แต่การที่จู่ๆหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้มาเยี่ยมเยือนเขาอย่างกะทันหัน จะต้องมีธุระอย่างแน่นอน
？！เพียงแต่ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกันแน่？！
ตั้งแต่ช่วงบ่ายเป็นต้นมาท่านหยวนก็ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาโดยตลอด กระทั่งตอนนี้ก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ตอนนี้ในที่สุดหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ก็มาแล้ว แต่ว่าหัวหน้าไม่พูดไม่จา เขาก็ไม่ควรรีบร้อนถาม ถึงยังไงก็ต้องเชิญเขาเข้าไปก่อนค่อยว่ากัน
“รบกวนคุณหยวนแล้ว” เรื่องมารยาทพวกนี้แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ผู้ดูแลจ้งล้วนเป็นคนจัดการ ไม่ว่าจะพูดยังไง พวกเขามาในวันนี้ก็เพราะมีเรื่องให้ช่วยเหลือ มารยาทที่ควรทำ ผู้ดูแลจ้งล้วนพยายามทำอย่างถึงที่สุด
“ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว เชิญ เชิญ เชิญ หัวหน้าเชิญ” เมื่อท่านหยวนเห็นว่าผู้ดูแลจ้งมีท่าทีที่กระตือรือร้นเช่นนี้ก็งงงวยเล็กน้อย ในใจอดไม่ได้ที่จะเริ่มคิดมาก
ท่านหยวนรู้ดีว่านี่คือผู้ดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้ ในองค์กรโกสต์ซิตี้อาจจะพูดได้ว่ามีสถานะที่สูงส่งกว่าใครๆ
อีกทั้งท่านหยวนก็ทราบดีว่าท่าทีของผู้ดูแลก็เสมือนเป็นตัวแทนของท่าทีหัวหน้า
พวกเขากระตือรือร้นขนาดนี้ ท่านหยวนไม่คิดมากก็คงจะไม่ได้
เพราะถึงยังไงใครๆก็ต่างทราบถึงนิสัยของหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ดี อีกทั้งหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเขา ซึ่งปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเป็นคนที่องค์กรโกสต์ซิตี้ได้ช่วยชีวิตไว้
คุณนายหยวนมองดูคนสองสามคนเดินเข้าไปในห้องหนังสือเรียบร้อยแล้วจึงได้สติกลับมา แต่ว่าเธอก็ยังคงดูงงงวย ความประหลาดใจที่ปรากฎบนสีหน้าก็ไม่ได้ถูกปกปิดไว้
หลังจากที่ท่านหยวนพาซ่างกวนหงและผู้ดูแลจ้งเดินเข้าไปในห้องหนังสือ ซ่างกวนหงก็ยังคงไม่พูดไม่จา ท่านหยวนควบคุมตนเองอย่างระมัดระวัง ในใจรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย
เขานั่งอยู่ในตำแหน่งนี้ด้วยอายุปูนนี้แล้ว คนที่สามารถทำให้เขาตื่นเต้นได้มีไม่มากนัก แต่ว่าตอนนี้เขายืนอยู่เบื้องหน้าของหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ แต่เขากลับไม่พูดอะไรเลย เขาจึงรู้สึกกดดัน รู้สึกถึงความตึงเครียด
ซ่างกวนหงไม่พูดไม่จา แน่นอนว่าท่านหยวนจะต้องเป็นคนเริ่ม เพราะถึงยังไงที่นี่ก็คือ คฤหาสน์หยวน อีกทั้งหัวหน้าก็ยังเป็นผู้มีพระคุณของเขา
