“คุณว่าอะไรนะ?”
นรมนคิดว่าตนเองอาจจะหูแว่ว
เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย วันนี้จะตายได้ยังไง?
“พวกคุณทรมานเขาตอนสอบสวนเหรอ?”
“ไม่เลยครับ ถึงจะบังคับให้สารภาพ แต่ไม่ได้ลงมือรุนแรงเลยจริงๆ อันที่จริงก็กังวลตัวตนของเขาด้วย”
คำพูดของนภดลทำให้นรมนขมวดคิ้วแน่น
“ตามหมอไปดูหรือยัง?”
“คุณชายป้องมาแล้วครับ บอกว่าตายด้วยสาเหตุหัวใจขาดเลือด”
นภดลรายงานตามความจริง
“เขาหัวใจไม่แข็งแรงเหรอ?”
“ไม่ชัดเจนครับ”
นรมนรู้สึกว่าตนเองสติหลุดแล้ว ภาริชเพิ่งจะมาที่นี่ ตนเองกับบุริศร์ก็เพิ่งรู้ถึงการมีตัวตนของเขา ไม่รู้เลยว่าสุขภาพของเขาเป็นเช่นนี้
วันนี้ภาริชตายอยู่ที่นี่ คุณอารองที่ด้านนั้นจะเป็นยังไงบ้าง?
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าภาริชคนนี้เป็นตัวจริงหรือตัวปลอม การตายในวันนี้ทำให้นรมนตกอยู่ใน สภาวะกดดัน
“คุณรอสักครู่ ฉันจะไปตามบุริศร์ลงมา”
นรมนรู้สึกว่าเรื่องนี้อยู่นอกเหนือการควบคุมของตนเองแล้ว
เธอรีบขึ้นไปข้างบน บุริศร์ยังไม่ตื่นเลย สงสัยจะอ่อนเพลียมาก
นรมนจึงปลุกบุริศร์
“บุริศร์ ตื่นๆ เกิดเรื่องแล้ว”
บุริศร์ลืมตาขึ้นมา กอดนรมนด้วยสัญชาตญาณ เสียงแหบพร่าพูดขึ้น: “ทำไมคุณตื่นเช้าจัง? ให้ผมกอดหน่อย”
“ไม่สิ บุริศร์ เกิดเรื่องแล้ว ภาริชตายแล้ว”
“ตายก็ตายสิ”
บุริศร์พูดออกมาด้วยจิตใต้สำนึก แล้วคำพูดก็กลับเข้าไปอยู่ในหัวของเขา เขาจึงตื่นเต็มตาทันที
“คุณว่าอะไรนะ? ใครตาย?”
“ภาริช ตายด้วยอาการหัวใจขาดเลือด ป้องยังอยู่ที่นั่น คุณจะไปดูตอนนี้เลยไหม?”
นรมนพูดอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้บุริศร์ตื่นเต็มที่แล้ว
“ทำไมถึงตายอย่างฉับพลันขนาดนี้?”
“ไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกอยู่ตลอดเลยว่าเรื่องนี้ค่อนข้างผิดปกติ แต่กลับพูดไม่ออกว่าตรงไหนที่ผิดปกติ”
ลางสังหรณ์ของนรมนไม่ดีเอามากๆ
เห็นนรมนเป็นกังวล บุริศร์จึงยิ้มปลอบใจเธอ: “วางใจเถอะ ไม่มีอะไรหรอก ผมจะไปดูหน่อย คุณอยู่บ้านคนเดียวก็ระวังตัวหน่อยนะ กมลกับกิจจาที่โรงพยาบาลวันนี้คุณก็ไม่ต้องไปหาหรอก ผมจะให้นาวินไปเปลี่ยนให้ธิดากลับมา”
“ไม่ต้องหรอก ฉันจัดการเองได้ ใช่สิ วันนี้กานต์จะไปเขตทหารแล้ว เขาตัดสินใจไปเติบโตอยู่ที่เขตทหาร”
นรมนรู้สึกว่าเรื่องนี้ควรจะพูดกับบุริศร์หน่อย
มือของบุริศร์ชะงักเล็กน้อย แล้วพยักหน้า
“ก็ดี เจ้าตัวแสบไปฝึกฝนอยู่ที่เขตทหาร จะได้เข้าใจว่าฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ”
แม้จะพูดอย่างนี้ แต่นรมนก็รู้ว่า บุริศร์ทำใจห่างกานต์ไม่ได้
“จะไปคุยกับเขาหน่อยไหม?”
