บทที่ 774 เธอยังเป็นคนใจดี
“นี่ใครน่ะ?”
นรมนเห็นเด็กผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง ก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้
เทย่าก็มองบุริศร์ด้วยความสงสัยเล็กน้อย
บุริศร์พาเด็กผู้หญิงเข้ามา จากนั้นก็บ่งบอกให้เด็กผู้หญิงพูดเอง
เด็กผู้หญิงค่อนข้างเขินอายเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นนรมนและเทย่า ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันเป็นลูกสาวดานังแม่ฉันหายตัวไป”
“ดานังคือใคร?”
นรมนมองไปทางเทย่าโดยไม่รู้ตัว
เทย่ารีบพูดอธิบาย “ดานังก็คือแม่บ้านของเรา หล่อนบอกว่าลูกสาวหล่อนป่วย ขอเงินกับฉันแล้วก็ไป ตอนนี้เธอมาบอกว่าแม่เธอหายไปมันหมายความว่ายังไง?”
เด็กผู้หญิงกัดฟัน ครุ่นคิดสักพักหนึ่งก่อนพูดขึ้น “ฉันชื่อไอริณ ดานังเป็นแม่เลี้ยงของฉัน ไม่ใช่แม่แท้ๆ เธอปฏิบัติไม่ดีกับฉันตั้งแต่เล็กๆ ตอนฉันป่วยก็ให้ดื่มน้ำเชื่อมขิง ไม่ค่อยไปโรงพยาบาล เมื่อวานมีผู้ชายมาหาเธอ เธอออกไปสักพัก หลังจากกลับมาก็ไม่สนใจฉัน วันนี้ตอนเช้าออกไปแล้วก็ไม่กลับมาอีก จนกระทั่งคุณอาคนนี้มาหาฉัน ฉันเลยพบว่าสมุดบัญชีเงินฝากและสมุดทะเบียนบ้านในบ้านหายไป”
“ว่าไงนะ?”
เทย่ารู้สึกประหลาดใจมาก
“ตอนแรกที่หาดานังมาเป็นแม่เลี้ยง บริษัทตัวกลางบอกว่าเธอให้ความสำคัญกับครอบครัวและดีมากๆ”
ไอริณพูดเสียงทุ้ม “หลังจากพ่อฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตก็เหลือเงินก้อนหนึ่งไว้ เธอกลัวคนอื่นบอกว่าเธอปฏิบัติกับฉันแย่ๆ เลยปฏิบัติกับฉันเป็นอย่างดีตอนอยู่ข้างนอก รู้จักประพฤติตัว แต่ตอนอยู่ที่บ้านไม่มีคนฉันก็อนาถมาก เงินก้อนนี้พ่อฉันเหลือไว้ให้ฉัน แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว แม่ฉันก็อาจจะหนีไปกับใครบางคน ฉันรู้จักผู้ชายคนที่มาหาเธอ เดิมทีเขาชมการแสดงในบาร์หนึ่ง”
ตอนนี้ได้ยินเรื่องพวกนี้ นรมนกับเทย่าก็รู้สึกว่าการล้มในครั้งนี้ถ้าเป็นอุบัติเหตุ มันก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว
“ใครเป็นศัตรูตัวฉกาจของครอบครัวเรากันแน่?”
เทย่าอยู่สถานพักฟื้นมาหลายปีแล้ว ไม่ค่อยประสบพบเจอกับคนที่จิตใจชั่วร้ายจริงๆ ตอนนี้ได้ยินเรื่องแบบนี้ ก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้
นรมนมองไอริณ ถามขึ้น “ผู้ชายคนนั้นเธอรู้จักเขาไหม?”
“ก็รู้จักนะคะ หลังจากพ่อฉันตาย เขาก็มาบ้านเราไม่กี่ครั้ง แต่ฉันไม่ค่อยชอบ แม่ฉันบอกฉันว่า ต่อไปเราอาจจะได้ใช้ชีวิตด้วยกัน แต่ฉันไม่ยอมจริงๆ ครั้งนี้คงหนีตามผู้ชายคนนี้ไปแล้ว”
“ผู้ชายคนนี้ชื่ออะไร?”
“ฉันไม่ค่อยแน่ใจ แต่ทุกคนเรียกเขาว่าพี่มินทร์”
คำพูดไอริณทำให้นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
บุริศร์ถึงได้เอ่ยปาก
“ฉันสืบแล้ว ชื่อเต็มของพี่มินทร์คือเบญจมินทร์ ที่บังเอิญมากๆ ก็คือ เขาเป็นน้องชายของคุณนายรัตติกรวรกุล”
“คุณนายรัตติกรวรกุล? คุณนายรัตติกรวรกุลคนไหน?”
