อีกทั้งทั้งสองยังอยู่ด้วยกันตามลำพังกว่าสามชั่วโมง จะให้เขาเชื่อได้ยังไง
“ถ้างั้น คุณคิดว่าฉันควรจะทำอะไร？” ในใจของหลิวหยิงสงบนิ่ง รู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อย และรู้สึกน้อยใจ เขาดูถูกเธอขนาดนี้เลยเหรอ？
สำหรับเขาในใจของเธอนั้นเหลือทนขนาดนี้เลยเหรอ ถึงทำเรื่องแบบนั้นกับชายอื่นซี้ซั้ว ？
“ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเหมือนคุณ” ในใจของหลิวหยิงรู้สึกโมโห จึงพูดเสริมประโยคหนึ่ง
เธอยอมติดตามเขา มอบตนเองให้กับเขา ก็เพราะว่าในตอนนั้นเธอถูกบีบบังคับไม่มีทางเลือก เธอไม่สามารถทนดูพ่อของเธอถูกจำคุกได้ เธอไม่สามารถทนเห็นแม่และน้องชายต้องลำบากได้
เธอเคยขอร้องให้เขาช่วย และเขาก็ช่วยเธอจริงๆ ดังนั้นสิ่งที่เธอรับปากเขาไว้เธอก็จำเป็นต้องทำ
แม้ว่าเธอจะชอบไป๋ยี่รุ่ยมาโดยตลอด แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะมีความสัมพันธ์ลับๆกับไป๋ยี่รุ่ย และยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะทำเรื่องแบบนั้นได้
เมื่อไป๋ยี่รุ่ยเข้าไปในห้องรับรองก็นอนหลับทันที เธอนั้นไม่วางใจ อาจเป็นเพราะหมกมุ่นอยู่กับเรื่องอื่นมากเกินไป จึงนั่งอยู่ที่พื้นเพียงลำพังอยู่นาน
ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับไป๋ยี่รุ่ย แม้แต่การพูดคุยกันก็ยังไม่มี
แต่เขากับคิดว่าเธอกับไป๋ยี่รุ่ยทำเรื่องน่าอาย
เมื่อซือถูมู่หรงได้ยินสิ่งที่เธอพูด แววตาเย็นชามองไปที่เขา ริมฝีปากขยับเล็กน้อย：“ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเหมือนผม？ดังนั้นเขาสูงส่งกว่างั้นเหรอ”
ซือถูมู่หรงอดไม่ได้ที่จะเห็นเธอปกป้องไป๋ยี่รุ่ย ที่จริงสิ่งที่เธออธิบายเมื่อสักครู่นี้ เขาก็พอเชื่ออยู่บ้าง
แต่ว่าจะอธิบายก็อธิบายไปสิ ทำไมจะต้องทำตัวสูงส่ง ดูแคลนไป๋ยี่รุ่ยด้วย？
ในใจของเธอ ไป๋ยี่รุ่ยดีขนาดนี้ ส่วนเขาเหลือทนขนาดนั้นเลยเหรอ？
หลิวหยิงเหลือบมองเขาครู่หนึ่ง ไม่ได้ตอบคำถามเขา เรื่องนี้ยังจะต้องให้เขาพูดอีกเหรอ？เขาซือถูมู่หรง แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ใช่คนดี ยังห่างชั้นกับคำว่าสูงส่งนัก
“นั่นมันแววตาอะไรของคุณ？” แววตาของเธอทำให้ในใจของซือถูมู่หรงโมโหเป็นอย่างมาก แววตาอะไรของเธอ กำลังเยาะเย้ยเขาใช่ไหม？
ซือถูมู่หรงใช้แรงกดเธอพิงไปที่ประตูหลังห้องรับรอง
ท่าทางของเขารุนแรงไปหน่อย อีกทั้งลงน้ำหนักแรงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อผลักไปที่ประตูก็เกิดเสียงดังไม่น้อย
เกือบจะทำให้ประตูที่เธอเพิ่งปิดนั้นเปิดออก
หลิวหยิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไป๋ยี่รุ่ยยังคงนอนหลับอยู่ที่นี่ หากเขาทะเลาะกับเธอที่นี่เกรงจะรบกวนจนทำให้ไป๋ยี่รุ่ยตื่น
เธอไม่อยากให้ไป๋ยี่รุ่ยรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง ไม่เพียงแต่ไป๋ยี่รุ่ย เธอไม่ต้องการให้ทุกคนรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง
เพราะถึงยังไงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรงก็ไม่ได้มีเกียรติอะไร
หลิวหยิงเหลือบมองประตูข้างหลังอย่างไม่รู้ตัว
จากนั้นก็ลดเสียงลงเล็กน้อย：“พวกเรากลับกันเถอะ”
หลิวหยิงคิดว่าไม่ว่าระหว่างเธอกับซือถูมู่หรงมีเรื่องอะไรกันก็ควรที่จะกลับไปคุยที่บ้าน ที่นี่ก็ไม่ใช่สถานที่ที่จะมาคุยกัน
“ทำไม？กลัวว่าจะทำให้ไป๋ยี่รุ่ยตื่นเหรอ？ยังคงเป็นห่วง” ซือถูมู่หรงกดทับเธอ ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อย แต่กลับใช้แรงที่มากขึ้น
เขาไม่อยากได้ยินอะไรเกี่ยวกับไป๋ยี่รุ่ยจากปากเธอเลย
“พวกเรากลับกันก่อนเถอะ” หลิวหยิงไม่อยากทะเลาะกับเขาอยู่ที่นี่ เธอไม่อยากทำเรื่องราวให้ใหญ่โต ในสถานการณ์เช่นนี้ทำเรื่องให้บานปลายใหญ่โตก็ไม่เป็นประโยชน์กับใครทั้งนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งทำกับเขาก็ยิ่งไม่ดี
เพราะถึงยังไงสถานะของเขาก็เป็นที่รู้กัน หากเกิดข่าวที่ไม่ดีอาจกระทบต่อผลประโยชน์ของบริษัทได้
“รีบร้อนทำไม？คุณรักเขาขนาดนั้น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รักคุณเลย ด้านนอกเสียงดังรบกวนขนาดนี้ ก็ไม่เห็นเขาออกมา นี่นอนหรือตาย？”น้ำเสียงของซือถูมู่หรงเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน
“คุณพูดจาเหลวไหลอะไรกัน？”สีหน้าของหลิวหยิงเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เลวร้ายครั้งก่อนของไป๋ยี่รุ่ย ในตอนนั้นไป๋ยี่รุ่ยท่าทางดูเหมือนกำลังจะตาย
“เป็นห่วงเหรอ？”ริมฝีปากของซือถูมู่หรงเผยมุมโค้งออกมาราวกับว่ากำลังยิ้ม แต่ว่าแววตาของเขานั้นกลับเย็นยะเยือก เป็นพิเศษ
“ผมพูดอะไรผิดเหรอ？ไป๋ยี่รุ่ยเหนื่อยขนาดนี้……” คำพูดของซือถูมู่หรงชะงักลง ดวงตาคู่นั้นเย็นชาเล็กน้อย：“คุณพูดมาสิว่า เขาทำอะไรถึงได้เหนื่อยขนาดนี้？”
สำหรับสิ่งที่หลิวหยิงอธิบายเมื่อสักครู่นี้ เขาเชื่อเพียงเล็กน้อย แต่ไม่ได้เชื่อทั้งหมด เพราะถึงยังไงเรื่องทุกอย่างก็เปิดเผยอยู่ต่อหน้าเขา เขาไม่สามารถสงสัยได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่ข้างนอกมีการเคลื่อนไหวขนาดนี้ แต่ไป๋ยี่รุ่ยที่นอนหลับอยู่ข้างใน กลับไม่ถูกรบกวนให้ตื่น นี่ไม่สมเหตุสมผลเลย
