นรมนพบกับเนตราที่นี่!
หลังจากเรื่องของเชษฐ์ เธอแทบจะลืมเนตราไปเลย และเธอไม่ได้คิดเลยว่าที่เนตราถูกเชษฐ์นำตัวไปที่ไหน และเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้กลับเจอกันในโรงพยาบาล เธอก็เลยสงสัยขึ้นมา
“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”
นรมนไม่ได้หลบเลี่ยง แต่เดินตรงไป
เมื่อเนตราเห็นนรมน ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ
“เธอจัดการคุณอาเชษฐ์ใช่ไหม?”
น้ำเสียงนี้เหมือนกับว่านรมนไปทำอะไรร้ายแรงกับบรรพบุรุษเธอ เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
นรมนเห็นเธอปกป้องเชษฐ์ ราวกับว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเชษฐ์ และรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา
“เขารับผิดเอง เขาไม่ทำร้ายผู้คนก็ดีแค่ไหนแล้ว จะมีฉันหรือไม่มีฉันเขาก็ต้องมีวันนี้”
“นรมน เธออย่าได้อวดดีไปหน่อยเลย! ถ้าเธอไปอาศัยบุริศร์ให้ปกป้องเธอ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะทำอะไรเธอได้ไหม? ถ้าไม่มีพวกเขา เธอจะไปสู้อะไรได้?”
เนตราพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ถ้าเธอเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างฉัน กินอาหารที่เหลือจากคนอื่นและนอนอยู่ใต้สะพานลอย ฉันก็ไม่เชื่อว่าเธอจะสามารถแสดงศักดิ์ศรีเหมือนอย่างตอนนี้ได้”
หลังจากพูดจบ เนตราก็ตบนรมนอย่างแรง แล้วเดินจากไป
นรมนถูกตบและเกือบจะล้มลง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่เดินตามรอยเท้าของเนตราเข้าไปในโรงพยาบาล
เนตรามาถึงห้องผู้ป่วย ก็เดินเข้าไป
หัวใจของนรมนกระตุกไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเดินตามเข้าไป
เธอเห็นแม่นรมนนอนอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลืออยู่บนตัว เธอไอสองสามที ขณะที่พ่อนรมนนั่งอยู่ข้างๆ เขามีผมสีขาวจำนวนมากบน และดูมีอายุขึ้นไปมาก
“พ่อคะแม่คะ ฉันกลับมาแล้ว”
เนตราเดินเข้ามา หยิบมะม่วงสองลูกจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้
“อยู่ในโรงพยาบาล ซื้อมากไปมันจะเสียง่าย ฉันเลยซื้อให้แม่สองอัน เพื่อกำจัดความอยากสักหน่อย”
เนตราพูดและส่งมะม่วงทั้งสองลูกในมือให้แม่นรมน
แม่นรมนพอใจมาก เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบใจนะลูก ซื้อมะม่วงอะไรมาล่ะ ตอนนี้แม่กินอะไรไม่ค่อยลง ลูกกินเถอะ แม่รู้ว่าลูกชอบกิน”
เธอพูดและนำมะม่วงส่งให้เนตราอีกครั้ง
เนตราส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันมีเวลากิน และฉันยังเด็กอยู่ดังนั้น แม่กินเถอะค่ะ รอแม่ให้น้ำเกลือหมดแล้ว พ่อและฉันจะพาไปเดินข้างนอก บ้านของเราประกาศขายบนอินเตอร์เน็ตแล้ว ถ้ามีคนสนใจ คนกลางจะโทรมาหาเราเอง เราไปอยู่เมืองเล็กๆ ก็คงใช้ชีวิตไม่ลำบากเท่าไหร่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พวกคุณเป็นพ่อแม่แท้ๆ ของฉัน แม้ว่าจะทิ้งฉันไปตั้งแต่เด็ก แต่ฉันก็จะดูแลพวกคุณเอง”
เมื่อนรมนได้ยินคำพูดเหล่านี้จากข้างนอก ก็ตกตะลึงในทันที
พ่อกับแม่นรมนจะไปจากเมืองชลธี?
ทำไมเธอไม่รู้เรื่องนี้?
