นรมนลุกจากอ้อมแขนของบุริศร์ และมองไปที่เมืองชลธีที่สวยงามแห่งนี้ ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา
แน่นอนว่าความรักอยู่ที่ไหนบ้านอยู่
เมื่อบุริศร์เห็นท่าทางนรมน เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า “มีความสุขใช่ไหมที่ได้กลับมา?”
“ค่อ ฉันรู้สึกว่าอากาศที่นี่ดีมากๆ”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ใช้เวลาอยู่ที่บ้านสักพัก”
“ดีค่ะ”
นรมนและบุริศร์พูดกันด้วยเสียงเบาๆ ส่วนปาณีก็มองไปข้างนอกด้วยความสุข และพูดว่า “สวยมากๆ! เมืองริมทะเลสวยแบบนี้นี่เอง”
“ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวให้นภดลพาเธอออกไปเดินเล่น”
คำพูดของนรมนทำให้นภดลขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ผมต้องปกป้องคุณ”
“มีบุริศร์อยู่ นายไม่ต้องปกป้องฉันหรอก นายพาปาณีไปทำความคุ้นเคยกับเมืองชลธีสักหน่อย เวลาเธอออกไปข้างนอกจะได้ไม่หลงทาง”
นรมนพูดเบาๆ
แม้ว่านภดลจะขัดขืนเล็กน้อย แต่เนื่องจากนรมนพูด เขาก็ได้แต่เงียบ และรับคำสั่งมา
เมื่อบุริศร์เห็นนรมนทำเช่นนี้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ขอให้ภรรยาของเขามีความสุขก็พอ
หลังจากที่เครื่องบินลงจอด นรมนก็ถูกบุริศร์โอบและลงจากเครื่องบิน
พฤกษ์ได้รออยู่แล้ว
ในช่วงเวลานี้ พฤกษ์ก็ได้ฟื้นคืนสภาพเดิมจากเรื่องของธัญญาแล้ว และตอนนี้พฤกษ์ได้กลายเป็นคนที่มีความสามารถไปแล้ว
เมื่อนรมนเห็นท่าทางของพฤกษ์ ก็ดีใจแทนเช่นนี้
“ประธานบุริศร์ คุณนาย ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ”
พฤกษ์หยิบเสื้อคลุมและส่งให้บุริศร์
บุริศร์ส่งให้ปาณีเพื่อไว้บนร่างของนรมน
จู่ๆ นรมนก็รู้สึกอบอุ่นไปทั่วร่าง
“ที่จริงอากาศแบบนี้ไม่จำเป็นต้องใช้เสื้อคลุมก็ได้นะคะ”
คำพูดของนรมนถูกปฏิเสธบุริศร์กลับไป
“หมอบอกว่า คุณอยู่ในห้องเย็นมานานเกินไป แม้ว่าปาฏิหาริย์จะทำให้คุณไม่เป็นอะไร แต่เพื่อความปลอดภัย รักษาความอบอุ่นไว้ก็ดีกว่า”
“ก็ได้ค่ะ”
นรมนจะพูดอะไรได้อีก?
บุริศร์ได้ย้ายหมอออกไปแล้ว และเธอไม่อยากผู้ชายคนนี้กังวลอีกต่อไป
หลังจากที่ขึ้นรถกันแล้ว พฤกษ์ก็ไปข้างหน้าเพื่อขับรถ นรมนและบุริศร์นั่งอยู่ด้านหลัง ปาณีถูกนรมนทิ้งไว้ที่นภดล
บุริศร์พูดด้วยเสียงต่ำ “นภดลเป็นคนใจแข็ง คุณทำแบบนี้ไม่กลัวทำให้ปาณีเสียเวลาเหรอ?”
“ฉันก็บอกแล้วนี่คะ ว่าให้เป็นไปตามธรรมชาติ เราแค่ดูการเปลี่ยนแปลง ฉัตรยาจากไปแล้ว ถ้านภดลยังออกไปไม่ได้ ชีวิตนี้จะจบลงแล้ว ตอนนี้ มีปาณีอยู่ หากพวกเขาสามารถลงเอยกันได้ก็ถือว่าดี แต่ถ้าไม่ ก็ไม่อะไร ถ้าเป็นคู่กันยังไม่ก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่ให้นภดลพาเธอไปข้างนอกเท่านั้น”
เมื่อเห็นว่านรมนพูดเช่นนั้น บุริศร์ก็ไม่สามารถช่วยพูดอะไรได้
เมื่อพฤกษ์เห็นว่าพวกเขาพูดจบ ก็ถามว่า “ประธานบุริศร์ กลับบ้านใช่ไหมครับ?”
