“นี่มันอะไรกันคะ? ฉันไม่ได้บอกคุณแล้วเหรอ? ว่าคุณนายไม่รับแขก!”
ปาณีปกป้องนรมนไว้ข้างหลังเธออย่างรวดเร็ว โดยหันหน้าไปทางคุณนายวัชโรทัยที่อยู่ตรงหน้า ที่ท่าทางดูเหมือนแม่ไก่ที่คอยดูแลลูกน้อยของเธอ และคอยมองดูนรมนด้วยความตื่นตระหนก
หลังจากไม่ได้เจอเธอมาระยะหนึ่งแล้ว สีหน้าของคุณนายวัชโรทัยไม่ได้ดีมากนัก เห็นได้ว่าช่วงหลังๆ มานี้คงใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก
นรมนดึงปาณีออกไปข้างๆ มองไปที่หญิงชราตรงหน้า และพูดด้วยความเคารพ “สวัสดีค่ะ คุณนายวัชโรทัย”
“คิดว่าเธอจะจำฉันไม่ได้ซะแล้ว”
น้ำเสียงของคุณนายวัชโรทัยไม่ค่อยดีนัก
นรมนยิ้มและไม่พูดอะไร เมื่อเห็นนรมนเช่นนี้ คุณนายวัชโรทัยก็โกรธขึ้นมาเล็กน้อย
“นรมน ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ตระกูลวัชโรทัยของเราปฏิบัติต่อเธออย่างดีใช่ไหม?”
“ดีค่ะ”
คำตอบของนรมนทำให้คุณนายวัชโรทัยมีความหวังอันริบหรี่
“ยังถือว่าเธอยังมีจิตสำนึกอยู่บ้าง ห้าปีที่ผ่านมา แม้ว่าตระกูลวัชโรทัยจะไม่ได้ให้โอกาสดีๆ แก่เธอ แต่ก็ยังช่วยเธอเลี้ยงดูลูกๆ ของเธอ ได้น้อมรับคำนินทาแทนเธอ และยังให้ความช่วยเหลือเพื่อให้เธอเป็นนักออกแบบรถที่ยอดเยี่ยม ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ตระกูลวัชโรทัยมอบให้เธอ แต่ตอนนี้เธอจะปล่อยให้บุริศร์ทำลายตระกูลวัชโรทัยอย่างนั้นเหรอ? จะไม่ให้หลงเหลืออะไรเลยเหรอ?”
คุณนายวัชโรทัยเริ่มโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ ราวกับว่านรมนที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นชั่วร้ายมาก
นรมนไม่ได้ขัดจังหวะการพูดเธอ หลังจากที่เธอพูดจบ นรมนถามด้วยเสียงต่ำ “คุณนายวัชโรทัย คุณรู้ไหมว่ารเมศทำอะไรกับฉันบ้าง?”
คุณนายวัชโรทัยชะงักไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวเล็กน้อย
“นรมน เธอก็รู้ว่ารเมศเป็นยังไง เขารักเธอมาก ดังนั้นเขาถึง……”
“รักฉันมากจนอยากฆ่าฉันน่ะเหรอคะ”
คำถามที่ดูเรียบๆ ของนรมน ทำให้คุณนายวัชโรทัยพูดไม่ออก
“เขาก็สับสนอยู่แค่ชั่วครู่ เธอก็รู้ ว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมาเขามีแต่เธอในใจ แต่หลังจากห้าปี พวกเธอก็ไม่ได้ไปกันต่อ เขาก็แค่ยอมรับมันไม่ได้”
“คุณนายวัชโรทัย ถ้าหลานชายของคุณยอมรับมันไม่ได้ก็สามารถมาฆ่าคนอื่นยังไงก็ได้เหรอคะ?”
น้ำเสียงของนรมนไม่ได้ร้อนรนมากนัก และคุณนายวัชโรทัยก็รู้สึกว่าไม่รู้จะเอาหน้าเธอไปไว้ที่ไหน
“เธออย่าทำแบบนี้ได้ไหม? รเมศจะเป็นหรือตาย ตระกูลวัชโรทัยของเราไม่มีอะไรจะพูด ตราบใดที่เธอและบุริศร์มีความสุข จะทำอะไรก็ได้ อย่างน้อยก็ช่วยดูว่าในช่วงห้าปีที่ผ่านมาฉันปฏิบัติต่อเธอดีอย่างไร เธอช่วยขอร้องบุริศร์ ให้เขาปล่อยตระกูลวัชโรทัยได้ไหม?”