และอีกอย่างในช่วงที่เธอถูกเชษฐ์กักขัง พวกเขารู้สถานการณ์ของไหม?
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก่อนจะเคาะประตูแล้วเดินเข้าไป
“พ่อคะแม่คะ เป็นอย่างไรบ้าง? แม่เข้าโรงพยาบาลทำไมไม่บอกฉัน?”
การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของนรมนทำให้พ่อนรมนและแม่นรมนประหลาดใจ
“นรมน? ทำไมถึงมาที่นี่ได้?”
สีหน้าของพ่อนรมนค่อนข้างจะหลีกเลี่ยง และแม่นรมนก็หันหน้าหนี ไม่กล้าสู้หน้านรมน
“แม่คะ แม่ไม่สบายเหรอคะ?”
นรมนอยากก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกเนตราหยุดไว้
“เธอมาทำอะไรที่นี่? อย่าคิดว่าเธอมาที่นี่และจะแสร้งทำว่าทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องกับเธอไม่ได้นะ ถ้ามันไม่ใช่ความตั้งใจของเธอเอง บุริศร์จะทำแบบนี้เหรอ?”
“หมายความว่ายังไง? เกี่ยวอะไรกับบุริศร์?”
ใบหน้าของนรมนมึนงง
พ่อนรมนรีบพูด “ไม่เป็นไร พ่อกำลังคุยกับเนตราว่าอยากไปเที่ยวที่เมืองเล็กๆ ชีวิตที่นั่นไม่ต้องรีบร้อน และเหมาะสำหรับผู้สูงอายุ ตอนนี้ลูกมีบุริศร์ปกป้องแล้ว และมีตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีก เราก็ถือว่าโล่งใจ ที่นี่อาจจะทำให้ลูกรู้สึกอึดอัดใจ มันจะดีกว่าถ้าเราจากไป”
“พ่อคะ พ่อหมายความว่ายังไง? ฉันทอดทิ้งพวกคุณเมื่อไหร่กัน? หรือบุริศร์พูดอะไร?”
นรมนได้ยินเสียงผงะของพ่อนรมน
อะไรคือมีบุริศร์ปกป้อง มีตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหนุนหลัง คำพูดพวกนี้หมายความว่าบุริศร์และตระกูลทวีทรัพย์ธาดากดดันพวกเขา บังคับให้พวกเขาออกจากเมืองชลธี
แต่ทำไมบุริศร์ถึงทำแบบนั้น?
นรมนไม่เข้าใจ
เนตราพ่นลมหายใจอีกครั้ง และผลักนรมนไปอีกทาง
“เธออย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรที่นี่เลย บุริศร์ให้พวกเราย้ายออกไป ห้ามปรากฏตัวต่อหน้าพวกเธอ ไม่อย่างนั้นเธอคิดเหรอ ว่าพ่อแม่อายุมากขนาดนี้แล้ว ทำไมพวกเขาถึงต้องออกจากที่นี่ด้วย? นรมน เธอนี่มันโหดร้ายจริงๆ พ่อแม่เลี้ยงเธอมาขนาดนี้ แต่เธอกลับตอบแทนพวกเขาอย่างนี้เหรอ?”
นรมนเพิกเฉยต่อคำพูดของเนตรา เธอมองไปที่แม่นรมนและถามทีละคำ “แม่คะ บุริศร์ไม่ใช่คนไร้เหตุผล แม่ก็รู้ ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ฉันกับเขาแยกจากกันเพราะความเข้าใจผิด ตลอด 5 ปีเขาก็ไม่ได้ไม่ดูแลพวกคุณ? ลูกเขยคนนั้นต้องการให้แม่ออกจากเมืองชลธีและยังทำลับหลังฉัน ฉันแค่อยากรู้ว่า พวกคุณไปทำอะไรไม่ดีกับบุริศร์รึเปล่า?”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของแม่นรมนและพ่อนรมนก็ซีดเผือด
เนตราลากนรมนออกไปด้วยความโกรธ
“นรมน เธอหมายความว่าอย่างไร? พวกเธอมันทำร้ายคนไม่มีทางสู้ เราเป็นคนธรรมดา สู้พวกเธอไม่ได้หรอก ยังจะเอาอะไรอีก? แล้วที่เธอมาพูดอย่างนี้ต่อหน้าพ่อแม่เพื่ออะไรกัน? เธอไม่เพียงแค่โหดร้าย แต่ยังเลือดเย็นอีกต่างหาก ทำไมเหรอ? อยากกดดันให้พ่อแม่ตายเลยหรือไง?”