“กลับบ้าน งานของบริษัทส่งให้ฉันทางคอมพิวเตอร์ด้วย”
“ครับ”
รถขับกลับไปที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก
พฤกษ์นำกระเป๋าเดินทางของนรมนและบุริศร์เข้าไป บุริศร์อุ้มนรมนไปที่ห้องนอนและนั่งลง เขาได้ยินพฤกษ์เคาะประตูข้างนอก และพูดว่า “ประธานบุริศร์ ผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ”
“ไปรอฉันที่ห้องหนังสือ”
พฤกษ์ออกไปหลังจากได้ยิน โดยไม่รบกวนบุริศร์และนรมนต่อ
นรมนถามอย่างสงสัย “พฤกษ์มีธุระอะไรกับคุณรึเปล่าคะ?”
“เรื่องของบริษัทน่ะ คุณพักผ่อนนะ ในระหว่างทางที่มาผมไม่เห็นคุณพักเลย คงจะเหนื่อยแล้วใช่ไหม?”
บุริศร์วางผ้าห่มบนร่างของนรมน
นรมนดึงผ้าห่มออกและพูดว่า “ค่ะ คุณไปทำงานเถอะ ฉันจะพักผ่อนสักหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันไม่เป็นไร อ่อ แล้วที่ ธิดาและ นาวินไปเที่ยว พวกเขาจะกลับมาเมื่อไหร่คะ?”
“คงใช้เวลาเป็นเดือน มีอะไรรึเปล่า? คุณคิดถึงพวกเขาเหรอ?”
“นิดหน่อยค่ะ พวกเขาไม่อยู่ ที่นี่ก็ดูเงียบๆ เด็กๆ ก็ไม่อยู่ด้วย ฉันคิดถึงพวกเขาจริงๆ”
บุริศร์รู้ถึงความหมายของนรมน
เขายิ้มและลูบหัวของนรมน ก่อนจะพูดว่า “รอให้คุณพักผ่อนสักหน่อย ผมจะพาคุณไปหาเด็กๆ”
“รับพวกเขากลับมาไม่ได้เหรอคะ? เรณุกาถูกจับไปแล้ว เธอคงไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้วมั้งคะ?”
นรมนคิดถึงลูกชายและลูกสาวของเธอจริงๆ
บุริศร์รู้ดี ไม่ใช่เรื่องง่ายที่นรมนจะแยกจากเด็กๆ เป็นเวลานานเช่นนี้ แต่มีบางเรื่องที่เขาไม่สามารถตัดสินใจเองได้ แม่ว่าทางเรณุกาจะทำอะไรไม่ได้แล้ว แต่เขาก็ยังเป็นกังวลอยู่ดี
“รออีกหน่อยนะ และอีกอย่างจะกลับมาได้ไหม ก็ต้องฟังอาสาม”
“โอเคค่ะ คุณไปทำธุระเถอะค่ะ ฉันขอพักก่อน รอฉันนานเต็มอิ่มแล้วค่อยมาคุยกันนะคะ”
นรมนไม่ต้องการให้บุริศร์ลำบากใจ และไม่ต้องการให้เขากังวลใจ ถึงได้ไล่บุริศร์ออกไปด้วยรอยยิ้ม
บุริศร์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า “โอเคๆๆ ผมไปก็ได้ คุณพักผ่อนเถอะ”
“อืม”
หลังจากที่บุริศร์ออกจากห้องไป นรมนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย และล้มตัวลงนอนและหลับไป
บุริศร์ที่เดินเข้าไปในห้องหนังสือ เห็นว่าใบหน้าของพฤกษ์ไม่ค่อยดีนัก จึงรีบปิดประตู
“เกิดอะไรขึ้น?”