ความหมายของคำพูดของคุณนายวัชโรทัยนั้นชัดเจนมาก และเธอได้ตัดสินใจที่จะเสียสละรเมศเพื่อปกป้องตระกูลวัชโรทัย
สำหรับการกระทำนี้ นรมนไม่รู้ว่าจะต้องแสดงอารมณ์ใด ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธออาจจะใจอ่อน แต่หลังจากที่เธอเกือบตายออกมาจากห้องเย็น และเห็นบุริศร์ตกใจกับสภาพของเธอ นรมนก็ตัดสินใจที่จะไม่ใจดีกับใครอีกต่อไป
“คุณนายวัชโรทัย ฉันจำได้ว่าบุริศร์เคยให้โอกาสตระกูลวัชโรทัยแล้ว และฉันยังจำได้ว่าบุริศร์เคบพูดไว้ตอนที่เขาเดินทางออกจากสหรัฐอเมริกา ว่านี่เป็นรางวัลสำหรับความเมตตาของตระกูลวัชโรทัยที่ให้การดูแลฉันและเด็กๆ และตั้งแต่นอนนั้นเราจะไม่ได้เป็นหนี้ซึ่งกันและกันแล้ว แต่รเมศก็ได้ทำเรื่องแบบนั้นกับฉันอีก แล้วทำไมคุณยังใช้เหตุผลนี้ให้ฉันขอร้องบุริศร์อีกล่ะคะ? ความกตัญญูและความเมตตาของเราจะไม่มีวันให้กับคนที่คิดจะทำร้อยเราซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรอกนะคะ ถ้าเป็นคุณ คุณจะให้เหรอ?”
คำพูดของนรมนทำให้คุณนายวัชโรทัยพูดไม่ออก แต่เธอก็ยังต้องการสู้อีก
“นรมน ฉันรู้ว่ารเมศทำไม่ดี ฉันถึงได้พูดไง ถ้าเธอฆ่าเขาแล้ว จะปล่อยตระกูลวัชโรทัยไปได้ไหม……”
“ก่อนที่จะเกิดเรื่อง รเมศเป็นตัวแทนของตระกูลวัชโรทัย และเป็นความภาคภูมิใจของตระกูลวัชโรทัย ในเมื่อคุณภูมิใจในรเมศมาโดยตลอดดังนั้นในเวลานี้คุณจึงไม่ควรละทิ้งเขา คุณควรก้าวไปข้างหน้าและถอยหนีด้วยกันไม่ใช่เหรอคะ? ไม่อย่างนั้นไม่กลัวจะทำร้ายจิตใจเขาเหรอคะ? แต่สำหรับตระกูลวัชโรทัย ฉันขอโทษ ฉันทำอะไรไม่ได้”
นรมนยกเท้าขึ้นและจากไปหลังจากพูดจบ
ใบหน้าของคุณนายวัชโรทัยมีสีมากขึ้น เมื่อนรมนเดินเข้าไปในลิฟต์และลิฟต์กำลังจะปิดลง ทันใดนั้นคุณนายวัชโรทัยก็เหยียดขาของเธอเข้ามาและขู่ด้วยเสียงต่ำ “ถ้าคุณไม่ปล่อยตระกูลวัชโรทัยไป ฉันก็จะไม่ให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างดีแน่ เธอเชื่อไหม?”
“คุณคิดจะขู่ฉัน?”
นรมนยิ้มและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และเล่นวีดีโอของสถานการณ์ก่อนหน้านี้
สีหน้าของคุณนายวัชโรทัยเปลี่ยนไปทันที
“เธอ ทำไมเธอถึงเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจเช่นนี้?”
“ฉันแค่ต้องการปกป้องตัวเองเท่านั้น ช่วยไม่ได้นะคะ คนแบบพวกคุณมีมากเกินไป ดังนั้นฉันจึงอกป้องกันตัวเองไม่ได้ คุณนายวัชโรทัย ถ้าคุณยังคงก่อกวนฉัน ฉันจะเผยแพร่วิดีโอนี้ต่อสาธารณะ พอถึงเวลานั้น ฉันก็ไม่เหมือนกันนะคะว่าผลจะเป็นอย่างไร”
หลังจากที่นรมนพูดจบ เธอก็ให้ปาณีนำคุณนายวัชโรทัยออกไป และปิดลิฟต์ทันที
คุณนายวัชโรทัยตัวสั่นด้วยความโกรธ และเธอไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเด็กผู้หญิงที่อ่อนโยนและใจดีอย่างนรมนเมื่อก่อนหน้านี้ แต่พอไร้น้ำใจขึ้นมา คาดไม่ถึงว่าจะทำให้ต่อกรด้วยยากขนาดนี้
“นรมน รอฉันก่อนเถอะ!”