“หุบปากเธอซะ! ฉันไม่ได้พูดกับเธอ!”
นรมนรู้สึกว่าเนตรายิ่งพูดยิ่งไม่น่าฟังขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้พ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนกลับไม่พูดอะไรเลย เห็นได้ชัดว่าเห็นด้วยกับสิ่งที่ เนตรากล่าว
ด้วยความรักมากมายของแม่และลูก การหล่อเลี้ยงดูมาตลอดหลายปี ในขณะนี้มันเหมือนกับมีดที่มองไม่เห็นเจาะหน้าอกของนรมนอย่างลึกล้ำ และเต็มไปด้วยเลือด
เธอรู้ว่าบุริศร์ปกป้องเธอมากแค่ไหน และเธอรู้ว่าบุริศร์จะไม่ทำร้ายคนที่เธอห่วงใยได้ง่ายๆ เว้นแต่ว่าคนนั้นจะทำร้ายเธอก่อน
ตอนนี้นรมนต้องการรู้ว่าพ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนทำอะไรให้บุริศร์ เขาถึงได้ทำแบบนี้
แม่นรมนไม่กล้ามองของนรมนมากไปกว่านี้
พ่อนรมนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดก็เปิดปากจะพูดและปิดมันลง
“พวกคุณพูดมาสิคะ! ฉันยังเป็นลูกสาวของคุณอยู่หรือเปล่า? คุณไม่บอกอะไรฉันเลย ก็จะจากไปแบบนี้เหรอ? ถ้าฉันไม่ได้เจอวันนี้ คุณจะทิ้งโน้ตให้ฉันเหมือนครั้งที่แล้วไหม? หรือไม่แม้แต่จะเขียนอะไรบอกเลย?”
เมื่อเผชิญกับความก้าวร้าวของนรมน เนตราก็โกรธขึ้นมา
“เธอกำลังพูดเรื่องอะไร? เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? หากเธอมีพ่อแม่อยู่ในใจจริงๆ เธอจะไม่ปล่อยให้บุริศร์มาขับไล่แบบนี้หรอก นรมน ฉันแค่อยากเดินออกจากเมืองชนชั้นสูงอย่างเมืองชลธี และหาผู้ชายดีๆ สักคน อันนี้เธอเป็นหนี้บุญคุณฉัน ฉันทำอะไรผิดไปเหรอ? ถึงให้สามีของเธอมาทำกับพ่อแม่แบบนี้?”
“บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”
นรมนหันศีรษะและมองตรงไปที่ เนตราอย่างมุ่งมั่น ทำให้พ่อนรมนชะงักไปครู่หนึ่ง
“เอาเถอะๆ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร บุริศร์ก็ไม่ได้จะขับไล่พวกเรา แต่เรารู้สึกอึดอัดใจที่จะอยู่ที่นี้ และอยากออกไปเท่านั้น”
“อึดอัดใจ? พ่อคะ ใครทำให้พ่ออึดอัดใจ? ฉัน? หรือว่าบุริศร์?”
นรมนแทบจะพูดไม่ออก
อึดอัดใจ?
บุริศร์ดูแลพวกเขาราวกับพ่อแม่ทางสายเลือด ทำไมพวกเขาถึงรู้สึกอึดอัดใจ?
“นรมน อย่าถามอีกเลย ในเมื่อพ่อของลูกก็พูดทุกอย่างแล้ว ตอนนี้เนตราก็กลับมาแล้ว ระหว่างเรากับลูกก็มีความอึดอัดต่อกัน ตอนนี้ลูกมีครอบครัวแล้ว และก็มีความสุขดี พ่อกับแม่ก็ไม่เป็นกังวลอีกต่อไปแล้ว ชีวิตที่เหลือของเราก็ไม่มากแล้ว และพวกเราก็เป็นหนี้เนตรามากเกินไป พวกเราจึงวางแผนที่จะพาเนตราออกไปข้างนอกบ้าง ถือว่าเป็นการชดเชย ลูกอย่าได้ถามอีกเลย……”
ในที่สุดแม่นรมนก็พูดออกมา แต่สิ่งที่เธอพูดกลับทำให้หัวใจของนรมนเย็นลง
“พวกคุณจะทิ้งฉันใช่ไหม?”