พฤกษ์ลังเลเล็กน้อย
“มีอะไรที่นายไม่สามารถพูดกับฉันได้เหรอ? ระหว่างเราแบ่งแยกกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เมื่อได้ยินคำพูดของบุริศร์ พฤกษ์ถึงได้พูดออกมา “ผมอยากไปเจอธัญญา”
บุริศร์ชะงักเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจเช่นกัน ในเมื่อธัญญาเป็นแม่ของพฤกษ์
“ถ้าอยากเจอเธอก็ไปเถอะ ด้วยสถานะของนายไม่ต้องผ่านฉันหรอก”
“ผมอยากบอกคุณเอาไว้ เพราะสิ่งที่เธอทำเกี่ยวข้องกับคุณนาย”
คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
เขาตบบ่าพฤกษ์ และพูดเสียงทุ้มว่า “อย่าให้ความเป็นพี่น้องของเราแตกแยกกันเพราะเรื่องแบบนี้เลย”
“ไม่แน่นอนครับ ผมจำความเมตตาของคุณที่มีต่อผมได้เสมอ ประธานบุริศร์ ผมแค่อยากพบเธอ ตอนที่เธออยู่ในตระกูลรัตติกรวรกุล ผมคิดว่าเธอมีสิทธิ์ในตระกูลรัตติกรวรกุลเพียงคนเดียว อยากได้อะไรก็ได้ ไม่มีอะไรที่ผมต้องกังวลเกี่ยวกับ ตอนนี้ที่เธอเข้าไป ผมแค่อยากจะเข้าไปดูเธอ แต่เธอกลับทะเลาะกับผม”
อารมณ์ของพฤกษ์ยังคงตกต่ำ
บุริศร์พยักหน้าและพูดว่า “ไม่แปลกหรอก ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เธอก็คือคนที่ให้ชีวิตนาย ไปเถอะ ฉันและนรมนไม่ว่าอะไรหรอก”
“ประธานบุริศร์ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งครับ”
พฤกษ์มองไปที่บุริศร์ และพูดเสียงเบา “เจตต์ออกจากเมืองชลธีแล้วครับ”
“ไม่ไปไหน?”
“ผมไม่รู้ครับ บอกว่าจะออกไปพักผ่อน ตอนที่ไปเขาไปคนเดียว ไม่ได้พาแม่ของเขาไปด้วย”
คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์นิ่งไป แต่เขาไม่คิดว่ามีอะไร
“นิตาตายไปแล้ว เข้าใจได้ว่าเขาคงยังรู้สึกไม่ดี การออกไปพักผ่อนคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”
“แต่แม่ของเขาป่วยอยู่ คุณและคุณนายของคุณก็รู้ ว่าแม่ของผมเป็นคนปล่อยให้เธอวางยาพิษ หมอบอกว่าเธอกำลังจะตาย และไม่มีเวลามากนัก เจตต์เป็นลูกชายที่กตัญญูมาตลอด แม่ของเขาเป็นแบบนี้ แต่เขากลับออกไปพักผ่อน มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอครับ”
เมื่อพฤกษ์พูดเช่นนี้ บุริศร์ก็นึกขึ้นได้
เทย่าสุขภาพไม่ดีจริงๆ และโฬมได้หาพยาบาลพิเศษให้ธัญญา ดังนั้นถ้าเจตต์ที่จะออกไปพักผ่อนในเวลานี้ มันดูไม่ง่ายอย่างนั้น
“อาจจะมีเรื่องอื่นๆ เรื่องของตระกูลรัตติกรวรกุลไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเรา แม้ว่าพวกเขาจะเป็นญาติกัน แต่เจตต์ก็มีความสามารถมากตราบใดที่เขาไม่พูด เขาก็คงไม่ต้องการให้เรารู้ เราก็ทำเหมือนไม่รู้อะไรก็พอ รอเขาใช้งานเราต่อยมาคิดกัน ฉันรู้ เพราะเรื่องของแม่นาย นายถึงมักจะรู้สึกละอายใจกับเขา ต้องการชดเชย และยังต้องการที่จะชดใช้ให้แม่ของนายสำหรับตระกูลรัตติกรวรกุล แต่พฤกษ์ ฉันจะบอกนายสักหน่อย แม่ของนายก็คือแม่ของนาย นายก็คือนาย นายไม่จำเป็นต้องรู้สึกว่านายเป็นหนี้ตระกูลรัตติกรวรกุล ในเมื่อนายไม่ได้เอาอะไรไปจากตระกูลรัตติกรวรกุล นายไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเกี่ยวกับเจตต์รู้ไหม?”
