เมื่อบุริศร์กลับมาจากข้างนอก นาวินก็กลับมาแล้ว แต่สีหน้าไม่ค่อยดีนัก บุริศร์ก็ไม่ได้พูดอะไร นั่งลงบนเก้าอี้ตรงทางเดินทันที
เหล่านักข่าวยังคงรอพวกเขาอยู่
ทางด้านบุริศร์ที่มีกลิ่นอายมืดครึ้มตลอดเวลาทำให้ทุกคนไม่กล้าหายใจแรง
ทางด้านคุณอารองเชษฐ์ได้ยินว่าบุริศร์ออกมาแล้ว แต่เหล่านักข่าวที่เฝ้าประตูกลับไม่เห็นเงาบุริศร์ ก็รู้ว่าเรื่องพวกนี้มันอยู่เหนือการควบคุมของตัวเอง
“ภาริช เก็บของสักหน่อย เราไปกันเถอะ”
ตอนนี้คุณอารองเชษฐ์ต้องไปจากที่นี่
ถึงแม้ตอนนี้นรมนจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ แต่เธอให้คนขององค์กรRหาสถาบันวิจัยของตัวเองได้ นี่ก็ทำให้คุณอารองเชษฐ์อกสั่นขวัญหายแล้ว ในขณะนี้บุริศร์ก็ออกมาอีก เขารู้ว่าที่ตัวเองสามารถโจมตีบุริศร์ให้เข้าไปได้ ก็เพราะจู่โจมฉับพลันขณะที่อีกฝ่ายเผลอ แต่อย่างไรแล้วที่นี่คือดินแดนของบุริศร์ ฉวยโอกาสตอนที่บุริศร์กังวลเกี่ยวกับนรมนจนฟุ้งซ่านโดยไม่มีทางเลือก คุณอารองเชษฐ์คิดว่าตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดในการจากไป
แต่ภาริชไม่ค่อยเต็มใจ
“พ่อ ถ้าตอนนี้เราไปแล้ว มันมีค่าอะไร? ทุกอย่างของตระกูลโตเล็กฉันยังไม่ได้มันมาเลยนะ? อีกอย่าง สิ่งของที่เราต้องการ……”
“ของมันวิ่งไม่ได้ คาดว่าบุริศร์ก็ไม่รู้ว่าคือของชิ้นไหน ไม่งั้นเขาก็ต้องนำออกมาแล้ว ตอนนี้เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว แกฟังนะ ทุกอย่างที่พ่อทำทั้งหมดก็เพื่อแก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแก ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของฉันจะทำยังไง? รีบเก็บของซะ ฉันจะรอแกที่สนามบิน”
หลังจากคุณอารองเชษฐ์วางสายไป ก็มองไปประตูด้านนอก
นอกประตูเป็นพวกจัสติน
คุณอารองเชษฐ์รู้ความสามารถของพวกเขา แต่เขากลับยิ้มดูหมิ่น
ต้องออกจากอาคารใหญ่วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี จะเดินผ่านประตูไปได้อย่างไร?
คุณอารองเชษฐ์มาที่หน้าต่าง เห็นด้านล่างมีรถหนาแน่น ที่นี่คือชั้นสิบสาม เขาต้องการลงไปมันไม่ค่อยง่ายนัก แต่ถ้าจากที่นี่เข้าไปชั้น 12 แล้วลงลิฟต์ออกไปจากชั้น 12 ก็เหมือนจะผ่อนคลายกว่ามาก
ขณะที่คิดแบบนี้ คุณอารองเชษฐ์ก็เปิดหน้าต่างอย่างว่องไว จากนั้นก็กระโดดขึ้นไป
เขากระโดดจากระเบียงชั้น 13 ไปยังระเบียงชั้น 12 โชคดีที่อีกฝ่ายเป็นห้องว่าง
คุณอารองเชษฐ์จัดเสื้อผ้าสักหน่อย แล้วลงลิฟต์ออกไปจากชั้น 12
และจัสตินไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย
หลังจากภาริชวางสายไป คิดอย่างไรก็รู้สึกไม่ยินยอม
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ที่เขากลับมาเมืองชลธีก็เพราะมาแทนที่บุริศร์ คว้าทุกอย่างของที่นี่ไว้ในมือตัวเอง ในขณะนี้ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง แค่เดินจากไปอย่างเศร้าใจ ก็รู้สึกคับแค้นใจเป็นพิเศษ
ภาริชคิดสักพัก ก็ไม่เชื่อฟังคุณอารองเชษฐ์ ตัวเองนั่งรถแท็กซี่มาที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กคนเดียว
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่บ้านเมื่อเห็นภาริชก็ตกตะลึงเล็กน้อย ยืนขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“สวัสดีครับประธานบุริศร์”
“อืม”
ภาริชพยักหน้า ยกเท้าเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กอย่างเปิดเผย
ในคฤหาสน์หลังเก่ามีแค่ป้าหวานและกานต์ เมื่อภาริชกลับมา กานต์เปิดประตูห้องอย่างเร่งรีบพอดี เมื่อเห็นภาริชก็ตกตะลึง
“คุณบุริศร์ คุณกลับมาทำไม? หม่ามี้ผมล่ะ?”
