ตอนที่ 1109
เฉินอี้อี้ยังไม่ยอมแพ้ อีกหลายคำถามถูกหยิบยกขึ้นมา แต่คำตอบที่นางได้รับแทบไม่แปรเปลี่ยน ที่นางทำได้ตอนนี้ คือมองกลุ่มผู้อาวุโสหายเข้าไปในประตูโลหะพร้อมลอบกัดฟันแน่น
“น้องหญิง พวกท่านลุงกล่าวว่าอะไรบ้าง?” เฉินโม่เข้ามาถามอี้อี้พลางทานแท่งเครื่องเทศ
เฉินอี้อี้สงบใจลง นางแสร้งทำท่าทีเป็นลึกลับพร้อมเชิดหน้าขึ้น “ทุกอย่างกระจ่างหมดแล้ว ไม่มีใดต้องกล่าวถึงอีก”
เฉินโม่เผยสีหน้างงงันตอบรับ
ไม่เพียงแต่เขา กระทั่งลูกค้าคนอื่นที่รับชมอยู่ยังเกิดสับสนยามได้ยิน เหตุใดถ้อยคำฟังดูจับใจความไม่ได้?
ภายใต้คำถามของกลุ่มคน เฉินอี้อี้โบกมือตอบ “ก็ได้ ก็ได้ ข้าเองก็ไม่ทราบ อาจารย์ทั้งหลายไม่ได้บอกอะไรเลย”
“บางทีอาจค้นพบสิ่งที่เกินจะพูดกล่าวถึงจากโบราณสถาน” ปู้หลี่เกื๋อใช้นิ้วจรดคางเผยความคิดออกมา
“แต่หากพบอะไรเข้าจริง นั่นก็ไม่เห็นต้องปิด นี่ไม่คล้ายใช่รูปแบบที่ตำหนักจักรกลสวรรค์เป็น” อีกคนหนึ่งเผยความเห็น
เรื่องราวถูกหารือต่อกันอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่อาจได้ข้อสรุป พวกเขาหยุดพูดกล่าว อย่างไรแล้วเหล่านี้ก็แค่หัวข้อสนทนาของกลุ่มลูกค้ายามว่าง
มิติส่วนต่อขยายของร้าน เหวินเทียนจีนั่งบนเก้าอี้จับจ้องดอกครามเยือกแข็งที่เติบโตจากผนัง เขาใช้พลังจิตเพื่อบันทึกทุกสิ่งอย่างเอาไว้ในหินผลึก
“จ้าวตำหนัก” ซือเสวียนเข้ามาหาเหวินเทียนจีก่อนจะกล่าวเรียก
เหวินเทียนจียังไม่ได้เข้าสภาวะจมดิ่งไม่รับรู้โลกภายนอก พบเห็นคนของตนเองกลับมา เขาเผยยิ้มรับ “เหมือนว่าพวกเจ้าอาการยังดีกันอยู่”
“เถ้าแก่ทำการยกเอาแม่น้ำประหลาดนั่นหายวับ พลังงานประหลาดที่เคยรุกรานพวกเราก็หายไปด้วย” นึกย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ซือเสวียนอดไม่ได้ที่ยังเกิดความหวาดกลัวตกค้าง “จ้าวตำหนัก ท่านทราบหรือไม่ว่าพลังงานเหล่านั้นคืออะไร?”
เหวินเทียนจีส่ายศีรษะ “ไม่เคยได้ยินหรือได้ฟังมาก่อน กระทั่งตำราโบราณที่ตำหนักจักรกลสวรรค์เก็บบันทึกเอาไว้ ก็ไม่เคยมีกล่าวถึงเรื่องนี้ หากไม่กล่าวถึงเรื่องนี้ เดินทางครั้งนี้เก็บเกี่ยวอะไรมาได้บ้าง?”