“ยี่สิบเจ็ดปีก่อนหน้านี้หัวหน้าได้ช่วยชีวิต หลายปีมานี้ไม่มีโอกาสได้ตอบแทน วันนี้ได้พบกับหัวหน้า ก่อนอื่นเลยผมต้องขอขอบคุณหัวหน้ามากนะครับ ” ท่าทีของท่านหยวนในตอนนี้จริงใจเป็นอย่างมาก สิ่งที่ท่านหยวนพูดก็ล้วนเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจ
หลายปีมานี้ เขาไม่มีโอกาสได้พบ แม้แต่คำว่าขอบคุณก็ไม่มีโอกาสได้เอ่ย
บางครั้งคำว่าขอบคุณสองคำนี้แม้ว่าจะดูเหมือนง่าย แต่ว่าในเวลานี้กลับเป็นตัวแทนน้ำใจของเขาที่ดีที่สุด
ท่านหยวนรู้ดีว่าหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ ไม่น่าจะมีเรื่องที่ต้องขอให้เขาช่วยเหลือ แต่ว่าเพื่อที่จะแสดงน้ำใจ ท่านหยวนจึงเสริมขึ้นประโยคหนึ่งว่า：“หากหัวหน้ามีเรื่องอะไรต้องการให้ผมจัดการ ผมจะปฏิบัติโดยไม่บอกปัดเลย ”
ท่านหยวนรู้นิสัยของหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ดี ดังนั้นท่านหยวนจึงคิดว่าหากมีเรื่องอะไรที่ต้องการให้เขาจัดการก็คงเป็นเรื่องที่ไม่ผิดกฎเกณฑ์ ไม่ผิดต่อจิตสำนึก ดังนั้นท่านหยวนจึงกล้าพูดเช่นนี้
“ท่านหยวนเกรงใจไปแล้ว ที่จริงก็ไม่ได้มีเรื่องพิเศษอะไร”ผู้ดูแลจ้งมองไปยังท่านหยวน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ท่าทางอ่อนโยนเป็นอย่างมาก
เมื่อท่านหยวนได้ยินคำพูดของผู้ดูแลจ้งก็คลายความกังวลลงเล็กน้อย：“มีเรื่องอะไรให้ผมจัดการก็บอกมาได้เลยนะครับ”
ผู้ดูแลจ้งบอกว่าไม่มีเรื่องอะไร นั้นก็แสดงว่ามีเรื่องแน่นอน
แน่นอนว่าสำหรับองค์กรโกสต์ซิตี้แล้วไม่ใช่เรื่องพิเศษอะไร แต่สำหรับคนอื่นก็ไม่แน่
เพียงแต่ว่าผู้ดูแลจ้งก็ได้พูดอย่างตรงไปตรงมาขนาดนั้นแล้ว กลับทำให้ท่านหยวนไม่รู้สึกตรึงเครียดขนาดนั้นแล้ว ในเมื่อมีธุระจริงๆ งั้นก็คุยเรื่องธุระก่อนก็แล้วกัน แบบนี้ก็จะง่ายขึ้นมาก
“องค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเราเพิ่งจะวิจัยยาตัวใหม่เสร็จ ต้องการหาผู้ร่วมลงทุนในการผลิต แต่ว่ายาชนิดนี้ค่อนข้างพิเศษ มีปัญหาที่จะต้องระวังเป็นพิเศษ ดังนั้นพวกเราก็เลยอยากที่จะหารือกับคุณหยวนจะได้วางใจ ” ผู้ดูแลจ้งพูดสิ่งที่ตนเองเตรียมไว้ออกมา ซึ่งแน่นอนว่ารวมทั้งสัญญาที่ร่างไว้เรียบร้อยแล้ว
ท่านหยวนตะลึงงันอย่างเห็นได้ชัด ยาตัวใหม่ขององค์กรโกสต์ซิตี้ที่วิจัยสำเร็จต้องการที่จะให้พวกเขาเป็นผู้ผลิต ？
องค์กรโกสต์ซิตี้ต้องการหาผู้ผลิตรายอื่น？อีกทั้งยังเป็นยาที่เพิ่งวิจัยสำเร็จ
ท่านหยวนรู้ดีว่า เทคโนโลยีขององค์กรโกสต์ซิตี้นั้นนำสมัยเป็นพิเศษ ในด้านของอุปกรณ์ต่อสู้ ด้านเทคโนโลยี ด้านการแพทย์ ล้วนสามารถพูดได้ว่าทันสมัยที่สุดในโลก ยาที่องค์กรโกสต์ซิตี้พัฒนาออกมา จะต้องเป็นยาที่ล้ำค่ามากอย่างแน่นอน
ยาที่ล้ำค่าขนาดนี้จะแพร่งพรายข้อมูลออกไปไม่ได้เช่นกัน ตอนนี้องค์กรโกสต์ซิตี้ให้พวกเขาเป็นคนผลิต นั้นก็หมายความว่าเขายอมบอกข้อมูลเหล่านั้นกับพวกเรางั้นเหรอ？