ภาริชตกตะลึงเล็กน้อย
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกานต์ ถึงจะเคยเห็นในรูปภาพมาก่อน แต่การสังเกตอย่างใกล้ชิดครั้งแรกก็ทำให้เขาค่อนข้างตื่นเต้นและสะเทือนอารมณ์
“พ่อกลับมาเอาของนิดหน่อย”
“อ่อ”
กานต์ขยี้ตาตัวเอง หาวขณะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ภาริชขมวดคิ้วเล็กน้อย
ตอนนี้นรมนเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ ทำไมลูกชายเธอถึงได้นอนอยู่ที่บ้าน? หรือเพราะบุริศร์ไม่ได้บอกเขา?
ในใจภาริชคิดไม่ออก แต่นึกถึงของที่ตัวเองต้องการ เขาก็รีบขึ้นไปห้องทำงานชั้นสอง
หลังจากกานต์ปิดประตูห้อง ดวงตางัวเงียก็สว่างทันที
เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากแขนเสื้อ แล้วส่งข้อความหาบุริศร์ทันที
“คุณบุริศร์ คุณอยู่ที่ไหน?”
บุริศร์ถือโทรศัพท์อยู่พอดี เมื่อเห็นคำถามกานต์ก็ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็รีบพูดขึ้น “พ่ออยู่โรงพยาบาล ทางด้านหม่ามี้ลูกยังไม่ออกมา”
“คุณอยู่โรงพยาบาลเหรอ?”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
บุริศร์รู้สึกได้ว่าคำถามกานต์ค่อนข้างแปลก
กานต์รีบตอบกลับ “ที่บ้านมีผู้ชายหน้าตาเหมือนคุณมา คงไม่ใช่พี่น้องฝาแฝดคุณใช่ไหม?”
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย
ภาริช?
แต่ภาริชตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
เพราะทุกอย่างนรมนเป็นคนจัดการ ดังนั้นบุริศร์จึงไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองและภาริชทั้งสองคน แน่นอนว่าไม่แน่ใจว่ายังมีตัวตนของภาริชอยู่ ในขณะนี้ได้ยินกานต์พูดแบบนี้ ดวงตาบุริศร์ก็หรี่ลง สีหน้าก็ค่อนข้างเย็นชา
“ปกป้องตัวเองให้ดี พ่อจะให้คนกลับไปจัดการ”
“โอเคครับ”
หลังจากกานต์วางสายไป ก็เอาโทรศัพท์วางไว้ในแขนเสื้อตัวเองอีกครั้ง จากนั้นก็แสร้งทำเป็นกดชักโครก แล้วหาวเดินออกมา
เขาเหลือบมองไปที่ชั้นบน พบว่าประตูห้องทำงานเหมือนปิดไม่สนิท นึกขึ้นได้ว่าห้องทำงานเป็นฐานสำคัญของบุริศร์ เขาก็รีบขึ้นไปข้างบน
“แด๊ดดี้ คุณเห็นชุดเอี๊ยมผมไหม?”
กานต์ขยี้ตา ทำท่าทางเหนื่อยล้ามาก
สองมือภาริชที่กำลังค้นหาอยู่ก็ชะงักทันที
เขารีบเปิดประตูห้องทำงาน เห็นกานต์มาถึงประตูทางเข้าห้องทำงานแล้ว ในใจก็แอบชื่นชม
ทำไมเด็กคนนี้ถึงน่ารำคาญขนาดนั้น?
ภาริชพูดยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “ชุดเอี๊ยมของลูก ตัวเองวางไว้ไหนก็ไม่รู้เหรอ?”