แน่นอนว่ามีความเป็นไปได้สูงมากที่ไป๋ยี่รุ่ยจงใจแอบอยู่ข้างในไม่ออกมา แม้ว่าเขาจะไม่ได้คบหากับไป๋ยี่รุ่ย แต่ว่าเขาก็พอที่จะรู้เรื่องของไป๋ยี่รุ่ยบ้าง ไม่ใช่คนที่ไม่มีความรับผิดชอบ สถานการณ์เช่นนี้ หากไป๋ยี่รุ่ยตื่นก็จะต้องออกมาอย่างแน่นอน
ดังนั้น ตอนนี้มีเพียงการอธิบายเดียว นั้นก็คือไป๋ยี่รุ่ยยังไม่ตื่นนอน อะไรกันแน่ที่ทำให้เขาเหนื่อยขนาดนี้ เสียงดังขนาดนี้ก็ไม่สามารถทำให้เขาตื่นได้？
ทำอะไรกันแน่ถึงได้เหนื่อยขนาดนี้？
นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถทำให้เขาไม่คิดมากได้
หลิวหยิงคิดถึงเรื่องของไป๋หยิง คิดว่าไป๋หยิงวางยาไป๋ยี่รุ่ย ดังนั้นแม้ว่าในตอนนั้นไป๋ยี่รุ่ยจะเหนื่อยมากแต่ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ สถานการณ์เช่นนั้นเกรงว่าคงทำให้ไป๋ยี่รุ่ยหมดแรงอย่างสิ้นเชิง
เดิมทีซือถูมู่หรงก็พอที่จะเชื่อคำพูดของหลิวหยิงอยู่บ้าง ดังนั้นคำพูดของเขา แม้ว่าจะเป็นการหยั่งเชิง แต่ว่าที่จริงแล้วเขาก็ไม่อยากหยั่งเชิงจนได้คำตอบอื่น
เธอติดตามอยู่ข้างกายเขามาห้าปี เขารู้ดีว่าเธอไม่พูดโกหก ดังนั้นสิ่งที่เธอพูด เขาเชื่อ
แต่ว่าตอนนี้เขาเห็นสีหน้าของหลิวหยิง ใจก็สั่นอย่างรุนแรง การตอบสนองของเธอแสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น……
มือของซือถูมู่หรงจับไหล่ของเธออย่างแรง ดวงตาคู่นั้นไม่สามารถแกล้งทำเป็นใจเย็นได้อีกต่อไป ดวงไฟคู่นั้นเผยไฟแห่งความโกรธอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เขากัดฟันพลางพูดขึ้นว่า：“เวลาสามชั่วโมง เกิดเรื่องอะไรขึ้น？คุณกับเขาทำอะไรกันในห้องรับรอง？”
“อย่าคิดโกหกผม ผมไม่ใช่คนโง่ เมื่อสักครู่นี้คุณหลบสายตา แววตาผิดปกติ เขินอายเล็กน้อย และพูดจากระอักกระอ่วน ดังนั้นอย่าบอกผมว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ”
มือของซือถูมู่หรงจับที่ไหล่ของเธอ พลางออกแรงอย่างไม่หยุดยั้ง เขารู้ดีว่าน้ำหนักมือของเขาแรงขนาดนี้อาจทำให้เธอเจ็บแต่ว่ากลับไม่คลายลง ในเวลานี้เขาเกลียดเป็นอย่างมาก
“ซือถูมู่หรง อยากได้ยินคำตอบอะไรกันแน่ หรือต้องการได้ยินว่าฉันกับเขามีอะไรกันคุณถึงพอใจใช่ไหม？”ในเวลานี้หลิว หยิงโมโหเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกจนปัญญา แม้ว่าเธอกับซือถูมู่หรงจะอยู่ด้วยกันมาห้าปีแล้ว แต่ว่าความเชื่อใจระหว่างเธอกับซือถูมู่หรงกลับไม่มีเลย
แน่นอน ความสัมพันธ์ระหว่างซือถูมู่หรงกับเธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเชื่อใจอะไร
“คุณกับเขาจริงๆเหรอ……” ลมหายใจของซือถูมู่หรงหยุดชะงักเล็กน้อย เขารู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขาหล่นลงต่ำแล้ว ต่ำอีก ราวกับจะจมดิ่งลงสู่ขุมนรกอันไร้ก้นบึ้ง