“อื้ม”
หลังจากบุริศร์สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วจึงลงไปด้านล่าง
นภดลยังรออยู่ แต่เขากลับไปที่ห้องของกานต์ทันที เคาะๆประตู
“เข้ามา”
เสียงเย็นชาของกานต์ มีท่าทีของบุริศร์แฝงอยู่ในนั้นเล็กน้อย
บุริศร์เห็นกานต์กำลังเก็บของอยู่คนเดียว ก็ยิ่งทำใจไม่ได้
“ตัดสินใจแล้วใช่ไหมว่าจะเลือกทางนี้จริงๆ?”
กานต์ชะงักเล็กน้อย หันไปมองบุริศร์ เขาเห็นสายตาอาลัยอาวรณ์ของบุริศร์ จู่ๆก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น: “คุณบุริศร์ คุณคงจะทำใจไม่ได้ที่ผมต้องไปสินะครับ?”
“อื้ม ทำใจไม่ได้”
ครั้งนี้บุริศร์ไม่เสแสร้ง
กานต์ชะงักงัน รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที
“ผมจะกลับมาหาพวกคุณทุกสัปดาห์”
“ตั้งใจเรียน ไม่อยากอยู่จริงๆก็กลับมา ต่อให้เราจะไม่ทำอะไรเลย แด๊ดดี้ก็เลี้ยงเราไหว”
แต่ก่อนน้อยมากที่บุริศร์จะพูดอย่างนี้ แต่ตอนนี้ กานต์กลับไม่โต้แย้ง ก้าวเข้าไปกอดบุริศร์เอาไว้แน่นๆ วางหัวบนไหล่ของเขา พูดเบาๆ: “คุณบุริศร์ ถ้าคุณยังอยู่ตรงนี้ผมก็จะไม่ไปจริงๆแล้ว”
“ไม่ไปก็ไม่ต้องไป”
บุริศร์นั่งยองๆลงไปกอดกานต์เอาไว้แน่น
เจ้าตัวแสบแข็งแรงกว่าตอนเพิ่งกลับมาเยอะเลย แต่คิดๆดู ก็เกือบจะหนึ่งปีแล้ว ช่วงเวลาระหว่างพวกเขาพ่อลูกที่ได้อยู่ด้วยกันน้อยเกินไป
กานต์ยังอยากจะอยู่ต่อ แต่นึกถึงกิจจา นึกถึงกมลแล้ว เขายังต้องปล่อยบุริศร์ออก
“คุณบุริศร์ คุณแย่เกินไปแล้วนะ ทำไมคุณถึงให้ลูกชายของตัวเองไปทำเรื่องของคนอื่นล่ะ?”
บุริศร์เห็นน้ำตาในดวงตาของกานต์อย่างชัดเจน
เจ้าเด็กน้อยที่แสนจะเย่อหยิ่งคนนี้!
“พอเลย ถ้าต้องการความช่วยเหลือ อย่าลืมโทรหาแด๊ดดี้นะ”
“ครับ”
กานต์ตกลงอย่างว่าง่าย
บุริศร์หยิบบัตรออกมาส่งไปให้
“เอาไปเก็บไว้ เตรียมเอาไว้ใช้ยามจำเป็น อยู่ข้างนอกดูแลตัวเองให้ดีเข้าใจไหม?”
“อื้ม”
กานต์เก็บแบล็คการ์ดไป
หลังจากบอกลากานต์เสร็จ บุริศร์ถึงกลับไปที่ห้องรับแขก ประโยคแรกที่พูดขึ้นเมื่อเห็นนภดล “ป้องยังอยู่ไหม?”
“คุณชายป้องยังอยู่ครับ”
“ไปกันเถอะ”
บุริศร์มองนรมน แล้วหมุนตัวออกไป
นภดลก็ตามบุริศร์ออกไปด้วย
เรื่องราวที่อยู่ในใจ ทำให้นรมนอัดอั้นตันใจ
ตอนที่เนตราออกมาเธอก็ไม่รู้สึกตัว
“เฮ้ มองอะไรอยู่น่ะ?”
มือข้างหนึ่งของเนตราที่วางอยู่บนไหล่ของนรมน ทำให้นรมนตกใจ
“เธอออกมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย”
น้ำเสียงของนรมนไม่ค่อยดี
แต่เนตรากลับยักไหล่พูดขึ้น: “ไม่ทำเรื่องผิดบาป ก็ไม่ต้องกลัวผีหลอก นี่ยังไม่มืดเลย เธอกลัวอะไร? ทำเรื่องละอายใจมาเยอะใช่ไหมล่ะ?”
