“เขาอยู่ที่ไหน”
บุริศร์คลายมือจากคุณนายจันทรวงศ์ ปล่อยให้หล่อนลงไปคอพับคออ่อนบนพื้นราวกับปลาตาย
นภดลคุกเข่าลง ยื่นมือให้คุณนายจันทรวงศ์
“ผมประคองคุณแม่นะครับ”
คำพูดของนภดลทำให้แววตาคุณนายจันทรวงศ์รื้นอุ่น
“อย่าคิดว่าตอนนี้พูดดีคำสองคำ ฉันจะไม่ตำหนิแกนะ ถ้าไม่ใช่เพราะแกฉัตรยาคงไม่ตาย”
คุณนายจันทรวงศ์สะบัดนภดลหลุด ร้องไห้อย่างเสียใจสุดซึ้ง
ใจนภดลกระตุกแปล๊บ
นั่นสินะ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ฉัตรยาคงไม่ตาย
เธอคงไม่ได้รับความรักที่อยากได้ แต่เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยดี คนขอแค่มีชีวิตก็มีความหวังมิใช่ หรือ ขอเพียงมีชีวิตก็ทำเรื่องอื่นๆได้มิใช่หรือ
แต่ว่าตอนนี้ ความรักของเขาทำให้ฉัตรยาต้องตาย ทำให้คุณนายจันทรวงศ์ไม่มีลูกสาว
นภดลไม่ต่อต้านคุณนายจันทรวงศ์เลยแม้แต่น้อย
บุริศร์ไม่สนใจว่าพวกเขาจะมีความเป็นมายังไงกัน ครั้งนี้ก็แค่มาช่วยนภดล คืนหนี้บุญคุณที่ติดค้างกัน ชาตินี้คืนแล้ว เขายังมีเรื่องนรมนที่ต้องสนใจดูอีก
“ขอถามหน่อย บอกว่าได้เรื่องนรมนแล้ว คนล่ะไปไหน”
นภดลมองไปที่บุริศร์ พูดเสียงค่อย“รเมศพาตัวไปแล้วครับ ชัยยศเจอเสื้อกับกระดุมรเมศที่สวนด้านหลังครับ น่าจะเป็นตอนที่นายหญิงดิ้นแล้วกระชากหลุด”
ชัยยศก็คือชายร่างผอมบางผู้นั้น
บุริศร์ตะลึงเล็กน้อย เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง รเมศจะกล้าทำอะไรนรมนหรือไม่ หรือเขาคิดว่าเรณุกาจะคุ้มครองเขาได้ คุ้มกะลาหัวตระกูลวัชโรทัยได้งั้นเหรอ
“ชัยยศทำไมถึงยืนยันว่าเป็นกระดุมของรเมศล่ะ”
“ด้านบนมีรอยนิ้วมือรเมศ และชัยยศบอกว่า เขาดูกล้องวงจรปิดวันนี้ เห็นว่ารเมศสวมชุดนี้”
คำพูดนภดลทำให้สีหน้าบุริศร์ผ่อนคลายลง
รเมศงั้นเหรอ
เขาช่างกล้าจริง！
บุริศร์ลูบคลำนิ้วโป้งตนเอง มองนภดลแล้วถาม“ทำไมถึงเรียกนรมนว่านายหญิง”
“เป็นหนึ่งในคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ของคน ให้คนครุ่นคิด อย่าเป็นหนูขาวไปตลอดชีวิต ดร.ฐานทัตบอกฉันเอง เรณุกาก็พูดแบบนั้นเช่นกัน ฉันเองก็เคยคิดแบบนั้น พอออกไปข้างนอก สายตาที่คนอื่นมองมาก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง ก็เหมือนกับโลกใต้ดินเอาฉันไปประมูลน่ะ เพราะงั้นฉันเลยบอกตัวเอง การมีชีวิตอยู่คือการเปลืองอากาศ มีวันหนึ่ง ฉัตรยาบอกกับฉันว่า ทุกคนควรมีคุณค่าในตนเอง ควรได้ทำในสิ่งที่อยากทำ นับแต่นั้น คำพูดของฉัตรยา ความปรารถนาและอุดมการณ์ของฉัตรยาก็กลายเป็นของฉันเหมือนกัน วันนี้ฉัตรยาไม่อยู่แล้ว ฉันเองก็อยากตามเธอไป แต่เธอยังเป็นห่วงพ่อแม่ของเธอ ปล่อยวางนายหญิงไม่ได้ เธอบอกกับฉัน ชาตินี้ติดหนี้นายหญิง หวังว่ามีโอกาสตอบแทน ตอนที่ฉันโดนเรณุกาควบคุม แกกับนายหญิงก็ไม่กลัวอันตราย ไม่สนด้วยซ้ำว่ากำลังท้อง มาช่วยฉัน ทั้งที่รู้ว่าเป็นกับดักก็ยังมา แค่เรื่องนี้ ชีวิตของนภดลทั้งชาติ ก็เป็นของพวกนายแล้ว ไม่ว่าพวกนายอยากจะให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะไม่ปริปากบ่น แต่ขอแค่ว่าจะอนุญาตให้ดูแลพ่อแม่ของฉัตรยาก็เท่านั้น”
ได้ยินนภดลพูดแบบนี้ บุริศร์จึงพยักหน้า
เขาเป็นลูกผู้ชายตัวจริง！
แม้ว่าหน้าตาเหมือนผู้หญิงไปนิด แล้วยังไง
ความรักที่เขามีต่อฉัตรยาทำให้บริศร์รู้สึกเลื่อมใส
“ตกลง ฉันรับปากแก นับแต่นี้ คนพวกนี้ที่อยู่ในมือฉันมอบให้แกเป็นคนดูแล ต่อไปแกแค่ฟังคำสั่งนรมนก็พอ อาณาจักรรัตติกาลแต่เดิมของตระกูลโตเล็กถูกปลดปล่อยแล้ว ตอนนี้แกเป็นหัวหน้าทีมของอาณาจักรรัตติกาล ฉันหวังว่าแกคงจะไม่เป็นกิมจิคนที่สอง”
“ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก！”
แววตาของนภดลแน่วแน่
“พาชัยยศไปกับฉัน ส่วนคุณนายจันทรวงศ์กับดร.ฐานทัตฉันจะเป็นคนดูแลเอง รอแกกลับมา ฉันหวังว่าไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน แกก็อย่าทำให้เสียเวลาในเรื่องของนรมน”
“ตกลง”
นภดลหมุนตัวเตรียมจะไป เขาไม่ลังเลสงสับในบริศร์เลยแม้แต่น้อย
บริศร์เห็นแบบนี้ก็วางใจ
ในที่สุดนรมนก็มีคนของตัวเองอยู่ข้างกาย
บริศร์ตามพวกนภดลกลับโรงแรม ชัยยศเห็นบริศร์ยังรู้สึกเข่าอ่อนเล็กน้อย
“ท่านประธานบริศร์”
“ทางที่ดีแกควรจะหาที่อยู่ของพวกเขาออกมา ไม่อย่างนั้น……”
“รายละเอียดที่อยู่ยังตรวจสอบไม่ได้ แต่ก็น่าจะอยู่ในขอบข่ายนี้แหละ”
ชัยยศเผชิญหน้ากับน้ำเสียงของบริศร์ ตกใจจนตัวสั่นเทา ถึงขนาดดึงกางเกงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้บริศร์ดูเครื่องหมายที่ชัยยศทำไว้ จึงรีบมองไปทางนภดล
เขตนี้ นภดลน่าจะคุ้นเคย
นภดลดูแล้วพูด“ที่นี่เป็นเขตเมือง เป็นที่ๆค่อนข้างรุ่งเรือง คนค่อนข้างพลุกพล่าน และก็เคลื่อนไหวไปมาเยอะ รเมศสามารถหาที่กลบดานได้ พวกเราอาจจะต้องหาเวลาหลายๆวัน เพราะคนที่นี่ไม่ดูบัตรประชาชน ดูแค่เงินก็พอ รเมศไม่ได้ขาดเงิน”
บุริศร์หรี่ตาลง