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？
ในเวลานี้ท่านหยวนแสดงความงงงวยออกมา ไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น
ผู้ดูแลจ้งนำสัญญาที่ร่างเรียบร้อยแล้วยื่นมาเบื้องหน้าของท่านหยวน ท่านหยวนรับมาอย่างตะลึงงัน เนื่องจากงงงวยเป็นอย่างมาก ท่านหยวนจึงไม่ได้พูดคำที่แสดงถึงความเกรงใจอะไรกับซ่างกวนหง แต่เริ่มดูสัญญาฉบับนั้นทันที
เมื่อท่านหยวนได้เห็นผลิตภัณฑ์ยา ดวงตาทั้งสองก็เบิกกว้างอย่างเห็นได้ชัด ยาตัวนี้เขารู้ว่าเป็นยาตัวใหม่ที่องค์กรโกสต์ซิตี้วิจัยมา มีหลายประเทศต้องการซื้อ แต่ว่าหาซื้อไม่ได้ หลายวันก่อนพวกเขาได้คุยเรื่องนี้กันในที่ประชุม มีคนต้องการพูดคุยเรื่องนี้กับองค์กรโกสต์ซิตี้อย่างเป็นทางการ เพื่อดูว่าจะพอที่จะหาซื้อยาตัวนี้ได้ไหม
แต่ว่าต่อมาทุกคนต่างลงความเห็นว่าความสำเร็จในการพูดคุยกับองค์กรโกสต์ซิตี้มีน้อยมาก เพราะก่อนหน้านี้มีหลายประเทศได้เคยพูดคุยกับองค์กรโกสต์ซิตี้แล้ว แต่ก็ถูกองค์กรโกสต์ซิตี้ปฏิเสธ ดังนั้นต่อมาข้อเสนอนี้จึงหยุดดำเนินการชั่วคราว
แต่ว่าหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ในตอนนี้ กลับมาหาเขาที่บ้าน และต้องการทำความร่วมมือกับพวกเขา ให้พวกเขาผลิตยาให้？
ให้พวกเขาเป็นผู้ผลิต นั้นก็หมายความว่าอย่างน้อยพวกเขาก็ต้องได้ยามาบ้าง ประเทศอื่นตีหัวตัวเองให้ตายก็ซื้อหามาไม่ได้ พวกเขากลับได้มาอย่างง่ายๆ ？
ในเวลานี้ท่านหยวนรู้สึกเหมือนตนเองอยู่ท่ามกลางสายหมอก รู้สึกคลุมเครือเหมือนนี่ไม่ใช่ความจริง
ท่านหยวนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองไปยังผู้ดูแลจ้ง ดวงตาความสงสัยที่ไม่อาจจะปิดบังได้ ：“ผู้ดูแลแน่ใจนะครับว่าเป็นยาตัวนี้？”
ท่านหยวนรู้สึกว่าผู้ดูแลร่างสัญญาผิดหรือเปล่า แม้ว่าเมื่อสักครู่นี้เขาจะคิดได้ว่ายาใหม่ที่องค์กรโกสต์ซิตี้วิจัยขึ้นมาคงไม่ใช่ยาธรรมดาทั่วไป แต่ว่าเขาก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นยาที่แม้แต่มีเงินก็ไม่สามารถหาซื้อได้
“ครับ ไม่ผิดหรอกครับ” ผู้ดูแลจ้งยิ้ม พลางตอบกลับอย่างราบเรียบ แต่ว่าน้ำเสียงกลับหนักแน่นเป็นอย่างมาก
เมื่อท่านหยวนได้ยินผู้ดูแลพูดว่าไม่ผิดแน่ ในใจก็รู้สึกถึงความซับซ้อน แต่ว่าอย่างมากก็ไม่สามารถปกปิดความดีใจได้ ถ้าหากว่าองค์กรโกสต์ซิตี้ต้องการที่จะทำความร่วมมือกับเขาจริงๆ ให้พวกเขาผลิตยาตัวนี้ ถ้าอย่างนั้นสำหรับเขาแล้วก็คงเป็นเรื่องดีที่ยิ่งใหญ่มาก
นี่ถือได้ว่าเป็นขนมเปี๊ยะตกลงมาจากฟ้า แต่ว่าจะมีขนมเปี๊ยะตกลงมาจากฟ้าได้จริงเหรอ？จะมีเรื่องดีๆแบบนี้จริงๆเหรอ？
ท่านหยวนพยายามกดทับความสงสัยไว้ แล้วมองลงต่ำ ยิ่งมองลงต่ำ ในใจก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ
สัญญานี้สำหรับพวกเขาแล้วมีประโยชน์เป็นอย่างมาก ดีกว่าที่เขาคิดไว้เยอะมาก นี่ไม่ใช่ขนมเปี๊ยะที่ตกลงมาจากฟ้าแล้ว แต่เป็นทองต่างหาก อีกทั้งทองนั้นยังตกลงบนหัวของเขาพอดี
แม้ว่าในใจของท่านหยวนรู้สึกประหลาดใจ แต่ว่าในมือของเขาถือสัญญาอยู่ เมื่อสักครู่นี้เขาเห็นอย่างชัดเจนว่า บนสัญญานั้นเขียนอย่างชัดเจนว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นประโยชน์ต่อพวกเขาจริงๆ
พวกเขามีอำนาจในการผลิตยาตัวนี้ อีกทั้งประเทศของพวกเขามีอำนาจในการขายยาตัวนี้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ว่าส่วนประกอบที่จะผลิตเป็นยานั้นมีจำนวนจำกัดในด้านปริมาณและคุณภาพ
แต่ว่าท่านหยวนกลับมองว่านี่ไม่ใช่ปัญหา ในเมื่อพวกเขาต้องการผลิต ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องรับประกันคุณภาพ เพราะนี้เดิมทีก็เป็นงานที่พวกเขาต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว
อีกทั้งจำนวนที่เขียนบนสัญญานี้ท่านหยวนพึงพอใจเป็นอย่างมาก เพราะว่าก่อนหน้านี้แม้จะมีเงินก็ไม่สามารถหาซื้อได้ หาซื้อไม่ได้แม้แต่เม็ดเดียว จำนวนในตอนนี้ก็ทำให้เขาตื่นตะลึงแล้ว！！
แม้ว่าเรื่องๆนี้จะกะทันหัน แต่ทำให้เขารู้สึกคาดไม่ถึง แม้ว่าท่านหยวนจะคิดไม่ตกว่าความลับที่ล้ำค่าของยาชนิดนี้ ทำไมองค์กรโกสต์ซิตี้ถึงต้องการให้เขาผลิต เพราะถึงยังไงองค์กรโกสต์ซิตี้ก็มีไลน์การผลิตของตนอยู่แล้ว
แต่ว่าท่านหยวนรู้ดีว่าองค์กรโกสต์ซิตี้ไม่มีทางที่จะนำเรื่องเช่นนี้มาล้อเล่นกับเขา อีกทั้งท่านหยวนก็รู้ดีว่าคนอย่างหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมาคิดเล็กคิดน้อยกับเขา
อีกทั้งสัญญาฉบับนี้ยังไม่มีปัญหาใดใด ท่านหยวนจึงไม่ได้กังวลเรื่องอื่น
แม้จะรู้ดีว่าองค์กรโกสต์ซิตี้นั้นแข็งแกร่ง แต่ว่าประเทศของพวกเขาก็ไม่ได้อ่อนแอ เป็นไปไม่ได้ที่องค์กรโกสต์ซิตี้จะกล้าเป็นปฏิปักษ์กับประเทศของพวกเขา
แน่นอนว่าท่านหยวนทราบดีว่าหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ไม่ใช่คนแบบนั้นอย่างแน่นอน นี่คือผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือเขา
ดังนั้น วันนี้หัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้มาเยี่ยมเขาก็เพื่อต้องการที่จะมามอบสิทธิประโยชน์ให้เขางั้นเหรอ？
เดิมทีท่านหยวนคิดว่าการที่จู่ๆหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้มาเยี่ยมเยือนเขาถึงบ้านคงจะมีเรื่องให้เขาช่วย เดิมทีเขาก็เตรียมตัวไว้เรียบร้อยแล้ว หัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้เป็นผู้มีพระคุณของเขา ดังนั้นขอเพียงไม่ผิดหลักเกณฑ์ ไม่ผิดต่อจิตสำนึก ไม่ว่าจะยากแค่ไหน ไม่ว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟ เขาก็จะต้องทำให้สำเร็จ！！