“เมื่อวานป้าหวานเอาไปซัก ผมไม่รู้ว่าเธอเก็บไว้ที่ไหน คุณช่วยผมหาหน่อยสิ ผมอยากใส่”
กานต์พึมพำ เอื้อมมือจะไปดึงแขนภาริช แต่ภาริชรีบถอยหลังหนึ่งก้าว ยิ้มแย้มพูดขึ้น “ลูกไปถามป้าหวานสิ พ่อยุ่งมาก เป็นเด็กดีนะ ไปเล่นเอง”
ขณะพูด ภาริชก็ตั้งใจจะผลักกานต์ออกไปนอกประตู
กานต์ก็ไม่ดิ้น แค่เมื่อหันตัวไป มือก็สัมผัสภาริช จากนั้นก็หันตัวลงไปข้างล่าง
เห็นกานต์กลับไปที่ห้องตัวเองแล้ว ภาริชถึงได้โล่งใจ
เสี่ยงมาก!
ไม่ได้การ!
เขาต้องออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว มีปีศาจตัวน้อยอยู่ ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องเผยข้อบกพร่องแน่ๆ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเผยข้อบกพร่องกับกานต์
กานต์ไม่มีชุดเอี๊ยมเลย!
เรื่องนี้บุริศร์รู้
น่าเสียดายที่คนตอนนี้ไม่รู้
กานต์ตกใจที่มีคนหน้าเหมือนบุริศร์เป๊ะเลย บอกว่าเป็นคนเดิมคนนั้น แต่ดูเหมือนนิสัยจะผิดปกติ แต่ถ้าไม่ใช่ ทำไมเหมือนได้ขนาดนี้ล่ะ?
เขาคิดไม่เข้าใจ รีบเปิดคอมพิวเตอร์ บนคอมพิวเตอร์ก็ปรากฏวิดีโอหนึ่ง เห็นทุกอย่างในห้องทำงานอย่างชัดเจน
แค่เห็นหลังจากภาริชปิดประตูแล้ว ก็รีบหาอะไรบางอย่างที่โต๊ะทำงานและชั้นวางหนังสือของบุริศร์ และไม่รู้ว่ากำลังหาอะไร
กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณบุริศร์ เขาเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง”
กานต์ส่งรูปหนึ่งไปให้บุริศร์
บุริศร์ก้มหน้ามองโทรศัพท์ เนื่องจากใช้วีแชทในการติดต่อลูกชาย คนอื่นไม่รู้ว่าบุริศร์กำลังทำอะไร แค่รู้สึกว่าบรรยากาศเคร่งขรึมของบุริศร์มันเข้มข้นมาก ทำให้ไม่กล้าเข้าใกล้
หาของเหรอ?
ตระกูลโตเล็กมีของอะไรที่พวกเขาต้องการ?
บุริศร์ไม่แน่ใจ แต่ส่งข้อความหนึ่งหากานต์
“อย่าบุ่มบ่ามนะ ถ้ามันอยากออกไปก็ให้มันไป อย่าตามไปรู้ไหม? ลูกทำในสิ่งที่ตัวเองควรทำ ทางพ่อนี้ก็รู้ว่าควรทำยังไง”
เห็นข้อความตอบกลับของบุริศร์ กานต์ก็พยักหน้า
“ก็ได้ครับ”
เขาบันทึกวิดีโอในคอมพิวเตอร์เรียบร้อยแล้ว จึงขึ้นเตียงแล้วนอนต่อ
บุริศร์โทรหาพฤกษ์ สำหรับพูดอะไรบ้าง ไม่มีใครรู้ เพราะบุริศร์เดินไปอีกทางหนึ่ง
อารมณ์นาวินค่อนข้างเหม่อลอย และไม่ได้สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของบุริศร์
แต่ชัยยศสังเกตเห็น แต่ก็ไม่กล้าออกไปจากที่นี่
ในที่สุดนรมนก็ออกมาจากห้องฉุกเฉินขณะที่ทุกคนรอคอย แต่สีหน้าซีดเซียวน่ากลัว
“คุณหมอ คุณนายเทวินของเราเป็นยังไงบ้าง?”
ชัยยศรีบเดินเข้าไปถาม
บุริศร์เห็นนรมนออกมาแล้ว ก็วางโทรศัพท์ รีบเดินเข้าไป
“เป็นยังไงบ้าง?”
