหยิบจับอาวุธขึ้นมาเพื่อป้องกันตนเองจากศัตรูทางอากาศที่บินว่อนไปมา
นานๆทีค้างคาวที่อยู่บนอากาศจึงจะหมายตามันคนใดคนหนึ่งสักครั้งและเข้ามาโจมตี
ส่วนใหญ่ค้างคาวเหล่านี้มันรอคอยแต่โอกาศที่จะโจมตีพวกเขาในทีเผลอซึ่งนั้นแทบจะไม่มีโอกาศที่พวกมันจะบินดิ่งลงมาให้เหล่าชายฉกรรจ์ได้ฟาดฟันแก้เบื่อเลย
ตอนที่ 448 เลินเล่อ(ตอนต้น)
สถานการณ์กลับไปเป็นแบบเดิมเหล่าชายฉกรรจ์ส่งเสียงเชียร์สนุกสนานเฮฮา มิได้เคร่งเครียดเหมือนดังเก่า
รวมถึงค้างคาวที่หลุดออกมาด้านนอกนี้มีราวร้อยถึงสองร้อยตัวจะเรียกว่าน้อยก็มิเต็มปาก แต่มันก็มิได้มากมายจนสร้างปัญหาแต่อย่างใด
เพราะพวกเขาเคยเผชิญหน้ากับค้างคาวนับพันตัวมาแล้วกันทั้งสิ้น จำนวนเพียงร้อยสองร้อยจึงมิทำให้พวกมันอกสั่นขวัญแขวน
สัตว์เดรัจฉานเหล่านี้ย่อมไม่สามารถต่อกรกับมนุษย์ที่วิวัฒนาการมานับไม่ถ้วนจนกลายมาเป็นสัตว์ประเสริฐในที่สุด
พวกเขามีสติปัญญาที่คิดได้ก้าวไกลหลากหลายต่อ ใช้เครื่องทุ่นแรงสร้างความมีเปรียบให้แก่ตนเอง
หากตอนนี้มีอาวุธที่ล้ำสมัยอย่างปืนละก็ คงมิต้องพูดถึงผลลัพธ์ย่อมหนีไม่พ้นชัยชนะอันงดงามและง่ายดายโดยที่มนุษย์แทบจะมิสิ้นเปลืองแรงกายเลยแม้เพียงนิด
โชคดีแค่ไหนที่ฝ่ายผู้บุกรุกมีเพียงอาวุธที่ล้าสมัยเพียงแค่ตาข่ายผืนเดียว แต่นั่นก็เพียงพอแล้วจะจัดการกับสัตว์ประหลาดเหล่านี้
ดั่งจิ่นเหอที่มีสมาชิกกลุ่มเพียงหยิบมือกลับสามารถจับกุมค้างคาวปีกเหล็กได้นับสิบตัวและยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆไม่หยุด
ค้างคาวที่ติดอยู่ภายในตาข่ายนั้นล้วนบินชนตุงตาข่ายไปทุกทิศทางเพื่อเสาะหาทางออกซึ่งไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรก
ตอนนี้ความมีฝ่ายผู้บุกรุกกำความมีเปรียบ หากเป็นการต่อสู้ระหว่างมนุษย์ด้วยกันละก็ศัตรูของพวกเขาคงจนใจหมดหนทางกล่าวยอมแพ้อย่างราบคาบไปแล้ว
เสียดายที่ศัตรูของพวกมันเป็นสัตว์เดรัจฉานที่มิสามารถพูดกล่าวคำใดได้ พวกมันต่อสู้ไม่ถดถอยและจะไม่มีวันยอมสยบต่อแทบเท้าผู้บุกรุก
ทางเลือกของค้างคาวเหล่านี้มีเพียงอยู่หรือตายเพียงเท่านั้น
“ด้านบน!” จู่ๆชายคนหนึ่งแหกปากร้องตะโกนเสียงดัง แต่ทว่าเสียงของมันกลับถูกกลบด้วยเสียงหัวร่อของเหล่าชายฉกรรจ์ทำให้เบาบางจนผู้ที่มันต้องการร้องเตือนนั้นได้ยินมิถนัดถัดถี่
ชายคนนั้นมันเห็นบางอย่างกำลังพุ่งลงมาด้วยความเร็วที่แทบจะมองตามมิทัน และเบื้องล่างของสิ่งที่พุ่งลงมานั้นอยู่บนศรีษะของชายอีกคนผู้สังกัดทีมก่อสร้างที่จับคู่คุ้มกันให้แก่จิ่นเหอ..
ทันทีที่สิ้นเสียงตะโกนของมัน สิ่งที่กำลังดิ่งลงมานั้นก็ตกลงมาถึงพื้นและวกกลับขึ้นไปด้านบนอย่างทันท่วงที ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น
ฟึบบ~
แหมะ~
‘หืม?’ จิ่นเหอส่งเสียงบางเบาเมื่ออยู่ดีๆก็มีของเหลวที่่มีอุณหภูมิสูงเล็กน้อยกระเซ็นมาโดนแผ่นหลังของมัน มันหันกลับไปมองด้วยความฉงน
“อ-อ๊ากกก”
“!?” ก่อนที่มันจะได้หันไปมองอย่างชัดเจน จู่ๆเสียงร้องอย่างเจ็บปวดก็ดังขึ้นมา เสียงนี้ร้องอย่างเจ็บปวดโหยหวนทรมานอย่างกับวัวควายถูกเชือด
“เห้ย!” จิ่นเหอสะดุ้งตกใจกับภาพที่เห็น
ในสายตาของมันบัดนี้พบร่างของชายคนหนึ่งคุกเข่าลงกับพื้นเชิดหน้าอ้าปากกว้างส่งเสียงจนแหบแห้ง
ดาบสั้นของชายคนนั้นตกอยู่บนพื้น มันใช้มือซ้ายของตนบีบจับบริเวณต้นแขนด้านขวาของตนเอาไว้อย่างรุนแรง จนกล้ามแขนซ้ายของมันปูดบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อมองไปยังแขนขวาจะพบว่าบัดนี้แขนข้างนั้นของมันตั้งแต่ข้อศอกมิมีอยู่อีกแล้ว!