“ขี้เกียจจะพูดกับเธอ”
นรมนหมุนตัวจะเดินออกไป แต่กลับโดนเนตราห้ามเอาไว้
“เฮ้ ฉันทำอาหารเช้าตั้งแต่เช้าตรู่ ยังไงเธอก็กินหน่อยสิ”
นรมนหันไปมองที่ห้องครัว กับข้าวสี่อย่างน้ำแกงหนึ่งอย่าง หน้าตากลิ่นรสชาติสมบูรณ์แบบ ดูแล้วเจริญอาหารดีจริงๆ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เธอไม่อยากอาหารเลย
“เธอกินไปเถอะ ฉันไม่หิว”
คำพูดของนรมนทำให้สีหน้าของเนตราแย่ลงเล็กน้อย
“ดูถูกฉันใช่ไหมล่ะ? หรือคิดว่าฉันจะใส่ยาพิษลงในอาหาร?”
น้ำเสียงที่เลวร้ายของเนตราทำให้นรมนชะงักเล็กน้อย
เธอมองไปที่เนตรา แม้เธอจะยังดูไม่เอาไหน แต่นรมนคิดว่าที่เธอตื่นเช้ามาทำอาหารก็คงไม่ง่ายเลย จึงไม่อยากคิดเล็กน้อยคิดน้อยกับเธอ
“ก็ได้ ฉันจะกินนิดหน่อย พอใจหรือยัง?”
นรมนเดินไปที่ห้องครัว
แต่เนตรากลับไม่ได้รู้สึกขอบคุณ
“ไม่อยากก็ไม่ต้องกิน อย่าทำเหมือนฉันบังคับให้เธอกิน เดี๋ยวกินแล้วท้องเสียฉันก็ต้องรับผิดชอบอีก เธออย่ากินดีกว่า”
เนตราพูดแล้วก็เข้าไปแย่งชามกับตะเกียบของนรมน
นรมนรู้สึกว่าเนตราเจตนาก่อกวนอยู่เล็กน้อย
“พอเถอะ หาเรื่องพอหรือยัง? เดิมทีในบ้านก็มีเรื่องเยอะอยู่แล้ว เธออย่าสร้างปัญหาอีกได้ไหม?”
นรมนหยิบชามกับตะเกียบมาคีบอาหารใส่ลงไปเล็กน้อย แล้วกินเงียบๆ
เนตรามองเธอ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่ก็หยิบชามกับตะเกียบแล้วเริ่มลงมือกินอย่างเงียบๆเช่นกัน
กินข้าวมื้อนี้อย่างเงียบเชียบ
นรมนกินเสร็จก่อน
แต่ป้าหวานกลับเดินเข้ามา: “คุณนายคะ คุณท่านธนาศักดิ์ธนมาค่ะ”
นรมนชะงักเล็กน้อย
“พ่อ?”
เธอรีบลุกขึ้นเดินออกไป
แต่เนตรากลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากมาย กินข้าวอย่างเนิบนาบจนเสร็จ แล้วจึงลุกขึ้นเดินไปที่ห้องรับแขก พบว่านรมนพาพ่อนรมนเข้ามาแล้ว
ตอนที่พ่อนรมนเห็นเนตราก็ดีใจ
“เนตรา พ่อนัดครูกวินทร์เอาไว้แล้ว อีกเดี๋ยวจะพาลูกไปพบเขา ส่วนนี่ลูกเก็บเอาไว้ พ่อซื้อไวโอลินมาให้ อีกเดี๋ยวตอนที่ไปอย่าแสดงนิสัยแย่ๆออกมานะ”
“รู้แล้วหน่า”
เนตราพูดด้วยความรำคาญ
นรมนนึกถึงความเป็นมาของไวโอลิน ก็รู้สึกไม่สบายใจ
“พ่อ นั่งรอก่อนนะคะ หนูจะไปเอาชุดมาให้เนตรา”
“ชุดอะไร?”
เนตราขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอยังไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าให้ฉันเลย จะไปเอาอะไร? ที่เธอใส่เหลือไม่เอานะ ฉันไม่ใช่ที่เก็บของเก่า”
นรมนรู้สึกว่าปากของเนตรานี่แย่มากจริงๆ แต่ว่าต่อหน้าของพ่อนรมน เธอยังต้องไว้หน้าเนตราบ้าง
“เมื่อวานฉันให้คนไปซื้อไว้ให้เธอแล้ว ยังไม่ทันได้เอามาให้เธอ”
เมื่อวานก่อนนรมนออกไปให้ป้าหวานไปซื้อเอาไว้ เพียงแค่ตอนที่กลับมามีเรื่องเยอะเกินไป เธอจึงลืมเรื่องนี้ไปเลย วันนี้พ่อนรมนมา เธอถึงนึกขึ้นได้
เนตราเบ้ปากพูด: “ใครจะไปรู้ว่าเธอหลอกฉันหรือเปล่า”
“ฉันจะหลอกเธอทำไม?”