คุณหมอค่อนข้างเครียด แต่ก็ยังรีบพูดขึ้น “เสียเลือดเยอะมาก ถึงจะช่วยเหลือได้ แต่ก็ต้องพักฟื้น ในขณะนี้ห้ามได้รับการกระตุ้น ไม่งั้นไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะเก็บเด็กในท้องได้”
สีหน้าบุริศร์ย่ำแย่ทันที
“นรมน ได้ยินที่ฉันพูดไหม?”
เขาจับมือนรมนไว้แน่น
นรมนอ่อนแอ และหลับลึก แต่ขณะที่ทุกคนไม่เห็น เธอลืมตาข้างหนึ่งแล้วยิ้มให้บุริศร์
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง
“ส่งเข้าไปในห้องผู้ป่วยเถอะ ช่วงเวลานี้ห้ามให้ใครมารบกวนการพักผ่อนของคุณนายเทวิน”
“ครับ”
ชัยยศรีบตามคุณหมอไปเปิดห้องผู้ป่วย
เขาเหลือบมองนาวินอย่างอดไม่ได้ พบว่านาวินอึ้งนิดหน่อย ราวกับอยู่ในสภาพไม่พร้อม
บุริศร์ก็มองนาวินสภาพนี้ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “นายกลับไปเถอะ ทางนี้เหลือแค่ชัยยศก็พอ”
นาวินถึงได้ตอบสนอง ตอบอ่า จากนั้นก็พยักหน้าตอบอ่า
“ขับรถระวังด้วย”
บุริศร์ยังคงกำชับหนึ่งประโยคอย่างไม่ค่อยวางใจ
นาวินพยักหน้าอีกครั้ง จากนั้นก็ออกไปจากโรงพยาบาล
หลังจากนรมนถูกบุริศร์เข็นเข้าไปในห้องผู้ป่วยหนักแล้ว นักข่าวด้านนอกก็เริ่มกระตือรือร้นขึ้นมา สักพักหนึ่ง ข่าวนรมนถูกภรรยาเทวินแทงก็อัพเกรดอีกครั้ง
ภายในห้องผู้ป่วย หลังจากบุริศร์ปิดประตูห้องแล้ว ก็กอดนรมนแน่น
“คุณอยากทำให้ฉันตกใจตายใช่ไหม?”
ตอนแรกทั้งร่างเขาสั่นสะท้าน โดยเฉพาะตอนได้ยินว่านรมนโดนแทงเลือดอาบ จะทำให้เขาตกใจตายจริงๆ โชคดีที่นาวินอธิบายทุกอย่างให้เขาเข้าใจได้ทันเวลา ไม่งั้นบุริศร์จะบุกเข้าไปในห้องฉุกเฉินจริงๆ
ในขณะนี้เมื่อเห็นสีหน้านรมนไม่ได้ดีมาก เขาก็ยังถามอย่างเป็นห่วง “คุณไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม? ฉันเห็นสีหน้าคุณ……”
“แต่งหน้าน่ะ ฉันไม่เป็นไร ทุกอย่างคือละครที่ฉันกับหมอแสดงร่วมกัน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันยังแข็งแรงดี”
เพื่อแสดงว่าตัวเองไม่เป็นอะไร นรมนจึงดึงผ้าห่มจะลงจากเตียง แต่ถูกบุริศร์กอดเอาไว้
“อย่าขยับ ให้ฉันกอดคุณให้เต็มที่ ผู้หญิงอย่างคุณ ทำให้ฉันประหลาดใจและตกใจได้ตั้งแต่เมื่อไร โชคดีที่จิตใจฉันแข็งแกร่งพอ”
นรมนถูกบุริศร์กอดไว้ในอ้อมแขน ท่าทางสั่นเทิ้มของเขาทำให้นรมนรู้ว่าผู้ชายคนนี้กลัวแทบแย่จริงๆ
“ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ก็ไม่มีทางเปลี่ยนจากผู้ถูกกระทำเป็นผู้กระทำน่ะสิ และถ้าฉันเดาไม่ผิด คุณอารองเชษฐ์ในตอนนี้คงกำลังวางแผนหลบหนีอยู่”
นรมนเพิ่งพูดจบ โทรศัพท์บุริศร์ก็ดังขึ้น เห็นหมายเลขที่แสดงในโทรศัพท์ คิ้วบุริศร์ก็ขมวดขึ้นมาเล็กน้อย