“พวกเราได้พบชิ้นส่วนประหลาดมากมาย มันดูคล้ายชิ้นส่วนหุ่นเชิดที่น่าจะใช้สำหรับสู้รบ แต่โครงสร้างภายในของมัน พวกเราแทบไม่อาจทำความเข้าใจได้” ซือเสวียนกล่าวถึงเศษชิ้นส่วนที่เก็บกู้มาได้
“อารยธรรมของที่นั่นค่อนข้างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่เข้าใจก็เป็นเรื่องธรรมดา” เหวินเทียนจีขมวดคิ้ว
แม้ว่าโบราณสถานบางแห่งที่เคยปรากฏในทวีปเทียนหลันก็มีเรื่องราวประหลาดอยู่บ่อยครั้ง แต่อารยธรรมที่แตกต่างโดยสิ้นเชิงเช่นครั้งนี้ มันไม่เคยปรากฏมาก่อน
“ช่างมัน คืนนี้กลับตำหนักจักรกลสวรรค์แล้วค่อยว่ากันอีกครั้ง” เหวินเทียนจีตัดสินใจ หากเทียบกับดอกไม้ที่ร้านต้นตำรับ เขามองว่าเศษชิ้นส่วนจากโบราณสถานสำคัญกว่า
“รับทราบ” ซือเสวียนตอบรับ จากนั้นจึงเดินไปหาเครื่องเล่นที่ยังว่าง จากนั้นจึงส่งข้อความหาผู้อื่นที่ร่วมทางไปสำรวจโบราณสถาน
“เรียบร้อย ถึงเวลาที่รอคอยกันแล้ว”
“ให้มันได้อย่างนี้ รอกันอยู่นาน รีบเข้ามาแล้ว”
“เร็วเข้า อย่าได้ทำเสียเวลา ก่อนร้านจะปิดเหลือเวลาไม่มากแล้ว”
ทันทีเมื่อมาถึงมิติเริ่มต้นสีขาวโพลน ซือเสวียนก็โดนมิตรสหายกล่าวเร่ง และตัวเขาเองก็ไม่คิดเสียเวลา ตอนนี้ตอบรับคำเชิญเข้าห้องเพื่อรอเล่นกลอรี่
กลอรี่ค่อนข้างได้รับความนิยมในหมู่ลูกค้า โดยเฉพาะกับการนำเสนอห้าตัวละครใหม่ นับจากนั้นรูปแบบการต่อสู้ก็แปรเปลี่ยนเป็นหลากหลายมากขึ้น เส้นทางมากมายถูกนำออกมาใช้งานและศึกษา
แม้ว่าลั่วฉวนสร้างขึ้นโดยยึดตามหลักของเกมแนว MOBA ตั้งแต่แรกเริ่ม แต่แม้จนถึงตอนนี้ก็ยังเหลือเค้าลางของเกม MOBA คงอยู่
กลุ่มลูกค้าจะรับบทบาทในกลอรี่และเข้าร่วมการต่อสู้ พวกเขาจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับตัวละคร ประสบการณ์ส่วนนี้เกม MOBA ทั่วไปไม่อาจทำให้ผู้เล่นได้สัมผัส…
หลังสำรวจหานิยายอ่านและรับชมถ่ายทอดสดอยู่พักหนึ่ง ลั่วฉวนเกิดเบื่อ เขาเปิดหน้าต่างข้อมูลส่วนตัวขึ้นผ่านโทรศัพท์วิเศษ ระบบได้เชื่อมต่อฐานข้อมูลเข้ากับโทรศัพท์วิเศษของเขาและอุปกรณ์เล่นเกมเสมือนจริงเพื่อให้สะดวกใช้งานได้ทุกที่
ข้อมูลตามปกติไม่มีใดน่าสนใจ เมื่อเลื่อนหน้าจอลงไปยังส่วนล่างสุด ข้อมูลภารกิจได้เผยชัดให้เห็น
“ภารกิจปัจจุบัน : รีไซเคิลแม่น้ำแห่งฝันร้าย รางวัล : โอกาสสุ่มโชคหนึ่งครั้ง สถานะภารกิจ : เสร็จสิ้น”
ด้านหลังข้อความอธิบายภารกิจ มันมีปุ่มรับรางวัลปรากฏ ระบบคล้ายจงใจล่อลวงให้เขากดเสียที่นี่
เมื่อกดรับแล้ว ข้อมูลภารกิจเลือนหาย ข้อความแจ้งเตือนใหม่เด้งเข้ามา “ได้รับโอกาสสุ่มโชคหนึ่งครั้ง”
นอกจากนี้แล้วยังมีข้อความแจ้งเตือนอื่นปรากฏด้วย
“การรีไซเคิลแม่น้ำแห่งฝันร้ายเสร็จเรียบร้อย มิติแห่งฝันร้ายกำลังก่อสร้าง ระยะเวลาแล้วเสร็จหกชั่วโมง”
มิติแห่งฝันร้าย?