นรมนไม่สามารถตอบสนองได้ชั่วคราว
บุริศร์มองเทย่า นรมนเข้าใจทันที แต่ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
เทย่าก็ถือว่าเข้าใจแล้ว ยิ้มขมขื่นพูดขึ้น “ตอนนี้เธอเรียกตัวเองกับคนข้างนอกว่าคุณนายรัตติกรวรกุลแล้วเหรอ?”
“คุณน้า อย่าเห็นเป็นคนนอก คุณก็รู้ พรรษาเขา……”
หลังจากนรมนรู้ว่าเทย่าเป็นน้าของตน ถึงแม้จะไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ก็ยังเปลี่ยนชื่อเรียก
เทย่าพอใจมาก แต่ก็พูดด้วยความเศร้า “ฉันรู้ หลายปีมานี้ ฉันอยู่สถานพักฟื้นตลอด ไม่สามารถทิ้งความรู้สึกที่มีต่อพรรษาได้ ครอบครองตำแหน่งคุณนายรัตติกรวรกุลมาตลอดหลายปี ชื่อไม่สอดคล้องกับความจริง ก็ควรย้ายตำแหน่งไปให้เธอ”
“ไม่นะครับ น้าเทย่า คุณอาจจะไม่เข้าใจความหมายของผม พี่มินทร์คือน้องชายของธัญญาซึ่งเป็นคุณนายรัตติกรวรกุลในตอนนี้ น้องชายเขารู้จักดานังแม่บ้านของคุณ และสาเหตุที่คุณล้ม เพราะมีคนจงใจเอาน้ำมันอาหารเทลงบนทางเดิน ทำให้คุณล้มด้วยเจตนา ถ้าผมเดาไม่ผิด พวกเขาตั้งใจจะให้คุณเกิดอุบัติเหตุล้มตกบันได กระดูกหักหรือไม่ก็ล้มบาดเจ็บ หรือยิ่งรุนแรงไปกว่านั้น ก็อาจจะอยากให้คุณตายโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ดังนั้นเรื่องนี้ผมคิดว่าคุณควรบอกประธานพรรษา ผมไม่เชื่อว่าไม่ได้รับคำสั่งจากธัญญา น้องชายเธอไม่กล้าทำแบบนี้หรอก”
คำพูดบุริศร์ตรงไปตรงมาอย่างมาก
นรมนรู้ บุริศร์เห็นเจตต์เป็นพี่น้องจริงๆ ดังนั้นจึงไม่อยากให้เทย่าได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้สถานการณ์นี้ทำให้นรมนรู้สึกเสียใจมากจริงๆ
“บุริศร์ เมื่อกี้ฉันเพิ่งรู้เรื่องหนึ่ง”
“เรื่องอะไร?”
“น้าเทย่ากับคิมแม่ของฉันเป็นพี่น้องกัน พี่น้องกันแท้ๆ แต่คนหนึ่งใช้นามสกุลแม่ คนหนึ่งใช้นามสกุลพ่อ”
คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์ตกตะลึงสักพัก แล้วก็ดีใจทันที
“สวัสดีครับคุณน้า”
เขาเรียกคุณน้าอย่างฉลาดเชื่อฟัง
เทย่ามองเขาด้วยความหดหู่เล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณดีใจอะไร คุณคิดว่าฉันเป็นน้าเล็กแท้ๆ ของนรมน เจตต์กับนรมนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ก็ไม่มีโอกาสแล้ว คุณก็เลยหมดห่วงจริงๆ ใช่ไหมล่ะ?”
บุริศร์หัวเราะเฮอะๆ เห็นได้ชัดว่าเทย่าเดาความคิดในใจเขาออก
นรมนก็ยอมเขาเลยจริงๆ
ตั้งหลายปีแล้ว ผ่านอะไรมามากมาย ทำไมบุริศร์ยังใจแคบแบบนั้นอีก?
บอกแล้วว่าระหว่างเธอกับเจตต์ไม่ได้มีความรักแบบนั้น ยังไม่สบายใจอีก?
