นรมนเห็นตอนนี้ธิดามีอารมณ์ซับซ้อน ก็ไม่พูดอะไรมาก และเธอก็ไม่รู้ว่ายังพูดอะไรได้อีก อย่างไรแล้วนี่ก็เป็นเรื่องระหว่างบุริศร์และธิดา ต้องการทำอย่างไรก็ต้องดูความคิดของบุริศร์
“เอาล่ะ เธอก็กลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันให้คนไปเรียกโพนี่แล้ว เดี๋ยวให้หล่อนตรวจดูสุขภาพร่างกายเธอหน่อย บำรุงครรภ์ให้เต็มที่ นาวินตั้งหน้าตั้งตารอคอยเด็กคนนี้มาก ฉันคิดว่าเธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยมากเหมือนกันใช่ไหม? ถึงตอนนั้นพวกเราอยู่เดือนกัน ก็ถือว่าต้องยุ่งมาก”
นรมนพูดแบบนี้ ดวงตาก็มีความอบอุ่นข้ามผ่านไป
ธิดาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าตนจะเป็นแม่แล้วจริงๆ
เธอลูบท้องน้อยตัวเอง พูดอย่างน่าเหลือเชื่อ “ฉันท้องแล้วจริงๆ ใช่ไหม?”
“ในรายงานเขียนไว้แบบนี้ เดี๋ยวตอนที่โพนี่ตรวจสอบให้เธอ เธอก็ลองถามหล่อนดู”
นรมนรู้ ช่วงเวลาที่อ่อนโยนที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่งก็คือตอนท้อง ความรู้สึกแปลกประหลาดเมื่อรู้ว่าในท้องตัวเองมีชีวิตตัวน้อยอยู่มีแค่คนเป็นแม่เท่านั้นที่เข้าใจ
ธิดาลูบท้องน้อยของตัวเอง ขณะยิ้มอย่างโง่เขลา
นรมนค่อนข้างเหนื่อยแล้ว และทางบุริศร์ก็ยังไม่มีข่าว เธอค่อนข้างกังวล จึงให้นาวินพาธิดาออกไป
พวกเด็กๆ กลับมาที่ห้องผู้ป่วยของตน กานต์ก็กลับมาแล้ว
“หม่ามี้ คุณปู่สามมาแล้ว ให้ผมกลับไปที่เขตทหารด้วยกัน”
เมื่อกานต์พูดออกมา นรมนก็รู้ว่าคดีของบุริศร์จบลงแล้ว
“ลูกคิดว่ายังไง?”
นรมนให้กานต์นั่งข้างเธอ ถามขึ้นเสียงเบา
กานต์ไม่ค่อยเข้าใจ
“อะไรคือคิดยังไง?”
เห็นลูกชายลืมข้อตกลงกับ 158 แล้ว นรมนก็ยิ้มทันที เธอลูบศีรษะกานต์ พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่มีอะไร อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ แค่ต่อไปอย่างลืมส่งข้อความหาหม่ามี้ก็พอ”
“ครับ ถ้าคุณบุริศร์กลับมา มีเรื่องอะไรก็ไปหาผมได้ทุกเมื่อนะ”
“โอเค”
นรมนรู้ความใฝ่ฝันของลูกชาย ในขณะนี้ปัญหาที่ตัวบุริศร์แก้ไขแล้ว แน่นอนว่าให้กานต์กลับเขตทหารไปดำเนินการฝึกฝนต่อ
เมื่อธรรศเข้ามา เห็นนรมนและกานต์กำลังพูดคุยหัวเราะกัน
เขาถามขึ้นอย่างประหม่าเล็กน้อย “เธอเป็นยังไงบ้าง? ตอนที่กานต์ถูกส่งกลับมาฉันมีภารกิจออกไปข้างนอกพอดี กลับมาถึงจะได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเธอและบุริศร์ เป็นยังไงบ้าง? เธอโดนแทงตรงไหน? บาดเจ็บเป็นยังไงบ้าง?”