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง
แม้ว่าคิมจะเป็นมารดาโดยกำเนิดของเธอเอง แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอก็คิดเสมอว่าเธอเป็นลูกของตระกูลธนาศักดิ์ และพวกเขาก็ดีต่อเธอจริงๆ ใครจะคิดว่าหลังจากทุกอย่างถูกเปิดเผย ครอบครัวที่อบอุ่นที่สุดของเธอจะกลายเป็นแบบนี้
และเธอก็ถูกโยนทิ้งไปเหมือนผ้าขี้ริ้ว
ความรู้สึกนี้แย่มาก และทำให้ใจของนรมนเจ็บปวด
แม่นรมนไม่กล้าสบตา กัดริมฝีปากล่างแล้วพูดว่า “ใช่ เราไม่ต้องการลูกแล้ว เวลาตั้งหลายปี ถ้าเรารู้ว่าลูกไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเรา เราคงไม่เลี้ยงดูอย่างดีที่สุด หรือแม้ว่าลูกสาวแท้ๆ ของเราจากไปแล้วจริงๆ เราก็ต่างยอมรับมัน แต่ตอนนี้เรามีลูกสาวแท้ๆ ของเราแล้ว แต่เนื่องจากเลี้ยงดูลูกด้วยแรงกำลังและทรัพยากรทางการเงินทั้งชีวิตไปแล้ว ตอนนี้พอจะทำเพื่อลูกสาวแท้ๆ ของเราเองบ้างก็ไม่อาจทำได้ เดินที่ก็อยากให้ลูกชดเชยให้เนตราหน่อย แต่ทุกครั้งลูกก็บ่ายเบี่ยงตลอด และไม่ยอมรับเนตรา ตอนนี้ลูกเป็นผู้หญิงร่ำรวยอันดับหนึ่งของเมืองชลธี เราต่อกรด้วยไม่ไหว และแค่เราหลบเลี่ยงก็ไม่ได้เชียวเหรอ? ถ้าลูกยังเห็นแก่สิ่งที่เราปฏิบัติต่อลูกอย่างดีมาตลอด ลูกก็คงเป็นห่วงว่าเนตราจะมีชีวิตอย่างไร และคงไม่ทำเป็นมองไม่เห็นว่าเนตราต้องดิ้นรนขนาดไหน แต่แม้เด็กกำพร้าอย่างคมทิพย์ ลูกยังสามารถช่วยเหลือได้อย่างไม่เห็นแก่ตัว แต่ลูกเลยทำอะไรให้เนตราบ้างไหม? ลูกชดใช้อะไรให้บ้าง? ตอนนี้ถึงวิ่งมาหาเราและถามว่าเรายังต้องการลูกไหม นรมน เป็นเพราะลูกไม่ต้องการเราก่อนไม่ใช่เหรอ?”
นรมนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดเหล่านี้มาออกมาจากปากของแม่นรมน
แม่นรมนที่เคยเป็นห่วงเธอ ค่อยดูแลเธอกลางดึกในยามที่มีไข้เหรอ?
หรือว่าความแตกต่างระหว่างลูกแท้ๆ กับลูกไม่แท้มันต่างกันขนาดนี้เลยเหรอ?
เธอละเลยเนตราเมื่อไหร่กัน? แม้ว่าเธอจะไม่ชอบการกระทำของเนตรา แต่เธอก็คิดเผื่อเธอเสมอ นอกจากใช้เธอเพื่อเปลี่ยนตัวเนตรากับเชษฐ์ แล้วเธอยังไม่เห็นด้วย เธอยังทำอะไรผิดอีก?
นรมนรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ตระหนักได้อย่างดี ว่าบางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่ยอมเปลี่ยนตัวเนตรากับเชษฐ์ ทำให้พ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนโกรธมาก
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าเรื่องราวนี้ตลกมาก น่าตื่นเต้นมาก แต่กลับเจ็บปวดมาก