เห็นแววตานรมนที่มองมา บุริศร์ก็หลบตา ยิ้มขณะพูดขึ้น “ตอนนี้ฉันสบายใจหายห่วงแล้ว”
“คุณนี่มันจริงๆ ……”
นรมนแทบไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมมาบรรยายบุริศร์จริงๆ
บุริศร์ก็ไม่สนใจเช่นกัน แต่มองเทย่าแล้วพูดขึ้น “คุณน้า เรื่องนี้คุณจะจัดการยังไง? ยังไงมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของบ้านพวกคุณ ผมเข้ามายุ่งจะไม่ค่อยเหมาะสม”
“ไม่เหมาะสมตรงไหน? ตอนนี้คุณเป็นหลานเขยฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม? ตอนนี้อยากแยกความสัมพันธ์เหรอ?”
คำพูดเทย่าทำให้บุริศร์รีบพูดขึ้น “เปล่าครับเปล่า ผมคิดว่าประธานพรรษาอาจจะมีอคติกับผม อย่างไรแล้วลูกชายอีกคนของเขาก็เป็นผู้ช่วยและรองประธานของผม”
พูดถึงพฤกษ์ บุริศร์ก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย
อย่างไรแล้วธัญญาก็เป็นแม่แท้ๆ ของพฤกษ์ ตอนนี้เทย่าก็เป็นน้าเล็กแท้ๆ ของนรมน ความสัมพันธ์ในนี้มันช่างซับซ้อนมาก ทำให้เขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรจัดการอย่างไร
เทย่าได้ยินว่าพรรษามีลูกชายอีกคน ถึงเจตต์เคยบอกเธอแล้ว แต่ตอนนี้เธอยังเศร้านิดหน่อย
“ได้ยินว่าพฤกษ์กับเจตต์อายุพอๆ กันเหรอ?”
“อืม ห่างกันหนึ่งปีครับ พฤกษ์เด็กกว่าหนึ่งปี”
บุริศร์พูดจบ นรมนก็จ้องเขาเขม็ง
เขารู้สึกผิดอย่างอดไม่ได้ เขาพูดความจริงนี่หน่า อีกอย่าง เรื่องนี้อยากจะปิดบังอย่างไรก็ปิดไม่มิด
ไอริณเห็นพวกเขาพูดเรื่องพวกนี้ ก็ทำตัวไม่ค่อยถูก
“ฉัน งั้นฉันไปได้แล้วใช่ไหมคะ?”
“ตอนนี้เธออยู่บ้านคนเดียวใช่ไหม?”
นรมนเห็นเธออยู่คนเดียวน่าสงสาร อดไม่ได้ที่จะถาม
ไอริณพยักหน้า
“ฉันรู้ว่าแม่ฉันกับพี่มินทร์มีสถานที่นัดหมายกัน แต่ไม่รู้ว่าพวกเขายังอยู่ไหม ถ้าพวกคุณต้องการไปหาพวกเขา ฉันพาพวกคุณไปได้ แต่ฉันอยากให้พวกคุณช่วยเอาเงินที่พ่อเหลือไว้ให้ฉันกลับคืนมา ได้ไหม?”
ไอริณไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไร ถึงขนาดมีเงื่อนไข จุดนี้ทำให้นรมนประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจได้
เด็กคนหนึ่งที่สูญเสียพ่อแท้ๆ แถมถูกแม่เลี้ยงกดขี่ ชีวิตในอนาคตต้องมีปัญหาแน่นอน
บุริศร์พยักหน้า
“โอเค ฉันจะไปกับคุณ”
“พวกเราล่ะ?”
นรมนมองบุริศร์
บุริศร์ยิ้มขณะพูด “น้าเล็กบาดเจ็บเคล็ดต้องการพักผ่อนไม่ใช่เหรอครับ? คุณอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนน้าเล็กเถอะ เรื่องข้างนอกฉันจัดการเอง”
“โทรหาเจตต์เถอะ วันนี้ไม่รู้เด็กคนนี้ไปไหน โทรไปก็ไม่รับ พวกคุณไปตามหาเขามาเถอะ ให้เขาดูแลฉันอยู่ที่นี่ สุขภาพร่างกายนรมนฉันก็ได้ยินมาเหมือนกันว่าไม่ได้ดีมาก รีบกลับไปพักผ่อนดีกว่า”
คำพูดเทย่าทำให้นรมนและบุริศร์ชะงักไป จากนั้นนรมนก็ครุ่นคิดแล้วพูดขึ้น “คุณน้า มีเรื่องที่ฉันต้องบอกคุณสักหน่อย คุณอย่าโทษเจตต์นะคะ”
“เกิดอะไรขึ้นกับเจตต์? เขาเกิดอุบัติเหตุเหรอ?”