“ไม่ขาดเงินเหรอ เพราะฉันเมตตาเขามากเกินไปน่ะสิ”
พูดจบ บุริศร์จึงหยิบมือถือออกมา แล้วโทรหาพฤกษ์
“ฉันไม่สนว่าตอนนี้แกจะปรับอารมณ์กลับมาได้ยัง และก็ไม่สนใจด้วยว่าอยู่ที่ไหน พฤกษ์ วันหยุดพักร้อนของแกหมดลงแล้ว นับแต่วันนี้ ใช้กำลังทั้งหมด ฉันต้องการให้ตระกูลวัชโรทัยหายไปจากโลก”
พฤกษ์รับโทรศัพท์แล้วตะลึงเล็กน้อย
บุริศร์ไม่ใช่คนแล้งน้ำใจ และยิ่งไม่จู่ๆบอกให้เขากลับไปทำงานเป็นแน่ นอกจากเกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้น และเรื่องที่ทำให้บุริศร์เดือดดาลได้ขนาดนี้ นอกจากเรื่องนรมนแล้วยังมีเรื่องอะไรอีก
พฤกษ์รีบพูด“ตกลง จะรีบไปจัดการให้”
สำหรับความสามารถในการทำงานของพฤกษ์ บุริศร์ไม่เคยเป็นกังวล
ชัยยศเห็นทั้งหมด ยิ่งรู้สึกกลัวเกรง
นภดลกุมมือเขาแน่น พูดเสียงค่อย“ตั้งใจทำเรื่องของตัวเองให้ดีก็พอ เรื่องการคุ้มครองนายหญิงห้ามเกิดการผิดพลาดใดๆทั้งสิ้น เรื่องอื่นไม่มีอะไรต้องกลัว”
ชัยยศจ้องมองนภดลผู้ซึ่งสวยกว่าผู้หญิงอีก อดพยักหน้าไม่ได้
บุริศร์ไม่มีความเห็นเรื่องการบริหารลูกน้องของนภดล
เขามองดูแผนที่ พูดเสียงเย็น“ไม่ว่าจะลำบากยากเย็นแค่ไหน ก็จะต้องหาร่องรอยของนรมนให้เจอก่อนพลบค่ำ”
“ผมไปจัดการ”
นภดลถือแผนที่พาชัยยศเดินไป บุริศร์เองก็ไม่ได้ว่าง เริ่มหาคอนเนคชั่นที่จะสืบหานรมน
ด้านนอกแทบจะพลิกแผ่นดินหาตัวนรมน ส่วนนฤมนก็กำลังหนาวและแข็งทื่อกับความเย็น
เธอลืมตาขึ้น เห็นรอบด้านเป็นตู้เย็น มีช่วงจังหวะหนึ่ง เธอคิดว่าตัวเองได้เข้ามาอยู่ในโลกของตู้เย็น เสียแล้ว
“ฟื้นแล้วเหรอ”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้นรมนคืนสติ
เธอรีบหันขวับไป เห็นรเมศนั่งอยู่ข้างตัว แล้วมองเธออย่างมีเยื่อใย
นรมนคิดขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“รเมศ คุณกำลังรนหาที่ตายเหรอ คุณคิดว่าบุริศร์จะยอมให้คุณท้าทายเขาครั้งแล้วครั้งเล่าเหรอ หรือว่าคุณคิดว่าฉันรู้สึกอะไรกับคุณ”
นรมนรู้สึกว่ารเมศถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
นรเมศกลับยิ้มแล้วพูด“ผมเองก็ไม่คิดว่ารเมศจะปล่อยผมไป และผมก็รู้ตัวว่าสู้รเมศไม่ได้ แต่ว่าไม่เป็นไร ตอนนี้ผมพอใจแล้ว”
“คุณกำลังพูดอะไร ตกลงคุณจะทำอะไรกันแน่ รเมศ คุณจะทำให้ตระกูลวัชโรทัยเดือดร้อนทั้งตระกูล！”
นรมนร้อนใจมาก
รเมศฝืนยิ้มพูดขึ้น“ห้าปีมานี้ผมปฏิบัติกับคุณยังไง คุณถามใจตัวเองดู แต่ทำไมสุดท้ายคนที่คุณห่วงใยกลับไม่ใช่ผม แต่เป็นตระกูลวัชโรทัย ตระกูลวัชโรทัยให้อะไรคุณเหรอ”
