“เห็นเลือดด้วยเหรอ?”
บุริศร์ถามทีละคำ น้ำเสียงมีความเย็นยะเยือก ราวกับสามารถแช่แข็งผู้คนได้
นรมนตกใจจนเหงื่อแตกทั้งร่าง
“บุริศร์ อย่า!”
เธอรู้สึกจากใจจริงว่าคุณท่านพรโสภณกำลังรนหาที่ตาย
“คุณตา คุณหยุดได้แล้ว!”
นรมนกลัวจริงๆ ว่านิสัยไม่สนใจไยดีอะไรทั้งนั้นของบุริศร์จะทำร้ายคุณท่านพรโสภณ
มีดสั้นเย็นเฉียบอยู่ที่คางตน แต่คุณท่านพรโสภณค่อนข้างโล่งใจ
“ดูเหมือนนายจะแข็งแกร่งกว่าพ่อตานายเยอะเลย เห็นแก่ที่นายเป็นห่วงหลานสาวฉัน ฉันไม่แหย่นายแล้ว เธอสบายดี ไม่เป็นอะไร แค่นายไปถอนฟ้องเรณุกา ฉันก็จะปล่อยเธอกลับบ้านไปกับนาย ไม่งั้นก็เอาตามประโยคนั้น ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่กับตาแก่อย่างฉันไปตลอดชีวิต ฉันไม่เชื่อว่าคราวหน้านายจะกล้าบุกเข้ามาอีก”
คำพูดของคุณท่านพรโสภณทำให้บุริศร์ขมวดคิ้วแน่น
“คุณอยากให้ผมปล่อยเรณุกาเหรอ?”
“ใช่ นายยังหนุ่ม หูไม่ดีแล้วเหรอ?”
เอวคนแก่ของคุณท่านพรโสภณเจ็บอยู่รางๆ ตอนนี้คางก็ถูกคนอื่นข่มขู่ คำพูดนี้คงไม่ดีนัก
บุริศร์หรี่ตา แล้วมองนรมนอีกครั้ง เห็นคุณท่านพรโสภณไม่ให้คนปิดประตู ทุกอย่างในขณะนี้ถูกคนข้างนอกเห็นอย่างชัดเจน แต่คนเหล่านั้นด้านนอกคงได้ยินบทสนทนาไม่ชัดเจน
ที่นี่มันที่ไหน?
ที่นี่คือลานเขตทหาร!
ถึงเขาจะพาคนบุกเข้ามา แต่นักข่าวและคนชมความตื่นเต้นเหล่านั้นไม่อาจตามเข้ามาได้เยอะ
บุริศร์มีชีวิตได้จนถึงตอนนี้ ถึงจะไม่ถือว่าเป็นคนมีประสบการณ์ทางโลกมาก แต่บางเรื่องก็เข้าใจ เห็นนรมนสบายปลอดภัยดี ถึงแม้ชายคนนั้นจะจับที่คอนรมน แต่ไม่ได้ออกแรงมากนัก เขาเดาได้ถึงอะไรบางอย่าง
“ได้ แค่เรณุกาคนเดียวใช่ไหม? ผมปล่อยก็ได้ แต่ผมต้องพานรมนออกไปก่อน”
“ไม่ได้ ถ้านายเอาเธอไปแล้ว ไม่ทำตามสัญญา ฉันจะทำยังไง? ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพาเธอมา ฉันจะให้สิ่งที่ทำไปสูญเปล่าไม่ได้ บุริศร์ ถ้านายจัดการเสร็จเมื่อไร ฉันก็จะปล่อยเธอไปเมื่อนั้น”
คำพูดคุณท่านพรโสภณทำให้ดวงตาบุริศร์เย็นชาขึ้น
“ถ้าผู้หญิงของฉันเป็นอะไรที่นี่ ผมไม่จบกับคุณแน่”
ชีวิตนี้ของคุณท่านพรโสภณโดนข่มขู่ไม่เยอะ แม้แต่ตอนนั้นคนในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่กล้าพูดแบบนี้กับเขาด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าบุริศร์จะกล้าพูดแบบนี้กับเขา
เขาโกรธแทบตาย หันศีรษะไปพูดกับนรมน “ดูสิหลานหาหลานเขยได้ดีจริงๆ กลับห้องไปเลย?!”
“คุณตา!”
นรมนรู้สึกตัวเองไร้เดียงสาจริงๆ
เธอไม่มีใครให้คุณตารนหาที่ตายแบบนี้
บุริศร์มองนรมน ในสายตามีความอ่อนโยนเล็กน้อย
“อยู่ที่นี่ดีๆ รอฉันกลับมารับคุณ”
“โอเค ช่วยฉันจัดหาที่ให้คมทิพย์ด้วย จริงสิ พฤกษ์เป็นยังไงบ้าง?”
นรมนนึกถึงเรื่องนี้ก็รีบถามขึ้น
“ไม่เป็นอะไรแล้ว หนังหัวถลอกนิดหน่อย พักผ่อนเดี๋ยวก็ดีขึ้น ฉันจะช่วยคุณดูแลคมทิพย์ให้ดี คุณไม่ต้องเป็นห่วง รอฉันนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
บุริศร์พูดจบ ก็หันตัวไปมองคุณท่านพรโสภณ พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ดูแลผู้หญิงของผมให้ดี เดี๋ยวผมกลับมา”
“ทำให้เสร็จก่อนค่อยว่ากัน”
คุณท่านพรโสภณโบกมือทันที บุริศร์ถึงได้เก็บมีดสั้น
เขามองนรมนอีกครั้ง จากนั้นก็หันตัวเดินออกไปข้างนอก
เห็นแผ่นหลังบุริศร์ นรมนก็รู้สึกค่อนข้างเสียใจ
“บุริศร์ ถ้าคุณลำบากใจก็ไม่ต้องทำก็ได้นะ อย่าทำเพื่อฉัน……”
“เพื่อคุณ ถึงจะเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกฉันก็ยอม”
บุริศร์ไม่ได้หันศีรษะกลับมา แต่ประโยคนี้ลอยอยู่ในอากาศ ทำให้นรมนขอบตาแดงทันที
เธอไม่รู้ว่าประโยคนี้บุริศร์จงใจบอกให้คนอื่นได้ยิน หรือบอกตน แค่รู้ว่าตอนนี้หัวใจพองโต มีอารมณ์บางอย่างกำลังหมักหมม กำลังพองโต เติมเต็มหัวใจเธอ มันอบอุ่นและร้อนระอุ
“เสแสร้ง! คำพูดเพราะๆ ใครก็พูดได้ รอนายทำได้ก่อนถึงจะรู้ว่าจริงหรือเท็จ”
คุณท่านพรโสภณโต้กลับอย่างดูถูก
นรมนไม่สนใจ มองบุริศร์หายไปจากประตูทางเข้าตระกูลพรโสภณ เธอพูดเสียงทุ้ม “คุณตา เขาไม่ใช่คนโง่ คุณทำแบบนี้ชัดเจนเกินไปหรือเปล่า?”
“ไม่สน ยังไงก็ตามเป้าหมายฉันสำเร็จก็พอ เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ จริงสิ ฉันได้ยินว่าเธอจะเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบอะไรนั่นเหรอ? เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว จะถึงการประกวดเบื้องต้นแล้ว ช่วงนี้เธออยู่บ้านฉัน สงบสติอารมณ์จัดการงานออกแบบของเธอไปเถอะ ฉันสั่งให้คนไปเอาคอมพิวเตอร์เธอมาแล้ว เธอไปทำในห้อง จำไว้นะ ทำงานกับพักผ่อนให้เท่าๆ กันด้วยล่ะ”
คำพูดของคุณท่านพรโสภณทำให้นรมนตกตะลึง
“คุณตา คุณหมายความว่าจะให้ฉันอยู่ที่นี่ถาวรเหรอ?”
“ทำไมจะไม่ได้? ฉันเป็นคนแก่ไม่เหลือใคร เธอไม่ควรอยู่กับฉันเหรอ?”
คุณท่านพรโสภณพูดอย่างมั่นใจในความถูกต้อง ทำให้นรมนโกรธจนอยากหัวเราะ
“อีกไม่นานบุริศร์ก็จะกลับมาแล้ว นิสัยอย่างเขา……”
“พอเขาโกรธจัดเธอพูดแค่ประโยคเดียวเขาก็หายแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธออยากอยู่กับฉันที่นี่ เขาจะไม่ฟังได้เหรอ?”
“แต่ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะอยู่ที่นี่นะคะ!”