ถ้าไม่ใช่เพราะชายหญิงแตกต่างกัน ธรรศอยากจะเดินเข้าไปถอดเสื้อผ้านรมนออกแล้วดูจริงๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
แน่นอนว่านรมนมองออกถึงความประหม่าของธรรศ เธอยิ้มขณะพูดขึ้น “ของปลอม ถุงเลือดที่ฉันติดเอาไว้ เป็นหลุมที่ฉันขุดให้พวกมันโดยเฉพาะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด แต่ตอนนี้ต้องอยู่ที่นี่อีกสองสามวันเพื่อความคิดเห็นของสังคม”
เมื่อได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ธรรศก็โกรธทันที
“ล้อเล่นได้ทุกอย่างเหรอ? นี่ชีวิตคนนะ! นี่ก่อเรื่องแท้ๆ?! บุริศร์ปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจเหรอ? แล้วเขาล่ะ? ฉันต้องคุยกับเขาให้ดีเหมือนกัน”
“เขาไปต่างประเทศแล้ว ไปทำลายฐานวิจัยของเชษฐ์ อาสามคุณไม่ได้ออกไปเพราะภารกิจนี้เหรอ?”
นรมนคิดว่าธรรศออกไปทำภารกิจในเวลานี้เพราะเรื่องนี้ แต่ดูท่าทางธรรศแล้วเหมือนไม่ใช่
ธรรศส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่ใช่ ไปติดต่อคนขององค์กร158มา ช่วงนี้เรามีบางเรื่องต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขา”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ธรรศก็ค่อนข้างหดหู่
อย่างไรแล้วเขาก็เป็นรองผู้บัญชาการในประเทศ แต่ไปทางนั้น คนของ158ไม่มาเจอเขา ครั้งนี้กลับมาโดยไม่สำเร็จ เขายังต้องหาวิธีอื่น
กานต์เห็นธรรมเศร้าหงุดหงิดแบบนี้ ก็ถามอย่างงุนงง “ก็แค่158ไม่ใช่เหรอครับ? คุณปู่สามทำไมคุณต้องหดหู่ขนาดนั้น?”
“เด็กน้อยอย่างเธอจะเข้าใจอะไร? เรื่องคราวนี้ของบุริศร์จู่ๆ ให้อีกฝ่ายลงมือ มันทำให้เราคิดว่า158อาจจะเกี่ยวข้องกับตระกูลโตเล็ก น่าเสียดายที่บุริศร์บอกว่าเขาไม่รู้จักคนของ158 แต่เขตทหารเราต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขาอย่างเร่งด่วน เอาล่ะ พูดเรื่องนี้กับพวกเธอก็ไม่มีประโยชน์ ฉันเองก็มึนเมาแล้ว”
ธรรศพูดจบก็โบกมือ
กานต์กลับส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่นะ ผมติดต่อคนของ158ได้ คุณปู่สามคุณต้องการตามหาใคร? ฉลามขาวเหรอ? หรือว่าจิ้งจอกเงิน?”
ตอนแรกธรรศคิดว่ากานต์กำลังล้อเล่นกับตัวเอง แต่เมื่อกานต์พูดชื่อสมญานามของผู้อาวุโสใน158 ทั้งร่างธรรศก็ตกตะลึง
“เธอ เธอ ทำไมเธอถึง……”
“คุณต้องการตามหาใครอ่า?”
กานต์พูดจบ ก็เอาอมยิ้มในมือที่ยังกินไม่เสร็จยัดเข้าไปในปากงับไว้ จากนั้นก็หยิบคอมพิวเตอร์ข้างๆ นรมน เปิดมันอย่างรวดเร็ว มือเล็กเคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก บนหน้าจอก็แสดงกล่องโต้ตอบบทสนทนา
กล่องโต้ตอบบทสนทนาต้องใช้รหัสผ่าน แต่กานต์เหมือนไม่เห็นมันเลย เจาะเข้าไปโดยตรง
ทันใดนั้นทางด้านนั้นก็มีศีรษะคนโผล่ออกมา
“เชี่ย กานต์ เธอช่วยใส่รหัสผ่านเข้ามาได้ไหม? จู่ๆ เจาะระบบเข้ามา คนในองค์กรเรานึกว่าโดนโจมตีอีกรอบ ฝ่ายเทคโนโลยีจะต้องเริ่มยุ่งอีกแล้ว”
ชายผมสีเงินมองกานต์ด้วยความปวดศีรษะเล็กน้อย
กานต์ยักไหล่อย่างไม่แยแสแล้วพูดขึ้น “ขอโทษครับ ผมลืมรหัสผ่านผมไปแล้ว”
คำพูดนี้มันค่อนข้างกวนตีน!
แต่ทั้งร่างธรรศกลายเป็นซากดึกดำบรรพ์เหมือนหินยิปซัมแล้ว
เขาจ้องคนในองค์กรอย่างโง่เขลาเป็นเวลานานมากก็ยังไม่เข้าใจ ไม่คิดว่าหลานชายตัวเองจะต่อต่ออีกฝ่ายได้ทันที และดูท่าจะอยู่ในระดับค่อนข้างสูงด้วย?
เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายก็เห็นธรรศเช่นกัน
“กานต์ ด้านหลังเธอคือใคร?”
“อ๋อ คุณปู่สามของผม อาสามของหม่ามี้ผม เป็นญาติแท้ๆ ได้ยินว่าเขามีเรื่องจะคุยกับพวกคุณ ผมก็เลยช่วยเขาควบคุมอยู่เบื้องหลัง”
กานต์พูดอย่างไม่แยแส แต่อีกฝ่ายไม่ใช่เด็กน้อย รู้ว่าควรปฏิบัติอย่างไรกับกานต์อย่างแน่นอน
มุมปากเขากระตุกนิดหน่อย แต่ด้วยความไว้หน้าก็ยังทักทายธรรศสักหน่อย
“ไฮ ฉันจิ้งจอกเงิน”
สมองธรรศระเบิดทันที
จิ้งจอกเงินคือหัวหน้าองค์กร158 ในขณะนี้ไม่คิดว่าจะสนิทกับกานต์มาก นี่มันทำให้เขาตกใจเกินไป
นรมนเห็นธรรศโง่เขลาแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ก็กระแอมไอหนึ่งทีแล้วพูดขึ้น “กานต์สนิทกับพวกเขานานแล้ว และเป็นต้นกล้าที่158อยากพัฒนามาตลอด แต่เพราะเหตุผลของกานต์ เขาตั้งใจพิจารณาปัญหานี้อีกครั้งตอนสิบขวบ ดังนั้นอาสาม คุณมีอะไรก็รีบๆ พูด ฉวยโอกาสที่ยังมีความสัมพันธ์กับกานต์อยู่”
ธรรศราวกับเหมือนโดนใครสักคนสะกิดทันที ทันใดนั้นก็ตื่นขึ้นมา
“คุณจิ้งจอกเงิน ทหารของเรามีเรื่องอยากร่วมมือกับพวกคุณ”
“งั้นเรามาคุยกันดีกว่า”
กานต์เอาคอมพิวเตอร์ให้ธรรศทันที
“คุณออกไปคุยดีกว่า หม่ามี้ผมต้องพักผ่อน ผมจะอยู่กับเธอ”
ถึงกานต์ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็มีท่าทางไม่ชอบใจอย่างมาก
มุมปากจิ้งจอกเงินกระตุกอีกครั้ง
“กานต์ ถ้าเธอไม่เข้าร่วมด้วย ฉันจะไม่ตกลงนะ”
ได้ยินจิ้งจอกเงินพูดแบบนี้ ธรรศก็หิ้วคอเสื้อกานต์ออกไป
“คุณปู่สาม ผมเดินเองได้นะ”
กานต์โบกมืออย่างหดหู่ แต่นรมนก็แค่ยิ้ม
เมื่อในห้องเหลือเธอเพียงคนเดียว เธอก็โล่งใจ
เรื่องนี้ในที่สุดก็มีผลลัพธ์
เมื่อบุริศร์พูดกับเธอเรื่องนักวิจัยสี่คนหลักในตอนแรก ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมตระกูลเจริญไชยถึงได้ถูกคุณอารองเชษฐ์ฆ่าทิ้ง
แต่แค่ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าบ้านตระกูลเจริญไชยยังอยู่หรือไม่
คมทิพย์บอกว่าแม่ของเธอโดนภาริชฆ่า แล้วพ่อล่ะ? โดนเชษฐ์นำตัวไป เอาไปที่ฐานวิจัยแล้วเหรอ?
นรมนไม่รู้ ทำได้แค่รอข่าวทางด้านบุริศร์กลับมาเท่านั้น
ชัยยศเคาะประตูเดินเข้ามา
“คุณนาย คนที่คุณให้เราติดตามมีเบาะแสแล้วครับ”
“ไปไหนแล้ว?”
นรมนถามเรียบๆ
ชัยยศชะงักไปสักพัก ราวกับลังเลที่จะพูด
นรมนเห็นเขามีท่าทางแบบนี้ ก็พูดเสียงทุ้ม “ไปที่บ้านนภดลหรือเปล่า? หาดร.ฐานทัตเจอแล้ว?”
“คุณนายคุณรู้ได้ยังไง?”