คุณนายวัชโรทัยตะโกน แต่น่าเสียดายที่นรมนไม่ได้ยินแล้ว
ปาณีได้เรียนรู้บางอย่างจากคำพูดของนรมนและคุณนายวัชโรทัย หลังจากลิฟต์ปิด เธอก็มองไปที่นรมน โดยไม่ได้ถามอะไร แต่วางผ้าห่มบางๆ ไว้บนตัวของนรมน
“ไม่อยากถามอะไรหน่อยเหรอ?”
นรมนพูดเบาๆ
ปาณีส่ายหัวและพูดว่า “แม้ว่าฉันจะอยากรู้อยากเห็นมาก แต่นี่เป็นเรื่องของคุณนาย และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน งานของฉันคือดูแลคุณและป้องกันไม่ให้คนที่มีความคิดแย่ๆ เข้ามาหาคุณ ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันค่ะ”
นรมนพอใจกับคำตอบของปาณี
เธอยิ้มและกระซิบ “คุณชอบนภดลเหรอ?”
ปาณีตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เปล่านะคะ”
“อย่าปิดบังฉันเลย ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ฉันเห็นสายตาที่เธอมองนภดล มันมีประกายอยู่ในนั้น ฉันมองไม่ผิดหรอก”
การล้อเล่นของนรมนทำให้ปาณีรู้สึกอายเล็กน้อย
“คุณนาย ฉัน……”
“ให้เวลาเขาหน่อย ฉัตรยาเพิ่งเสียชีวิต และจากไปไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาและฉัตรยาเป็นคู่รักที่เติบโตมาด้วยกัน เวลาผ่านไปก็คงดีขึ้นเอง”
นรมนถอนหายใจและพูดคุยกับปาณี
ทันใดนั้นปาณีก็รู้สึกเป็นทุกข์ใจแทนนภดล
“คุณนาย คุณไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะไม่ทำอะไรตามอำเภอใจ”
“อืม ฉันเชื่อเธอ”
นรมนตบหลังมือของปาณี
หลังจากทั้งสองออกจากลิฟต์ พวกเธอก็ขึ้นไปด้านบนสุดของอาคารซึ่งมีเฮลิคอปเตอร์รออยู่แล้ว
เมื่อเห็นนรมนมาแล้ว บุริศร์ก็รีบเข้ามาหาเธอ
“ทำไมนานจัง?”
“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันเจอคนรู้จัก ก็เลยพูดคุยกันสักพัก”
“ใครกัน?”
บุริศร์เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ
นรมนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าและทุกข์ใจเมื่อเห็นบุริศร์เป็นแบบนี้
ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงไม่เห็นความกังวลใจของบุริศร์? แม้แต่คนนอกอย่างรเมศ ยังทำให้บุริศร์เสียใจและกังวลซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้คนที่อยู่ข้างๆเธอนอกจากบุริศร์แล้วจะมีใครอีก?
และรเมศที่เธอเคยต้องการปกป้อง ตอนนี้กลับต้องการจะฆ่าเธอ!
บุริศร์สังเกตเห็นว่าการจ้องมองของนรมนที่ดูเหมือนมีอะไร จึงถามด้วยความกังวลว่า “เป็นอะไรรึเปล่า? ไม่ต้องพูดก็ได้ถ้าคุณไม่ต้องการพูด ผมก็ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น”
“บุริศร์ ทำไมคุณต้องดีกับฉันขนาดนี้ด้วย?”
หลังจากที่นรมนถาม ก็รู้สึกว่าตัวเองถามคำถามที่โง่มากๆ
และแน่นอน บุริศร์ยิ้มและพูดว่า “ผู้หญิงทึ่มอย่างคุณนี่นะ คุณภรรยาของผม ผมไม่ดีกับคุณผมจะไปไปดีกับใคร?”
“ใช่ ฉันมันทึ่ม กลับบ้านเรากันเถอะค่ะ”
นรมนยื่นมือไปจับมือของบุริศร์
ร่างกายของบุริศร์สั่นเล็กน้อย ก่อนจะพานรมนขึ้นเครื่องบินอย่างมีความสุข
ปาณีอดไม่ได้ที่จะอิจฉาเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นว่าปฏิสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นหวานและอบอุ่นเพียงใด จะดีมากถ้าเธอสามารถหาสามีที่เอาใจใส่เช่นนี้ได้
เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงนภดล
ดวงตาที่เย็นชาและการแสดงออกที่ไม่แยแส ทำให้ปาณีตัวสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
ช้าก่อน!