เขาไม่กล้าคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นและก็ไม่อยากที่จะคิด
“ซือถูมู่หรงสัญญาระหว่างฉันกับคุณได้สิ้นสุดลงแล้ว ฉันจะอยู่กับใครก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ” เมื่อสักครู่นี้หลิวหยิงได้อธิบายไปแล้ว แต่ว่าเขาไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งตอนนี้เขาก็ตัดสินไปแล้วว่าเธอกับไป๋ยี่รุ่ยได้มีอะไรกันแล้ว
ในเมื่อในใจของเขาตัดสินใจแล้ว ถ้าอย่างงั้นต่อให้เธอพูดอะไรก็คงไม่มีประโยชน์ เธอรู้จักซือถูมู่หรงดี เขาเผด็จการและใช้อำนาจเบ็ดเสร็จ ดังนั้นตอนนี้เธอรู้ดีว่าต่อให้เธออธิบายขนาดไหนก็ไม่มีประโยชน์
เธอจึงขี้เกียจที่จะอธิบาย เดิมทีสัญญาระหว่างพวกเขาห้าปีก็ครบกำหนดแล้ว เธออยากที่จะจากไป แต่เขาก็ไม่ยอมอนุญาต
หลายวันมานี้ เธอพยายามคิดหาวิธีที่จากไปมาโดยตลอด หากว่าเป็นเช่นนี้แล้วเธอสามารถจากไปได้ก็คงจะดี
อย่างไรก็ตาม โชคชะตากำหนดให้ไม่สามารถพบกันได้อีกในอนาคต อธิบายให้ชัดเจนไปก็ไม่มีประโยชน์
“ดังนั้น คุณอยู่กับเขาจริงๆ เมื่อกี้นี้คุณนอนด้วยกันกับเขาจริงๆ” ซือถูมู่หรง กัดฟันแน่น
เสียงกัดฟันนั้นดังเป็นพิเศษ แต่มือของเขาที่จับไหล่ของเธอเมื่อสักครู่นี้ค่อยๆเคลื่อนย้ายมือไปที่ลำคอของเธอ แสดงให้เห็นอย่างได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะฆ่าเธอให้ตาย
“ฉันเคยพูดว่า ข้อตกลงห้าปีของเราสิ้นสุดลงแล้ว ดังนั้นเรื่องของฉันไม่เกี่ยวข้องกับคุณ” หลิวหยิงสัมผัสได้ถึงมือที่ขยับไปที่คอแล้ว เธอยังรู้สึกถึงเจตนาฆ่าของเขาในขณะนั้น
จริงๆแล้วหลิวหยิงก็รู้สึกกลัว แต่เธอไม่ยอมแพ้ ตอนแรกเริ่มเธอก็พยายามอธิบายแล้ว แต่เขาไม่เชื่อ ในเมื่อเขาไม่เชื่อ งั้นเธอก็ไม่อธิบายแล้ว
อีกทั้งสัญญาระหว่างพวกเขาทั้งสองก็สิ้นสุดแล้ว เธอตั้งใจที่จะแยกจากเขาโดยสิ้นเชิง และไม่ได้เกี่ยวอะไรอีกแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ห้าปีเขากับเธอได้คุยไว้ตั้งแต่แรกแล้ว การแยกทางกับซือถูมู่หรงอย่างสิ้นเชิงถือเป็นหนทางที่ถูกต้องที่สุดของเธอ
เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมให้เธอจากไป หากอิงตามเหตุผลเขาไม่ใช่คนประเภทที่จะกลับคำ อีกทั้งเขาก็ควรที่จะแต่งงานได้แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว และไม่ต้องทำให้เรื่องของเขาต้องล่าช้า ก็ดีไม่ใช่เหรอ ดีสำหรับเขาและดีสำหรับเธอ เธอนั้นไม่เข้าใจจริงๆว่า เรื่องที่เดิมทีน่ายินดีขนาดนี้ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ได้？