“ตระกูลวัชโรทัยให้ที่พักพิงฉันกับลูก แม้ว่าตอนนั้นคุณจะเป็นคนช่วยชีวิตฉัน และคุณเป็นคนพาฉันกลับไป แต่ถ้าไม่ได้รับความยินยอมจากคุณนายวัชโรทัย คุณจะทำได้เหรอ รเมศ คุณช่วยเหลือฉัน ห้าปีมานี้ตระกูลวัชโรทัยก็ให้ฉันกับลูกไม่น้อย และยิ่งคอยสยบข่าวลือให้ลูกๆ ในใจฉัน เพราะแบบนี้ บุริศร์ถึงเหลือทางไว้ให้ตระกูลวัชโรทัย คุณอย่าทำแบบนี้อีกเลยตกลงไหม โลกนี้มีผู้หญิงดีๆมากมาย แค่ลืมฉัน คุณจะมีวันพรุ่งนี้ที่ไม่เหมือนเดิม！”
“แต่ผู้หญิงพวกนั้นไม่ใช่คุณ！ไม่ใช่นรมน！คนที่ผมต้องการมีแต่คุณเท่านั้น！นรมน ผมไม่เข้าใจ ผมสู้บุริศร์ไม่ได้ตรงไหน ทำไมเรื่องเข้าใจผิดมากมาย อุบายมากมาย ความยากลำบากมากมาย คุณก็ยังเหลือที่ไว้ให้เขา คุณจะเลิกรักเขาไม่ได้เหรอ ขอแค่คุณเลือกผม ชีวิตคุณก็จะเป็นอีกทัศนียภาพนึง”
ได้ยินรเมศพูดแบบนี้ นรมนรู้ เขาเองก็ดื้อดึงเหมือนเธอ ดื้อดึงเหมือนกัน
นรมนเลิกพูดโน้มน้าว
เธอมองไปรอบๆ ถึงได้รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน
“รเมศ คุณบ้าไปแล้วเหรอ คุณมาฉันมาไว้ที่ห้องเย็นทำไม”
นรมนถึงได้รู้ว่าทำไมตนเองถึงได้หนาวขนาดนี้
คนมีชีวิตถูกขังไว้ในห้องเย็นอุณหภูมิลบยี่สิบสามสิบองศา จะไม่หนาวได้อย่างไร
เธอรีบลุกขึ้นขยับ กลัวว่าตัวเองจะแข็งทื่อไปเสียก่อน
รเมศกลับกลายเป็นหลงใหลในทีท่าของเธอนัก ยิ้มแล้วพูด“ไม่ดีมั้ง ผมคิดอยู่นาน ข้างนอกมีแต่สายสืบของบุริศร์ ไม่ว่าผมจะไปไหน เขาก็จะหาพวกเราเจอ มีแต่ที่นี่ พวกเขาจะไปคิดถึงได้อย่างไร นรมน ไม่เป็นไรนะ ถ้าคุณหนาว มาที่อ้อมกอดผม ผมจะให้ความอบอุ่นคุณเอง”
“คุณบ้าไปแล้ว！”
นรมนรู้สึกว่ารเมศไม่ปกติจริงๆ
เธอรีบวิ่งไปดึงประตูห้องแช่แข็ง แต่ดูเหมือนประตูจะถูกล๊อก
รเมศหรี่ตายิ้มพูด“ไม่ต้องออกแรงหรอก ผมให้คนล๊อคด้านนอกไว้หมดแล้ว ไม่มีใครคิดหรอกว่าพวกเราจะอยู่ที่นี่ และก็จะไม่มีใครรบกวนเราอีกต่อไป ในที่สุดก็เป็นโลกของเราสองคน คุณไม่ต้องกลัวนะ ทางไปสู่ยมโลกมีผมคอยเคียงข้าง คุณจะไม่เดียวดาย ชาตินี้พวกเราไม่มีวาสนาได้อยู่ด้วยกัน คราวนี้ผมจะจับมือคุณไว้แน่นๆเลย จะข้ามสะพานยมโลกไปกับคุณ จะไม่ดื่มน้ำอมฤทธิ์ ชาติหน้าไม่ว่ายังไงผมจะไม่ปล่อยมือแน่นอน นรมน มาอยู่ข้างๆผมมา”
สีหน้าท่าทางของรเมศ ทำให้นรมนตัวสั่นมากขึ้นกว่าเดิม
เขาจะทำอะไร
ตัดสินใจจะตายอยู่กับเธอตรงนี้หรือ