ความอบอุ่นอ่อนโยนแบบนั้นคงต้องรอจนกว่าโลกทลายล่ะมั้ง
เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเองคิด ปาณีก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินตามไปอย่างรวดเร็ว หลังจากขึ้นเครื่องบิน เธอก็พบว่านภดลอยู่บนเครื่องบินด้วย
“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ด้วย?”
คำพูดของปาณีทำให้นรมน บุริศร์และนภดลชะงักไปชั่วขณะ
นรมนยิ้ม และดึงบุริศร์ราวกับว่าไม่ได้เห็นมัน
นภดลยังคงมีใบหน้าที่นิ่ง และพูดกับปาณีโดยที่ไม่ได้หันไปมอง “จะไปหรือไม่ไป? ถ้าไม่ไปก็ออกไปซะ”
ปาณีโกรธจนมือทั้งสองกำไว้แน่น เธออยากจะชกเขาจริงๆ
จะตึงอะไรขนาดนั้น?
เธอไม่ได้เป็นหนี้อะไรเขาสักหน่อย!
อย่างไรก็ตามปาณียังคงอดทน และเดินผ่านนภดลด้วยความโกรธ ไม่รู้ว่าเจตนาหรือไม่เจตนา ส้นเท้าหลังของเธอกระแทกที่หลังเท้าของ นภดล
นภดลไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่คิ้วของเขาขมวดแน่น และลมหายใจรอบๆ ตัวเขาดูเหมือนจะเย็นขึ้น
อารมณ์ของปาณีดีขึ้น ไม่สนว่าเขาจะเป็นยังไง เธอก็เดินโซเซไปด้านข้างของนรมน
“คุณนาย ฉันนั่งอยู่ข้างหลังคุณ ถ้าคุณมีอะไรเรียกฉันได้เลยนะคะ”
“อืม”
มุมริมฝีปากของนรมนโค้งเล็กน้อย และเห็นได้ชัดว่าเธออารมณ์ดี
บุริศร์เห็นทั้งหมดนี้ในดวงตาของเขา และกระซิบ “คุณวางแผนจะให้ปาณีกับนภดลพัฒนากันเหรอ?”
“เรามาดูการเปลี่ยนแปลงกันเถอะ ความรู้สึกก็เป็นเรื่องของโชคชะตาด้วย”
“ก็ใช่”
คนสองคนนั่งด้วยกันโดยใช้นิ้วประสานกัน มันเหมือนกับภาพวาดทิวทัศน์ที่สวยงาม
เมื่อมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของนรมน นภดลที่ใจลอยๆ ดูเหมือนจะเห็นฉัตรยา
ดวงตาของเขาอ่อนลงและพร่ามัว
ปาณีจ้องไปที่นภดล และเมื่อเห็นท่าทางที่รักใคร่ของเขาที่มีต่อของนรมน เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาและเศร้าเล็กน้อย
น้ำแข็งก้อนนั้นไม่เย็นสำหรับทุกคน!
เธอรีบหันหน้าไปมองข้างนอกอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าตัวเองจะเสียสติด้วยความหึงหวง แต่ไม่นานหลังจากเครื่องบินขึ้น เธอก็หันศีรษะกลับมาโดยไม่สมัครใจ
นภดลที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ เป็นภาพลวงตาที่สวยงามมาก และมันทำให้ผู้คนตกตะลึง ราวกับเอลฟ์ที่ลงมายังโลก มีเสน่ห์ชั่วร้ายเหมือนซาตานที่ครอบครองร่างของเธอ
ปาณีสังเกตว่าการเต้นของหัวใจของเธอเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เมื่อนภดลสังเกตเห็นการจ้องมองของปาณี เขาก็หันศีรษะและจ้องไปที่เธออย่างดุเดือด
สายตานั้นเหมือนกับใบมีด ปาณีตกใจ ทันใดนั้นจิตใจของเธอก็ผ่อนคลายลงอย่างรวดเร็ว
นรมนเฝ้าดูทั้งหมดนี้อย่างสงบ โดยที่พิงแขนของบุริศร์ไว้
ผ่านไปไม่นาน ก็ถึงเมืองชลธี นรมนก็ยิ้มให้กับเมืองที่คุ้นเคย
กลับมาแล้ว!
เธอกลับมาบ้านแล้ว!