แต่ไม่ว่ามันจะคืออะไร ลั่วฉวนตอนนี้เรียกระบบในใจ “มิติแห่งฝันร้าย เป็นผลิตภัณฑ์ที่แปรสภาพมาจากแม่น้ำแห่งฝันร้าย?”
“ถูกต้อง” ระบบตอบรับกลับมา
“จากการแสดงความกลัวที่ไม่อาจควบคุม ตอนนี้ควบคุมได้แล้ว?” ลั่วฉวนถามพลางดื่มโคล่า
“ถูกต้อง” ระบบตอบกลับมา “มิติแห่งฝันร้ายคือแอพพลิเคชั่นล่าสุดของเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง”
หลังพูดคุยกับระบบเสร็จเรียบร้อย ลั่วฉวนเกิดสงสัยอยู่ในใจ ว่ามิติแห่งฝันร้ายเมื่อออนไลน์ให้เล่นแล้วลูกค้าจะตอบสนองกันยังไง
การตระหนักถึงความหวาดกลัวในใจตนเอง ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นการหาเรื่องทำร้ายจิตใจตนเอง แต่หากแบกรับมันมาได้ ผลประโยชน์ที่ได้รับย่อมมหาศาล เขาเชื่อว่าลูกค้าทั้งหลายจะเข้าใจ
ทว่า คำว่าเข้าใจนั้นพูดกล่าวไปง่าย แต่ในความเป็นจริงไม่ง่าย เพราะไม่ใช่ทุกคนที่พร้อมจะพัฒนาจิตใจให้เผชิญหน้ากับความหวาดกลัว
แต่ก็ช่างมัน เอาไว้พูดกล่าวพรุ่งนี้ก็แล้วกัน
ลั่วฉวนดื่มโคล่าอีกหนึ่งอึก ความคาดหวังในใจเกิดขึ้น เขาไม่ทราบว่าหากตนเองเข้าไปยังมิติแห่งฝันร้ายแล้วจะพบเจออะไร
ช่วงเวลาทำการที่เหลือไม่มีเรื่องราวใดเกิดขึ้นอีก เหล่าลูกค้าแวะเวียนมา ซื้อของ ใช้บริการ และก็กลับกันไป
หลิวลู่อวี่ออกมาจากหมู่บ้านซากุระ สอบถามเพลงใหม่จากลั่วฉวน ด้วยพรสวรรค์ทางด้านดนตรีอันชวนสะพรึงของชิงหยิน ใช้เวลาเพียงไม่นานนับตั้งแต่สัมผัสเปียโนเป็นครั้งแรก ตอนนี้นางเริ่มประพันธ์บทเพลงเองได้แล้ว
ลั่วฉวนเกียจคร้านจะไปสาธิตให้ดูด้วยตนเองอีกต่อไป ตอนนี้จึงส่งบทเพลงเปียโนจำนวนหนึ่งให้หลิวลู่อวี่ผ่านทางโทรศัพท์วิเศษ “ส่งให้แล้วผ่านทางโทรศัพท์วิเศษ ลองรับชมด้วยตนเอง”
“โทรศัพท์วิเศษทำเช่นนี้ได้ด้วย?” หลิวลู่อวี่หยิบโทรศัพท์วิเศษออกมาพร้อมเผยอาการประหลาดใจ เนื้อหาโน้ตดนตรีตอนนี้ได้รับผ่านทางแอพแชทเรียบร้อย
ที่ได้รับครั้งนี้มีสามบทเพลง “พันธสัญญาทศวรรษ” “ดวงตาสีชาด” และ “สีม่วง”
“ทราบแล้ว” หลิวลู่อวี่เก็บโทรศัพท์วิเศษ “เถ้าแก่ไม่ไปหมู่บ้านซากุระหรือ?”
“ถึงตอนนี้คงเรียนรู้เองไม่ยากแล้ว คงไม่ต้องสาธิตให้ดูก็น่าจะทำได้” ลั่วฉวนเกียจคร้านเกินจะลุกเดินไปแล้ว
“นั่น… ทราบแล้ว” หลิวลู่อวี่พยักหน้ารับด้วยท่าทีผิดหวัง เพราะนางจะไม่ได้ยินเรื่องราวเบื้องหลังของบทเพลงเหล่านี้จากเถ้าแก่อีกแล้ว