นรมนพูดจบก็หมุนตัวเดินไป
พ่อนรมนไม่คิดว่าท่าทางตอนคุยกันระหว่างนรมนกับเนตราจะเป็นอย่างนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะเหม่อลอยเล็กน้อย หลังจากที่รอให้นรมนขึ้นไปข้างบน เขาจึงดึงเนตราเอาไว้แล้วพูดขึ้น: “อย่าพูดอย่างนี้กับพี่สาวของลูกสิ”
“พี่สาวอะไร? เธอเกิดก่อนหนูแค่ห้านาที”
“แค่นาทีเดียวก็เป็นพี่สาวของลูกแล้ว เนตรา ถึงพ่อจะเลี้ยงดูสั่งสอนเธอ แต่จริงๆเธอก็ไม่ใช่ลูกของตระกูลธนาศักดิ์ธนของเรานะ ในวันนี้มีฐานะน่านับถือขนาดนี้ ครอบครัวของเธอก็ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ตระกูลธนาศักดิ์ธนของพวกเราตอนนี้ไม่ไหวแล้ว กี่ปีมานี้ก็มอดดับไปตั้งนานแล้ว เหลือแต่ชื่อเสียงกลวงๆภายนอก ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สาวกับพี่เขยของลูกที่ดูแล ตอนนี้พ่อกับแม่ก็ไม่รู้ว่าจะมีสภาพยังไง ลูกเพิ่งจะกลับมา พ่อแม่ไม่สามารถให้สภาพแวดล้อมที่ดีกับลูกได้ ลูกอยู่กับเธอให้มากๆ ลองสัมผัสสังคมชั้นสูงดูบ้าง ได้เจอคนดีๆ ต่อไปก็ไม่ต้องกลัวแล้ว นี่ลูกเข้าใจความพยายามของพ่อกับแม่ไหม?”
พ่อนรมนพูดเบาๆ มองไปทางบันไดตลอดเวลา เหมือนกลัวว่านรมนจะมาได้ยินเข้า
เนตราโบกๆมืออย่างรำคาญพูดขึ้น: “โอ้ย รู้แล้ว บ่นมากจริงๆเลย เมื่อวานนรมนก็ออกไปข้างนอกทั้งวัน ไม่ได้พาหนูไปด้วยอยู่แล้ว พ่อยังคิดว่าเธอจะตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงดูของพ่อกับแม่เพื่อมาประคับประคองหนูจริงๆเหรอ? อย่าฝันไปหน่อยเลย เมื่อวานเธอพาลูกชายออกไปก็ไม่พาหนูไปด้วย หนูว่าเธออยากให้หนูรีบๆหายไปจากสายตาของเธอซะเหลือเกิน”
“จะเป็นไปได้ไง? พ่อเลี้ยงนรมนมาจนโต พ่อรู้จักนิสัยของเธอดี พ่อกับแม่ของลูกเสียหน้านี้ไปหมดแล้ว ส่งลูกมาโดยพลการ เธอฉลาดขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ว่าเพราะอะไร บางทีอาจจะเพราะเธอมีเรื่องยุ่งๆ เดี๋ยววันนี้หลังจากไปเจอครูกวินทร์แล้วก็ให้เธอพาลูกออกไป แค่ลูกเอ่ยปาก พ่อว่าเธอคงไม่ปฏิเสธหรอก”
พ่อนรมนพูดด้วยความมั่นใจ จนไม่ทันสังเกตเห็นตอนที่กานต์ออกมา
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างเย็นชา
“คุณตา หม่ามี้ผมท้องครับ สุขภาพไม่ดี อีกอย่างพี่ชายกับน้องสาวผมก็เข้าโรงพยาบาล ระยะนี้หม่ามี้ผมคงจะยุ่งมากๆ ไม่มีเวลาพาเธอออกไปเดินเล่นหรอกครับ”
กานต์พูดเบาๆ แต่กลับเหมือนฝ่ามือที่ตบไปที่ใบหน้าของพ่อนรมน ทำให้เขาละอายใจจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ โดยเฉพาะตอนนี้ที่ดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นของกานต์กำลังจ้องเขม็งมาที่เขา ทำให้เขายิ่งเงยหน้าไม่ขึ้น
“อ้อ งั้นเหรอ? หม่ามี้ของเราท้องแล้ว? ตาไม่รู้เรื่องเลย เราดูตาสิ ไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรมาเลย” พ่อนรมนยิ้มอย่างอึดอัดใจ
“เตรียมของขวัญอะไรคะ?”
ตอนนี้นรมนลงมาพอดี ได้ยินประโยคนี้จึงถามขึ้น
กานต์อยากจะพูด แต่กลับโดนเนตราดึงออกไป