นรมนไม่ไว้หน้าสักนิด
คุณท่านพรโสภณพูดขึ้นอย่างอันธพาล “ฉันไม่สน ยังไงที่นี่ก็เป็นบ้านฉัน ฉันเป็นคนตัดสินใจ”
เห็นคุณท่านพรโสภณอันธพาลแบบนี้ นรมนก็หมดคำจะพูดทันที
“ถ้าคุณไม่กลัวบุริศร์ทำลายบ้านคุณ คุณก็อันธพาลต่อไปเถอะค่ะ”
ขณะที่พูด เธอก็ผลักผู้ชายข้างๆ ออก พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ทางที่ดีนายไปหาที่หลบดีกว่านะ ฉันกลัวว่าผู้ชายฉันจะกลับมาตัดมือนาย”
พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นกลับไปที่ห้องทันที
ชายคนนั้นอับอายเล็กน้อย
คุณท่านพรโสภณกลับลูบคางคิดเกี่ยวกับปัญหานี้อย่างจริงจัง
“เธอพูดถูก นายไปหาที่หลบดีกว่า รอเจ้าเด็กแสบบุริศร์หายโกรธแล้วค่อยกลับมา”
“ท่านผู้นำ ผม……”
“โอ๊ย เอวแก่ๆ ของฉัน!”
คุณท่านพรโสภณไม่ฟังอีกฝ่ายอธิบาย กุมเอวคนแก่ของตัวเองกลับห้องตัวเองไป
เมื่อบุริศร์ออกมาอีกครั้ง เห็นคนมากมายล้อมอยู่ด้านนอก เขาพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ออกไปให้หมด! ล้อมอยู่ที่นี่ทำไม? ไม่รู้เหรอว่าที่นี่คือที่ไหน? เมื่อกี้บ้านคุณท่านพรโสภณมีผู้ก่อการร้ายเข้าไป เวลาเร่งด่วนมาก ฉันไม่ทันได้แสดงหลักฐานใบรับรองเข้าออก ก็เลยบุกเข้ามา พวกนายไม่รู้อะไรก็อย่าเขียนมั่วๆ ไม่งั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก”
ถึงบุริศร์จะพูดแบบนี้ แต่ไม่มีใครเชื่อ
ในเวลานี้ ป้องก็หยิบหลักฐานใบรับรองเข้าออกเดินเข้ามา
“หลักฐานใบรับรองเข้าออกอนุมัติแล้ว”
ป้องกะพริบตาให้กับบุริศร์ ส่งหลักฐานใบรับรองเข้าออกให้กับบุริศร์
บุริศร์ก็ไม่ได้พูดอะไร สุดท้ายก็เอาหลักฐานใบรับรองเข้าออกโยนให้คนป้องกันข้างๆ ตัวเองก็ขับรถออกไปอีกครั้งเหมือนตอนมา
คนอื่นเห็นว่าบุริศร์ไปหมดแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ ถอยกลับไปทั้งหมด แต่เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ก็แพร่กระจายออกไป
หลังจากบุริศร์ไปแล้ว นรมนก็กลับมาที่ห้อง เธอรู้ว่าผลลัพธ์ที่คุณท่านพรโสภณต้องการนั้นบรรลุผลแล้ว แต่สุดท้ายมันคือผลลัพธ์อะไร เธอไม่รู้
และไม่รู้ว่าบุริศร์มองออกหรือไม่?
ในใจนรมนเป็นห่วง
ปาณีมาส่งอาหารบางส่วนให้กับนรมน พูดขึ้นอย่างค่อนข้างโกรธ “คุณนาย คุณท่านพรโสภณนั่นใช่คุณตาคุณจริงๆ เหรอ? ทำไมไม่มีเหตุผลเลย? ฉันบอกว่าฉันจะทำอาหารบำรุงให้กับคุณ เขาบอกว่าให้ฉันทำอาหารกลางวันให้เขาด้วย ฉันไม่ใช่คนรับใช้พวกเขานะ”
นรมนชะงักไป จากนั้นก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “แล้วยังไง ตอนนี้เราเป็นตัวประกันของเขานะ”
“ฉันได้ยินมาว่า ประธานบุริศร์บุกเข้ามาแบบเอาแต่ใจโดยเฉพาะ ถ้าไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายคุณ ตอนนี้ประธานบุริศร์คงรับคุณกลับไปได้แล้ว ตาแก่นี่ก็จริงๆ เลยนะ อายุก็มากขนาดนั้นแล้ว ยังจะโหดกับหลานเขยตัวเองขนาดนี้อีก”
ปาณีพูดพึมพำ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจคุณท่านพรโสภณมาก
แต่จิตใจนรมนล่องลอยไปที่อื่นแล้ว
บุริศร์ฉลาดมาก น่าจะเข้าใจเกมของคุณตาได้ล่ะมั้ง? พฤกษ์ก็ไม่เป็นอะไร แต่ยังไม่เจอคมทิพย์เลย แต่คนที่เธอคิดถึงตอนนี้คือคิม
ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ?