เทย่าเครียดขึ้นมาทันที
หลายปีที่ผ่านมา เจตต์คือทั้งหมดของเทย่า เธอไม่ต้องการชื่อคุณนายรัตติกรวรกุลก็ได้ ไม่ต้องอยู่กับพรรษาก็ได้ แต่อย่างเดียวคือไม่สามารถขาดเจตต์ไปได้
นรมนเห็นเธอเครียดแบบนี้ ก็รีบพูดขึ้น “เปล่าค่ะๆ เจตต์ไม่ได้เป็นอะไร จริงๆ แล้วควรเป็นนิตาที่เกิดอุบัติเหตุ”
“นิตา? ผู้หญิงที่อ้างว่าเป็นแฟนเจตต์เหรอ? เธอหนีไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เกิดอุบัติเหตุอะไร? เจตต์ไปหาเธอเหรอ?”
สีหน้าเทย่าไม่ค่อยดี
และไม่รู้ว่าทำไม เธอไม่ค่อยชอบสาวน้อยนิตาคนนี้ ถึงแม้นิตาจะประจบประแจงเธอตลอด ปฏิบัติกับเธอไม่แย่ แต่เธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับนิตา
นรมนเห็นการตอบสนองของเทย่าค่อนข้างมาก ในชั่วขณะหนึ่งก็ลังเลว่าจะพูดดีไหม บุริศร์ก็เอ่ยปาก
“คุณน้า คืองี้นะครับ เราไปเจอนิตาที่ฝังกลบขยะ เธอถูกใครบางคนโยนเข้าไปในถุงขยะ ทิ้งไว้ที่ลานฝังกลบ ถ้าเราไปช้ากว่าครึ่งชั่วโมง เธออาจจะถูกทิ้งลงไปในลานขยะโดยคิดว่าเป็นขยะ ในสถานที่ลานขยะฝังกลบนั้น ปกติแล้วจะถูกเครื่องบีบอัดโดยตรงแล้วโยนเข้าไป ตอนเราไปถึง กระดูกทั้งร่างของนิตาแตกละเอียด ไม่มีที่ไหนสมบูรณ์ ชีวิตนี้ถึงจะได้รับการช่วยเหลือก็พิการอยู่ดี ยังไงแล้วเจตต์ก็มีความรู้สึกกับเธอ พวกเราไปส่งเธอที่โรงพยาบาล เจตต์รออยู่ที่นั่น ส่วนข่าวที่คุณล้ม เราไม่กล้าบอกเจตต์ กลัวว่าจะจัดการทุกอย่างไม่ได้ ดังนั้น……”
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ คิ้วเทย่าก็ขมวดแน่น
“ใครกันทำไมโหดเหี้ยมแบบนี้? ถึงนิตาจะชั่วร้ายมาก ก็ไม่ควรทำขนาดนี้นะ! เป็นคนดีๆ ถูกทำให้กระดูกหักไปหมด ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนกัน ความเกลียดชังลึกซึ้งแค่ไหนถึงทำให้กลายเป็นแบบนี้ได้? ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น แต่ฉันก็มองออกว่าเธอยังเป็นคนใจดี แค่มีเล่ห์เหลี่ยมมากเกินไป สำหรับคนธรรมดาอย่างฉัน ก็คงชอบไม่ลง จริงๆ แล้วฉันรู้สึกว่าตอนที่เธอรับฉันออกมาจากสถานพักฟื้นในช่วงแรก ก็คงมาจากเจตนาที่ดี”
คำพูดของเทย่าทำให้บุริศร์และนรมนตกตะลึงทันที
“คุณน้า เธอไม่ได้ลักพาตัวคุณออกมาจากสถานพักฟื้นเหรอ?”
เทย่าส่ายหน้า
“พวกคุณไม่รู้ ตอนที่นิตามาหาฉัน ก็มีคนกลุ่มหนึ่งมาหาฉันด้วย คนพวกนั้นฉันไม่รู้จัก พวกมันเข้ามาก็ถามว่าฉันอยู่ไหน พวกมันแข็งแกร่งมาก พยาบาลพิเศษที่ดูแลฉันอยากจะพาฉันออกไป แต่ประตูหลังมีคนปิดกั้นไว้ ตอนนั้นนิตาก็เข้ามา พาฉันออกไป บอกฉันว่าเจตต์ให้เธอมารับฉัน ตอนนั้นฉันคิดว่าเป็นเรื่องจริง แต่ตอนนี้คิดๆ แล้ว ในนั้นคงมีเรื่องอะไรบางอย่างที่เราไม่รู้”