ชัยยศพูดจบก็รู้สึกว่าตัวเองอยากปกปิดแต่กลับกลายเป็นเปิดเผย
แต่ดวงตานรมนไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร เธอแค่ถอนหายใจพูดขึ้น “เฮ้อ นภดลต้องเสียใจอีกแล้ว”
เมื่อรู้จักนักวิจัยสี่คนหลักนรมนก็เดาได้ว่าดร.ฐานทัตต้องมีความเกี่ยวข้องกับเชษฐ์ แต่ไม่มีหลักฐาน ในขณะนี้หลักฐานมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร
หลายปีมานี้ตระกูลจันทรวงศ์หลงผิดภายใต้การนำทางของเรณุกา หลายปีมานี้ดร.ฐานทัตก็มีพรสวรรค์ในวงการเซลล์อยู่ตลอด ถึงแม้ไม่รู้ว่าดร.ฐานทัตให้ความช่วยเหลือแบบไหนกับเชษฐ์แต่ตอนนี้เชษฐ์ถูกจับแล้ว ถ้าพูดอะไรบางอย่างออกมา เดาว่าก็ไม่มีใครโชคดีรอดพ้นไปได้
นรมนรู้สึกค่อนข้างปวดศีรษะ
เธอพูดเสียงทุ้ม “บอกเรื่องนี้กับนภดล สำหรับจะเลือกยังไง ก็แล้วแต่เขา”
“ครับ”
ชัยยศถอยออกไปแล้ว
นรมนนวดขมับ เธออยากไปเจอคมทิพย์
ถึงแม้ไม่รู้ว่าเธอในตอนนี้ยินยอมเจอตนหรือไม่ แต่เรื่องพวกนี้เธอต้องคุยกับคมทิพย์ให้รู้เรื่อง
นรมนดึงผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง
ด้านนอกยังมีผู้สื่อข่าว เธอเผยหน้าออกไปตรงๆ ไม่เหมาะสม จึงแต่งหน้าเบาๆ ปลอมตัวสักหน่อยก่อนออกไป
ตามที่อยู่ที่พฤกษ์ให้เธอในตอนแรก นรมนมาถึงห้องผู้ป่วยหนักของโรงพยาบาลในเมือง
คมทิพย์นอนหลับบนเตียงผู้ป่วย ปัญญ์กำลังดูโทรศัพท์ ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ ได้ยินเสียงเปิดประตูก็เงยหน้าขึ้นมาทันที ก็เห็นนรมนเดินเข้ามา
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พี่นรมน?”
“ชู่——ให้เธอหลับสักพัก”
นรมนเห็นรอยคล้ำใต้ตาคมทิพย์ ก็สงสารเล็กน้อย
“พฤกษ์ล่ะ?”
“พี่พฤกษ์ไปต่างประเทศกับประธานบุริศร์ พี่นรมนคุณไม่รู้เหรอ?”
ได้ยินปัญญ์พูดแบบนี้ นรมนก็ตกตะลึงทันที เธอไม่รู้จริงๆ
“ประธานบุริศร์ เมื่อกี้นายพูดว่าประธานบุริศร์เหรอ? นายกับพี่สาวนายให้อภัยบุริศร์แล้วเหรอ?”
นรมนดีใจขึ้นมาทันที
ปัญญ์พยักหน้า พูดขึ้นอย่างอายๆ “พี่สาวผมสะเทือนใจกว่า ยังไงก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับพ่อแม่ เธอควบคุมไม่ได้ แต่พี่พฤกษ์ติดต่อกับประธานบุริศร์ตลอดเวลา ต่อมาเมื่อรู้ว่าทำไมพ่อแม่ผมถึงตกเป็นเป้าของเชษฐ์ เราก็รู้ว่าเข้าใจประธานบุริศร์ผิดไปแล้ว แต่คนอย่างพี่สาวคุณก็รู้ บางครั้งก็รู้สึกกระอักกระอ่วน สองสามวันนี้ก็เลยไม่ได้ไปหาพี่ตลอดเลย หลังจากได้ยินข่าวว่าพี่โดนแทง ตอนแรกพี่สาวก็ตั้งใจจะไปเยี่ยมพี่ แต่เพราะขาผม เธอก็เลยไปไม่ได้”
นรมนได้ยินว่าคมทิพย์ให้อภัยตนแล้ว ในใจก็ดีใจเป็นพิเศษ
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นอะไร แต่นายน่ะ ขานายผ่าตัดเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเกิดปัญหาอีกแล้วล่ะ?”
คำพูดนรมนทำให้สีหน้าปัญญ์หมองคล้ำเล็กน้อย เขาพยักหน้า ทำให้จิตใจนรมนหนักอึ้งตาม
“เป็นไปได้ยังไง?”