นึกถึงตรงนี้ นรมนก็รู้สึกกระสับกระส่ายแล้ว
เธอยืนขึ้นทันที ทำให้ปาณีตกใจสะดุ้ง
“คุณนาย เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันจะไปหาคุณตา”
นรมนพูดจบก็ออกจากห้องไป
ปาณีกลัวว่านรมนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงจะค่อนข้างหวาดกลัว แต่ก็เดินตามหลังนรมนออกไป
คุณท่านพรโสภณกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เห็นนรมนมาแล้ว ก็รีบพูดขึ้น “ไว้ค่อยว่ากันนะ บ้านฉันมีแขก”
แขกเหรอ?
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
พวกเขาเป็นญาติกันไม่ใช่เหรอ?
ทำไมกลายเป็นแขกไปแล้ว?
คุณท่านพรโสภณโทรหาใครอีก?
หรือคนที่จัดฉากไม่ใช่คุณท่านพรโสภณ? มีคนอื่นอีกเหรอ?
หัวสมองนรมนคิดอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้น? ไม่พักผ่อนให้เต็มที่ ออกมาทำไม? คอมพิวเตอร์ของเธอมาถึงแล้ว ไม่ต้องกังวล ฉันไปสอบถามมาแล้ว การประกวดเบื้องต้นในครั้งนี้พื้นฐานเธอไม่มีปัญหา ระดับของพวกเขาแย่กว่าเธอมาก”
“คุณตา ฉันอยากเจอแม่ฉัน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ทันที”
นรมนขัดคำพูดคุณท่านพรโสภณ คำขอนั้นทำให้คุณท่านพรโสภณชะงักสักพัก สีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“หลังจากเรื่องนี้จบลงฉันจะให้เธอไปเจอหล่อน”
“ฉันบอกแล้วว่าฉันอยากเจอเธอตอนนี้ ถึงฉันจะบินไปไม่ได้ ฉันวิดีโอคอลกับเธอได้ไหม? ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม”
ความดื้อรั้นของนรมนทำให้คุณท่านพรโสภณไม่ชอบอย่างยิ่ง
“หล่อนเป็นลูกสาวฉัน ฉันจะทำอะไรหล่อนได้ นอกจากจำกัดเสรีภาพของหล่อน อย่างอื่นก็ดีหมด เธอไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่พวกเธอจะเจอกัน”
“แล้วตอนไหนเราถึงจะเจอกันได้ล่ะ? คุณตา ฉันอยากรู้ คุณกักบริเวณแม่ฉัน มิลินทำอะไรอยู่ที่นั่น? เธอเป็นหมอ ไม่ใช่คนรับใช้ คุณคงไม่ได้บอกฉันหรอกนะว่าเธออยู่ข้างๆ แม่ฉันเพื่อดูแลแม่ฉันน่ะ?”
นี่เป็นคำถามที่นรมนสงสัยมาตลอด
ถ้าคุณท่านพรโสภณต้องการหาคนมาดูแลคิม ก็หาคนรับใช้ตามใจชอบก็ได้ ทำไมต้องเป็นมิลินด้วย?
ตอนนั้นมิลินอยู่ที่ตระกูลจันทรวงศ์ดูแลอาการป่วยให้ฉัตรยา แต่ฉัตรยาถูกทำร้ายจนตาย มิลินหายตัวไปอย่างแปลกประหลาด แต่ปรากฏตัวขึ้นที่คิมถูกกักบริเวณ หรือระหว่างเรื่องพวกนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน?
ไม่ว่านรมนคิดอย่างไรก็รู้สึกผิดปกติ วันนี้เธอต้องถามคุณท่านพรโสภณเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง ไม่งั้นเธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย
หลังจากคุณท่านพรโสภณได้ยินคำถามนรมน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