บุริศร์กลัวว่าพฤกษ์ไม่สามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้
พฤกษ์พยักหน้า แต่บุริศร์สามารถเห็นได้ว่าเขาไม่ได้ฟัง
สำหรับพฤกษ์ ประโยคเรื่องการชำระหนี้ของพ่อนั้น ใช้งานได้จริงมากเกินไป
“ไปเถอะ ฉันจะดูแลบริษัทเอง สองสามวันนี้นายก็ลาหยุดซะ ไปจะดูแลธัญญาให้ดี”
“ไม่ครับ ผมไปหาวันนี้และจะกลับมาพรุ่งนี้เช้า”
หลังจากพฤกษ์พูดจบเขาก็ออกไปจากห้องหนังสือ
บุริศร์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเกี่ยวกับพฤกษ์เขา จึงโทรหาคนของเขา และขอให้พวกเขาดูพฤกษ์เมื่อเข้าไปที่เรือนจำ
หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว บุริศร์ก็เปิดคอมพิวเตอร์เพื่อจัดการกับเรื่องที่บริษัท
พฤกษ์จัดการกับส่วนหนึ่งของงานที่สะสมมาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา และยังมีบางอย่างที่เขาต้องจัดการเป็นการส่วนตัว
ใช้เวลาไม่นาน ก่อนที่บุริศร์จะเข้าทำงาน
พฤกษ์ออกจากบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก และแทนที่จะรีบไปที่เรือนจำ แต่เขากลับไปที่บ้านของเทย่า
เทย่าแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นพฤกษ์
“นายมาที่นี่ได้ยังไง? นรมนและบุริศร์มีอะไรกับฉันรึเปล่า?”
เทย่าไม่ยอมให้พฤกษ์เข้ามา บางทีในใจของเธอ พฤกษ์ก็ไม่สนใจหรอกว่าเธอจะอยู่กับธัญญาหรือไม่ ในเมื่อเธอก็เป็นลูกชายของธัญญา ความสัมพันธ์นี้ทำให้เธอไม่ชอบพฤกษ์เป็นอย่างมาก
พฤกษ์รู้ด้วยว่าเทย่าไม่ชอบตัวเอง และไม่ได้เข้าไป เพียงแค่ส่งผลิตภัณฑ์อาหารเสริมไว้ในมือของเธอ
“คุณนายรัตติกรวรกุล นี้สำหรับคุณ”
“ไม่ต้องหรอก ฉันอายุมากแล้ว ไม่ต้องการอาหารเสริมอีกต่อไป นายยังมีอะไรอีกไหม?”
ท่าทีของเทย่าไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก และพฤกษ์ไม่ได้ถือสาอะไร
เขาพูดเสียงต่ำ “ผมรู้ ว่าคุณเกลียดแม่ของผม ไม่ว่าผมจะทำยังไงคุณก็ไม่สามารถให้อภัยเขาได้ ผมไม่คาดหวังว่าคุณจะให้อภัยเธอ คุณเป็นป้าของคุณนาย และคุณนายสุขภาพไม่ดี ผมมาหาคุณแทนเธอ ไม่มีเจตนาอย่างอื่นเลย”
“ขอบคุณ ฉันสบายดี ถ้าไม่มีอะไรนายก็กลับไปได้แล้ว และหลังจากนี้อย่าเรียกฉันว่าคุณนายรัตติกรวรกุลอีก ฉันกับพรรษาหย่ากันแล้ว”
พฤกษ์ตกตะลึงกับสิ่งที่เทย่าพูด เขาไม่คาดคิดว่าเทย่าจะเลือกหย่าหลังจากการแต่งงานผ่านไปกว่า 20 ปี และเธอเลือกจะหย่าในช่วงท้ายของชีวิต
“เขา……”
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันเหนื่อยนิดหน่อย และต้องการพักผ่อน เชิญนายกลับไปเถอะ”
เทย่าบอก และเธอกำลังจะปิดประตู
พฤกษ์ใช้โอกาสที่เธอกำลังจะปิดประตูโยนอาหารเสริมเข้าไป จากนั้นก็หันตัวกลับ
“นี่ อาหารเสริมของคุณ……”
เมื่อเทย่าไล่พูดออกมา พฤกษ์ก็ขึ้นไปบนรถแล้ว
เมื่อมองไปที่อาหารเสริมในมือ เทย่าก็ถอนหายใจ
ธัญญาหญิงผู้ชั่วร้ายเช่นนั้น ให้กำเนิดบุตรชายที่ดีเช่นนี้ได้อย่างไร?
เธอหันหลังกลับเข้าไปในห้อง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหยิบอาหารเสริมเข้าไปด้วย
พฤกษ์ออกจากบ้านของเทย่า และตรงไปที่เรือนจำ
เนื่องจากมีโทรศัพท์จากบุริศร์มาที่เรือนจำ เขาจึงสุภาพกับพฤกษ์ แต่เมื่อพฤกษ์บอกว่าเขาต้องการพบธัญญา อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ไม่คาดคิดกับเขา
ธัญญาได้รับการประกันตัว
คิ้วของพฤกษ์ย่นเข้าหากันแน่น
“ใครเป็นคนการประกันตัวเธอ? หลักฐานทั้งหมดในคดีของเธอ จะไม่มีสิทธิ์ได้รับการประกันตัว เธอจะได้รับการประกันตัวได้อย่างไร?”
